Net voor Oranje verloor tegen de Engelse ploeg trok ik het netkoord onder deze indrukwekkende koi. Een gewilde vis, dat is zeker. Ik zou normaal niet vissen, die dag. De week ervoor werd ik geopereerd aan mijn wijsvinger en dat mocht geen vocht zien! We zouden er iets op vinden. Johan zou een grof handje kunnen helpen, en ik zou wel een kuishandschoen dragen. Was ik braaf thuis gebleven, dan was erg nikske gebeurd… De vis ging vast in wier en takken tijdens de dril en ik kon alleen maar een lomp gewicht binnen takelen. Ik zei nog tegen Johan: ‘ Stel nou eens dat het de koi is!’. Een minuut later zagen we, toen de vis zich ontdeed van de takken, een oranje gloed in het troebele water… Wat een ontlading, wat een moment!…
De vroege ochtend- en morgenvisserij, ideaal voor een gezinsvakantie… niks verwachten, relax, het beste van de stek voor het huisje maken… en nog vangen ook! Alleen de regen kon ik niet weg swipen en zon bestellen, dat lukte nauwelijks! Gelukkig kwam het na een weekje meer dan goed! Naast een paar honderd foto’s van ijsvogeltjes had ik 29 karpers op de kant gehad, het merendeel medium Lot schubs maar toch één rasechte stoomboot van tegen de 22 kg. Geslaagd!
Ik dacht dat ik de aanwezige zeelten verstoord had door nog een spomb of vijf extra te voeren want het bleef na een tijd goed vangen plots akelig stil. Net toen ik stond te plassen ging dit gevaarte er met de method vandoor en het gevecht op de 1.75lb N-Gauge duurde naar mijn gevoel gemakkelijk een half uur. Het beest kon maar net in het barbeelnet dat ik bij had. De mat was te klein en het fotograferen een zooi. Mjah, op een nepmaisje, haakje 12 en 24/00 nylon, ik ben er wel trots op, jajaaa!…
Carparena wordt vanaf dit jaar gerund door Embryo Angling, het geesteskind van Korda’s Danny Fairbrass. Het merencomplex heeft een make-over gekregen van jewelste en zal binnen een paar jaar een juweeltje zijn. Momenteel is het er nog wat prematuur, dat kan niet anders want op ieder meer zijn nieuwe state-of-the-art stekken aangelegde en alle snags uit het water gehaald. Er werd besloten om de Korda Marketing Social daar te laten doorgaan ipv op Gigantica Road Lake, en ik kreeg een plekje toebedeeld op de plas achteraan ‘Rosemere’. Ik wist 12 vissen te landen en stond er eentje af in een wilgenstruik. Hieronder een impressie!
De eerste vissen van het jaar zijn op kant, gevangen met kleine oranje popupjes over telkens een handje zoete maïs. Ik kan er intens van genieten! De eerste twee kwamen, met een uur verschil, van een goed verstopt ministekje. De derde ving ik twee dagen later, op exact dezelfde vierkante meter…
Tijdens Kerst en Nieuw had ik vrij en besloot om tussen de renoveringswerken op zolder toch nog een paar dagen te vissen. Het Kerstfeest was maar net voorbij en ik kon er al drie bijschrijven, waaronder mijn eerste Kerst-veertigponder! Twee dagen later viste ik nog een korte dag en kon een vis van 13 kg op de mat leggen. Ik meen ook dat ik er eentje verspeelde in een obstakel. Het werd helemaal goed toen we op de voorlaatste dag van het jaar nog even weg konden. Johan kon voor mij nog een 17,5 spiegel fotograferen. Week geslaagd! In het nieuwe jaar werd het héél wat complexer, met de overal enorm stijgende waterspiegels. Het meer overstroomde en de twee dagen dat ik met lieslaarzen aan in een kniediep doorsopt landschap viste brachten mij niks…
Net terug van onze twee weken vakantie aan de Lot. Marleen had deze keer de ideale plek gevonden, met de vingers in de neus, terwijl ik reeds weken vruchteloos op zoek was naar een gîte in de buurt van water… Ik liet me leiden door het te mooie toeval en paste m’n strategie aan. Geen barbeel zoals vorig jaar, maar karper. Google Maps toonde me veel ondiep water voor het huisje en ik verwachte daar best veel wier. Bootwerk. De plek was voor ons doen paradijselijk, met veel schaduw, een zwembad en zelfs een tafeltennistafel! Eerst een paar dagen gevoerd en dan – afwisselend met daguitstapjes – een keer of 6 ‘overdag’ vanuit de tuin gevist. De stek lag buiten de reguliere nachtviszone, dat is mijn excuus. Ik heb helemaal geen zin om op vakantie ‘s nachts buiten te liggen. Het plan is redelijk gelukt en ieder visdag kwamen de vissen op ‘mijn voetbalveld’ langs! We hebben echt kunnen genieten van deze wijnstreek en z’n vele mogelijkheden. Hieronder de mooiste van m’n vakantie, geen schub lag verkeerd! Deze anonieme st(r)oomboot nam me lekker op sleeptouw en toen ik hem een meter of drie onder de boot zag omhoogkomen wist ik dat het dé vis van de week zou worden!…
Niet direct de vissoort die ik in gedachten heb. Maar als de snoeper besluit om een paar dagen op mijn ‘voetbalveld’-stek te azen tot de boilieprut er langs achter uitloopt, dan kan zij wel een haak verwachten. Ik werd voor de zoveelste keer deze vakantie met het bootje naar de overkant getrokken en ik verwachtte eerlijk gezegd een bak van een karper. Traag en diep. De 10′ 3lb plooide tot het handvat. Pas toen er een gigantisch bellenspoor bovenkwam en het wat heel lang duurde bleek het toch een meerval te zijn. Het bootje lag goed vol toen ze aan boord gleed. Wat een stinkboel en ze liep leeg, oranje boilieprut… Een onvergetelijk vakantiemoment aan de rivier!…
Terug van een lang weekend Carp Den Bosch. Wat een belevenis om deel uit te maken van deze groep! Ik ben fier op wat we met ons allen voor mekaar kregen! Wat een stand en wat een samenwerking! Korda, met grote K.
