­
Info

Storm voorspeld. Marc besloot op vrijdag een dagje te nemen. Het was dit, of niet vissen. ‘Geert, ga je mee vissen?’ verscheen er in het sms-je. Ik had de dag anders gepland maar voor het vissen laat ik alles vallen en nauwelijks 8 uur later ben ik klaarwakker en zijn we weg. Voor dag en dauw zitten we op neerlands grote water en de zon laat zich van haar beste kant zien. De bedoeling is om werpend te vissen met klein kunstaas en eventueel -als dit niet lukt- te gaan vertikalen. We besluiten de stekken aan te doen waar we 14 dagen geleden puike actie hadden en geen tijd te verliezen met nodeloos varen. Dus, de eerste snoekbaars hangt er al aan in het eerste licht. Op anderhalve meter water, met temperatuur 5,7 graden. Het roze homo-shadje deed het weer. Tof! Ondertussen verdwijnt de zon om plaats te maken voor dreigend en guur weer. We kunnen onze handschoenen goed verdragen!
Wat verderop, op het strookje waar de actie kwam tijdens m’n twee eerdere uitstappen, gebeurde het opnieuw. Héél bizar hoe de baarzen hier ‘geconcentreerd’ liggen. Marc tikte met z’n natuurgetrouwe Rigwalker een reeks prachtige baarzen vast en ik kon het onbegrijpend maar genietend aanzien. Kraakhelder water gaf mij niet direct het vertrouwen en dan ga je wisselen van kunstaas om trachten het verschil te maken. Ik heb nog altijd het idee dat wie eerst werpt over een heldere stek de beste kans geeft om er ene te vangen. Maar, deze stelling heeft echter evenveel tegenstanders… Natuurlijk ontspint zich dan een levendige discussie over wat op dit moment het verschil maakt. Pas na dat ik een stuk fluorocarbon tussen het staal en de hoofdlijn knoop vang ik kort na elkaar een paar héle beste baarzen op een Saltshaker. En daarmee denken we dat we het gevonden hebben maar zeker weet je het nooit. Ik heb het moeilijk met het idee dat een baars zich wél op een stuk fel bewegend kunstaas stort maar dan schrikt van de fijne witte hoofdlijn… Nochtans heb ik meer dan genoeg dergelijke ervaringen met het verschil in kleur en glans van fijn nylon in het vliegvissen op forel en vlagzalm… Maar, het kan, het resultaat was er en dat is wat telt. Helaas valt het wat later stil, misschien door de veranderende weersomstandigheden…
De dag eindigt vroeg als de wind aantrekt, de eerste druppels vallen, Marc besluit dat het genoeg is want er is hevig weer voorspeld. Aan de helling heeft iemand problemen om de boot er uit te krijgen, de wagen glijd zelfs achteruit en de miserie van de panikerende jongens is pas over als we met z’n twee op de motorkap gaan zitten. Pas dan heeft de auto genoeg grip om z’n last boven te krijgen. Bij ons gaat het traileren gesmeerd en druipnat smijten we het zeil over de boot en we maken hem pas in de garage leeg. Dat scheelt nattigheid. Korte visdag, in ‘good company’ met werkelijk prima resultaat alweer!

IMGP0611_ret




Jacques belde de computerhulplijn in België, kreeg mij aan de lijn, en we besloten om nog eens in polder af te spreken. Brute wind en open zonnige hemel. Heerlijk visweer, al denkt Jacques daar anders over. Bij de koffie kreeg ik een update over ‘s mans exploten van vorig jaar. Er is duchtig gefotografeerd en het is duidelijk dat ie stevig door gaat met het verzamelen van prachtige vogelfoto’s! Prachtige platen. Het lukte nog om voor de middag 2 uurtjes te vissen met hier en daar een snoekje op de kant. Zo relaxed is dat poldervissen. ‘s middags bestelden we elk een uitsmijter alhoewel ik liever de kroketten had genomen maar niet durfde wegens het grote Nederlandse onbekende. Een paar koffie’s later gingen we op zoek naar ander geluk, het weer overtrok en het zag er plots wat onheilspellender uit. Een aantal stekken bleken visloos, maar toevallig weer stekken die veel vissers over zich heen krijgen… Tja, dressuur bestaat wel degelijk.
Vrij grappig was het moment dat hij een stoeltje uit de auto trok en doodleuk verder ging met spinnen, het ziet er bizar uit maar het idee heeft wel iets.
Uiteindelijk reden we terug naar het stuk waar we ‘s morgens leuk actie hadden. Héél grappig is dat Jacques daarvoor alle verkeersregels aan z’n laars lapte en als punk gewoon ‘Je m’en fous’ zei. I like it. Regeltjes alom, overal. Goed, we deden nog eens hetzelfde stuk water en op een wel héél karakteristiek hoekje – ik zou er als grote vis wel heel m’n leven willen liggen- kwam er een vastloper op z’n antieke Franse Ondex-spinner. Edelmetaal in polderwater. Er kwam een puike snoek boven, dik en prachtig gekleurd. En vooral lang! Ik zag het weeral blinken op Fishtic.com: ‘Jacques vangt eerste poldermeter in jaren!’. Ik stelde voor om het beest te pakken maar zonder lieslaarzen is dat wat omslachtiger dan gewoonlijk. Was ik maar met een snoeksprong achter de vis gegaan, ze schoot los net ik de kieuw kon pakken… Weg. En erg spijtig. De eerste druppels vielen.
Terug thuis (Jacques is allergisch aan regen, en ja, ik voel me daar thuis) hadden we een keuvel tot laat op de avond, ondersteund daar het altijd lekkere eten van z’n dierbare Syl!
Weg: metervis, in: Good Feelings.

Niet goed geslapen en op om 04:00 uur! Geheel overwacht wilde Marc Hoeben er eens tussenuit en ik kon mee op z’n eerste visdag sinds méér dan twee maand! Baarsvissen, wat dacht je!? Ik had me voorbereid op een vrij koude morgen maar het best viel mee en alhoewel we in het stikdonker aan de helling stonden kon ik al merken dat het een mooie dag zou worden. Marc was zeer enthousiast, je zou voor minder als je zolang droogstaat.
Wit licht op de boot en we scheurden in de schemering naar de overkant. Tranen in de ogen én emotie. Het opkomende licht op het grote water is altijd intens en je wordt er door gegrepen. Op de eerste stek kregen we al werpend geen tik en we voelden het als een slecht voorteken. Zou de vis niet meer ondiep liggen, komt er toch nog winter? Vorige week was het water nog bijna twee graad warmer… en ik ving ze zeer ondiep…
Logische conclusie: warmer water zoeken en uit de wind gaan liggen. Dat loonde en de eerste worp op een nieuwe stek bracht me een snoekbaars. Hier zaten ze dus wél ondiep. Traag trok de frontroller ons op weg, heerlijk relax werpen en met een tiengrammertje de bodem aftikken. No stress. Zonlicht op de snoet.
Onder water bleef het stil. Tot we over een plek kwamen waar wel één en ander bijeen lag. En we hadden zowaar een kleine kermis. Prachtige baarzen. Prachtige visserij op licht materiaal. Marc ving ze op een natuurgetrouw shadje van River2sea. Zwemt zeer mooi en ziet er precies echt uit onder water. Ik ben alvast overtuigd. Natuurlijk ben ik wel zo koppig dat ik niet zomaar een identiek aasje uit zijn tas pik en er mee aan de slag ga. Met mijn spulletjes had ik wel minder actie. Maar op een nieuwe stek, een micro-stek zoals ik het noemde, tikte ik met enkele opeenvolgende worpen de stand min of meer gelijk met mijn fluoroze Dirupootje, werkelijk een jeanetten-shad is het.
Even later moest zelfs een klein snoekje gered worden door de twee dreggen van een Fat Rap door te knippen. Leuke snoekbaarzen en tonronde baarzen. Hé, en daar kwam ook een topper binnen, een evenaring van m’n huidige PB. Eerlijk gemeten. Op naar de vijftig dus, in het jaar dat ik vijftig wordt. Tijdens het fotograferen van een dikke vis lag Marc ‘Mutske’ met de borst over de rand van de boot, een actiebeeld van het terugzetten. Plots knapt er iets en hij schreeuwt het uit van de pijn. Ik dacht dat hij een hartinfarct had. Buiten gejammer kwam er niks verstaanbaars uit… Teveel druk op één punt van z’n ribben… Dat is een gebarsten rib, denk ik… Dit is dan ook de eerste baars die zorgt voor een inwendige kwetsuur! 🙂
Na een tijd komt ie terug bij z’n positieven en kunnen we terug aan vissen denken. Op de eerder aangedane stekken komen er nog een paar baarzen boven en we besluiten in het avondlicht de stekken richting trailerhelling aan te doen. Met minder effect maar dat deert niet, we hebben héérlijk gevist én gevangen… We gaan door spannende omstandigheden (something as an unidentified under water floating object and a broken propeller) als laatste van het water en in de auto is het voor beiden een gevecht tegen de slaap!… Meer van dit, het smaakt echt naar meer. Een vijftigplusser.




