Ik ben gesloopt. Drie uur slaap in deze plotse hitte om voor dag en dauw aan het water te zijn in Nederland. Het hakt er in. Ik had afgesproken met Jacques Schouten om een dag op het grote water te vissen. Omdat er vorige week wel wat actie was geweest stelde ik voor om naar het zelfde water te gaan. De kans op een echt grote snoek is altijd aanwezig, al is ze soms ver uit de buurt. Jacques was -zoals altijd- eerder present en zat naar de vroege vogeltjes te luisteren. Het weerzien is altijd leuk en we zaten al vlug als eerste op het water. Jacques koos voor een grote zwarte spinner, ik voor een variatie aan ondiep lopend aas. En ja, de eerste aanbeet kwam vlug, een mooie donkere baars. Net 46 cm en Jacques’ dag kon al niet meer stuk!
Secuur werden meerdere stekken uitgeworpen, van ondiep tot diep. Het aangename briesje viel weg en het werd erg warm, je voelde de kans tot vangen zo wegsmelten. Maar op dit water weet je nooit, doorgaan dus. Na een tijdje kwam er een snoekboot achter me door, duidelijk om te weten wat ik aan het doen was. Honderd meter verder gaan ze ook aan de slag, zonder goed te weten wat ze op die plek moesten doen. Ik heb niet graag pottenkijkers en ga er vandoor naar de overkant. Ik maak nadien drie mooie driften en we hebben het idee dat we alles juist doen, alleen is er beneden geen actie. Zit het warme weer of de plotse troebelheid van het water er voor iets tussen?
Twee uur later zijn de pottenkijkers er opnieuw, eerst varen ze zich op links vast in het wier en komen dan terug traag achter me door om tweehonderd meter rechts aan het zelfde driftje te beginnen als wij net gestart waren. Het is hier maar een paar duizend hectaren groot, mannen! Ze houden het niet lang vol en verdwijnen in de middagzon…
Ik was in een scherpe bui en Jacques moest het ontgelden met mijn woordgrappen. Met z’n droge humor liet ie me ook niet gespaard. Heerlijk om zo op het water te zitten!
De vis lijkt verdwenen naar duistere diepten en we besluiten iets anders te doen. Trollen op iets dieper water. Niet m’n favoriete bezigheid maar je weet nooit. Een paar kilometer verder roert zich een snoekbaars maar dan is het finaal over. We geven ons over aan de kracht van de hitte, de loomheid van het water en de luie snoeken. Naar huis. Net dan trekt de wind -zoals voorspeld- aan. Ik zit net op de autosnelweg als de eerste druppels vallen.