Ik kon niet vlug genoeg terug naar de rivier. Gezien de stroming vond ik het wel raadzaam om met twee te zijn en ik nodigde Lawrence uit maar die liet weten dat hij reeds op stap ging met Peter. Die viel dus ook af. Marc was met eigen middelen op stap en plots dacht ik aan Facebook. De eerste die me inviel was Chris Coolen, één van de medewerkers van het VRF. Hij wilde direct mee. Het is de eerste keer dat er een ‘wildvreemde’ bij mij in de boot stapte dus ik wist niet goed wat te verwachten. Ach, met een babbelaar als ik raakt de dag wel vol, dacht ik.
Wist ik veel dat er meerdere gps-adressen zijn die naar dezelfde trailerhelling verwijzen? Goed, na wat heen en weer gebel had Chris het dan toch gevonden. De boot stond ondertussen klaar, de file aan de helling was voorbij en we gingen er vandoor… Heerlijk, onder een heldere hemel én met betere visomstandigheden dan een paar dagen eerder. Het leek ook wat minder te stromen. De snoekbaarzen dachten anders over het weer en deden heel wat minder agressief. Driftend vingen we wel een visje maar erg hard ging het niet. Toch was Chris verbaasd dat ik redelijk accuraat wist te voorspellen wanneer er een aanbeet ging komen… De actie was vrij plaatselijk, dus gemakkelijk terug te vinden via de lijnsporen op mijn gps…
Op de één of andere manier gingen we ook veel vast, en de truc met het op spanning houden van de lijn en rustig stroomopwaarts varen deed het keer op keer. Verspelen hoort er minder en minder bij.
We telden dapper op maar kwamen niet verder dan 23 snoekbaarzen. Niet slecht, niet echt super. Chris had het erg leuk en was volop plannen aan het maken voor het inrichten van een zweedse boot. Grootse plannen! Daar moet ik dus ook nog eens naar toe! Rustige kerel, die Chris, hij kan zeker nog met me mee! 😉