De werken aan mijn filterput van de vijver zijn deze namiddag afgerond. Alvast één zorg minder. Deze avond gaf het weerbericht regen, slecht weer. Om 15u30 dacht ik om er toch nog eventjes tussenuit te knijpen om een snoekbaars te tikken. Ik zit dan wel even in de auto en het begon al te regenen. Mooie korte wandeling en aan het water ging ik op zoek naar de bel aasvis die ik hier vorige duidelijk voelde. Rikketik, tik, tik zegt je lijn al je door een school heen vist. Deze keer lagen de school visjes iets verderop. Ik tikte er een Salt Shaker door en na een half uur had ik twee mooie donkere snoekbaarzen en deze snoek. Gelukkig zat de shad vooraan in de bek, 2 cm dieper en ik had deze vis verspeeld. Tijdens de dril spuwde ze twee voorntjes uit. Prachtig zicht. Ik ging languit op het beton liggen om de vis met de kiewgreep te landen, het lukte en een vriendelijke passant -die ook wel eens viste met z’n overleden broer- nam een paar foto’s. Hij vond het wel eigenaardig dat ik vis niet dood tikte en ze zo snel liet zwemmen. Zo hoort het ook. Geen uur gevist, doorweekt aan de voorkant en al terug naar huis… Hit and run, we say.

De maand januari is bijna voorbij en we vissen voor de eerste keer op één van neerlands grote wateren! Het is heerlijk om hier aan het water te zijn, maar als ik de mannen aan de helling bezig hoor dan zijn de vangsten niet zo goed. We kunnen er maar het beste van maken. Meer dan een half jaar geleden dat ik hier was, dan moet je improviseren en wat zoeken.
Fons ving in het eerste licht al vertikalend op ongeveer 7 meter al vlug de eerste snoekbaars, een medium maatje. Maar dan bleef het op de eerste stek te stil. Verderop was het ook niks en dan moet je ingrijpen. Wachtend op een nieuwe plek -terwijl ik een paar vrachtschepen laat passeren- zie ik op de dieptemeter snoekbaars liggen op 5 meter en tien minuten later hebben twee snoekbaarzen tandpijn. Een waypoint waard! Op naar een andere stek waar ik vrij vlug een snoekbaars aantikt, deze keer op bijna 8 meter diep. Veelbelovend maar helaas valt de actie stil en ik kan er geen touw aan vast knopen. Ik heb meer vertrouwen in de stekken aan de overkant, dat proberen we dus ook. Honderden meters worden secuur uitgepeuterd maar op een paar missers na kunnen we hier niks strikken. Changement de technique! Omdat het met het snoekbaarzen niks word besluit ik om te gaan werpen, hopend op een leuke baars. Fons kijkt me ongelovig aan als ik de boot stilleg op nauwelijks twee meter water. De fronttroller gaat er in en ik laat de boot rustig langs de oevers koersen. Op een meter water haak ik een eerste baars. Het ruikt naar meer en we fleuren op. Fons gaat aan de slag met z’n favoriete verzwaarde spinners en ik met een fluo roze One’up Shad van Sawamura. Ik vind dit fantastische shadjes, helaas zijn ze wat teer tussen de tanden van een roofvis. En kijk, het gaat niet vlug maar we kunnen de teneur keren en vangen elk een paar mooie baarzen en snoekbaarzen, werkelijk vlak in het kantje. Heerlijke visserij! De zon gaat prachtig en warm onder en tijdens de terugvaart naar de helling, onder het genot van een Frangipanneke, besef ik dat we met 11 vissen onze dag min of meer goed hebben gemaakt. Drie baarzen tussen de 44,5 en 46 cm zijn voor ons de toppers. En helemaal geen koude voeten, wat een winter is me dit?…

Een aantal wateren in België hebben zwaar te lijden onder een uitzetting nieuwe karper door een Belgische viskweker, november vorig jaar. Het is niet de bedoeling om hier mee een discussie over het welles/nietes van uitzettingen uit te lokken maar als een bestand sterft raakt het je als visser diep. Er zou best een aantal garanties mogen komen. Ik hoop dat de getroffen clubs niet in de kou blijven staan…
Zo ook op het Fort van Sint-Katelijne waar ik een paar jaar met véél plezier gevist heb. Ze zijn er bijna allemaal niet meer…

Fons en ik amuseren ons al een tijdje op de snoekbaars. Maar de klad komt er een beetje in. De vangsten vallen wat weg en we trekken de komende weken naar nieuwe oorden. Toch hebben we niet slecht gevangen, vorig weekend hadden we er bijvoorbeeld nog 16. Voor ons Normale Belgen is dit een best resultaat en we vissen ook niet op een top Nederlands water. Ik denk dat we vanaf nu naar het stromend water trekken.
Ook amuseer ik me tegenwoordig best vanaf de kant en alhoewel het winter is vang ik toch nog m’n visje. Zo liep ik laatst aan een ondiep watertje nog tegen een dikke snoekbaars aan, totaal onverwacht. Ik was er erg blij mee… Een recente ontdekking is de Teppan van Spro. Fantastisch actief kunstaasje dat in de 21 grams versie redelijk gemakkelijk te vissen en het is verwonderlijk dat ik er nog geen enkele op de bodem heb geparkeerd.
Het valt me op dat we bijna geen foto’s meer nemen. Waar slaat dat op? Ik weet het niet maar ik denk dat het vissen belangrijker is geworden dan het resultaat. De aanbeet belangrijker dan de natte handen…

Eén uit de zoveel...

Eén sprietje uit het mos...

Teppan Style!

Van een nieuw watertje!...

Een streepje zon vanmorgen. Even in het natte mos gaan zitten om alles van dichtbij te bekijken. Veel mensen kijken alleen maar en zien -spijtig genoeg- nauwelijks iets. Ik zag vanmorgen een bvb. baobab in het mos. 🙂

Een baobab in het mos!

Eenvoudig geel in het groen...

Bekertjes in het mos...

Norbert Cornelis is een man die ik al twintig jaar uit het oog verloren was. Ooit zaten we stek aan stek op het Land van Ghow te vissen, de Gavers in Harelbeke. Iemand van weinig woorden die bij tijd en wijle z’n vissen wel ving. Ik stopte met karperen om te gaan vliegvissen, hij stopte om later te verzeilen in het snoekvissen. Toevallig zag ik hem op de laatste VBK-Meeting en hij vond het erg fijn om te melden dat hij na al die tijd terug begonnen is met karpervissen. Alhoewel hij de scene erg veranderd vind qua collegialiteit en drukte, vist deze man met z’n 65 lentes terug twee dagen en nachten per week. Waarvoor respect.
Natuurlijk ligt de lat niet meer zo hoog, maar toch, je moet het maar doen.
Hieronder een foto die ik van Berke nam met ‘De Chocolatten’ (in 1993, denk ik). Eén van de parels van het Land van Ghow die helaas nooit op mijn mat belandde. Een klassieke wonderschone vis die ondertussen tot de aarde is teruggekeerd…

Berke met de 'Chocolatten'

Nee, geen feestdag voor Mathis, Vincent en ik. Over de faaldagen hoor je meestal niks. Dit is er nochtans zo eentje. Zonder vis. Daags na Kerst gingen we nog eens naar de Hollandse polders, Mathis hunkerde naar een snoek en pa bracht hem helemaal van Lendelede tot Merksem om mee te gaan vissen! Vincent had duidelijk niet te veel geslapen maar wat natuurbeleving zou ‘m goed doen. En qua natuur kan het daar wel tellen!
Na de hevige winden en regens van de laatste tijd was dit de eerste rustige dag. Beloofd niet veel goeds en het voelde ook heel wat kouder aan dan in België… Een fris windje en grijze dichte bewolking.
Het eerste kwartier kreeg ik een aanbeet maar de snoek schoot los en daarna bleef het de ganse dag stil. Zelfs geen volgertje. Ik reed wat in het rond om verschillende wateren te bevissen maar dat mocht niet helpen. Tegen de avond, op een paar vierkante meter en in enkele minuten kregen we samen 4 aanbeten maar niet te geloven, alle vissen schoten los! Voor Mathis was dit natuurlijk balen. Ik geef er niet zo om, de natuur is prachtig, het gezelschap goed en op een vis min of meer zal het niet aankomen. Een hongerige jonge ket denkt daar héél anders over. Maar, dit is ook vissen. Volgende keer beter, hé Mathis!

Oud en jong, samen op snoek!

Muisstil gaat het licht uit...

Ik had een nieuwe gast aan boord. Jens Verschaeren kon een dag vrij nemen op het onverwachts en de brave kerel kon er ‘s avonds nauwelijks van slapen. Omdat her op vrijdag slecht weer werd voorspeld besloot ik eerder op stap te gaan. De winden te omzeilen dus.
Wat later dan gepland door de ochtendfiles kreeg ik uiteindelijk de boot op het water. Jens stond al een half uur ongeduldig te wachten en hij opperde het idee dat het mooi zou wezen indien hij z’n baarsrecord zou breken. Mijn nuchtere antwoord was dat dit op dit water niet eenvoudig zou worden…
De vissen lagen nog op de diepte van vorige week en ik had ook een aantal nieuwe shads ingeslagen. Kleur wit-blauw. Iets wat ik niet veel gebruik maar Fons overtuigde me. De eerste stek gaf niet veel vis present dus sjeesden we zonder tijd te verliezen een eind verderop. Daar was het wél raak maar we verzeilden in de kleine vissen. Dat is plezant voor iemand die het vertikalen nog niet echt doorheeft maar kleintjes trekken hoeft voor mij niet zo. Op de volgende stek had ik last van golfslag en die liet ik vlug links liggen. Op de volgende stek in de luwte kwamen de aanbeten trager maar waren het iets leukere vissen. Het werd helemaal mooi toen Jens een mooie baars aantikte. 45 cm is naar onze maatstaven een grote baars. We heten niet allemaal Marc Hoeben! Jens was er dolblij mee…
Hij babbelde volop op koetjes en kalfjes, over boilieboeren en karperhoeren, over een paar echte vissers, het karperleven en z’n meelopers. Héérlijk! Mijn maat Fons is eerder een zwijger dus dat was even aanpassen. Niet dat er iets mis is met zwijgen want babbelen gaat ten koste van de concentratie, hé Jens!
Later volgden er een paar betere snoekbaarzen en de avond viel deze dag erg vlug. Op de terugweg schoot Jens een paar experimentele platen met een heerlijke sfeer. Jens’ perceptie van deze toffe dag lees je hier: De Bootsjongen.
Resultaat: 20 snoekbaarzen en een dikke baars, we kunnen weer tevreden zijn!

