M’n zoontje Jan wilde persé zondagmorgen gaan vissen. Dat was lang geleden, een jaar ongeveer. Hij heeft z’n eigen drie meter hengeltje en een paar fijne tuigjes, scherpe dobbertjes. Een klein doosje zoete mais zou voldoende zijn om ons een uurtje plezier te gunnen in het Vrijbroekpark. Dit moet zowat het ideale watertje zijn om iemand te leren vissen.
Ik had er geen goed oog in, want z’n concentratie is nog niet zo best. De eerste beten kwamen al vlotjes, na een paar minuten al. Hij miste ze allen, en sloeg iedere keer een gat in de lucht wegens véél te laat! Een kleine uitleg volstond om hem geconcentreerd genoeg te krijgen en de volgende aanslag was knalraak! Z’n eerste karpertje van het jaar was een feit. Wat was hij fier!
We (Marleen en ik) slaagden erin om hem nog efkes het hengeltje afhandig te maken en elk een visje te vangen. Verdorie, hij is gebeten. Jan is gebeten door de vismicrobe. Wie had dat ooit gedacht!
Anderhalf uur later had hij zowaar tien karpertjes gevangen, gehaakt en zelf geschept!
Als ik hem zag zitten aan het kantje met z’n korte hengeltje zag ik ook me zelf terug zitten aan het kanaal Kortijk-Bossuit, dertig jaar geleden. Ik zag mezelf bezig. voorover gebogen, turend, m’n eerste visjes…
Een visser is geboren.