Dit najaar zat ik wat langs het kanaal, op een stek waar niemand wil zitten. Ik kreeg het gevoel vrij snel terug. En alhoewel de grote vissen wat uitbleven, had ik een erg leuke tijd!
Vorige week zaten we in het Beloofde Land. Wat karpers betreft toch. Het was van 2002 geleden dat ik er nog eens was om alleen maar te vissen! Moest zelfs wennen om in een bivvy te slapen, ik stam nog uit de tijd van de paraplu. Johan en ik waren goed voorbereid, en zonder enige stress vertrokken we voor een weekje karper. De plas viel ons goed mee en het duurde niet lang of er lag op ieder strategisch plekje wat aas of een rig. ‘s Nachts kon ik de slaap moeilijk vatten, de karpers kwamen als dolfijntjes uit het water… en dat was voor de rest van de week zo. Dat beloofde… In de eerste voormiddag ging de eerste er al vandoor, gehaakt op een 10mm boilie met daarrond een tiental losse balletjes. Ik was superblij met deze 24+, zomaar nog eens een record voor mij! In de hedendaagse scene is zo’n vis helemaal geen wonder meer maar ik vond het heeelemaal prima, het kon niet meer stuk. Tijdens de dag die volgde namen we de tijd om het water wat te leren kennen en her en der wat te voeren op zicht. De volgende run was voor Johan, tijdens een onwezenlijk harde hoosbui. De vis zwom zich ergens in vast maar kwam uit het obstakel na het geven van veel slappe lijn… Pataaat, 28,9kg op de weger en onze ogen puilden uit! Ook de grootste voor Johan tot nog toe! Wat een start van de week!…Dan begon ‘de pech’ met een aantal grove brasems en kroeskarpers die zich het aas lieten smaken en om het af te maken verspeelden we elk nog een bak van een karper… We kwamen tot de vaststelling dat de aangevoerde kantstekken zorgvuldig leeggegeten werden en dat onze rigs onaangeroerd bleven. De bodem werd witter en witter… Verandering van strategie en nog subtielere rigs brachten geen verandering. We konden wel nog een 15,6 en een 19,8 op het boekje bijschrijven en dan was de pret over, wat we ook probeerden. Maar, de buit was binnen, net zoals het lekkers van de barbeque en de pizza’s van het rijdend kraampje. Niks beters dan een frans merguez worstje! We hebben natuurlijk ook een lekker glas gedronken op onze vangsten en het leuke gezelschap. Plannen werden gesmeed. Het begon al tijdens de terugreis want Johan wilde nog ergens gaan kijken… ik zag me daar een Plas Water liggen en wilde al de auto uitladen en beginnen vissen! We keken naar elkaar en we wisten. Dit is het volgende plan!
Lang niet zo van me vistijd genoten als nu. Aan het water wat naar de vogels en de wolken zien. Theeke drinken en relaxen. Boekje erbij. Veel om over na te denken. De rigs doen hun werk. Visje vangen, zalig. The Carp Strikes Back…
Ik had laatst Philip Cottenier aan de lijn. Dat is nooit met een uur afgelopen. Reflecterend over nu, corona, de snel vliegende tijd, natuurlijk ook over vroeger én over wat komen gaat… Hij vind het vreemd dat ‘de oude garde’ terug aan het karpervissen slaat en er ook plezier in vind. En nu het karpervirus me plots terug te pakken heeft, god weet waarom en hoe lang, zit ik ook weer te spitten in de prenten van 30 jaar geleden…
Ik heb altijd aan het kanaal gewoond, de dijk over en ik kon vissen. Dit was 1989 en ik ving er toen twee na elkaar. Op het stukje kanaal tussen de twee sluizen in Zwevegem zaten maar een paar vissen die net over de 10 kilo gingen…
2 fleece truien waren ‘s morgens niet genoeg om de frisse oostenwind af te houden, geen plu bij maar ‘k vond wel een instant oplossing met m’n oude foedraal! 😉 Slappe lach met Johan Jespers!
