Wederom een gestolen moment. Jan is 14 dagen bij mij op vakantie, er wordt dus niet gevist. Ik vroeg het hem vriendelijk of hij geen zin had om eens mee te gaan. Varen en op de boeg zitten als Leonardo in ‘Titanic’, dat is véél leuker dan vissen. Daarom wilde hij ook weer eens mee. Maar ik had ook een extra hengeltje mee…
We waren er pas na de middag, een korte visdag dus. Bloedheet, geen zuchtje wind en ook geen stroming. Watertemperatuur 24°, er zijn betere omstandigheden. De snoekbaarzen lagen inderdaad stil want op twee goede stekken kreeg ik geen enkele beet. Jan vroeg me om de vertikaal-techniek uit te leggen en hij probeerde het ook even. Echter, zonder beet gaat het rap vervelen en hij bouwde dan maar (met handdoeken) een afdakje over m’n fronttroller. Een schaduwplekje om computerspelletjes te spelen. Hij was verdwenen.
Ik kreeg geen beet, geen enkele. Tegen vieren vroeg de computerman of we ergens in de schaduw konden liggen om onze frigobox leeg te eten.
Oké, ‘t was wel een eind varen maar dat bracht ons wél verfrissing. Het laatste broodje was nog niet doorgeslikt of m’n Fin-S shadje tikte al weer over de bodem. Direct volgde er een misser en twintig meter verder kreeg ik een beuk die eindigde in een trage lompe dril. Ik wist het direct. Jan stond met het fototoestel in de aanslag en de lintmeter gaf 85 cm aan. Nou, voor eerste van de namiddag kon dit echt wel tellen! Deze alleen was al de moeite om tot hier te rijden.
Jan was instant gestimuleerd om ook aan het vissen te slaan en na tien minuten had hij er ook één! Goed zo, en helemaal zelf gevangen! Zo zie ik het graag en ik zat lachend van dit moment te genieten. Er volgden nog een paar missers en ik besloot -met het oog op naderend onweer- om terug te verkassen richting trailerhelling.
Een tussenstop op één van m’n waypoints bracht twee leuke vissen na elkaar, maar op deze stek begon het keihard te waaien. Het weer stond me niet aan en ik stoof naar de trailerhelling. Daar konden we in de luwte nog wel even vissen. Ook daar kwamen nu wel een paar aanbeten en de stand werd zowaar vier voor mij, en vijf voor Jan! Ik kon de gedachte om afgetroefd te worden door mijn eigen -niet vissende- zoon niet verdragen en besloot er mee te stoppen. Nee, grapje. Thuis stonden de gevulde parika’s al te wachten en dat moest ook nog gebeuren! Leuke dag Jan, en dat besef je ook wel, denk ik. Nog nooit op snoekbaars gevist en op zo’n subtiele manier vijf vissen gevangen. Ja, ik ben fier!