Jan belde of ik nog een plaatsje vrij had op de boot, liefst zaterdag. Nee, dat ging niet meer, maar zondag wel. Ik wilde absoluut nog een dagje vertikalen… dus trokken we naar ‘t groot water. Ik had de wind wat onderschat, aan de trailerhelling viel het nog mee maar wat verderop kwam het water zo binnen geslagen. We visten de dag uit op één ruime stek, min of meer uit wind. Als je verplicht bent om op één plek te blijven dan doe je ook moeite om die serieus uit te spitten en dat loont ooit nog wel eens…
Jan is geen vertikaler maar had er wel eens zin in. De beheersing van hengel en kunstaas zat goed, ik kon er niks op aanmerken. Ware het niet dat hij om de haverklap vastzat aan de bodem en er zelfs de stop wilde uittrekken… Ik kon niks verzinnen waarom hij dit steeds voorhad, het gebeurde nou eenmaal… Hij raakte er van gefrustreerd, waarschijnlijk omdat het mijn shadjes waren, haha! Het duurde zowat tot de middag tot de beet er in kwam en ik regelmatig een snoekbaarsje aantikte. De actie lag rond de 5-meterlijn en die hield ik zo goed mogelijk aan. De nieuwe electromotor doet het prima, zoveel controle heb ik nog nooit gehad.
Jan maakte er het beste van maar het lukte niet zo goed. In de late middag stond de stand op 10-2 in mijn voordeel. Niet dat het een wedstrijdje was, hoor. Met zicht op de trailerhelling en het einde van de visdag ondernam onze gebruinde -net uit vakantie terug- en gezonnebrilde ‘amerikaan’ in flashy outfit een wanhoopspoging en sloeg er in een mum van tijd drie na elkaar uit. Zodat hij toch nog tevreden kon terugkijken op een leuke dag! Op de terugweg zag ik ondertussen traditioneel langs de autosnelweg een ree, knabbelend aan het struikgewas. Dertig meter van de weg! Zou dit dan dezelfde zijn als vorige week?