Back home!

Fons, ga je mee voor een kort dagje op snoekbaars? “Tuurlijk, ik heb nog 19 dagen vrij te nemen dit jaar!” Ik kon slechts laat op pad en hij moest vroeg thuis zijn… Ach, dan maar een kort dagje, we zijn buiten en we leven volop… Bitter koud was het, met de wind min of meer uit het oosten. De watertemperatuur is 2,5 graad gezakt sedert vorige week maar we zagen het hoopvol tegemoet.
Fons zette zoals altijd sterk in en alhoewel we geen wedstrijdje vissen heb ik toch liever dat de vangsten wat gelijklopen… 🙂 Tegen de middag bleek dat alle vissen tussen de 8 en 9 meter gevangen werden en dat vooral aan de hengel van Fons. Ik pieker me op zo’n moment kapot en zit te experimenteren met techniek en wisselen van kunstaas. Dit is het dus niet. Ik moet ‘gewoon’ verder geconcentreerd vissen en doen zoals altijd, het onderste uit de kan halen. Maar met de felle rukwindjes die m’n lichte boot uit de richting drukken gaat de meeste concentratie naar het op koers houden van het materiaal. De shad die beneden 10 cm van de bodem huppelt is dan bijna bijzaak… Toen we van het water gingen om op te warmen en te plassen stond ‘de stand’ op 2-12, denk ik.
Wel, als je een paar honderd meter hardloopt (met je poolpak aan) dan brand het stoofke terug en met volle moed en maag gingen we terug van start. Eerst op een nieuw stukje water maar dat was iets minder. De overkant gaf beter en dan vooral de mooiere vissen. Anyway, ik kwam er een beetje door, en kon ‘de stand’ min of meer gelijk krijgen. We amuseerden ons best en dan vergeet je de kou. Het is kort dag en je staat zo terug bovenaan de helling en terug vast in de file. In de aanschuivende rij, mijmerend met de verwarming op zeven, tussen mannen in pakken, laat ik de dag passeren. 32 vissen in de boot, het kan slechter…

Ik wilde nog eens terug naar het water waar ik in het voorjaar met de bellyboat zo goed had gevangen. Er werd mist voorspeld, we zouden er rekening mee houden, en het zou rond de middag optrekken. Wel, niks van… het was een vette dikke rijstebrij tot ‘s avonds!
De boot stond reeds meer dan een maand (buiten) stil, onder het zeil had ik erg veel condens en bij het starten gaf de motor slechts een kuchje. Daar gaat je visdag, Geert en Fons! In een helder moment besluit ik om de drie accu’s te wisselen van plaats. Na wat gesleutel lukte dit en starte de motor haperend. Door het vocht, veronderstelde ik. En dan constateer ik dat de box met mijn papieren en de gps/sonar nog thuis staat! Wat een dikke pech. Ik ben zo verslingerd aan mijn gps dat het een wezenlijk deel van mijn oriëntatie is geworden op het water. Op sommige plekjes steekt het erg nauw. Dan maar blind vissen. Maar waarom niet de oude Lowrance van voor naar achteren plaatsen? Na wat gestuntel kwam het toch voor elkaar maar dit ding had ook condens onder het scherm en wilde niet starten… Enfin, na een tijd had ik alles aan de praat, ronkte de motor tevreden en kon er nog aan vissen gedacht worden.
We kwamen Mr. Pike tegen op het water, wat me wel verraste. Hij is niet zo tuk op snoekbaarzen! Maar ik kreeg een leuke foto van ons in de boot toegestuurd, merci daarvoor!
Man, was me dit een mist, reuzegevaarlijk als je het mij vraagt. De eerste aanbeten kwamen vlug maar losten vooral. Fons had direct een beste vis en het leek een topdag te gaan worden. We visten ons een weg over de stekken en hier en daar bleef er wel eentje hangen. Tegen de avond hadden we er 19, ik had er slechts 7, het merendeel was voor Mr. Meditation Fons vooraan in de boot! Op het blauwe shadje waarvan hij de naam niet meer weet! Ik had op mijn handhengel maar 2 vissen, terwijl de rest op de bijhengel kwam… Hoogst eigenaardig. Ook bizar hoeveel lossers we deze dag hadden!
Het was opletten want je hoorde de vrachtschepen niet goed, het was erg trickey. Maar wél apart!
Toen we terug voeren naar de helling zei Fons: ‘Dit vergeet ik nooit meer’. Wel, ik ook niet!

01_wb1611 (7) kopie 2

Vorige week was ik nog eens op stap met Vincent en Mathis. Mathis als jong vissertje die serieus doorzet (maar meer boeken moet lezen) en Vincent als oud collega van bij Focus Advertising. Een dagje polderploeteren… want er werd te veel wind voorspeld om met de boot weg te gaan.
De beelden spreken voor zich, denk ik. Het werd een mix tussen bijbabbelen, Mathis een beetje begeleiden en zelf een visje trachten te vangen. Heerlijke dag, weeral! Het weer viel al bij al mee, overtrokken met hier en daar een streep licht en in geen geval het weer dat voorspeld was.
Ik voel de dressuur op deze poldersloten en het word tijd dat ik andere oorden op zoek. We hadden een zestal vissen en een hoop confrontaties. Het kan beter, maar ook véél slechter! Mathis viste met een fluogroene Rapper en ik kon er een paar vangen op een zelfgebouwde streamer en een klein jerkje. Vincent had de camera bij de hand en voorzag ons van een volledige reportage! Thanx for that!
Wat ik nog het mooist vind is dat ik een jong vissertje gelukkig kan maken met een paar snoeken die hij in z’n eigen provinvie West-Vlaanderen slechts met heel véél moeite kan vangen…

Beeld1_DSC_1095

Voor dag en dauw aan het water, alles goed gepland maar nul verwachtingen. Perfect gevist, prachtige driften gemaakt boven wegstervende plantenbedden. Niks geen beet, of toch wél? Fons had een oude krijger. Een nieuwe personal best voor hem op 48,5 cm! Maar op een volgertje na bleef het voor de rest van de dag stil. Het kan dus ferm tegenvallen, maar het was er wel machtig goed toeven. En daar blijven we blij om!…

Altijd super gefocust! Oude krijger! Te prachtige dag!

Na het verspelen van de grote snoek op de rivier bleef het knagen. Net nu, op het moment dat het snoekbaarzen wat minder gaat, besluit ik om toch maar weer eens op snoek te gaan. Al lachend zeg ik nog tegen Lawrence dat ik dit jaar nog een 110+ vis aan boord wil. Ik kan net zo goed zeggen dat ik een 120+ wil maar dat is nog onrealistischer. Een mens jaagt z’n dromen na.
Zaterdag was de eerste snoekdag op het grote water. Ik was hier zowat een jaar weggebleven! Fons wilde er wel bij zijn en was trouw op post. Met het krieken van de dag zaten we op het water maar we waren bijlange de eerste niet. Guy en Kris en een paar anderen waren al uit het zicht verdwenen. Op de tweede stek, en zo’n drie kwartier bezig, dan gebeurde het. Fons zei dat hij -wat wij noemen- een vooruitgeduwde tik kreeg. Zonder gevolg. Het worpje erna was goed voor een volger van jewelste, hij zag het beest het aas pakken dichtbij de boot. Hij riep en ik zag ze nog wegdraaien, een buik zo dik en lang! De dril duurde een halve eeuw maar Fons werd niet nerveus. Ik wel. Wel bleef hij maar herhalen dat het wel zéker z’n personal best zou worden… Ze bleef maar gaan, en gaan en in het heldere water hadden we al vlug door welk vlees we in de viskuip hadden. Nergens zijn de snoekruggen zo breed als hier. Eén van de ware monsters die dit meer herbergen… Ik nam een paar foto’s van de dril en zette me reeds klaar om de buit zonder aarzeling binnen te halen. Alles leek goed te gaan, no stress. Eén keer lag ze al pakkensklaar maar ze zeilde op haar laatste krachten traagjes terug weg… en… de dreg loste! Terwijl Fons er het zwijgen toe deed barstte ik uit in een tieren, een ontlading. Langs de overkant hebben ze het gehoord. Het kon niet baten, een bakbeest van een snoek was ons ontglipt… We zijn een halve week verder en ik krijg het niet uit mijn gedachten, het was mooi geweest als…
De dag liep verder niet best, maar er was wel actie. Zeven aanbeten is niet slecht op een moeilijk water. Slechts één visje kwam in de boot. De 120+ wist te ontsnappen. Zelfs de grootste optimist noemt zo’n dag een absolute pechdag. Maar wat als…

