Dit is te gek voor woorden. Na het werk en voor de inkopen wilde ik gisteren nog een worpje doen met kunstaas. Even chillen en van de zon genieten. Pas buiten voelde ik hoe het stuifmeel z’n zoveelste aanval uitvoerde op mijn gevoelige ogen. Niet op letten, Geert. Wel heavy, want dat werkt op mijn gestel…
Eerste worp naar links en er komt een snoek onder de planten vandaan, hij lost de spinnerbait direct en zeilt uit zicht… Tweede worp naar rechts en er knalt een beste snoek vanonder de oever vandaan, het is een mooie! Na een korte dril schiet ook deze vis los. Ach ja, niet zo belangerijk. Het zijn ook wel grove haken op de deze spinnerbait…
Nog een onderhands worpje naar links en de kleine van daarnet volgt de spinnerbait op neusafstand om hem na een ‘figure-of-eight’ alsnog naar binnen te zuigen. Hebbes, een kleine zeventiger! Niet te doen, evenveel aanbeten in evenveel worpen… Dit maak ik nooit meer mee.
Ik stap wat verder in de struiken en tuur door het oppervlak tussen de waterplanten heen. Hé, een nieuwe tak op deze stek? Nee, ook een mooie snoek. Ze ziet er niet best uit, misschien door de paai? De spinnerbait is reeds uitgevist als de vis in actie komt. Ik laat het ding wat rommelen in de waterpest en ze duikt er volop in. Korte dril en hop, ook nog een vlotte landing. Deze grote vis herken ik, die heb ik al vijf keer… Duidelijk op haar retour, mager, en met een witte staar op haar ogen. Het ziet er naar uit dat dit een laatste confrontatie is en ik voel me wat schuldig… Ik zet ze snel terug…
Wat later -wachtend aan de kassa van het warenhuis- besef ik dat ik dit nooit meer meemaak. Zowat het ganse bestand van het water aan de haak in nog geen half uur…