Info

Soms loop je aan de waterkant tegen mensen aan waarvan je weet dat ze bijzonder zijn. Je zet je neer naast de tent van een wat oudere karpervisser (want tegenwoordig zijn ze allemaal jonger dan wij) en de eigenaar blijkt een eersteklas kerel te zijn. Een geanimeerd en warm gesprek. Hier en daar een springende vis. De marker nog op de stek. Geen geheimen. Passie over het vissen.
Wat iemand in z’n leven al heeft gedaan, of gevangen heeft, laat me meestal koud. Het is de mens die telt, de toon van het gesprek en het warme gevoel wat achterblijft. Dit gevoel heb ik niet bij zoveel mensen… en ik babbel bijna tegen iedereen aan de waterkant. Meestal gaat dat vlot, erg vlot, de meeste vissers zijn gewoon sympathiek. Jaap in persoon was bijzonder.
Gisteren zat ik een dag op het grote water op zoek naar een topsnoek, het zag er goed uit in die mooie opkomende zon en het juiste gevoel was er ook, maar de actie bleef uit in tegenstelling tot de twee vorige bezoeken aan deze Nederlandse binnenzee. Snoeken liggen soms ver uiteen, en al helemaal als er niet veel rondzwemmen op een plas. ‘s Middags begon het hard te waaien, kon ik boot niet goed meer langs het talud sturen, en ik gaf er de brui aan. Ik besloot dat ik niks meer doe zonder dat ik er zin in heb, heb ik er geen zin meer in dan pak ik in. Naar huis. Je denkt na want er is geen tijd te verspillen in dit leven. Kan ik vanavond nog gaan voeren op m’n karperstek? Dat moet net lukken, ik ben nogal tijdstipgevoelig op dat punt.
Nadat de bollen op de bodem lagen schoven kleine karpers in het kantje aan mij voorbij. Bellensporen uit bodem drukkend mooi. Straks ga ik voor het eerst sinds lang op karper vissen…
En net lees ik -met een harde klap tegen m’n kop- dat Jaap de karpervisser van ons is heengegaan, plotsklaps en zonder waarschuwing. Dat komt gemeen aan. Nauwelijks een paar jaar ouder dan jezelf, en nog zoveel te doen… Het is over. Het is allemaal zo relatief…

Comments

No comments yet.

Leave a Reply