DSC00445_2

P1030875

We hebben de jeugd dus thuis gelaten en zitten met z’n tweetjes in de Provence. Veel ga ik niet vissen, ik ben meer aan het fotograferen geslagen. Het zijn pogingen in een medium die ik niet ken, maar het bevalt me en bij ieder beeld leer ik bij! Er is hier ook wat veel wind zodat echt scherp macro-fotograferen moeilijk is. En verder: genieten, dat doen we hier ook en da’s nog het belangrijkste!…

My old trusty Orvis rod

We gaan op vakantie en dan komt steevast het vliegvismateriaal van onder het stof. Een Orvis #4, met daarop enkel een nieuwe SA-lijn. Deze keer een DT ipv een WF… Een paar nieuwe leaders en we zijn weg. Ik heb nog wel een paar duizend vliegen van vroeger, dus dat zit snor.

kordahaak

Gisteren kreeg ik LDB aan de lijn, iets wat meestal zo’n anderhalf uurtje duurt. Een heerlijke update over het leven, wat goed is en wat slechter gaat. En we overlopen steevast onze vangsten van de afgelopen maanden. We hebben het dan over roofvissen, zeelten, barbelen en godvergeten karpers… en ook nog wat over fotografie, techniek en aas.
Steevast hebben we ook een rubriekje roddels. Dat mag ik zeggen want iedereen roddelt wel eens… We vinden ons zelf vrij beschaafd op dat gebied. Maar onderstaande wil ik je niet onthouden.
Luc stak van wal: “Een karpervisser stapt bij z’n hengelsportwinkelier binnen om een doosje haken terug te brengen. Klacht! Ze waren niet goed! Niet van de minste haken hoor, dure Korda hooks geklikt in zo’n fijn doosje met op iedere haakpunt een mooi fluogroen haakpuntbeschermingsbolletje. Je kent ze wel…”
Ik hoorde sprakeloos Luc’s verhaal aan.
Bij navraag bleek dat de kerel z’n rigs had geknoopt (en gevist) met het groene bolletje nog steeds op de haakpunt! Hij was er van overtuigd dat dit een nieuwe rig was en dat het zo hoorde… om de inhaking te vertragen zodat de vis iets meer tijd had om zich te prikken… als het bolletje uiteindelijk door de druk over de haakpunt schoot…
Ik bleef een tijd stil aan de foon toen ik dit hoorde. Hoe is het mogelijk dat dit in deze tijden nog kan?… En toch. Mocht je het ook niet weten, het bolletje moet er af, hé! 🙂
Verder van mij geen verkeerd woord over de haken zelf maar dat had je al door.

Heerlijk werpend vissen!

Ik had niet verwacht dat Jan nog wel eens mee wilde en wel liefst met goed weer… Ik had weer eens slecht geslapen en dit staat nooit garant voor een goede visdag, we zaten pas na 10u op het water… Ik besloot daarom terug te gaan naar het stuk rivier dat ik ondertussen een beetje begin te kennen en van daaruit wat verder op exploratie te gaan. Bewezen steken gaven geen vis prijs, niet al vertikalend, noch al werpend. Ook stond er een vervelende wind uit het westen die het moeilijk maakte om secuur te vissen. We besloten om kilometers te maken om uit de wind te kunnen vissen.
Op onbekend terrein vond ik in een buitenbocht een mooi strak talud met veel steenpuin en we gaven het een kans. Veelbelovend, maar zonder één aanbeet. Plots lagen er twee andere boten rond ons, dus met de stek zat het wel goed. Toch maar verderop varen. Om de hoek bleek het plots wél keihard te stromen en ik kon Jan beloven dat er vis binnenboord kwam. Dat was ook, tien minuten later werden de eersten al vertikalend gevangen maar Jan werd dit vlug beu. Hij werpt liever. Om het leuk te houden werd de fronttroller in actie gezet en we ‘ankerden’ achter iedere krib die we mooi in een waaier uitvisten. Met succes want er werden een paar lekkere vissen gevangen. De mooiste was 71cm en Jan haakte een prachtige baars. Jammer genoeg wist het beest ons te ontglippen na de eerste foto, en voor we hem konden meten. Een stevige vis, al zie je dit niet goed in Jan’s handen! Werpend met het Fat Rapje deed het dus goed, precies juist op deze diepte. Hier en daar peuterde ik wat dieper met een shadje maar het bleek dat de actieve vissen toch hoog tegen het talud stonden. In totaal hadden we er tien, kan slechter maar ook véél beter!
Plots viel de stroming helemaal weg, samen met de aanbeten, nefast. Ik draaide het gas open en ging terug naar de trailerhelling om daar in de buurt nog wat te rommelen. Vertikalend was het niks meer, en ondiep werpend met kleine plukjes ook niet. Er stond nog slechts één trailer aan de helling waaruit ik concludeerde dat iedereen erg vroeg op het water was, meer weet dan ik, en zich te pletter had gevangen! 🙂

Een goeie twintig jaar geleden maakten we een vliegende storm mee, op de plek waar de Garonne en de Tarn samenvloeien. Een beetje Frankrijk-pionieren noemt dit nu. We wisten helemaal niet wat er rondzwom maar het was een prachtig water. Het was schitterend weer, de paraplu’s stonden strategisch tegen de felle zon. Het betrok op de overkant, de geur van regen sloeg in onze neus en er was geen tijd om ons voor te bereiden op wat kwam. Regen sloeg horizontaal, de wind huilde. M’n paraplu sloeg uiteen en ik zocht beschutting onder die van Philip. Pas dan zag ik dat er stevig stuk boom naast m’n paraplu lag. Ik mag er niet aan denken wat er gebeurd was indien ik die op m’n hoofd gekregen had… Wat vliegt is vlug voorbij en zo ook deze storm. Even later zaten we terug onder de felle zon alsof er niks gebeurd was en we namen de schade op. Paraplu onherstelbaar, tien liter water in m’n bedchair, tacklebox onder water, hengelsportwinkel 800 km verderop en van een gsm had nog niemand gehoord. Ik viste nog veertien dagen verder, onder een plastic zeiltje…

Verwoesting aan de Garonne

Eentje uit de hoop...

Terug op de gele Salt Shaker!

Tijden geleden had ik aan Mathis -die net 14 is geworden- beloofd dat hij eens mee kon op de boot. Omdat het ventje nou eenmaal aan de andere kant van het land woont is dit logistiek niet zo eenvoudig. Papa Vincent -oudcollega van me uit de reclamewereld- wordt dan onder druk gezet om als chauffeur te fungeren… Maar niemand had kunnen denken dat we net op zo’n dag afgesproken hadden. We waren net op de rivier aan het vertikalen als donkere wolken zich samenpakten vanuit het zuiden (waarom heb ik hier nou geen indrukwekkende foto van?).
België had de eerste klappen van de storm over zich heen gekregen, het was op het nieuws, en bij ons zou het nog beginnen. Ik had het weer volledig verkeerd ingeschat want verschillende weersites hadden elkaar tegengesproken. Net op de kant en schuilend onder de bomen kwam het eerste water naar beneden. Een hoos, onwaarschijnlijk! Ik weet niet hoe lang we er stonden maar we waren doorweekt, van mij tot op de plekken waar de zon nooit schijnt. Gelukkig hadden we reservekleding bij. Mathis vond het allemaal een avontuur, het was prima zo. Een echte visser, dus! Toen het wat opklaarde vond ik de boot terug vol water, het ganse onderdek vol water tot net boven het tapijt. Nog nooit gezien. De bilgepomp proestte hoestend vuil en schuimend water boven en dat bleef een hele tijd zo doorgaan. Zelfs in de bun waar nooit water in staat vond ik twee centimeter bruin sop terug. Ik vond het zo indrukwekkend dat ik vergat om foto’s te nemen. Papa Vincent berichtte ons over de wateroverlast in België en was duidelijk blij toen hij hoorde dat alles oké was…
Als ‘bij donderslag’ verscheen de zon en optimistisch gingen we terug aan de slag. Met hier en daar een vis, helaas lukte het minder goed dan ik hoopte. Ik was niet zo geconcentreerd, dat wel, want ik hield Mathis in de gaten. Iemand anders kind in de boot zorgt voor heel wat verantwoordelijkheid en daar ben je onbewust sterk mee bezig… Mathis ving er een paar aan een gele Salt Shaker die blijkbaar iets extra had… En ik had de meeste vissen op een Komodo-shadje. Hij vond het heerlijk vissen! Tegen de avond raakte onze concentratie op, sloeg de vermoeidheid toe en we gingen om 19u van het water. Meer dan voor herhaling vatbaar, maar dan zonder wateroverlast!…

Dichtbij de bij...

Je weet nooit wat je vangt met dit soort fotografie.

Er zitten momenteel zoveel bijen, vliegen en zweefvliegen (scherp opgemerkt Edwin, ik weet er dan ook niks van af), leuk om eens zo’n snelle rakker te fotoproberen…

De Soça in Slovenië...