Zo kwamen gisteren de karperhengels van onder het stof en trok ik met Johan Jespers op zoek naar een après-lockdown karper. Zéér fris aan de vis in de morgen met dat venijnig oostenwindje maar de zon kreeg tegen de middag toch onze botten verwarmd! De eerste vis mocht er wezen en ik denk dat Johan aan m’n gehuppel merkte dat ik er zeer blij mee was! Merci om me op sleeptouw te nemen en me mee te laten genieten, want wat zaten we daar op ons gemakje! Zeg eens, wat is er heerlijker, in een nieuwe setting met ne goeie maat een mooie vis vangen?!…
Ik had een krakkemikkig piepschuim tele-geleid bootje met transportband gekocht van een verre kennis, om mee op karper te vissen. Het hing met haken en ogen aan elkaar maar ik leende het fluo roze gespoten ding uit aan Filip Cottenier om in de winter van 1990 op de Gavers te vissen, op grote afstand. De gevolgen waren immens en ik mocht hem helpen drillen… 🙂 Dat succes zorgde er voor dat we die winter energiek begonnen aan de bouw van drie identieke polyester boten met een brede rubberen transportband en een dropsysteem. Eén boot voor mij, één voor Phil zonder facebook en één voor Norbert Cornelis. De boot was een meter lang, woog bijna twintig kilo en had licht rondom. Er kon op de transportband -als je het goed stapelde- gemakkelijk 10 liter voer en met het start&stop systeem kon je daarmee gemakkelijk een strook voer trekken van zo’n 40 meter lang. Ik geloof dat ze dat in het engels ‘devastating’ noemen. 😉 Ik meen nog steeds dat het idee en het enthousiasme z’n tijd ver vooruit was. Later heb ik nooit veel plezier aan m’n boot beleefd, ik vond het te technisch (er was altijd wel iet aan de mijne) en het nam m’n plezier in het vissen weg omdat je er te afhankelijk van was…
Er was nauwelijks end tackle te koop. Ik herinner me plots dat we met zelf gemaakte pop up’s visten. Uit piepschuim sneden we -met een zelfgemaakt snijapparaatje met hete koperdraad- identieke kubusjes van 1x1cm en daar pasten twee niet gekookte 18mm boilies rond. Met de hand afgerold & kort gekookt werd dit een flinke drijvende boilie, misschien wel dertig mm. Een WS en een flinke loodhagel er onder en… Good memories, ‘t is begot bijna 30 jaar geleden…
Ik vergeet wat ik vorige week gedaan heb, het is als een zeef, maar wat ik toen deed staat in m’n geheugen gegrift…
Ik word om de oren geslagen op Facebook door onwerkelijke vangsten, als maar duurder wordende techniek & materiaal, merkpromotie dat het je strot uitkomt, enfin je begrijpt het wel… Ik heb er momenteel genoeg van.
Niks, en niks is zaliger om voor je voeten het pennetje te zien weg tikken en er weer ene aan de haak te tikken. Een paar blikjes maïs, wat old skool gerief en ik ben weer een dag gelukkig. Ik kan het me zo simpel maken. Waarom woon ik niet in Nederland?
Bloed, Zweet en Granen is het ondertussen vijfde boek van Alijn Danau. Staat in de startblokken en ondergetekende mocht dit weer in een zekere vorm gieten… Dat deed ik ondertussen voor ieder boek dat Alijn schreef. Na al die jaren is dit een relaxte samenwerking geworden, en ik mag van ‘m doen wat ik wil, hij vind het goed. Waarvoor merci.
Deze turf is meer dan 440 pagina’s en bevat 670 foto’s… Héél wat werk om dit te vorm te geven al kan de leek dit op geen enkele manier merken. Ik kom vistijd te kort maar het is niet anders, dit moet klaar begin november. Een paar weken bij de drukkerij/boekbinder en u kan dit lijvig werk bewonderen op de VBK meeting begin december!
Ik zit hier goed aan mijn rivier in het zuiden, de wereld voor mij alleen…
‘s Morgens en ‘s avonds leuke actie op een paar uurtjes tijd, overdag doen we iets anders…
Een voorjaarsbriesje uit de goede richting zet een kabbeltje tegen een muurtje waar ik op zo’n moment wel wat vissen weet passeren, op zoek naar de eerste warmte. Een lijntje zoete maïs tegen de kant, één loodhageltje onder het pennetje. Tien centimeter op grond en tikken op alle beweging. Blij met de eerste van het jaar!
Een paar uurtjes over. Vistijd. Brood uit de muur. Soms duurt de autorit langer dan de vistijd. Vlug!…
Vandaag met de DK River op stap, ik hou intens van deze hengel. Lang en gevoelig, mooi plooiend én vergevingsgezind!
