Zo, m’n eerste Belgische snoekbaars op de vlieg is een feit. Ik was wat materiaal aan het testen voor onze reis naar Denemarken. Hoe diep zinkt de sinktip weg? Hoe snel gaan de streamers naar beneden en hoe traag kan ik ze vissen? Hoe gemakkelijk kan ik werpen? De mooie Greys Salt #10 en de Orvis Hydros Sand/Clear Sink Tip #10 doen wat ik verwacht. En ik krijg ondertussen een ram op een roze/oranje streamer, wat een plezier! Deze snoekbaars kwam minstens 4 meter omhoog om de streamer te pakken… Kwam een halve centimeter te kort om 80 cm te zijn! Me happy dus!…

Na de buien van de laatste dagen was het afwachten of m’n vliegvisdagje niet in het water viel. Een dalende debiet en uitklarend water gaf uitsluitsel. We gingen. Op uitnodiging naar de Ardennen, in het verborgene, door iemand die niet genoemd wil worden. Jaren geleden dat ik nog eens in flink stromend water stond, het was toch even wennen om het evenwicht terug te vinden. Het water lag er prachtig en fris lenterig bij, slechts enkele mensen mogen hier vissen en die koesteren dit stukje natuur.
Het viel me niet mee om m’n eerste vissen te haken want het vraagt een zeker ritme en routine om je vlieg op de juiste plekken en diepte aan te bieden. Goed tien jaar geleden dat ik dit nog deed, over routine zwijgen we… Halfweg in de middag was ik weer helemaal mee en kon ik aan het inhaalmaneuver beginnen. Ietsje dieper vissend met wat opvallender vliegen deed het hem. Een paar mooie vlagzalmen waren de klos, samen met een goeie tien bruine forellen. Het was heerlijk genieten, heerlijk om de stroming te voelen.
Een meditatie op zich. En heerlijk om terug te beseffen dat deze visserij nauwelijks voorbereiding vraagt. Je gaat gewoon vissen, geen boot, geen voer, geen gesleur met materiaal. En het was ook de eerste keer dat ik in de zuiden des lands goeie frieten at.

We gaan op vakantie en dan komt steevast het vliegvismateriaal van onder het stof. Een Orvis #4, met daarop enkel een nieuwe SA-lijn. Deze keer een DT ipv een WF… Een paar nieuwe leaders en we zijn weg. Ik heb nog wel een paar duizend vliegen van vroeger, dus dat zit snor.

De laatste trip die ik voor het vliegvissen ondernam was naar Slovenië, ook al weer lang geleden. In augustus ga ik terug op vakantie naar de Provence, en het vliegvismateriaal gaat mee… Geen forellen maar kopvoorns zijn de buit. Het plezier is er niet minder om… Des olives, du vin, du fromage, et les chevesnes…

Vele manen geleden trok ik met Lieve door het prachtige zuiden van Engeland… We passeerden -al dan niet moedwillig- menig vliegviswater die ik dan ook trachte te bevissen. Van River Test tot Tavistock, Bewl tot Burrator, ik ben er geweest. Eén van de rivieren die m’n ogen uitstak was de River Itchen. Een prachtige chalk stream met dito grote bruine forellen. Helaas, voor arme stakkers als uw schrijver hier is het onmogelijk om een dagticket voor dit water te betalen. Véél te duur en al helemaal té elitair. En wat doet een echte visser dan? Wel, stropen hé, en ik genoot met volle teugen… Deze mooie bruine kwam vanonder een brugje vandaan…

We zijn terug. Onze eerste vakantie na de renovatie van onze woning zit er op. Het was al een paar jaar geleden dat we nog eens in De Baronnies waren, de streek noordelijk van de Mont Ventoux. Voor de natuurliefhebber is het er prachtig, en de wijn en olijven zijn niet te versmaden! Nu is zo’n vakantie niet bedoeld om te vissen maar om te relaxen. Maar in het achterhoofd… ja, u herkent het. Toch maar m’n Orvis vliegenhengeltje #4 meegenomen en de vliegbindkist.

In alle riviertjes in deze streek staat in de zomer erg weinig water en dat maakt het voor forellen héél moeilijk om rond te komen. Kopvoorn doet het daar wél goed. Ze worden echter niet groot, met 40 cm heb je al een beste te pakken. Omdat de waterstand zo laag was werd het een zéér technische visserij. Ochtendlijk sluip- en klimwerk, want eens een vis je had opgemerkt werd het heel moeilijk om ze met succes aan te werpen. Maar, ik heb goed gevangen. Tien à twintig kopvoorns op een paar uur tijd is heel plezant tijdens de vakantie. Daarna terug naar het verblijf -met een tussenstopje voor vers stokbrood- en aanschuiven voor het ontbijt. Een vakantiedag kan slechter beginnen!

