Met de verandering van het uur hebben we ‘s avonds een uurtje extra licht. Oef. Dinsdagavond straalde de zon zo heerlijk dat ik wel een uur naar het water moest! Ik werd er op het werk al piepnerveus van en wilde zo snel mogelijk weg. M’n penhengel en de kleine spulletjes stonden nog waar ik ze vorig jaar had neergepoot. En ik vond in m’n voorraadschuif nog een overgebleven blikje mais. Visseeeeeen jahoeee!
Het Vrijbroekpark lag er helemaal verlaten bij, ik dacht dat ik niet de enige zou zijn.
Het kleine pennetje – dat ik ooit van Jacques kreeg – stond nog op diepte ingesteld, dus vlug één maiskorreltje op de haak en indalen maar!…
Ik had een uur te gaan en vol verwachting stond ik de dingen te overzien. Een warme avond. Hop pennetje weg en de eerste brasem van het jaar was een feit. Er volgden er nog drie waarvan één een hele mooie was. Het pennetje zien ondergaan was al genoeg voor deze dag, meer moest het niet zijn. Net tegen donker had ik nog een bonus in de vorm van een kogelrond schubje van een kilootje of vijf. Hij was z’n mooi oranjegeel winterkleedje nog niet kwijt en ook z’n lippen waren nog in perfecte staat. Mooi!
Zo, dan ga je tevreden naar huis hé? Raar dat je in tijden van ‘veertigponders’ met een gelukkig gevoel toch een tienpondertje kan terugzetten…

Gisterenavond kon ik m’n uurtje plezier nog eens herhalen, dus stress in de auto om er zo vlug mogelijk te zijn! Er kwamen donkergrijze wolken aanzetten en ‘k verwachte een zware bui. De brasems deden het niet, het bleef dan ook stil. Het enige geluid kwam van de trage regen en een zo nu en dan passerende jogger.
Pas toen de plensbui in alle hevigheid losbarstte kreeg ik een mooie wegzeiler, resulterend in een kleine brasem, vol zwarte schimmel. Bijna had ik hem uit z’n lijden verlost. Direct erna terug een tikje, had ik het goed gezien? Ja, een trage wegloper, béng met die hengel, weer een kleine karper? Nee, zo bleek het een 5 minuten later. Het was één van de betere vissen van het water. Ik schatte hem een goede 10 kilo. Véél zwaarder zwemmen ze er trouwens niet rond.
Z’n beide mondhoeken waren zo erg ingescheurd van vroegere sleurpartijen dat ik medelijden met ‘m had. Ik vond met moeite m’n haakje tien terug in het verwrongen muiltje. Traag zwom hij terug weg.
Ik had drie kwartier gevist, was druipnat, het werd donker, en het was tijdje voor een zakje friet bij Frituur Lucienne!