Tijdens het zoeken naar kopvoorn en windes ving ik bot. Ze gaven geen thuis. Wie wel oog had voor de korstjes -die in de stroming afdreven- waren enkele karpers. Het vergde twee pittige drils in volle stroming en enig plooiwerk om deze vissen in m’n snoekbaars netje te krijgen. Leuk hoor, én een beetje on the edge! De DK River plooide maar gaf geen krimp. En prachtige Really-No-Fame-vissen, zeg nu zelf!…
Vorige week ging ik kort dobberen met Jan Walravens, het water was erg helder, weinig scheepvaart, lekker temperatuurtje. Het mag hier goed stromen om al vertikalend vis te vangen, dus: weinig of geen vis tegen de taluds. Aanpassing was genoodzaakt. De tweede worp op het ondiep bracht me deze donkere vis. Ik was er heel blij mee!…
Gisteren kort gekorst op een mooi water in de buurt. Ik kreeg al snel een paar (halve) kansen die ik door de grote afstand verknalde. De vissen aasden blijkbaar voorzichtig. Ik vond er een paar in de kant die aan het ‘spelen’ waren in het wier. Na enige tijd begonnen er twee te azen op het brood dat ik op slinkse wijze naar hun toe had laten drijven. Pas na twee uur geconcentreerd vissen kon ik deze mooie schub aan de haak rijgen! Geen idee hoeveel ze woog. Vol van slijm en vissersgeluk reed ik daarna al jodelend terug huiswaarts. In da pocket you are! Roofvis versus karper, yezz!
Met het einde van het roofvisseizoen in zicht gaan sommigen stevig op de trapper staan en nemen een paar dagen vakantie om de rovers achterna te zitten. Dit is me niet gelukt maar de paar keren die ik laatst ging vissen zijn alleraardigst meegevallen! Een paar middagen met de bellyboat en Fons in een heerlijke zonnetje. Eén dag op stap met Marc op het grote Nederlandse water, en voor de rest ging ik in België op zoek naar kantstekken voor rovers. Met wisselend resultaat maar met een paar héle beste vissen…
Nu het roofvisseizoen ten einde is ben ik ook terug aan het fotograferen geslagen. Plus, ik heb het geluk om met een tiental toffe mensen aan de slag te gaan op een prachtig karperwatertje in de buurt. Op karper dus, wie had dit nog van mij verwacht? De afvallige haalt z’n stoffige spullen uit de kast. Op zoek naar Goud. De eerste is alvast binnen…
Een aantal wateren in België hebben zwaar te lijden onder een uitzetting nieuwe karper door een Belgische viskweker, november vorig jaar. Het is niet de bedoeling om hier mee een discussie over het welles/nietes van uitzettingen uit te lokken maar als een bestand sterft raakt het je als visser diep. Er zou best een aantal garanties mogen komen. Ik hoop dat de getroffen clubs niet in de kou blijven staan…
Zo ook op het Fort van Sint-Katelijne waar ik een paar jaar met véél plezier gevist heb. Ze zijn er bijna allemaal niet meer…
Norbert Cornelis is een man die ik al twintig jaar uit het oog verloren was. Ooit zaten we stek aan stek op het Land van Ghow te vissen, de Gavers in Harelbeke. Iemand van weinig woorden die bij tijd en wijle z’n vissen wel ving. Ik stopte met karperen om te gaan vliegvissen, hij stopte om later te verzeilen in het snoekvissen. Toevallig zag ik hem op de laatste VBK-Meeting en hij vond het erg fijn om te melden dat hij na al die tijd terug begonnen is met karpervissen. Alhoewel hij de scene erg veranderd vind qua collegialiteit en drukte, vist deze man met z’n 65 lentes terug twee dagen en nachten per week. Waarvoor respect.
Natuurlijk ligt de lat niet meer zo hoog, maar toch, je moet het maar doen.
Hieronder een foto die ik van Berke nam met ‘De Chocolatten’ (in 1993, denk ik). Eén van de parels van het Land van Ghow die helaas nooit op mijn mat belandde. Een klassieke wonderschone vis die ondertussen tot de aarde is teruggekeerd…
Gisteren kreeg ik LDB aan de lijn, iets wat meestal zo’n anderhalf uurtje duurt. Een heerlijke update over het leven, wat goed is en wat slechter gaat. En we overlopen steevast onze vangsten van de afgelopen maanden. We hebben het dan over roofvissen, zeelten, barbelen en godvergeten karpers… en ook nog wat over fotografie, techniek en aas.
Steevast hebben we ook een rubriekje roddels. Dat mag ik zeggen want iedereen roddelt wel eens… We vinden ons zelf vrij beschaafd op dat gebied. Maar onderstaande wil ik je niet onthouden.
Luc stak van wal: “Een karpervisser stapt bij z’n hengelsportwinkelier binnen om een doosje haken terug te brengen. Klacht! Ze waren niet goed! Niet van de minste haken hoor, dure Korda hooks geklikt in zo’n fijn doosje met op iedere haakpunt een mooi fluogroen haakpuntbeschermingsbolletje. Je kent ze wel…”
Ik hoorde sprakeloos Luc’s verhaal aan.