Enkele jaren geleden toog ik met David naar de Canadese staat Alberta om er te gaan vliegvissen op de grote regenboogforellen van de Bow. We arriveerden er in de maand september en het was er nog steeds bloedheet. Zo heet dat we verplicht waren ons een tweede en ademend waadpak aan te schaffen. Ik zweette werkelijk uit m’n oude neopreen waadpak, niet te doen. Naar het eind van de trip, tien of wat dagen later, hadden we ons neopreen pak meer dan nodig want het vroor en begon te sneeuwen. Wat een verschil…
Het vissen was erg moeilijk, misschien door de klimaatswissel, enkele locals vingen wel vis maar de meesten hadden het moeilijk om aan hun vissen te komen in deze trage en rustige rivier. Ze waren er wel, én Groot ook. Je kon ze zien liggen vanaf bruggen, slanke perfect gecamoufleerde torpedo’s, azend op de vele insecten maar onze vliegen negerend. Wat we ook probeerden, we kregen niet gemakkelijk beet. Enkele vissen werden tijdens de warme periode gevangen op imitatie sprinkhanen (die daar erg populair zijn). Verder werd er ook met nimfen, goudkoppen, en de aldaar wel bekende San Juan Bloodworm gevist. De vis hieronder was er eentje uit een reeks vissen uit één en dezelfde pool. Een reeks die ons deugd deed omdat we dachten ‘het’ te hebben gevonden…
We deden ondertussen ook een bergtrip en verschalkten er in de snelstromende beekjes een reeks Cutthroat trout, een mooie forellensoort met een rode kaak. Een leuke en agressieve sportvis op licht materiaal.
De Bow is een heel speciale rivier omdat ze in de hoofdstad Calgary dwars en breed door de stad loopt. Het is er dus heel gewoon om een vliegvisser midden de stad te zien. Ik zie het in Brussel of Antwerpen niet direct gebeuren…

Dit was een goede goudkop voor de vlagzalm op de Kyll. Een ruig gebonden maar taps toelopend en zwart lijfje met een beetje glitter, koperen kop en het is vooral het rode butt-je dat het ‘m doet. Of ze nog extra verzwaard moet, dat hangt van de omstandigheden af.

Geen forel in een Ardense snelstromende rivier of Zwarte Woudbeek is veilig als deze vlieg er aan te pas komt… zo eenvoudig te binden en zoveel vangkracht. Deze zware vlieg gebruikte ik om te nimfen op korte afstand want vanwege het gewicht kan je er niet ver mee werpen. Drie of twee fazanteveerfibers als staartje. Een taps lopend lijfje van eekhoornbont, geribd met koperdraad of nylon. Een thorax en pootjes van een beetje ruwe donkere seals-fur. Al naar gelang de diepte van de rivier werd gespeeld met loodwikkelingen op de haak. Ik heb een grenzeloos vertrouwen in deze dingen…

Weinig opzienbarends aan deze marabou streamer. Enkel olijfgroene maraboe-veren, en een zwart kopje als enig kleuraccent. Het lijfje is geribd met fijne koperdraad. Zonder enige verzwaring blijft deze streamer hoog in het water en suspendert als het ware wanneer men de vlieg laat stilhangen. Deze streamer werkte voor mij prima op het Oostvoorne eind jaren ’90. Geen reden waarom dat nu ook niet zou zijn! Deze vlieg vangt door z’n eenvoud en onopvallendheid overal op reservoirs en in zwarte of grijze versie ook op rivieren (wel verzwaren). In de kleuren zwart of wit vis ik deze attractorvliegen aan een pittige snelheid. Keiharde aanbeten!

