Je moet het maar doen. In de polder staan, pak aan, hengel in de hand, het eerste licht verschijnt, en je merkt dat je hengeltas nog thuis staat… Aas, vergunning, onderlijntjes, tang… Tja, vloeken helpt dan niet. Ik leende een zwart-rode streamer uit Fons’ tas en viste er quasi de ganse dag mee. Dat zorgt op z’n minst voor een soort relax, het niet te hoeven kiezen uit al het kunstaas dat je meestal bij hebt.
‘s Morgens was het bitter koud en de eerste prachtige zonnestralen deden ons meer dan deugd. Hier en daar kwam wat actie, en op één stek lagen er zelfs een hele rits samen. Er bleef maar snoek van bij de brug vandaan komen. Na de middag was de actie ineens over, de kaken bleven op elkaar. Kwam het door de niet verwachte blauwe lucht na een donkere week vol regen? Fons mag het weten, ik weet het niet… We visten stug door tot de schemering, zonder verdere actie. In het laatste licht reden we voldaan en breed lachend richting België, na keuvelend over de 11 mooie snoeken die we aan de prachtige Nederlandse polder ontleend hadden…