De laatste trip die ik voor het vliegvissen ondernam was naar Slovenië, ook al weer lang geleden. In augustus ga ik terug op vakantie naar de Provence, en het vliegvismateriaal gaat mee… Geen forellen maar kopvoorns zijn de buit. Het plezier is er niet minder om… Des olives, du vin, du fromage, et les chevesnes…

Pêche à la truite!

Kopvoornstruinen...

Vele manen geleden trok ik met Lieve door het prachtige zuiden van Engeland… We passeerden -al dan niet moedwillig- menig vliegviswater die ik dan ook trachte te bevissen. Van River Test tot Tavistock, Bewl tot Burrator, ik ben er geweest. Eén van de rivieren die m’n ogen uitstak was de River Itchen. Een prachtige chalk stream met dito grote bruine forellen. Helaas, voor arme stakkers als uw schrijver hier is het onmogelijk om een dagticket voor dit water te betalen. Véél te duur en al helemaal té elitair. En wat doet een echte visser dan? Wel, stropen hé, en ik genoot met volle teugen… Deze mooie bruine kwam vanonder een brugje vandaan…

Itchen trout, 1997

Poseren met twee!

Vorige zaterdag stapte ik op bij Marc, om te gaan baarzen. We deden zo ongeveer dezelfde stekken aan als tijdens mijn twee vorige visdagen, alleen duurde het deze keer tot in de namiddag voor de zon zich liet zien. Dit vertaalde zich meteen in de vangsten. De teller stopte op 28 vissen, het merendeel prachtige baarzen! De meesten vielen voor spinnerbaitjes gevist boven de planten en ‘s morgens vroeg vielen er ook een paar voor de popper. Zeker een prachtige visserij die ik nog moet uitdiepen. Een superdag, met gouden baarzen omlijnd!

Zelf gevangen!

Als Jan bij mij op vakantie is dan durf ik voorzichtig eens te vragen of hij mee wil op de boot… Het spelevaren is er wat af en de kerel viste de ganse dag stug door, tegen m’n verwachtingen in. Wel koos hij bewust om te werpen in plaats van te vertikalen. ‘Dat brengt wat meer variatie’. Al werpend ving hij er twee, een prima resultaat. Niet in de war, nooit in de takken… Hij hield de tellertjes nauwlettend in de gaten zodat pa niet te veel op voorsprong kwam… Veel werd er niet gevangen, we hadden er tien, waarvan 4 voor Jan. De jongen die nooit vist. Not bad!

In 1996 trok ik voor de laatste keer naar Frankrijk om op karper te vissen… samen met m’n aanstaande vrouw. Als je ziet wat ik maar mee had om een volle week te vissen… in vergelijking met wat er nu meegesleurd en als onmisbaar aanzien word…

France...

Spinnertime!

Na lange tijd nog eens met Fons op stap! Fons heeft als hij voor in de boot staat altijd meer actie dan ik, terwijl ik meestal met de grootste aan de haal ga. Ik begrijp dat niet goed. Wat ik wel goed begrijp is dat hij met z’n hoog geviste zelfgemaakte spinners enorm veel vis aantrekt! We hadden wat last van de zon, dat maakt de vis passief, maar we wisten er toch leuk wat te vangen!…

Even pauzeren...

Een dag midweek vrij met Marleen, mooi weer. Dan ga je varen en een beetje vissen. Bloedheet en lamme vissen. Buiten een paar baarzen en twee kleine snoekjes ving ik niks. Wel mistte er een hele beste snoek m’n roze shadje. Hij schoot er als een pijl langs… Tegen de avond kreeg ik een paar volgers en loste ik nog een snoek. Marleen vond het allemaal heerlijk, een beetje spelevaren en wat zwemmen… Zonnige dag!…

Dedju, eerst sla je vast op een vis die niet wegzwemt, alleen met z’n kop schud en beneden blijft. Ik wist het al, een grote… Ik wil de snoekbaars scheppen met m’n maximum uitgeschoven net… hij kan er nog niet half in en m’n netsteel breekt op het blok… De vis ligt vier meter lager op de oever en ik kan er niet bij. Veel te gevaarlijk, en verdorie, dan breekt ook nog m’n voorslag! Wat een nachtmerrie… Pas na minuten krijg ik de vis met het uiterste puntje van de schepnetsteel terug in het water geduwd… Gelukkig zwom ze nog weg… Man, man, wat een snoekbaars… Onderstaande vis was erg klein in vergelijking…

Van toen het wel nog lukte...

Vorige week deed ik een uitstapje met Marc Hoeben, de voorspellingen waren ‘harde wind’, meer dan harde wind. Onze bootuitstap werd uitgesteld en we besloten om de windes en kopvoorns te lagen. Maar wat vorige week een rustig kabbelend riviertje was leek nu wel een snel stijgende modderstroom. Stroomopwaarts hadden ze ergens een stevige bui gehad! Geen winde die onze kortsjes zag drijven en er iets eetbaars in zag. Het visplan werd aangepast, de hengels omgetuigd…
Met het shadje vanaf de kant op snoekbaars. Op de eerste stek stroomde het goed pittig en ik begin het daar een klein beetje te kennen. Een stevig stuk water werd subtiel uitgeworpen en ondanks dat Marc en ik supergeconcentreerd de bodem afdweilden was er maar één snoekbaars wild genoeg om m’n shadje aan te vallen. Na een tijd zonder actie verkastten we naar een stevig stuk kanaal waar de wind zo hard opstond dat het niet leuk meer was. Marc was ietsje moedeloos maar viste geconcentreerd verder, helaas zonder actie. Ik kreeg toch een paar tikjes en kon alsnog twee kleintjes op het lijstje bijschrijven…
Tot daar deze namiddag!
De volgende avonden deed ik telkens de eerste stek aan, goed voor een klein uurtje vissen en telkens resulterend in één vis. Even op de grond voor een foto en hopla terug. Gaat lekker, zeggen ze dan. Hit and run!
Op zondag ging ik ‘s morgens op stap met Fons die nu helemaal ‘in to het bellyboaten’ is. Ik kwam wat later aan het water en de brave kerel zat al van voor dag en dauw op het water. Hij had er al vier! Dat beloofde. Na het babbeltje sloeg ik geconcentreerd aan het vissen maar buiten een flauwe misser bleef ik kansloos. Geen scheepvaart, geen stroming en zeer helder water, geen beten meer tot na de middag.
Om 14u had ik met Lawrence De Gheyseleer afgesproken op een ander -voor mij nieuw- water. Helemaal opgewarmd van het morgengepeddel was ik een uur op voorhand ter plekke, én Peter Scheys zou ook nog langskomen. Gezellig. Vertikalend kregen we vlug beet, Peter drilde een flinke snoekbaars en die bleek 78cm te zijn! Was dat een opener van deze Belgische namiddag? De batterij van m’n dieptemeter is kapot gegaan en het was een gemis. Op een nieuw water blind vissen is moeilijk. Maar, een knoopje in de lijn gaf me aan waar het tegen de vijf meter was. Een goede leidraad. Kortom, tegen de avond had ik er vier en Peter en Lawrence elk drie. Voor België is dit allemaal top, vind ik!
Ik ging vrijdag nog eens terug en waaide zo met de belly over het water, vandaag loop ik helemaal krom van de rugpijn en mijn benen voelen als lood. Een ganse middag vechten tegen stroom en wind! Niet voor niks dus… het startte traag maar toen ik op één stek al werpend een vis ving viel het in de plooi. Het waarom. Veel boten zorgden voor actie, stroming… Alle aanbeten kwamen op een gele Salt Shaker… Ik kreeg een dertiental aan de haak en landde er een stuk of acht van. Geen beren, dat niet, maar stuk voor stuk mooie vissen. Een perfecte Sportieve namiddag! Vandaag toch ietwat recupereren… 😉

Naar de tachtig groeiend!

Alles op geel!

De eerste echt warme dagen van het jaar. Ik zag je zwemmen, je at mijn brood. Bijna een half. Jou hier haken was niet verantwoord. Groot ben je, toch voor mij. Ik bleef drie uur turen maar kwam je boom niet uit. Je weet precies tot waar je ongehinderd en zonder gevaar kan azen. Je vriendjes zijn ietsje losser. Maar die verbleken bij jou bast. Ik weet je zwakke plek. En ik ga je vangen.

DSC00071

Dit is te gek voor woorden. Na het werk en voor de inkopen wilde ik gisteren nog een worpje doen met kunstaas. Even chillen en van de zon genieten. Pas buiten voelde ik hoe het stuifmeel z’n zoveelste aanval uitvoerde op mijn gevoelige ogen. Niet op letten, Geert. Wel heavy, want dat werkt op mijn gestel…
Eerste worp naar links en er komt een snoek onder de planten vandaan, hij lost de spinnerbait direct en zeilt uit zicht… Tweede worp naar rechts en er knalt een beste snoek vanonder de oever vandaan, het is een mooie! Na een korte dril schiet ook deze vis los. Ach ja, niet zo belangerijk. Het zijn ook wel grove haken op de deze spinnerbait…
Nog een onderhands worpje naar links en de kleine van daarnet volgt de spinnerbait op neusafstand om hem na een ‘figure-of-eight’ alsnog naar binnen te zuigen. Hebbes, een kleine zeventiger! Niet te doen, evenveel aanbeten in evenveel worpen… Dit maak ik nooit meer mee.
Ik stap wat verder in de struiken en tuur door het oppervlak tussen de waterplanten heen. Hé, een nieuwe tak op deze stek? Nee, ook een mooie snoek. Ze ziet er niet best uit, misschien door de paai? De spinnerbait is reeds uitgevist als de vis in actie komt. Ik laat het ding wat rommelen in de waterpest en ze duikt er volop in. Korte dril en hop, ook nog een vlotte landing. Deze grote vis herken ik, die heb ik al vijf keer… Duidelijk op haar retour, mager, en met een witte staar op haar ogen. Het ziet er naar uit dat dit een laatste confrontatie is en ik voel me wat schuldig… Ik zet ze snel terug…
Wat later -wachtend aan de kassa van het warenhuis- besef ik dat ik dit nooit meer meemaak. Zowat het ganse bestand van het water aan de haak in nog geen half uur…

Het vangt!