Waar heb ik nog niet overgeschreven op deze blog? Over de periode dat ik intens met het vliegvissen bezig was? Ik zag laatst die vele ongebruikte doosjes met zelfgebonden vliegen staan en ik dacht om eens een poging te doen om ze te fotograferen en er een stukje bij te schrijven. Door hun formaat zijn deze kleine pluisjes niet eenvoudig op beeld te zetten zonder echt goed materiaal maar het reslutaat mag er nog best zijn. We zijn namelijk geen fotopro’s. Het takje op de foto is ongeveer 4 mm doorsnede.
We steken van wal met één van m’n absolute favorieten, mijn versie van de Cul de Canard Emerger. Een eendekontveertjesvlieg. Drijft al uit zichzelf als een kurkje (een eend geeft vet af uit een kliertje aan z’n achterste en wrijft dit met de snavel in z’n pluimen waardoor die waterafstotend worden) en door de bindwijze hangt de vlieg laag in de waterspiegel. En imiteert daarmee een uit de waterspiegel kruipend insect. De bindwijze is erg simpel, enkel olijfgroene binddraad op de steel van de haak die het lijfje voorstelt. Het kopje wordt gevormd door het inbinden van één of twee eendekontveertjes. Deze veertjes worden nadien onder spanning op dezelfde lengte geknipt waardoor ze mooi gaan openstaan.
De vangkracht van deze dingen hangt volledig af van het goed ontvetten van de leaderpunt. De nylon lijn moet absoluut net onder water zitten waardoor die veel minder opvalt. Een forel op een reservoir (en al zéker één die het klappen van de zweep kent) heeft de tijd om de presentatie te keuren (in tegenstelling tot op een rivier). Een drijvende leaderpunt werkt als een zweep op een paard. Weg is ie.
Dit erg eenvoudige vliegje vangt erg goed op reservoirs, en laat me, of beter,  liet me bijna nooit in de steek. Ik herinner me een sombere visdag in de buurt van Glasgow, samen met een toevallig ontmoette visgids Malcolm, aan een medium groot meer. De bruine forellen deden wat moeilijk maar toevallig deed dit vliegje alles wat de rest niet deed, en Malcolm trok rare ogen. Hij was blij met de gekregen simpele vliegjes…

Het mooie ‘vrouwelijke’ kopje van de vlagzalm. Duidelijk zichtbaar hoe ‘zuinig’ het bekje is, en waarom een vlagzalm zo spaarzaam & rimpelloos kan nippen aan een droog vliegje… Helemaal anders dan de agressieve bek van een forel…

Net terug van een aangename en erg rustige gezinsvakantie aan de Ardeche. Vanzelfsprekend werd er niet veel gevist. Maar dat kriebelt, u kent dat wel, en er waren twee feederhengels met de bagage meegesmokkeld. Plus een minitasje met de kleine broodnodige spulletjes. Blikmais en stokbrood moesten als aas volstaan.
Ik beging de fout om m’n vliegvismateriaal thuis te laten want dat bleek later de enige techniek om de schuwe bergstroomvissen op een efficiënte manier slim af te zijn.
Ik dacht kopvoorn en barbeel te vangen op de Ardeche en de Rhone, wat een tegenvaller. De Rhone stroomde als een gek en de Ardeche lag werkelijk vol met kano’s. Duizenden! Twee namiddagen gevist zonder enige beet…

‘s Avonds op stap gaan met korstjes als aas was wél een succes. Freelinend in de stroming met fijn nylon werkte perfect en zo kwam ik na gedegen sluipwerk alsnog aan een aantal mooie kopvoorns. Maar eens je in zicht kwam was je gezien!…

De mooie barbelen die ik zag zwemmen en flanken gaven verstek.
Jan dacht het allemaal beter te kunnen en probeerde met zelfgemaakte speer enig avondeten te spiesen. Papa moest ‘m hongerend huiswaarts rijden. Het plezier was er niet minder om!

De Ardeche. Een rijke fauna en flora voor diegene die het wil zien en ook het kleine eert… Veel en lekker eten… de wijn deed de rest…

Ja, als je zelf nauwelijks gaat vissen en er voorlopig niks over te vertellen hebt, wat doe je dan? Wel, je vergapen aan andermans vakantiefoto’s! Jan Walravens trok met z’n vriendin naar Vancouver om vandaaruit in drie weken in Calgary te belanden. En nu en dan wat te vissen met de vliegenhengel. Zalmen en regenboogforellen waren de klos. Niet mis. Ik was gisteren onder de indruk van z’n vakantiefoto’s waarvan u hieronder een korte, mooie impressie ziet… Een zeehond die net een zalm te pakken heeft, een prachtige maar levensgevaarlijke pool, een ruim zicht op de eindeloze natuur en, uiteindelijk een verzopen Jan…

Marleen wilde graag nog eens naar de Provence, om een week uit te blazen in het najaarszonnetje. Mij niet gelaten hé! Via m’n collega Arnaud kwam ik uit op een formidabel adresje in de Baronnies, z’n ganse familie gaat er op vakantie en z’n pa heeft een prachtig huisje in het middeleeuwse Rochebrune. Dus, na een +/-11 uur durende trip lag er een pracht van een valei op ons te wachten in het najaarslicht. We vulden er onze week met wandelen in de bergen en valeien, met het inslaan van lekker eten en drinken, en het lezen van boeken. De olijven en de wijn zijn er trouwens super! Brachten een bezoekje aan de Camargue en de Mont Ventoux en meer van dergelijk moois… En natuurlijk had Vandeplancke z’n vliegvisgerief meegenomen. Ik had drie hengels bij, een aftma 4, 5 en 7. Want ik wist niet wat verwachten. M’n Orvis 4-lijntje was ruimschoots voldoende om de kraakheldere beekjes in de rotskloven aan te pakken.

