Een mens kan niet op z’n appartementje zitten smelten in dit warme weer. Ik moest eruit. Buiten! Maar ook aan het water zat ik maar wat te suffen. Zelfs de karpers deden het erg rustig met dit erg warme weer. Was het nou dertig graden of niet? Hier en daar strooide ik enkele korsten op het water, maar er kwam aanvankelijk weinig actie. Eén vis werd gemist, ik sloeg verkeerd en haakte prompt éen van de eiken langs de kant. Sufferd. Ook aan de obstakels waren de vissen niet happig naar een broodkorstje.
Dat veranderde toen de zon wegzakte en ik kon op korte tijd op drie verschillende stekjes m’n namiddag goedmaken met een afgetakelde quasimodo schubkarper van 13,1kg, een vis die waarschijnlijk normaal veel meer weegt. Op het eind van z’n levensdagen? Nadien kwam er een mooie 13kg spiegel op de kant, die op de plaat werd gezet door Rik, de viswachter van ons Fort. En als afsluiter van de dag presenteerde ik een korstje aan een koppeltje karpers op een andere stek. Eén van de twee was best een erg grote vis, de andere een baby. En ja, wie was de rapste in het wegwerken van het stuk brood? Anyway, het spiegeltje van een kilotje of 5 was welkom, Rik kwam er net terug aan van z’n ronde en stond er wat verwonderd bij, ik had er weer eentje. ‘En dan nug met de kuurst’ voegde hij er nog snuivend bij!… Ik smeet de stinkende mat en het vette net in de auto, draaide een koude Fanta uit de muur en reed huppeldepup naar huis.