Na de vier kleppers die bij ons dit weekend de kant zagen was de dag op het werk (28 graden achter m’n computer) weer nodeloos lang. Ik smachtte, ojojo, ik smachtte. Deed om 18u aan overdreven snelheid. At en dronk niet eens. En reed subito naar het water nadat ik thuis het allerhoogstnodige visgerij had opgehaald.
Zocht vlug wat vis op. Strategisch gevoederd, en er was verdorie rap reactie! Ik liet m’n aas tussen de bomen indalen, en kon direct, maar dan ook direct, aanslaan. M’n onthaakmat lag niet eens open. Afromen noemen ze dat. Het werd wat geklungel maar ik kreeg een 11,8 kg. schub op de mat, en een toevallige passant zette het beestje op de foto. Spijtig genoeg zijn er zelfs mensen die met de allersimpelste digitale camera nog geen scherpe foto kunnen maken. Maar, dat geeft niet.
Even later krijg ik babbelend gezelschap, dat enthousiast van wal steekt met het vertellen over persoonlijke problemen. Veel frustraties leven bij veel mensen. Kijk, daarom ga ik trouwens ook vissen. De karpers zijn er nog maar houden zich gedeisd na al dit verbaal geweld. Ze doen zelfs wat nerveus.
De kerel, hoe sympathiek ook, blijft woorden spuwen, houd niet op, en het is bijna donker. Inmiddels is ook Ben gearriveerd, en uiteindelijk gaat de ‘brave’ jongen er vandoor.
Geen vis meer vanavond, maar de dag is in stijl afgesloten. Mét karper, en een Jupilerke.