De Hel openbaarde zich op mijn verjaardag. Acht-en-veertig worden en combineren met een visdag is prima, tenzij het water met bakken uit lucht valt! Toch, we lieten het niet aan ons hart komen en goedgeluimd karden Fons en ik richting nederlandse polder. Het kon niet anders dat na het slechte weer van vorige week alle snoeken op scherp lagen. Ik bestelde voor de grap 20 snoeken, Fons schoot in de lach en vond het beter om zich iets terughoudender op te stellen. Met het eerste licht waren we opgetuigd en zoefden de baits richting water. Fons zou bijna heel de dag met een Pako-lepel vissen, ik met kleine maten jerkbaits.
Als gekken doken ze op het kunstaas, de één na de ander. Heerlijk! Helaas werden er niet zoveel snoeken gehaakt, het was alsof ze te ontstuimig waren, tegen het aas tikten, of er als een razende langsheen schoten. Bizar. Maar ‘t was prima amusement en groot vermaak. Na een uur of wat was ik al goed nat om dat ik geen extra regenbroek had aangetrokken. Terug bij de wagen deed ik dat wel, om een doorweekte jeans te vermijden… en ik zag m’n vliegenhengel liggen. Hmmm, toch maar even met de vlieg proberen! Een zelfgebonden EP 3D fiber-streamer in de speld en hakken maar. Tien worpen verder besloot m’n ouwe getrouwe Sage RPL #8 dat het lang genoeg duurde en na duizenden worpen sedert de jaren ’90 spatte de prachtige stok in twee. Godverd… Tien jaar geleden was ik hier woest voor geworden, nu laat ik gelaten de schouders zakken. Jammer… Een vermoeide hengel legt zijn topdeel.
Als bij wonder trok nadien de hemel open, de zon kwam piepen en het werd warm en blauw, nefast voor de vangsten. We hielden er toch de moed in en regelmatig kwam er een vis op de kant, al bleven de grotere vissen onzichtbaar… Tegen de avond hadden we elk een zevental snoeken gevangen en ons heerlijk geamuseerd! Veertien vissen, wel, dat is niet zover af van de twintig die ik had besteld!…

Zondag zou de beste dag worden. Eindelijk opklaringen en maar windkracht 3. Goed om te vertikalen en Luc De Baets ging mee! Hét karperfenomeen uit de jaren ’80 en ’90, wie kent hem niet? We zijn sedert het maken van ‘De Dunne Lijn‘ méér dan goed bevriend geraakt en onze regelmatige telefoontjes duren gemiddeld anderhalf uur. Luc is een turbo als het op vissen aankomt, hij heeft weinig aanknopingspunten nodig om erg sterk uit de hoek te komen en ik was dus reuze benieuwd hoe deze dag zou verlopen. Hoe zou hij als nieuweling het vertikalen vinden? Hij zou ook z’n nieuwe Lowrance dieptemeter meebrengen, om in te stellen en uit te proberen. Samen met een Tite-Lok steun en portable batterij… Zo ‘tight lock’ zou de stang echter niet blijken…
Gezien de hoeveelheid water die de laatste week viel dacht ik dat het wel goed zou lopen op de rivier i.p.v. het grote water. De keuze was snel gemaakt. En inderdaad, het bruine sop gierde over en langs de kribben. Luc vond het allemaal prachtig en genoot van ieder moment. De fleeces gingen uit en het was zowaar bijna t-shirtjes-weer. Er was ook tijd om over de persoonlijke dingen des levens te praten, er was de grap en de grol, maar de goede man bleef verdorie de ganse dag erg geconcentreerd vissen. Hij had nochtans de laatste dagen bitter weinig geslapen.
De eerste drift op een plateau van 4,5 meter diep bracht direct de gegeerde snoekbaarzen in de boot, de nul was na tien minuutjes al van het bord. Ook Luc vloog erin, ving, en mistte geen vis. De volgende stek, zo’n halve kilometer lang, bracht niks. Alhoewel, op de laatste 100 meter tikten we allebei een leuke snoek aan. Een plezier op de lichte St. Croix hengeltjes. De volgende stek gaf helemaal niks terwijl ik daar tot nog toe altijd wel een paar vissen ving. Veertien dagen geleden haakte ik daar nog een werkelijke beer van een snoekbaars die minutenlang onzichtbaar bleef alvorens te lossen. Niks nu. Op weg naar de volgende strook.
Aan 40 per uur stoven we over de golven en uit m’n ooghoek zie ik de transducer-stang overboord vallen! Door de slag op het water ontrolt de kabel zich vliegensvlug en met een ruk slaat de dieptemeter overboord! De kabels worden uit de kilo-batterij gerukt en die blijft gelukkig staan… Met een schreeuw sla ik het stuur om en hou m’n ogen gericht op het traag zinkende toestel… Het gewicht van de kabel en de stang trekt het zaakje onder. Ik gaf Luc één kans en hij graait half over bakboord met de ganse arm onder water. Het toestel is net verdwenen. Raak en gelukt. Een fijne coördinatie dus van twee vismaten. Wat een geluk, een ogenblik later was het hopeloos geweest. Een nieuw toestel met een verhaal dus!… Tite-Lok.
Kilometers verder naar de volgende plek. Niet tof, geen aanbeet, veel lawaai en onrust. Terug dan maar naar de eerste plek, en de lange tocht haalt de kou boven. Ik zie Luc krimpen op z’n stoel en z’n ogen beginnen te tranen van de snelheid. We achtervolgen ook even een laagvliegende aalscholver, omdat ik weet dat het Luc’s beste vrienden niet zijn… Hij glimlacht.
De nieuwe stek ligt in de luwte, voelt heerlijk, daar vissen we prachtige dag uit. Ondertussen hebben we het over het karpervissen, wat er allemaal ten goede én ten slechte is veranderd, ik hoor zowaar nog een paar dingen waar ik helemaal geen weet van had. Tijdens de volgende driften haken we hier en daar nog een snoekbaarsje maar de fut is er wel uit. De conclusie waarom is er ook, daar zijn we het samen over eens. Luc hield ondertussen de score bij (ik -reeds dementerende- moet dat zelf met een tellertje doen) en we hadden er blijkbaar zeventien. Tien voor mij en zeven voor Luc! Heerlijk toch?
We eindigden met de schemer en na wat geklooi om de boot goed te traileren karden we onder veel gekir huiswaarts. De spaghetti stond klaar en ging er vlot in! Luc, je kan altijd mee, het was plezant!