Bij navraag bleek dat de kerel z’n rigs had geknoopt (en gevist) met het groene bolletje nog steeds op de haakpunt! Hij was er van overtuigd dat dit een nieuwe rig was en dat het zo hoorde… om de inhaking te vertragen zodat de vis iets meer tijd had om zich te prikken… als het bolletje uiteindelijk door de druk over de haakpunt schoot…
Ik bleef een tijd stil aan de foon toen ik dit hoorde. Hoe is het mogelijk dat dit in deze tijden nog kan?… En toch. Mocht je het ook niet weten, het bolletje moet er af, hé! 🙂
Verder van mij geen verkeerd woord over de haken zelf maar dat had je al door.
Een goeie twintig jaar geleden maakten we een vliegende storm mee, op de plek waar de Garonne en de Tarn samenvloeien. Een beetje Frankrijk-pionieren noemt dit nu. We wisten helemaal niet wat er rondzwom maar het was een prachtig water. Het was schitterend weer, de paraplu’s stonden strategisch tegen de felle zon. Het betrok op de overkant, de geur van regen sloeg in onze neus en er was geen tijd om ons voor te bereiden op wat kwam. Regen sloeg horizontaal, de wind huilde. M’n paraplu sloeg uiteen en ik zocht beschutting onder die van Philip. Pas dan zag ik dat er stevig stuk boom naast m’n paraplu lag. Ik mag er niet aan denken wat er gebeurd was indien ik die op m’n hoofd gekregen had… Wat vliegt is vlug voorbij en zo ook deze storm. Even later zaten we terug onder de felle zon alsof er niks gebeurd was en we namen de schade op. Paraplu onherstelbaar, tien liter water in m’n bedchair, tacklebox onder water, hengelsportwinkel 800 km verderop en van een gsm had nog niemand gehoord. Ik viste nog veertien dagen verder, onder een plastic zeiltje…
In 1996 trok ik voor de laatste keer naar Frankrijk om op karper te vissen… samen met m’n aanstaande vrouw. Als je ziet wat ik maar mee had om een volle week te vissen… in vergelijking met wat er nu meegesleurd en als onmisbaar aanzien word…
De eerste echt warme dagen van het jaar. Ik zag je zwemmen, je at mijn brood. Bijna een half. Jou hier haken was niet verantwoord. Groot ben je, toch voor mij. Ik bleef drie uur turen maar kwam je boom niet uit. Je weet precies tot waar je ongehinderd en zonder gevaar kan azen. Je vriendjes zijn ietsje losser. Maar die verbleken bij jou bast. Ik weet je zwakke plek. En ik ga je vangen.
Het vissen gaat in de koelkast want ik ben begonnen aan de vormgeving en illustraties van het nieuwe karperboek van Alijn Danau. Eerst zoeken naar kleurtjes en een nieuwe typografie. Zonder de stijl z’n vorige boeken uit het oog te verliezen. Volgende week krijg ik tekst en beeld en dan begint het grote werk… Te koop tegen de beurs van Zwolle!
Eind 1986 kocht ik deze wakertjes bij Geers in Brugge. Even later schafte ik me in Gent (op de Brusselsesteenweg) tweedehands Armalite hengels aan en werd op slag een zelfverklaarde moderne karpervisser. De 1,75 Lbs-hengels waren gebouwd voor Johan Janssens. Zijn naam stond in sierlijke letters op de blank, waarschijnlijk afgebouwd door Winston Impens (al weet ik dat niet zeker). Johan Janssens, een naam die karpervissend Vlaanderen reeds lang vergeten is. Ik niet, en ik koester deze hengeltjes nog altijd.
Antiek ondertussen, die staafwakers, want niemand gebruikt deze technieken nog. Eind jaren ’80 was dit zowat de standaard waker voor de karpervisser op afstand. Heerlijk windproof, redelijk gevoelig en toch nog voldoende weerstand opwekkend. Vooral als er wat vuil tussen zat!…
Nu moeten wakers té duur en balancing blingbling zijn, of het werkt niet volgens the kids. Ach… Alhoewel, toen ik daarna begon te vissen met hele zware hangers bleek dat in vergelijking de Monkey Climbers niet zo efficiënt waren. Met zware hangers had je zonder haperen een perfecte beetregistratie en naar gelang de ophanging héél veel weerstand…
De Monkeys werden nadien naar de kast verbannen. Tot ik ze deze week terug vond in een bestofte doos… Wat een herinneringen en emoties hangen er aan die gele dingetjes vast. Marleen kijkt me tijdens m’n enthousiaste uiteenzetting medelijdend aan en dit doet me relativeren…
Those Monkey Climbers of mine tells me stories,
from ancient times when Monkeys spoke…
Onderstaand visje, mijn eerste kanaalkarper,
trok ooit één van deze wakers omhoog…
Het was geen dag om met de boot weg te gaan. Flinke rukwinden boven een windkracht 5. De geplande snoekdag met Jacques zou anders ingevuld worden. Hij kwam met het voorstel om eens op giebels en kroeskarper te gaan. Iets waar hij de laatste tijd fanatiek mee bezig is geweest. Voor mij is dit prima, niks liever dan een dagje naar een mini dobbertje turen. Leuk meertje in een toffe setting, m’n dag kon al niet meer stuk. Tegen het moment dat mijn plas gedaan was had Jacques al gevoerd, zat hij al, was er gepeild en nauwelijks momenten later hing er al eentje aan! Ik was m’n lijn nog door de oogjes van m’n matchhengel aan het halen! Hij zette de trend door en had het ook voorspeld. Hij won deze thuismatch met drie keer zoveel vis als ik. Kleine karpers, leuke voorns, brasems, een hele rits kroeskarpers passeerden de revue. Echt vissen. Heerlijk aan 16/00. Geen gedoe. Ik had wat moeite om op dit ondiep water aan de slag te raken en scherp te vissen. Na een tijdje lukte het me toch. Raar was dat er zich geen enkele giebel meldde. Die zitten er met hopen, volgens Jacques!
