Jan vroeg of hij nog eens mee kon, om er eens uit te zijn. Tuurlijk kon dat. Jullie moeten het maar vragen, want zelf denk ik er helaas niet aan. Het valt me al moeilijk genoeg om m’n eigen visdagen op voorhand te plannen, laat staan dat ik mijn vrienden goed informeer.
Het zou woensdag flink waaien uit het noorden en ik koos het startpunt van de visdag vanuit dat oogpunt. Hmmm, windkracht 6 voorspeld voor de avond… dat zou nog wat worden. Met zware bewolking en regen! Gelukkig sloeg het anders uit, het werd prachtig, bijna windstil, weer… Ik kreeg het zelfs warm… in het poolpak.
We waren er met het eerste licht en we waren helemaal alleen aan de helling. Op zich is dat tof maar het voorspeld niet veel goeds. De boot lag er vlotjes in, de motor knorde opperbest en de eerste snoekbaarzen werden al even vlotjes gehaakt. Het zou een prachtige dag worden, ik had ‘t zelfs beloofd aan Jan. Nadat de eerste stek afgeroomd leek trok ik de boot op de 8-meter lijn in de richting van een onderwaterdammetje.
Aan het dammetje waren twee snoeken de klos op mijn shadje. Gelukkig bleef de nylon onderlijn intact. De stek gaf geen snoekbaars prijs en ik besloot een stuk verderop te varen. Echter, de buitenboordmotor gaf geen krimp meer! Ook de gps en dieptemeter viel uit… Wow, is dit even stressen op een grote plas?! De startbatterij leek leeg en viel niet meer te laden. Dat bleek toen we met de electro teruggevaren waren tot aan de auto. Met de startkabels uit de wagen viel niks meer aan te vangen. Batterij dood.
Dan maar het water op met de electro, vrij gedurfd op een grote plas maar de bedoeling was om dichtbij te blijven en bij ‘t minste onraad om te keren.
Aan de helling vloog er een snoekje op Jan’s shad. Een peutertje, maar zeker welkom. De eerste stek was verlaten en op een verlaten stek vang je nog geen staart.
Driftend naar de tweede stek kwamen de aanbeten wél en ik kon via de waypoints een zeker patroon zien. Heen en weer navigerend op de waypoints peuterden we dus het plateautje helemaal uit en de aanbeten bleven maar komen. Helaas werden er ook een hele trits gemist of gelost. Rond drie uur ging het echt loos en Jan haalde z’n achterstand ruimschoots in. Hij had al een theorie uitgedacht dat ik door het backtrollen alle vis voor me zelf hield! Nee, Jan, zo ben ik niet! Hij tikte de één na de ander omhoog!…
Eventjes begon het dreigend te druppelen, overgaand in het duister van een snel dalende zon. Om 16u stipt bliezen we -zoals afgesproken- de aftocht. Jan zou nog naar ‘t toneel gaan. De I-pilot trok ons vlotjes én in rechte lijn naar de helling… Missie geslaagd.
Op de tellertjes stonden 26 vissen, 14 voor Jan en twaalf voor mij. Niet slecht hé, makker! We hadden ons keigoe geamuseerd en vooral bijgepraat! Eens een stuk boven de veertig valt er namelijk véél te vertellen. 😉