Het is verslavend, zo’n eenvoudige visserij. Een goeie week geleden was ik nog eens langs het riviertje geweest. Er stond veel meer water en de zon stond er knal bovenop. De vele waterplanten golfden op het ritme van het flink stromende water. Het is er zalig toeven.
De techniek is ‘eenvoudig’. 8/00 wit dyneema op de molen, daaronder een goeie meter 20/00 fluorocarbon. En een flink zware haak. Tegenstrooms inwerpen, het vlokje zinkt op het gewicht van de haak maar het dyneema zorgt er voor dat je niet te diep vist. Het vlokje kan je onder water mooi volgen, en zelfs sturen tussen de waterplanten door het opnemen van het drijvend dyneema. Eens dat ik het aas niet meer kan zien geef ik een tikje, en het brood dient stroomafwaarts als voer. Het werkt als een speer, prachtig om te zien hoe kopvoorn en winde vanonder het wier komen om het brood op te slurpen. Een puur visuele visserij, én superspannend. De vissen hoeven niet eens groot te zijn.
Ik amuseerde me te pletter. Ik haakte een karpertje, verspeelde er ook één, ving vier mooie windes en een mega-kopvoorn. Miste ook nog een koi door toeval en ving als laatste nog een karper van een kilo of zeven, acht. M’n lichte hengeltje brak middendoor op dit geweld maar ik kreeg het beest toch nog in m’n véél te kleine net… Heerlijk, maar ik kon wel naar huis!
Maar zaterdag voorspelde het weer niet veel goeds, met windkracht 4 à 5 en veel regen, de snoekboot bleef op stal. Marc dacht er net hetzelfde over en het plan om nog eens met het korstje te gaan vissen was gauw gemaakt.
Drie broden in de tas, wat nylon en een doosje haken, that’s all. Zo simpel. Marc’s Fairplay hengels plooiden dubbel en hij kraaide van plezier. We hadden een heerlijke namiddag met een paar hele mooie vissen… Plezier alom in een prachtige omgeving!