Ik kon niet vlug genoeg terug naar de rivier. Gezien de stroming vond ik het wel raadzaam om met twee te zijn en ik nodigde Lawrence uit maar die liet weten dat hij reeds op stap ging met Peter. Die viel dus ook af. Marc was met eigen middelen op stap en plots dacht ik aan Facebook. De eerste die me inviel was Chris Coolen, één van de medewerkers van het VRF. Hij wilde direct mee. Het is de eerste keer dat er een ‘wildvreemde’ bij mij in de boot stapte dus ik wist niet goed wat te verwachten. Ach, met een babbelaar als ik raakt de dag wel vol, dacht ik.
Wist ik veel dat er meerdere gps-adressen zijn die naar dezelfde trailerhelling verwijzen? Goed, na wat heen en weer gebel had Chris het dan toch gevonden. De boot stond ondertussen klaar, de file aan de helling was voorbij en we gingen er vandoor… Heerlijk, onder een heldere hemel én met betere visomstandigheden dan een paar dagen eerder. Het leek ook wat minder te stromen. De snoekbaarzen dachten anders over het weer en deden heel wat minder agressief. Driftend vingen we wel een visje maar erg hard ging het niet. Toch was Chris verbaasd dat ik redelijk accuraat wist te voorspellen wanneer er een aanbeet ging komen… De actie was vrij plaatselijk, dus gemakkelijk terug te vinden via de lijnsporen op mijn gps…
Op de één of andere manier gingen we ook veel vast, en de truc met het op spanning houden van de lijn en rustig stroomopwaarts varen deed het keer op keer. Verspelen hoort er minder en minder bij.
We telden dapper op maar kwamen niet verder dan 23 snoekbaarzen. Niet slecht, niet echt super. Chris had het erg leuk en was volop plannen aan het maken voor het inrichten van een zweedse boot. Grootse plannen! Daar moet ik dus ook nog eens naar toe! Rustige kerel, die Chris, hij kan zeker nog met me mee! 😉

Waypoints zetten loont!

Coolen in Action!

In stukken!

Aan de grotere shads!

Tijgersnoekbaars!

Door omstandigheden mis ik de traditionele opening van het Nederlandse roofvis seizoen. Al jaren is dit zo, en steeds weer erger ik mij daar aan. Vrienden nemen deze week vrij om volop te kunnen vissen. Ik neem me voor om volgend jaar ook een week vrij te nemen… Het valt nog te bezien…
Mijn start was dus een weekje uitgesteld en gezien de goede vangsten die we vorig jaar hadden op de rivier besloten Marc en ik nog eens naar ginds te trekken. Veel water, erg veel bruin water kwam naar zee gespoeld, ik vraag me af wat het debiet van zo’n rivier is…  Als je ‘even’ niet opkeek was je bijna tot aan zee gedrift. Het bleek ook pittig te waaien uit de noordelijke contreien, vrij haaks op de stroming, en dat maakte het driften absoluut niet gemakkelijk. Al bij al hield ik zo goed mogelijk de boot bij het talud en al vlug kwamen de eerste aanbeten. Een mix van groot en klein, van baars en snoekbaars. De snoeken hielden zich in tegenstelling tot vorig jaar gedeisd…
Wat deed het ons deugd om hier te zijn! Marc had wel last van het vele vissen in z’n vakantieweek zodat ie in de voormiddag goed zat te suffen. Dat gaat nu prima in mijn boot want ik heb mooie relaxstoelen gekocht. Atwood rules, én gas-geveerd meneer. Héérlijk!
Vooraan in de boot heb ik ook een extra dieptemeter geplaatst, een X125 die ik over had. Die gaat z’n nut nog meer dan bewijzen!
Twee batterijen zijn naar voor onder het werpdek geplaatst maar samen met het gewicht van onze vriend Marc blijkt dat toch wat veel van het goede te zijn, ik krijg behoorlijk wat waterspray op m’n gezicht tijdens het varen… Misschien moet dat nog aangepast worden. Anyway, de aanpassingen aan het schip doen me plezier, alles stap per stap. Ik kan me geen Lund met alles er op en er aan veroorloven. Het gaat er om dat de visser z’n ding kan doen. En dat gaat inderdaad stap per stap en ja, beter en beter.
Het stuk waar we vorig jaar visten was zo ruw qua stroming en wind dat het niet aangenaam vissen was. Upstream en in de luwte op deels nieuw water ging het goed, aanbeet na aanbeet, veel lossers, maar vooral veel plezier! De tellertjes werden druk ingetikt en zo liepen onze scores op tot 44 vissen. Groot amusement, als je het ons vraagt!
Goed gaar tegen de avond aan! Marc had al een zware visweek achter de rug, ik een zware werkweek… We gingen vroeg het water af om te constateren dat ik een lekke autoband had. Er zat een keurig briefje achter de ruitenwisser en een zwierig dameshandschrift vertelde me dat ze bij haar aankomst een man zag die gehurkt m’n banden leeg liet. Hij ging er vliegensvlug vandoor toen hij haar zag… Triest, intriest vind ik dit. We leven toch in Europa? Mag ik dan niet in ‘uw’ mooie Nederlandse rivier komen vissen? Ik zet ze zelfs allemaal terug!
Trailer er af, uitladen, band verwisseld, alles terug inladen, boot op de trailer en je bent veel tijd kwijt. Op de terugweg kon er zelfs een lach van af, tot Marc doodmoe is slaap viel!… Een zalige dag!

 IMGP4369_ret Véél stroming! IMGP4410_ret IMGP4405_ret IMGP4402_ret IMGP4380_ret IMGP4378_ret IMGP4358_ret IMGP4368_ret IMGP4394_ret

De wetgeving in België is veranderd, mocht u het nog niet weten. Er is geen gesloten periode meer voor het roofvissen zodat we ongehinderd onze gang konden gaan. Dat leverde veel vis op, zo veel dat we plots juni zijn en ik nog het gevoel heb dat ‘t pas maart is… Met bellyboat en aluboat werd het grotere Belgische water aangepakt en ik ben erg tevreden met het resultaat. Fons zette in mijn bootje de eerste stappen in het vertikalend snoekbaarzen en deed dat met veel verve. Ik ging zelfs aan de slag op een water dat het daglicht niet verdaagt, met naar onze maatstaven belachelijk goede resultaten… Ik kan hier niet veel over kwijt, het ligt gevoelig. Maar plezant is het zéker!… Ondertussen werden ook de eerste korstjes gesopt, de eerste karpers van het jaar gevangen… Ook ging ik in de belly op stap met Peter en Lawrence, twee zéér sympathieke geschikte kerels! Ook met de belly op stap met Jan, vertikalend. Dus, u dacht misschien dat ik gestopt was met vissen? Nee nee, ik vis meer dan ooit tevoren!

DSC00015_ret

Was deze Grinder niet wat groot voor jou?

DSC09997

037

DSC00011_ret

DSC09995_ret

DSC09986

Het laatste weekend van het roofvisseizoen in Nederland kon ik niet vissen maar één dag in de week er voor lukte nog wel. Marc had nog een plekje vrij en het was leuk om na lange tijd weer eens samen op het water te zitten! Het weer was redelijk met een flauwe maar gure bries uit het Oosten. Ik kan me niet herinneren dat het ooit zo lang uit het Oosten waaide. Vreselijk. En het water warmt ook niks op, nog geen 5 graden. We besloten om te driften, rustig aan. Marc heeft net een ‘verse’ baby in huis en hij kan op het water z’n rust wel gebruiken. Driftend langs mooie plekken kwamen hier en daar de eerste aanbeten, op een diepte van ongeveer 7 à 8 meter. Nu en dan een snoekbaars en een paar baarzen. Ik was hemels blij met een baars die 47cm mat, het beest maakte m’n dag!
Na een stil moment besloten we aan de overzijde aan te leggen om een hap te eten en de sanitaire stop. Ik gebruik niet graag een emmer in de boot. Nadien zouden we een tijd werpend vissen, talud op, talud af. Dat leverde niet veel op zodat we al vlug terug vertikaalden. Ondertussen kwam er controle van een boa, geassisteerd door twee uiterst dun geklede hulpjes. De eerste keer dat ik op het water gecontroleerd werd. Ik hou er niet van om zo kort bejegend te worden omdat het me het gevoel heeft iets verkeerd te doen. Maar, controle is controle. Al goed dat ze er zijn!
We deden een drift van een paar kilometer, alleen lichtjes bijgestuurd door de frontroller, heerlijk relax. Met zo nu en dan een aanbeet. We hielden ons ver van de stekken waar het zwart zag van de bootjes. En misschien dat ons dat wel wat vissen scheelde…
En ja, schemeren gaat het onvermijdelijk ook doen, en voor je het weet is ook die laatste visdag van het voorjaar historie. Twintig vissen op de teller. Dan kan je alleen in de auto zitten opwarmen en ervoor zorgen dat je onderweg niet in slaap valt!…

Vorig jaar maakte ik een nieuw dekzeil voor mijn boot. Het oude was zo lek als onze slazwierder. De elastische touwen die ik er voor kocht waren te zacht en dus overbodig… maar zoiets bij het vuil werpen is niks voor mij. Nu worden deze touwen gerecycleerd in skirts voor spinnerbaits. Het is wel wat werk om de coating open te snijden maar de inhoud maakt veel goed. Dikke zwarte rubber lintjes die ook nog eens erg taai zijn. Ideaal om te verwerken in spinnerbaits voor snoek! Ik heb er net een reeks in elkaar geknutseld die allen 50 grams wegen. Het ziet er prima uit en het is een ideaal werpgewichtje.
Ook vond ik bij de koopjes in de Fun -de bekende speelgoedketen- een grote hoeveelheid kerstversiering. Werkelijk voor niks. Gecombineerd met de rubber skirts geeft het een mooi vol effect aan m’n nieuwe 75-grams spinner. Met een blad van 7 cm zal het ding véél commotie maken onder water. Hopelijk vang ik dit jaar een beste snoek op m’n kerstversiering!


