Ik wist niet dat het zo erg kon. Op vrijdag naar de polder trekken, met goed visweer en lekker aantrekkende warme wind. Het ijs was verdwenen en de hoop torenhoog. Het kunstaas werd iedere keer weer onaangeraakt binnen gedraaid. Nog geen volgertje… noch geen polderbaarsje om me te verblijden. De eerste keer visloos met de 5-grammer. Er lag er veel vis dood, de vorst had z’n werk gedaan en het bood een troosteloze aanblik. Als je ‘s avonds naar huis rijd en geen enkele beet hebt gehad, dan ga je nadenken…
De dag nadien waaide het zo hard dat er als beginner met de bellyboat op uitgaan me toch een riskante onderneming leek. Ik bleef thuis, en dacht aan enkele mogelijke stekken dichtbij. Ik zocht het uit via Google Maps en toog op weg, reed een beetje verloren en kwam zo op een veelbelovende stek. Het was er verdorie erg diep en het leek erg goed. M’n precies aangeboden Fin-S shadjes op de dropshot werden ook niet genomen.
Ik kwam er zowaar een gekende roofvisser tegen die er ook een paar avonduurtjes kwam wegwerpen. Waarmee een amusante babbel ontstond, gezellig en onverwacht. Ik bleek op goede stekken gestoten, waar ik als West-Vlaming nog nooit over had gehoord. Een onthouder dus. Maar helaas geen vis op de kant.
De dag nadien had ik nog een paar uur over en reed terug naar ginder, zonder enig resultaat. Een lang weekend gevist. Niks, nada. Het is wat. Ik steek het weer op het weer.