Het weer viel tegen op onze maandelijkse visdag. Fons vond het zo erg nog niet, dit plotse warme weer. Ik voorspelde niks goeds. Ik wil al een tijdje naar nieuwe snoek-oorden maar loop nog wat te twijfelen, en besloot dan maar terug naar het grote water te gaan. We zijn er nu een klein beetje thuis. Fons bewees m’n ongelijk door op een nieuw stekje twee aanbeten na elkaar te krijgen. De ene gemist, de andere een sigaartje. Het werd tegen de middag bloedheet en de beloofde 3 Beaufort bleef uit. Rimpelloos. Toch hadden de vissen interesse want we kregen een aantal volgers waar we niet goed van werden! Enkele hele beste vissen volgden het diverse kunstaas, uiterst loom. Kansloos. Tegen donker miste Fons nog een kleintje op z’n Creeper. Fons omschreef het treffend: ‘Ik vis vandaag op Creepers!’. We piekerden ons suf, maar het lome weer was duidelijk de boosdoener. Volgend weekend word daar geslacht na het ruige weer, denk ik, alleen kan ik er niet bij zijn…

Doodmoe viel ik als een blok in slaap op de sofa, gaargestoofd en roosverbrand. Marleen opperde dat ze graag wou varen op zondag. Ik zag er tegen op. Op zondagmorgen treuzelde ik om niet te moeten vertrekken, nog zo’n hete dag had ik niet meer nodig! Tegen de middag dobberden we toch op het water, ergens anders. Ik vond het ondertussen wel oké. Het was ook draaglijk want er stond een licht briesje. Tussen het joelend watersportvolkje probeerde ik een paar snoekbaarzen te strikken. Weinig stroming voorspelde het ergste. Toch, na tien minuten vertikalen verraadde een harde beuk de aanbeet van een snoek. Het St. Croix-stokje gaf geen krimp en na een pittige dril zag ik het achterlijf van een hele dikke snoek. Wow! Maar ze loste, ze loste gewoon, verdomme. Ik vloekte en Marleen vond het zo spijtig want ze had nog nooit een grote snoek in levende lijve gezien… Een paar stekken verder peuterde ik twee mooie snoekbaarzen vanaf een paar vierkante meter. Op roze. Was dat misschien de oplossing? Het bleek van niet want voor de rest van de middag lag het stil. De enige andere vissers die ik zag hadden er twee, met z’n tweeën. Maar, het vissen was vandaag bijzaak, het dobberen in warm weer is ook tof. Marleen zat immens te genieten…
Toen de zon besloot te dalen stoof ik op het ondertussen rimpelloze water naar de helling. Toch nog een half uurtje proberen op de stek waar ik de snoek mistte. Om tijd te winnen en veel water af te vissen ging de boot ondertussen ongeveer aan twee kilometer per uur. Trollen met het kleine shadje dus. De spanning viel plots weg en ik sloeg. Het vertikaalstokje sloeg dubbel en ik wist meteen dat het een grote vis werd. De herkansing van het weekend. Onwrikbaar zat het minieme dregje in de kaak. Niet te lossen. Tot ik zag dat de speldje open was gegaan. Stress! Zonder dralen greep ik juist en de buit kwam binnen. Marleen hanteerde het lint en kwam uit op 107 cm. Ze was blij, eindelijk een grote snoek in levende lijve! Na een aantal poses in de ondergaande zon zwom de vis krachtig weg, een beetje tricky na een heftige dril en erg warm weer.
De buit was binnen. De boot vloog op de trailer en gezellig nakeuvelend karden we naar België, de open ramen lieten de warme bries in de wagen. Hmmmm…