Forel kon ik in de buurt niet vinden, maar kopvoorn was er rijkelijk aanwezig. Maar ozo moeilijk aan de schubben te komen door het extreem heldere water. 12/00 nylon was er erg dik, vond ik, maar ik had niks fijner bij en dit moest het doen. Het duurde efkes voor ik door had wat ze accepteerden uit het uitgebreide assortiment kunstvliegen die ik in m’n archieven had teruggevonden. De kleinste kunstvliegjes werden gewoon genegeerd of vlugjes uitgespuwd voor de haak kon worden gezet. Uiteindelijk bleek een ruige imitatie van een landinsect, een soort zwarte lange kever er het beste te werken. En zodoende had de Geert terug z’n visserspleziertje in de droge Provence. De grootste vis was maximum 40 cm maar dat kon me niks schelen, wat een omgeving om in te vissen!

Onze verdere confrontaties met de dierenwereld aldaar bleven beperkt tot het zien van een aantal gieren, een waterslangetje, de beet van een schorpioen in m’n been (ik leef nog), mooie bruine en groene hagedissen, gigantische insecten en het zien neerschieten van een everzwijn (vlak voor ons neus, maar we leven nog altijd). Nou dus, een pracht van een week…

Als de Nederlandse gesloten tijd eraan komt voor het snoekvissen dan moet er uitgeweken worden naar andere mogelijkheden. Eén ervan is vliegvissen op forel aan het Oostvoornse Meer. Intrigerende locatie met erg mooie en grote supergespierde forellen… Mischien gaan we er met de roeiboot naar toe, en vissen we met traaggesleepte streamertjes, of kleine plugjes.

In de hal van het Hvala hotel in Kobarid hangt een opgezette Marmorata forel, in een kast. Het magnifieke beest meet 125cm! De imposante forel werd aan de Soca dood gevonden (zo werd me verteld…). Onderaan de kast ligt een A4 velletje, zo kan je je inbeelden hoe groot dit monster is… Dit is een beschermde Europese diersoort die tot voor enkele jaren met uitsterven bedreigd was… De grotere exemplaren blijken erg moeilijk vanbaar! Ik had er geen één, wel een paar hybrides (kruising tussen bruine forel en Marmorata).

Vorige namen we een weekje vakantie in Slovenië. Zie hieronder een kleine impressie van de natuur, de weersomstandigheden, en de vissen. Het kraakheldere water noopte ons tot vissen met anorexia-nimfjes, erg mager gebonden op haakjes 18-20, een ultra moeilijke visserij op het zicht. Met een vijftal vissen per dag mochten we tevreden zijn, alhoewel David twee dagen erg goed heeft gevangen. Mooie vlagzalmen en enkele dikke forellen waren z’n deel.
We hebben op de Soca, de Baca, de Idrijka en de Trebuscica gevist. Dit zijn uitermate heldere rivieren, met een uitstekend bestand aan welopgevoede – en soms erg grote – salmoniden. Ze bleken erg moeilijk vangbaar, misschien mede door de lage waterstand en het ver gevorderde seizoen?…
Indien het nimfvissen tegenviel konden we altijd terugvallen op het streamervissen met zonkers, waarmee we de river bullhead, een klein visje, imiteerden. Dit resulteerde altijd wel in een paar extra vissen. Maar deze techniek is echter niet zo bevredigend als het vissen met de droge vlieg of de nimf.
Al bij al een erg geslaagde vakantie, met uitstekend eten en een prachtige omgeving!

Haha, volgende vrijdag vertrekken David en ik naar Slovenië. Een welkome vakantie, lekker vliegvissen aan één van de mooiste rivieren ter wereld, de Soca!…
De voorbereidingen zijn in volle gang, vliegjes worden gestrikt, lijnen worden geprepareerd, en allerhande kleine spulletjes zijn reeds aangekocht.
We rijden er met de auto naar toe, wat ongetwijfeld een zware tocht word. Ik geloof dat het zo’n 11 uur rijden is…
8 dagen vliegvissen, ik hou jullie op de hoogte!