Vandaag met Marc naar het grote water, op zoek naar een plek waar te bellyboaten viel. Pittige wind met hevige windstoten. Het zou dus moeilijk worden. We begonnen in een grote baai, min of meer uit de wind. Vermits ik het bellyboaten nog niet echt onder de knie heb viel het bijzonder tegen om constant stevig te peddelen. Maar goed, algauw loste ik een vis op een Culpritje en dat gaf moed. Eens de benen het spel speelden viel het wel mee. Marc haalde direct erna uit en landde een mooi snoekbaarsje. Een paar honderd meter talud werd uitgepeuterd, zonder resultaat. Het peddelen was geen pretje en we besloten uiteindelijk andere oorden op te zoeken. 100 meter terug naar de kant en Marc had plots 2 mooie vissen te knippen. Ik ving er ook één en tikte er nog een mis.
We besloten een rustig haventje uit te vissen, en voor het eerst had ik het gevoel om goed te vissen, ik bedoel secuur! De haven lag goed vol met vis… maar helaas geen beet van roofvis. Dan maar terug het grote sop op. Marc had nog maar pas de bocht genomen of er kwam een mooie aanbeet. Op krap vier meter water. Een beste vis. We hadden het gevoel dat het hier beter zou zijn, ook omdat er twee boten lagen die een goede dag hadden. Het viel tegen om op het talud te blijven, van drie meter zat ik in een snif op 12 meter. Hard werken. Toch tikten we er gelijktijdig een snoekbaars aan. Marc’s vis loste helaas en ook z’n shad was verdwenen… Hij had het tegen de avond bijzonder koud gekregen en we besloten om terug te keren. Aan de ingang van de haven klapte er een mooie snoekbaars op m’n Fox-shadje, ik leurde ermee tot bij Marc en net voor het beeldje besloot de vis dat het genoeg was. Geen foto. Ach.
Onze batterijen van de dieptemeters gaven het ongeveer gelijktijdig op door de kou, dat maakte het helemaal gissen op op het talud te blijven.
Aan de geïmproviseerde instapplaats schepte Marc door de aanrollende golven van een aan de horizon verdwenen vrachtschip nog eens goed water en kon er nog mee lachen. Aan de auto staken we de rest van de gebraden balletjes met mayonaise naar binnen (lekker, Marc) en rolden lachend huiswaarts.
Nu, achter m’n computer, zit ik nog te dobberen en te peddelen. Raar gevoel is dat!