Eindelijk weer eens op het water. Koud, dat wel. Met samengespoeld ijs op de kant bij de start. Het begon met een paar honderd meter peddelen om tot voorbij de ondieptes op de diepe taluds te raken. Een mens gaat van minder zweten… Ik was met m’n zwakke fysiek en bijhorende vetophoping wat trager op de stek dan de twee Marc’s. De tweede Marc, was net zoals ik een totale beginner maar was er verdorie vlot mee weg. Een serieuze doop op een eindeloos sop dat nu toch de 4,5 graden bereikt heeft!
Toch had ik vlug m’n eerste aanbeet op een rood-oranje SaltShaker, op een goede 11 meter diep. Met de nieuwe Lowrance dieptemeter zie ik heel duidelijk deze vissen staan, wat erg goed is voor het vertrouwen. Een leuke dril en een mooie snoekbaars kwam binnen, jammer dat de twee anderen zover vooruit waren. Hmm, nipt gehaakt die vis. Dan maar zonder foto terug naar beneden. Beter zo. Op deze stek kreeg ik kort na elkaar 4 aanbeten, drie vissen lostten. We peddelden verderop onder de brug door, dat was al een flink eind sporten. De aanbeten bleven uit. We aten een hapje in de gezellige luwte van de brug en besloten om andere oorden op te zoeken. Voor Marc 1 ging het te traag. Hij had slechts één beet gehad. Marc 2 ook.
Op de andere stek lag al behoorlijk veel volk maar we gingen er toch in. Stroom, en later nog méér stroom. In tegenstelling tot ons lag de snoekbaars stil. Niemand ving hier z’n visje.
De dag gaat vlug in de belly en na nog één tussenstop om te plassen werd het al vlug avond. Marc voorspelde dat het wel zou accelereren tegen donker. Het bleek in het laatste licht een flauwe, maar toch een heropleving.  Hij ving er op korte tijd nog drie op de magische bijhengel, Marc 2 kreeg helaas geen beet meer maar bleef enthousiast en ik sloeg er net voor sluitingstijd toch nog een peutertje uit.
Goed gelucht vandaag, kan ik je verzekeren. En absoluut geen koude voeten, waar ik dat aan verdiend heb weet ik niet.
Zondag had ik de dag vrij, en ik kon gerust terug gaan. Maar ik voelde me ‘s middags niet lekker en besloot het af te blazen. In de namiddag werd de microbe toch terug levend en ik besloot het in België kortbij te zoeken. Mooie stekken met behoorlijk wat vis onder water, maar helaas geen beet op de dropshot. Ik kreeg het na anderhalf uur zo koud dat ik de aftocht blies. De frietjes met andalouse-saus van het kot in Massenhoven lagen  erg zwaar op m’n maag en ik was blij dat ik even later op veilig op het toilet zat. Ouf. Stel je voor dat je eerst nog je zwemvliezen en je waadpak uitmoet… Wooooosh!…