Meegaan met Marc staat altijd garant voor een aangename visdag! Ik had vreselijk slecht geslapen en met een bonkend hoofd stond ik klaar om 6u30. Het was plots flink koud geworden, dit hebben we deze winter nog niet gehad. Ik beweerde optimistisch dat we best goed gingen vangen, Marc was iets voorzichtig, volgens z’n bronnen liep het helemaal niet goed.
Om het parcours van het NKS Penvissen te vermijden reden we naar een andere trailerhelling maar daar stond reeds een behoorlijke rij trailers te wachten op de tewaterlating. En dan nog eens volop in de wind. We besloten dan toch maar om de mannen van het NKS te laten voorgaan en rustig nadien te traileren. Ze stoven er en masse vandoor en in hun zog gingen we dichtbij de helling op zoek naar sporen van snoekbaars. Ze lagen er wel maar er kwam geen beweging in.
Verkassen, zwaaien naar Stolk & Co, en verderop zoeken naar een mooie drift. Marc kreeg het extreem koud aan z’n handen, en geweeklaag teisterde m’n linkeroor. Na een tijd werd de brave man stiller, namelijk omdat hij erg goed begon te vangen! Driften, dat zouden we dus voor de rest van de dag gaan doen. Over het stuk water die ik de laatste keer ook beviste maar nauwelijks controle had over de boot en dus niet kon uit millimeteren. Algauw kwamen er een paar missers en toen ik er een Sea Shad aandeed in lichtgevende kleurtjes had ik een aantal harde aanbeten na elkaar. Mooie snoekbaarzen en een enkele kleine baars. Marc kwam hard aanzetten met een inhaalbeweging op links. Met z’n vertrouwde Culprit’s. Hij heeft niet veel meer nodig. En zelfs al ligt de hengel op de boord van de boot, dan nog hangen de snoekbaarzen zich op aan z’n vertrouwde Culprit’s…
We zagen de andere vissers veel verkassen en dat voorspelde niet veel goeds voor de vangsten, we hadden dus niet te klagen en herbegonnen iedere keer terug aan dezelfde drift van een goeie twee kilometer. Vissend met een bruine Fox-shad kreeg ik op een onbewaakt moment een bizarre twijfelbeet. Vuil, denk je dan. Maar, bonkend geweld daarbeneden! Het duurde een tijd en ik dacht al aan een beste snoek. Voorzichtigheid geboden met de fluorocarbon onderlijn! Ik zag plots een lichte vlek, een bak van een snoekbaars, en de stemming werd verrukt. Een beetje roepen om de emoties kwijt te raken. Geen net, gauw harken die vis! Marc mat de snoekbaars op juist 90cm. M’n grootste tot nog toe en een werkelijk nagelnieuwe gave vis. Ik was er als een kind zo blij mee… Ze, ik ga er van uit dat zo’n topper ook een zij is, zwom erg krachtig terug naar de diepte. Blij. Héél blij…
Een paar honderd meter verder krijgt Marc er een vis aan die z’n FairPlay hengeltje tot het uiterste test, er komen zelfs andere vissers langs om het spektakel te zien. Het duurt een hele tijd en ik gok al op een erg grote snoek. Zonder stalen onderlijn wordt dit een riskante onderneming maar het geluk is met ons en er komt een erg leuke snoek boven. Marc is -gezien de dril- een beetje teleurgesteld in het resultaat. Maar, met z’n negentig cm (grappig na de 90 van daarnet) is dit ook een snoek van formaat op een vertikaalhengeltje!
Het licht deemstert weg en nadat de ganse meute boten van het water verdwenen is traileren we als laatste op het gemakske, net tegen donker. De teller staat op 16 vissen. Marc had er tien, ik zes. We zijn gelukkig voor deze mooie dag, alhoewel, het was toch goed koud!…