Storm voorspeld. Marc besloot op vrijdag een dagje te nemen. Het was dit, of niet vissen. ‘Geert, ga je mee vissen?’ verscheen er in het sms-je. Ik had de dag anders gepland maar voor het vissen laat ik alles vallen en nauwelijks 8 uur later ben ik klaarwakker en zijn we weg. Voor dag en dauw zitten we op neerlands grote water en de zon laat zich van haar beste kant zien. De bedoeling is om werpend te vissen met klein kunstaas en eventueel -als dit niet lukt- te gaan vertikalen. We besluiten de stekken aan te doen waar we 14 dagen geleden puike actie hadden en geen tijd te verliezen met nodeloos varen. Dus, de eerste snoekbaars hangt er al aan in het eerste licht. Op anderhalve meter water, met temperatuur 5,7 graden. Het roze homo-shadje deed het weer. Tof! Ondertussen verdwijnt de zon om plaats te maken voor dreigend en guur weer. We kunnen onze handschoenen goed verdragen!
Wat verderop, op het strookje waar de actie kwam tijdens m’n twee eerdere uitstappen, gebeurde het opnieuw. Héél bizar hoe de baarzen hier ‘geconcentreerd’ liggen. Marc tikte met z’n natuurgetrouwe Rigwalker een reeks prachtige baarzen vast en ik kon het onbegrijpend maar genietend aanzien. Kraakhelder water gaf mij niet direct het vertrouwen en dan ga je wisselen van kunstaas om trachten het verschil te maken. Ik heb nog altijd het idee dat wie eerst werpt over een heldere stek de beste kans geeft om er ene te vangen. Maar, deze stelling heeft echter evenveel tegenstanders… Natuurlijk ontspint zich dan een levendige discussie over wat op dit moment het verschil maakt. Pas na dat ik een stuk fluorocarbon tussen het staal en de hoofdlijn knoop vang ik kort na elkaar een paar héle beste baarzen op een Saltshaker. En daarmee denken we dat we het gevonden hebben maar zeker weet je het nooit. Ik heb het moeilijk met het idee dat een baars zich wél op een stuk fel bewegend kunstaas stort maar dan schrikt van de fijne witte hoofdlijn… Nochtans heb ik meer dan genoeg dergelijke ervaringen met het verschil in kleur en glans van fijn nylon in het vliegvissen op forel en vlagzalm… Maar, het kan, het resultaat was er en dat is wat telt. Helaas valt het wat later stil, misschien door de veranderende weersomstandigheden…
De dag eindigt vroeg als de wind aantrekt, de eerste druppels vallen, Marc besluit dat het genoeg is want er is hevig weer voorspeld. Aan de helling heeft iemand problemen om de boot er uit te krijgen, de wagen glijd zelfs achteruit en de miserie van de panikerende jongens is pas over als we met z’n twee op de motorkap gaan zitten. Pas dan heeft de auto genoeg grip om z’n last boven te krijgen. Bij ons gaat het traileren gesmeerd en druipnat smijten we het zeil over de boot en we maken hem pas in de garage leeg. Dat scheelt nattigheid. Korte visdag, in ‘good company’ met werkelijk prima resultaat alweer!