Wintertijd is ook terugkijktijd. Melancholie naar lang vervlogen tijden. Toen de rug nog geen pijn deed en er energie door je aderen stroomde en niet zomaar gewoon bloed. Alles was nieuw, iedere stek was zelf uit uit te zoeken, niets was herkauwd of heruitgevonden. Boilie-ingrediënten moesten getest worden of je daar wel iets mee kon aanvangen, je haalde het niet van internet. De eerste boilies. Het was trouvit en melasse tijdperk troef. De eerste periode van sardineolie en grote hoeveelheden zout. Als je toen over Seafood sprak had je het over één product en niet over tientallen. Ik hield van het vissige zoute. Ik meen me ook te herinneren dat ik grote fan was van Regular Sense Appeal. Wat later begon ik ‘s winters met Kemp’s Pink Zink en Hutchinsons’ Cream op ethylalcohol-basis op een birdfood. Daar kon je niet afblijven. Phil Cottenier en Patrick Bauwens aten eens m’n zakje 14 mm bolletjes op, op een paar na. Je wist wat er in die bollen zat, dus je kon er van eten. Nu is dat wel even anders. Men koopt z’n vertrouwen in een aas op basis van vangstfoto’s…
Als ik deze oude foto’s terugbekijk halen de verhalen me in, hoeveel tijd heb ik bij wijze van voorbeeld tusssen pakweg m’n zeventiende en dertigste verdaan aan de oevers van het Kanaal Kortrijk Bossuit. Weinig foto’s herinneren hieraan. Maar gelukkig was de geest nog helder.