Ik had een paar dagen aan de opbouw van een willekeurige stek gewerkt en zou het eens anders proberen. Met sardienen. Ik had geen idee wat er van te verwachten maar toen ik na het werk aan het water kwam hing er best wat spanning in de lucht. Het gevoel van aan een voerstek ‘voor de karper’ te staan. Een soort opwinding die ik maar al te goed ken van vroeger. Wat zwemt daar beneden rond, is het voer verdwenen?
Ik had maar een uurtje, het zou zo donker zijn. Lang hoefde ik niet te wachten, het aas was amper naar de bodem gezonken als de ferme dobber al op en neer hobbelde. De beet zette niet door, en ik begon al direct te twijfelen. Dat is zo als een bepaalde visserij je niet eigen is. Na een tijdje sleepte ik de vis binnen en zette een nieuw worpje in. Ik kreeg tijdens het binnendraaien ervan terug een mooie beet en sloeg pardoes mis. In het filmpje kan je zien dat ik zelfs mijn evenwicht verlies, ik had me voorbereid op tegenstand!
Dan volgde een spelletje teasen van een ferme snoek die pal voor m’n voeten lag. Je kan het niet zien op het filmpje maar de sardien is een keer of zes traag opgezogen geweest, zonder dat ik de haak kon zetten. Ik kon me iedere keer net beheersen, het zou mijn kans geruïneerd hebben. Uiteindelijk was ze toch de klos, en de oude Bruce & Walker plooide lekker, werkelijk ideaal voor dit werk. Perfecte controle en dempend gevoel. Het gaf me een erg goed gevoel. Even vissen na het werk en succes hebben is uitermate bevredigend! Na wat geklooi kon ik de vis handlanden. Onthaken kon niet zonder tang, ik beet de lijn door en nam de vis en de videocamera mee naar achter. Met de bedoeling daar de vis treffelijk op film te zetten. Het onthaken en de fotopose werd zo goed mogelijk gekadreerd in het schermpje. Ik nam de camera zelfs terug mee naar beneden om het terugzetten ook op film te hebben. Het leek me prima. Maar eens thuis bleek dit niet opgenomen, disk full… Gelukkig stond de landing er wel nog op. Deze vis doet me erg veel plezier… en smaakt zoals altijd naar meer…