Vorige week deed ik een poging om een snoek te vangen op een groot water in de buurt waar ik geboren ben. Dat wilde de eerste avond best lukken met een vis in de 75 cm categorie, wederom op m’n vertroude Guppy. De tweede avond staken de andere vissers een stokje voor m’n visexploten. Geert Vandeplancke slaat namelijk graag een babbeltje en dan komt er geen vis in het net hé? Ik raakte aan de praat met twee vriendelijke jongens die een brede stek deelden. Ze waren net aan het uitpakken. De ene wist me te zeggen dat ze er nu 6 weken aan het vissen waren, met erg mager resultaat. Z’n vriend had drie vissen, hijzelf moest z’n eerste run nog krijgen… tja, eigen aan dressuurwater. Maar dat had hij er voor over, z’n target was immers de Gekraakte Staart, één van de echt grote vissen van het bewuste meer, een oud monument van ver over de twintig kilo. Méér dan deze ene vis wenste hij niet.
Het aas werd op verschillende dieptes uitgeworpen, het kamp opgeslagen. Een kwartier later volgt er een trage run op één van de single hookbaits. Iedereen springt verbaasd en uitgelaten het water in om de vis af te drillen en te scheppen, ik stel voor om te fotograferen. De vis blijft traag en log baggeren, met breed uitdeinende kolken in het olieachtige water. Het zag er veelbelovend uit, zonder meer een echte bak! De ene wilde de vis scheppen toen de karper zich de eerste keer zijlings aan de oppervlakte toonde, maar hield zich uiteindelijk in.
‘Geloof het of niet, maar het is de Gekraakte Staart die je er aan hebt, en dan nog je eerste beet godverdomme!’ riep z’n visvriend uit. Paniek, spanning en ongeloof tegelijk! De vis ging terug diep en luttele seconden later loste de haak. Ongeloof schoot over, die ene kans voorbij. Geen rimpel die nog aan de reus deed denken.
Teleurstelling alom, je eerste vis van een nieuw water, de vis van je dromen, en hem dan op deze manier kwijtspelen… De pastis in de 1,5 literfles slonk zienderogen. Gekraakte Visser.