Op zaterdag hadden we thuis een etentje met de karpervrienden uit Mechelen. Ben, Gunther en Bart met hun partners kwamen langs, eindelijk was het eens gelukt om hen bij me thuis te krijgen. Enkel Steve ontbrak op het appél, om gezondheidsredenen. Gezellig was het, maar ik ben het wel niet meer gewoon om lang op te blijven.
Op zondag zaten we hier dus met z’n beidjes wat te suffen, duf te recupereren. Rond 15u komt bij mij dan meestal het besef dat het weekend bijna is afgelopen, dat de dag vervlogen is in niksdoen. En dan moet er dringend iets gebeuren. En waarom niet nog even met de bellyboat weg? Tja, inderdaad!
Ik smeet me in een avontuurtje aan een stuk water waar ik nog nooit gevist had. Na wat gepeddel kreeg ik aan de overzijde een knappe boom in het oog die dwars én ver het water in lag. Ik schatte dat het er ongeveer 2m50 diep zou zijn. Als dat geen mooie snoekstek was? Ik kon me bedwingen en vistte eerst de rest van de oever af. Knappe overhangende wilgenstruiken beloofden veel goeds maar het kwam niet. Geen actie. Wat teleurstellend, tot ik aan de boom kwam. Ik kon het zo voorspellen. Na de eerste worp in de kruin kwam een mooie vis omhoog die de Savagegear 4Play binnenzoog. Knallen! M’n eerste snoek in de bellyboat! Na de dril schoof ik de vis de bellyboat binnen maar dat is behoorlijk knoeien. De vis tolde rond m’n hand en een dreg ging m’n hand binnen, boven m’n duim. Niet aarzelen, de tang erop en dreg eruit want dit kon alleen maar erger worden. Gelukkig ging het vlot en kon ik nog een beeldje of drie nemen voor de snoek terug ging. Met een watertemperatuur van nog geen 4 graden wil je je handen niet te lang nat houden. Foto’s nemen vanuit de belly is best moeilijk, maar beter een minder goed beeldje dan helemaal niks. Vond het ondertussen welletjes met m’n houten kop op het water en ik peddelde naar de auto. Small & fast result, happy man!…

… met de bellyboat in de winter. Nooit gedacht dat deze visserij me nog zo zou pakken. Het is heerlijk vissen, zelfs in ijskoud water. Ik ben op een nieuw water gestart en de resultaten vallen mee! Ze zijn niet allemaal even groot maar het is veelbelovend. Ik ben nu een keer of drie alleen geweest en had er eens negen op een zéér korte winternamiddag. Dan mag je best blij zijn. Je kan met dat ding uiterst precies vierkantemeteren, met een grote boot is dat veel moeilijker. Wel mis ik een gps, het is een werkpunt.
Ik ben er ook eens gaan dobberen met Lawrence en Peter. Gezellig. Lawrence ken ik nog uit de tijd van het karpervissen.Twintig jaar geleden ben ik hem echter uit het oog verloren. Twee gehaaide roofvisvissers en zéér sympathiek, dat had ik direct door. Maar deze ouwe laat zich niet kisten en vist duchtig mee! Helaas waren de snoekbaarzen niet zo actief. We hadden er elk een stuk of vier. Misschien deden ze het beneden niet zo goed vanwege ons over het water schallende geklets?
Anyway, ik kan niet wachten om terug te gaan. Vrijdagmiddag misschien, maar ze voorspellen -7°. Wat doe je daar mee? Wel, toch gaan natuurlijk!

Met Luc kon ik onverwacht op zondag mee naar Nederland. Vertikalen! Ik vind het heerlijk om te doen, het is bijna mediteren. Als je je niet focust op je aasje beneden kan je het meestal schudden. We konden het wel schubben, met of zonder concentratie. De snoekbaars lag zo vast als een huis. Eén van de grote putten werd uitgekamd maar het was niks, op een peutertje voor Luc na. Ook de vissers op de andere boten kloegen steen en been. Tja, dit is vissen. Niks aan te veranderen aan het humeur beneden. Tegen duister aan kon ik de troostprijs binnen hijsen, in de vorm van een dikke zeventiger. We dropen af, vol vragen, maar hadden toch een leuke dag uit gehad!

Jan vroeg of hij nog eens mee kon, om er eens uit te zijn. Tuurlijk kon dat. Jullie moeten het maar vragen, want zelf denk ik er helaas niet aan. Het valt me al moeilijk genoeg om m’n eigen visdagen op voorhand te plannen, laat staan dat ik mijn vrienden goed informeer.
Het zou woensdag flink waaien uit het noorden en ik koos het startpunt van de visdag vanuit dat oogpunt. Hmmm, windkracht 6 voorspeld voor de avond… dat zou nog wat worden. Met zware bewolking en regen! Gelukkig sloeg het anders uit, het werd prachtig, bijna windstil, weer… Ik kreeg het zelfs warm… in het poolpak.
We waren er met het eerste licht en we waren helemaal alleen aan de helling. Op zich is dat tof maar het voorspeld niet veel goeds. De boot lag er vlotjes in, de motor knorde opperbest en de eerste snoekbaarzen werden al even vlotjes gehaakt. Het zou een prachtige dag worden, ik had ‘t zelfs beloofd aan Jan. Nadat de eerste stek afgeroomd leek trok ik de boot op de 8-meter lijn in de richting van een onderwaterdammetje.
Aan het dammetje waren twee snoeken de klos op mijn shadje. Gelukkig bleef de nylon onderlijn intact. De stek gaf geen snoekbaars prijs en ik besloot een stuk verderop te varen. Echter, de buitenboordmotor gaf geen krimp meer! Ook de gps en dieptemeter viel uit… Wow, is dit even stressen op een grote plas?! De startbatterij leek leeg en viel niet meer te laden. Dat bleek toen we met de electro teruggevaren waren tot aan de auto. Met de startkabels uit de wagen viel niks meer aan te vangen. Batterij dood.
Dan maar het water op met de electro, vrij gedurfd op een grote plas maar de bedoeling was om dichtbij te blijven en bij ‘t minste onraad om te keren.
Aan de helling vloog er een snoekje op Jan’s shad. Een peutertje, maar zeker welkom. De eerste stek was verlaten en op een verlaten stek vang je nog geen staart.
Driftend naar de tweede stek kwamen de aanbeten wél en ik kon via de waypoints een zeker patroon zien. Heen en weer navigerend op de waypoints peuterden we dus het plateautje helemaal uit en de aanbeten bleven maar komen. Helaas werden er ook een hele trits gemist of gelost. Rond drie uur ging het echt loos en Jan haalde z’n achterstand ruimschoots in. Hij had al een theorie uitgedacht dat ik door het backtrollen alle vis voor me zelf hield! Nee, Jan, zo ben ik niet! Hij tikte de één na de ander omhoog!…
Eventjes begon het dreigend te druppelen, overgaand in het duister van een snel dalende zon. Om 16u stipt bliezen we -zoals afgesproken- de aftocht. Jan zou nog naar ‘t toneel gaan. De I-pilot trok ons vlotjes én in rechte lijn naar de helling… Missie geslaagd.
Op de tellertjes stonden 26 vissen, 14 voor Jan en twaalf voor mij. Niet slecht hé, makker! We hadden ons keigoe geamuseerd en vooral bijgepraat! Eens een stuk boven de veertig valt er namelijk véél te vertellen. 😉