Een erg toffe namiddag. Eenmaal begon het te hozen, en zaten we lachend als twee kinderen onder de ene paraplu. Heerlijk! Het bracht mooie herinneringen van vroeger boven… Het was ook een plek waar Jacques weleer met zijn vader viste, wat ik erg speciaal vond. Ik kijk op naar mensen die met hun ouders of kinderen kunnen gaan vissen… Ik heb véél, maar dit genoegen is me niet gegund. Het was een prachtige namiddag, afgesloten met het heerlijke eten van Sylvia, getopt met twee Irish Coffees. Weer eens een dag die telt voor drie!
Ik had Marc vangstgarantie gegeven, redelijk riskant met een vis als graskarper. Die kunnen behoorlijk nukkig zijn, of zelfs gewoon onvindbaar. Gelukkig niet op vorige zaterdag. Op de eerste willekeurige plek waar ik -puur op gevoel- uitstapte lagen er een stuk of acht te zonnen aan het eind van de plompen. Ik liet Marc eerst werpen met een korst, naar de overkant van deze poldersloot. Hij was erg tuk op zo’n mooie graskarper. Na 5 minuten wierp ik dan ook maar in en ogenblikken later was daar de eerste deining onder mijn korst, de eerste aanslag van de dag. Mooie vis. Marc werd er wild van en extatisch zette hij het vissen voort. Amper tien minuten later is het zijn beurt. De vier meter FairPlay plooit tot in het handvat en het beest geeft wat het waard is. Prachtig om te zien! Uiteindelijk gaat ook deze mooie grassie op de gevoelige plaat. Ik stel voor om deze plek te laten rusten. We gaan op zoek naar andere vissen maar vinden ze niet, ook niet na het eten (lekkere Nederlandse kibbeling met veel te zoete saus). Ook de eerste stek is verlaten. Het weer slaat om, het word onrustig op het water en ook nog eens broeierig heet. Er zit iets aan te komen. Onweer? In ieder geval zijn de vissen er gevoelig aan en het zit er op met de vangst. We rijden terug zuidwaarts en bezoeken tal van veelbelovende stekken. Het ziet er goed uit voor de toekomst!
Een bezoekje aan mijn ouders in Zwevegem is niet compleet zonder een wandeling. Liefst met wat water in de buurt. Toevallig belandden we na het etentje in Moen aan het Kanaal Kortrijk-Bossuit. Karpers lagen te zonnen en ik zag een bloedrode koi kruisen. Dé stek waar ik m’n jeugd verdeed, waar de passie groeide. Ik heb hier zoveel gevist, zo veel geleerd… Toen ik deze stek passeerde herinnerde ik me dat dit de plek was waar Phil Cottenier voor ‘t eerst op groter water viste. Water waar niks over geweten was. De boom die naast deze stek stond is gerooid, de herinnering blijft.
Vorige zaterdag en gisteren ben ik naar een ‘gemakkelijk’ watertje in de buurt van Mechelen gaan vissen. De meesten weten wel over welk plasje ik het heb. Het lijkt misschien debiel om op zo’n watertjes te karperen maar je leert er ongelofelijk veel op korte tijd en je kan conclusies trekken. Het oude materiaal, een mat en een schepnet ging mee. De pennetjes van Jacques, een paar dozen mais en wat in Olympic gesoakte pellets in de tas. Stoeltje thuis, ik vis de ganse dag staand. Ik vis daar zo dicht mogelijk tegen de kant aan, zo dicht dat het bij iedere voorbijganger een lach ontlokt. Tweemaal werd ik vorige zaterdag zelfs uitgelachen, eerst door de viswachter en dan door een bejaarde die me vertelde dat ik Daar nooit een zestien kilo vis mee kon vangen… Tjach. Ik weet wel beter, want niemand gebruikt daar deze techniek.
Een pennetje dat één loodhageltje draagt, zinkend uitgelood, slechts tien centimeter onderlijn op de bodem. Haakje 12 met één maiskorreltje. Scherper dan dit kan je niet vissen. Steeds weer sta ik versteld van de voorzichtigheid waarmee de vissen op deze dressuurput het aas behandelen. Geen weglopers of harde tikken. Hoogstens een beetje wegzakken doet het pennetje. Niet aangetikt is vis gemist!
