“Beetje dooie boel hier op de pagina van Luc”, zal de lezer gedacht hebben. Niet onterecht, want de eerste helft van het jaar kon ik geen vin meer verroeren, laat staan gaan vissen of stukjes schrijven. Nooit gedacht dat een rughernia een mens zoveel pijn kon bezorgen. Ze hadden me desnoods zonder verdoving mogen opereren, al mijn geheimen had ik prijs gegeven om ervan verlost te zijn. Maar dat een rughernia iets anders is dan een nekhernia, ook dat heb ik gevoeld. Een paar maanden verplicht op een houtje bijten terwijl de opening op je af komt, dat was een kwelling. Maar het kon nog erger.
Want mijn vader viel plots ziek, en zes weken later was hij overleden. Dat was een roller coaster die ik eigenlijk niet kon hebben. Duty calls en we deden wat we moesten, en de vrijdag voor de opening is hij begraven. Om maar te zeggen, de opening op zaterdag 30 mei heb ik, voor één keer, met plezier aan me laten voorbij gaan. Ik was dringend aan wat rust toe en die zaterdag heb ik aan zee krabben gevangen. Ik paste voor de Predatortour en Tom en Ivan deden het met hun derde plek prima. Luc Coppens en Jeremy Staverman waren ditmaal de betere.
Onkruid vergaat niet, en vrijdag 12 juni kon ik bij Tom aanschuiven, en deden we een dagje op het “putje dat we intussen zo goed kennen”. Klote put voor de één, femme fatale voor ons beiden. Met de jaren kennen we haar grillen en grollen, en worden we doorgaans goed beloond. Elk tussen de 10 en 15 vissen per dag, maar dan echt mooie karaktervissen.
Zo ook vrijdag. ’s Morgens moesten we wat zoeken, maar tegen negen uur hadden we vis gevonden. Tom ving een reeks snoekbaarzen en snoeken terwijl ik uit alle macht mijn broek probeerde aan te houden. Die paar maanden inactiviteit lieten zich gevoelen, ik kwam er niet aan te pas. Daarna herpakte ik mij, en kon ik een wondermooie 87 snoekbaars het net laten inglijden.
Na een middaguiltje vielen we weer op een groepje, en kon ik eindelijk tot de 50-tiger club baarsvissers toetreden. De vis zag er niet uit, mager en lang, maar hij ging over het 50 streepje. Het zonnetje scheen, er waaide een leuk windje, en we vingen leuk vis. De Man van Boven had duidelijk begrepen dat hij bij mij in het krijt stond. We maakten de avond af met nog een reeks snoekbaarzen en snoeken, en om middernacht viel ik als een blok in slaap.
Zondag deed ik het nog eens over met Ludo. Zelfde verhaal. Pure fun, Ludo zette zijn PR snoekbaars scherper op 75 en ik ving een snoekbiels van 114.
We zijn terug aan het vissen, en het voelt heerlijk. Waw!

Luc Van Litsenborg