Op vrijdag vrij hebben is iets waar ik erg van geniet, maar niet hier in deze kille wind. Als ik uit de auto stap komt de winter me met grote stappen tegemoet. Het is reeds poolpakweer! Marleen stuurt me een sms dat ik de videocamera op het aanrecht vergeten ben, het wordt dus gsm-werk als er een mooie aan boord komt…
M’n buik rommelt. En het wordt erger. Ik neem de roze rol papier uit de auto en geef m’n billen prijs aan de ijzige wind. Het moest.
Tegen de tijd dat ik op het water zit en ik het poolpak aan heb ben ik door en door koud. Wat een verschil met de laatste boottrip. Met Luc zat ik nog in m’n t-shirt! Komaan, gaan! Het motortje ronkt en ik geniet van de spray naast de boot. Wiiissssssshhhhhhhhhhhh… Alleen op groot water rondzwerven is heerlijk…
Ik strijk neer aan het einde van de wind en peuter een voor mij bekend plateautje op 8 meter water uit. Ik haak na een meter op twintig reeds m’n eerste vis en zie het allemaal glimlachend aan. Wordt het een toch mooie dag onder dit donkere wolkendek? Ik druk één op het tellertje. Handig dingetje voor dementen. De score loopt op en ik amuseer me prima op deze dertig vierkante meter. Tot het vet van de soep is en ik verkas naar de overkant. In de luwte voelt het héél wat warmer aan en ik struin langzaam over de taluds tussen de 7 en 9 meter. Het blijft te lang stil en ook de twee andere bootjes in deze baai zien er niet actief uit. Net terwijl er een gat van een meter of twaalf op de dieptemeter aankomt en ik de lijn zie vallen en de cijfers zie optellen komt er een klap op de St. Croix en kan ik de dril van de vis ook volgen op de dieptemeter. Toch nog een snoekbaars op deze stek!
Ik besluit een paar kilometer te varen om in de luwte te gaan backtrollen. Op wat nochtans een erg goede stek is krijg ik geen tikje en ik weet ondertussen dat ik geen tijd meer verspil met nutteloze acties. Dus, een aantal kilometer terug naar de eerste stek om het daar wat groter te zien. Ik doe ginds een drift van een kilometer, min of meer met de wind mee en licht bij sturend op de electromotor. Het gaat wonderwel perfect om de 8-meterlijn aan te houden. Nochtans ben ik bijna aan het startpunt van deze middag aangekomen als ik terug een beet krijg. Het eerste kleintje van de middag. Wat verderop is het weer prijs en een paar vissen volgen elkaar snel op. Het schemert al wat en ik zie dat de meeste trailers aan de helling al verdwenen zijn. Hmm, slecht gevangen soms? Ik kijk naar het tellertje en ik zie dat ik er negen gevangen heb. Ik weet dat ik er een vijftal gelost heb, dus het resultaat is niet slecht voor een namiddagje vissen. Allen op het zelfde zwart-wit Fin-S shadje. Ik kan er weer even tegen…
Het water staat extreem laag aan de helling, moet ver het water in en ik sukkel met het achterwiel van de trailer in een dieper gat. Samen met het gladde aangespoelde wier op de helling zorgt het voor rokende banden en ik sukkel een half uurtje verder… Uiteindelijk krijg ik (nat van het zweet) de boel op het droge. En net dan komt de laatste boot er aan. Sympathieke Hollanders die ik nog even help om op dat verdomde hellinkje te komen. Ze hebben er met z’n tweetjes maar één gevangen. Nou, dan heb ik het niet slecht gedaan, dacht ik. Dat mag ook wel eens…

Het vissen gaat in de koelkast want ik ben begonnen aan de vormgeving en illustraties van het nieuwe karperboek van Alijn Danau. Eerst zoeken naar kleurtjes en een nieuwe typografie. Zonder de stijl z’n vorige boeken uit het oog te verliezen. Volgende week krijg ik tekst en beeld en dan begint het grote werk… Te koop tegen de beurs van Zwolle!

Ik dacht dat met de zelfde wilde weersomstandigheden als een paar weken geleden, de vangsten ook even goed zouden zijn. Lang niet dus. Voor mij geen vangsten, slechts tikken en volgers. Marc haakte er gelukkig wél een paar en hij was met z’n eerste visje zo blij dat hij stond te kraaien van plezier! Het bleek me toch een taaie dag te worden en op stroken waarvan ik weet dat er tientallen vissen bij elkaar liggen gaf er nu geen present.
‘s Middags gingen we op bezoek bij Jacques Schouten, en zoals altijd waren we daar erg welgekomen. Marc haalde z’n hart op in het viskamertje van Jacques, wat dat oud vismateriaal niet kan doen, hé!
Was het dan een mindere visdag, we hebben ons toch goed geamuseerd en als je Marc meeneemt dan heb je gegarandeerd een dag vol leuke babbels! Zelfs de beloofde hevige regen bleef achterwege. De volgende keer harken we deze sloeten gewoon leeg, kerel!

Het staat vast dat het karpervissen op afstand niks meer voor mij is. Kilo’s lood staan bestoft in de garage. Zonde van het materiaal en ook niet zo ecologisch. Ik ben alles aan het omgieten naar loodkopjes voor het kunstaasvissen. Het voordeel van zelfgegoten kopjes is dat je de haak zelf kan kiezen, in dit geval de razendscherpe Gamakatsu Jig 22 in 4/0 en 5/0 versie. Ik kocht voor het smelten zo’n handig amerikaans oventje bij Robbyfish in Wommelgem. Er zit een heel handig doseerteutje onder zodat morsen onmogelijk is. Bij iedere gietbeurt maak ik 4 kopjes, eentje van 10, 14, 16 en 20 gram. Ik wist zelfs niet dat loodjes gieten zo gemakkelijk was, een kind kan het. Plezant en nog nuttig ook!

Vorige zaterdag voelde ik me niet goed, ik raakte niet uit bed. En dit op m’n visdag! Tegen 10 uur zat ik op het toilet en werd het duidelijk dat een mens blij mag zijn dat hij op dat moment niet op z’n bootje zit! Als bij wonder kon ik zondag wel vissen en had ik kans om met Luc Van Litsenborg mee te gaan. Lang geleden, wel een jaar of drie tussen onze laatste afspraak! Er stond een pittig windje en daarom werd gekozen voor kleinschaliger water ipv het snoekvissen op het grote water.
Luc stond helemaal opgetuigd aan de trailerhelling, ik hoefde alleen maar in te stappen. Héérlijk! Het is pas als je meegaat op een boot – en je niet hoeft te concentreren op de combinatie bootcontrole, vis/dieptemeter en stek – dat het duidelijk wordt hoe relaxed vissen dit is. Enkel het getik van de vertikaalaasjes tegen de bodem was belangrijk. Meditatie bijna.
De dag ging moeilijk van start, helemaal tegen de verwachtingen in. Misschien kwam dit door de plotse opwarming? De dag nadien zou een all-time-record opgetekend worden van 24°, en dit eind oktober… We zijn nu een eek later en de eerste nachtvorst is een feit… We deden enkele gekende stekken aan en de bodem lag werkelijk bezaaid met vis. Met de bek dicht. Nochtans tikten we vol goede moed verder. Ondertussen praatten we honderduit over het vissen, de vissers, en de visvrienden.
Op een ondieper stukje kwamen we over een hoopje stenen langs het talud en daar was het wél raak. Leuke snoekbaarzen kwamen langszij, kleur en vorm van het kunstaas leken er niks toe te doen. Het kleine stekje wel. Toen het afgeroomd was zochten we gelijkaardige plekken af, echter zonder resultaat.
Ondertussen viel de wind en werd het aardig warm, ik kon me niet van de indruk ontdoen dat het weer verantwoordelijk was voor de mindere vangsten…
Tegen donker trokken we de boot uit het water, met een tiental snoekbaarzen waren we tevreden, maar wat rook het hier lekker zég! We keken elkaar aan en besloten een hapje te eten, als besluit van deze mooie dag. De paardensteak en de pintjes in het gezellige restaurant smaakten voortreffelijk en tijdens het afscheid besloten we zondermeer dat dit absoluut iets voor herhaling was. Tnx, Luc, voor deze dag!

Eind 1986 kocht ik deze wakertjes bij Geers in Brugge. Even later schafte ik me in Gent (op de Brusselsesteenweg) tweedehands Armalite hengels aan en werd op slag een zelfverklaarde moderne karpervisser. De 1,75 Lbs-hengels waren gebouwd voor Johan Janssens. Zijn naam stond in sierlijke letters op de blank, waarschijnlijk afgebouwd door Winston Impens (al weet ik dat niet zeker). Johan Janssens, een naam die karpervissend Vlaanderen reeds lang vergeten is. Ik niet, en ik koester deze hengeltjes nog altijd.
Antiek ondertussen, die staafwakers, want niemand gebruikt deze technieken nog. Eind jaren ’80 was dit zowat de standaard waker voor de karpervisser op afstand. Heerlijk windproof, redelijk gevoelig en toch nog voldoende weerstand opwekkend. Vooral als er wat vuil tussen zat!…
Nu moeten wakers té duur en balancing blingbling zijn, of het werkt niet volgens the kids. Ach… Alhoewel, toen ik daarna begon te vissen met hele zware hangers bleek dat in vergelijking de Monkey Climbers niet zo efficiënt waren. Met zware hangers had je zonder haperen een perfecte beetregistratie en naar gelang de ophanging héél veel weerstand…
De Monkeys werden nadien naar de kast verbannen. Tot ik ze deze week terug vond in een bestofte doos… Wat een herinneringen en emoties hangen er aan die gele dingetjes vast. Marleen kijkt me tijdens m’n enthousiaste uiteenzetting medelijdend aan en dit doet me relativeren…

Those Monkey Climbers of mine tells me stories,
from ancient times when Monkeys spoke…

Onderstaand visje, mijn eerste kanaalkarper,
trok ooit één van deze wakers omhoog…