Kort, op zaterdag had ik zeven karpers en een rits brasems. Gisteren had ik er twee, maar verspeelde ik er ook nog drie. Geen monsters want die zwemmen daar niet. Gisteren probeerde ik het nog eens met een bait-band en pellets onder de haak. Om de één of andere staat dit systeem het goed haken in de weg. Het werkt wel maar het haakt niet efficiënt genoeg. Nochtans gaat het pelletje bij de aanslag direct van de haak. Met mais krijg ik ook véél meer actie. En daar is het bij mij om te doen!…
Zaterdag was vliegvisdag op het zoute sop. Marc was onverwacht ziek gevallen en ik besloot om dan maar alleen te vertrekken. Het brakke water van dit meer is kraakhelder en dit is een psychologische drempel van formaat. Niet iedereen is opgewassen tegen het idee dat je nauwelijks een vis ziet zwemmen in dit aquariumwater en dat je de ganse dag stug moet volhouden. Gelukkig heb ik er vroeger redelijk goed gevangen. Het vertrouwen is er nog altijd.
Ik doe verschillende stekken aan maar zie van ‘s morgens tot ‘s avonds geen stoot. Eén kolk in het oppervlak binnen werpafstand doet me er in geloven dat er wel degelijk vis in de buurt rondhangt.
In de vooravond wissel ik van stek, de plek waar ik ooit een fantastische 72 cm forel ving. Ik zie iemand honderd meter verder een dikke vis vangen. Later zie ik de foto’s, 68 cm donkerpaarse regenboog met een haak op de onderkaak en een rij tanden om u tegen te zeggen. Bruut!
Dat geeft hoop. Op het ondiep vissen geeft me geen resultaat en ik schakel over naar een intermediate-lijn en snelzinkende streamers. De bodem schrapen als het ware. Drie worpen op deze diepe stek en ik krijg een aanbeet. Een kleine forel. Maar, de nul is van het bord, altijd goed daar. Wat later krijg ik het erg koud in deze barre noordenwind. Rillend doe ik optimistisch verder, en ik zie plots een beer van forel voorbij zwemmen. Tien minuten later zie ik -ontegensprekelijk- dezelfde vis vanaf een meter of vier verder accelereren naar m’n stil hangende vlieg. Net op het laatste nippertje houd ze in en knalt ze vliegensvlug terug vanwaar ze kwam. Als me dat geen dressuur is. Die kent het klappen van de vliegenhengel!
Ik wissel wat van technieken en een kwartiertje later cirkelen er zelfs drie dikke vissen in het diepe onder m’n subtiel aangeboden vlieg. Héél spannend, maar helaas geen actie meer…
Ik wissel nog eens van stek en krijg direct een hevige por, maar haak de vis niet. Een paar minuten later haak ik er wel één van en de lijn knapt. Mooie vis kwijt. Brute pech, dat was de vis van de dag. Even later terug een hevige ruk aan de lijn, en geen kans om de forel te haken. Dit soort staartbijters ken ik van vroeger. Deze vissen weten wat er kan gebeuren. De volgende keer moet ik wat kleiner vissen, dieper en nog subtieler.
Wat een visserij, en wat een prachtige vissen zwemmen daar nog altijd rond. Ik heb het zo koud dat het tegen schemer voor gezien hou, en met een doos Pringles in de hand en de verwarming op tien rij ik goedgemutst naar huis.
Een bruine jongen in een véél te grote Mercedes wil me van de weg drummen, irriteert me met z’n lichten en de bijna zoenende bumpers. Ik vind niet dat 130 te traag is, en ga dus niet zomaar uit de weg. Ik wens hem van de wereld maar de mooie zonsondergang doet me er aan denken me er zo niet druk in te maken. Ik glimlach. Hij gaat er als een speer vandoor. Ik ben hem direct vergeten. Net tegen de Belgische grens staat dit kereltje stil op de pechstrook, met een hoop politie er rond. Ik glimlach, geniet er van.
Gisterenavond nog een uurtje vissen. Voerstekje met maïs op nog geen 60cm water. Een voorbijzwemmende karper duikt naar beneden op het voer en gaat er voor. Schuimplakkaat en bellen. Ik wrijf in mijn handen en zit het glimlachend aan te zien. een half uur later nog altijd hetzelfde maar nog geen tikje gezien. Ik verander de setup, de helft subtieler dan het al was en met één maiskorreltje ipv twee. Direct loopt het pennetje weg. Oog-opener dus! Ik sla mis. Het gebruis stopt abrupt en het beest is verdwijnt in alle stilte. Nog geen kolk. Het is het weekend van de slimmere vissen.
Een warme zomeravond, twee broden in de tas, licht materiaal.
Prachtige eenvoudige visserij op stromend water.
Met als apotheose een zenuwslopende dril en een leuke karper (op 14/00 nylon) voor Marc…
Genieten. Twee mannen als kinderen langs de rivier.
Gisteren schatte ik het weer verkeerd in. Er was zware wind voorspeld (4 tot misschien wel 6) en omdat het in een spookkasteel niet leuk vissen is gaf ik verstek. De boot bleef op stal en ik zou het in België zoeken.
