Deze dag viel me eerst tegen, ik had vlammende rugpijn en als je dan een halve dag vanuit een schommelende staat te werpen met groot kunstaas, wel, dan ga je dood. Al zeker als geen snoek zich laat zien. In de late namiddag had ik er genoeg van. Toch maar even vertikalen en uitrusten vanuit het luie stoeltje. Op m’n Gothfather spoelde ik twintig meter hagelnieuwe Nanofil om eens te testen. Koffie bij de hand, boterham in de aanslag. Lekker in dit weer. Op 8 à 9 meter diepte was veel vis te zien maar deze waren niet geinteresseerd. Dan maar wat dieper? En inderdaad, op 12 meter had al vlug m’n eerste snoekbaars. Fijne dril, mooie vis, op een groene FinnS. Wat later volgde er nog één. Mmmn, de grote snoeken waren al vergeten. De Nanofil speelt z’n rol met verve, ik kan 14 grams shad mooi beneden houden en zelfs ietsje vlugger vissen. Het lijkt alsof de uitstaande lijn minder weerstand ondervind op grote diepte. Een half uur later vang ik nog een snoek, ook op ongeveer 12 meter. Deze zit dus al diep voor de tijd van het jaar, is dit soms een teken aan wand? Komt de winter in het land? Ik ben erg blij dat het ragfijne lijntje niet knapte, zonder stalen onderlijn is het gevaarlijk toeven tussen honderden tanden… En dan valt het stil, de beet is er uit, ik verander van aas, een sneller geviste oranje-rode Salt Shaker op een zwaardere loodkop moet het doen. Ik laat het dingetje zakken en krijg direct een aanbeet. Eindelijk heb ik de tegenwoordigheid van geest om ook de verdomde camera aan te zetten en een filmpje te schieten. Altijd leuk.