Vrijdag had ik vrij en ben ik nog eens met Jacques op stap geweest, op zoek naar nieuwe horizonten. Ik voelde me ziek en verward, troebel in het hoofd, maar besloot ons korte afspraakje toch te laten doorgaan. Vistijd is immers goud waard, en is misschien ook helend.
Dat bleek ook met de vangst van twee mooie graskarpers van rond de vijftien kilo. Wat later haakte Jacques nog een kleinere vis, maar ik kon niks meer versieren, de vissen waren blijkbaar verstoord. We trokken nadien naar een ander watertje waar een aantal vissen in het oppervlak vonden. Jacques had na een klein half uurtje een mooi spiegeltje en ik haakte een betere vis, die ik herkende van een eerdere vangst. De vis was zo beschadigd van het heftige paaien dat ik het zonde vond om opnames te maken en ‘m te wegen. Hop terug dus. Zonder die beschadigingen was dat wel een mooie dertiger vond Jacques!
Om vijf uur vloog ik naar school om Jan op te halen en om ons weekend samen te starten.
‘s Avonds was ik goed ziek en dat is nu nog geen haar beter. Pff…
Ik krijg geen treffelijk woord uit m’n hoofd geperst, maar de foto’s wil ik jullie niet onthouden.