Het lokale kanaal werd ‘s morgens bestookt met de dropshot en de gekende stekken gaven geen enkele snoekbaars prijs. Dat was al een zeperd en gezien de voorspelde dertig graden ook niet geheel verwonderlijk. Maar, ik was tenminste aan het vissen.
Vorige donderdag had ik tijdens een fietstochtje met Marleen een aantal dertigponders zien bij elkaar liggen op een ander kanaal. Ik besloot daar te gaan wandelen in de hoop om een mooie vis te vinden en met de korst een kans te wagen. Na kilometers stappen had ik alleen een ongeinteresseerde schubkarper gezien, en ik blies dit avontuur af. Volgend plan met het brood. Een klein sluisje op een riviertje, daar moesten toch een paar voorns of een brasem te strikken zijn? Twee uur volgehouden. Niks. Wel grote windes gezien die het brood nog geen blik waardig achtten. Die windes brachten me op een ander idee. Ik reed door tot een ander stuk rivier, en jawel, ze waren er.
Mooie vissen, die de subtiel gestrooide korstjes na een tijd gretig opslurpten. Ik ving een lange kopvoorn en een massieve winde. Twee machtige vissen op ultralicht materiaal, jawel, de dropshothengel van deze morgen! En ik mistte op een haar na nog een leuke spiegelkarper die als een duikbootje door het ondiepe riviertje kruiste.
Een heerlijke tropische namiddag, met een toch nog geslaagde zoektocht. Nadien smaakte de Fanta uit de automaat werkelijk als een Mojito uit de duurste cocktailbar!…
Nog altijd tijdens de gesloten tijd op snoek. En tijdens de renovaties! Ontsnappen aan het witte stof en aan de toenemende drukte der aannemers. Een uurtje vóór en een uurtje in het donker aan het plaatselijk kanaal. Eén doosje mais en de bewaarmat dient als zitje. Ik moet eens op zoek naar zo’n heerlijk ouderwetse Pakaseat. Zou dat nog te vinden zijn?
Een half handje zoete mais op de juiste plek. Het pennetje scherp afgesteld.
Vijftal ‘avondjes’ gevist en daarvan vier keer karper aan de haak gehad. Helaas één en ander verspeeld, dat was niet zo best. Maar wat me opviel is de frequentie waarmee ik beet kreeg. Laat ons zeggen een uur per gehaakte vis… Als je dat calculeert naar het hedendaags boilievissen op dat kanaal… Dat lukt met de boilie niet! Of misschien wél met de boilie, maar niet met die rigs. Time to think!…
Vanmorgen kocht ik bij de bakker een platenbrood. Dat is het zwaarste brood dat je kan kopen, en erg stevig. Je kan er een heel eind mee werpen. Door de verbouwing raakte ik deze namiddag niet weg, we zwoegden in de warmte om één een ander op tijd klaar te krijgen. Na het avondeten kon ik het niet laten, dat brood moest toch ergens toe dienen! Een uurtje vissen voor donker, oké, in de buurt dan maar. Ik vond er een paar onder het samengewaaid stuifmeel en ze accepteerden de gekatapulteerde korstjes prompt. Het eerste wat ik haakte was een peutertje, waarschijnlijk eentje van de nieuwe uitzetting. Toch leuke sport op dit licht materiaal. Ik kreeg bezoek van een ander lid van deze club, en het bleek dat we toch wel wat gemeen hadden. Nice speaking to you, David! Ondertussen haak ik een klein karpertje, maar het bleek verdorie een brasem die aan de oppervlakte aan het azen was! Nog niet eerder meegemaakt… David was er net vandoor toen een vis recht op m’n grote brok brood afstevende. Niet aarzelen, binnen die hap! Toffe dril, nee niet achter dat paaltje door jij. Yep, in het net. Nog een fotootje met de zelfontspanner. Effe uitblazen. Kan net zo goed naar huis want het is bijna donker. Toch nog het brood opgevoerd, ze kunnen er maar van genieten!…
Thuisgekomen herken ik deze vis op foto, ik heb hem in 2009 ook gevangen én ook in het Paasweekend! Zie het artikel Paasvis… Straf, dit is een broodeter!
Ik besef dat ik al een hele tijd niets meer postte. Niet dat ik niet meer vis maar alle aandacht gaat voorlopig naar de renovatie van onze woning. Toen het nog flink koud was en het roofvisseizoen nog open, ging ik wel nog enkele keren terug naar het grote water waar ik al een paar keer met Marc was geweest. Veel volk op het water, maar met de aanstormende gesloten periode is dat ook geen wonder. Het ging vlot, vlotter dan ik gedacht had. Ik amuseerde me te pletter. Met de kleinste maat Culprit en een nieuw modelletje van Art-baits, met die inkepingen erin. Leuk spul. De snoekbaarzen zijn hier gemiddeld niet zo groot maar er is plenty actie. En daar doe ik het voor. Het is gezelligheid troef aan de trailerhelling en iedereen is een grote familie. De één al wat rijker dan de ander, dat valt ook op.
De pogingen die ik op snoekbaars deed aan m’n plaatselijk kanaal bleven dit jaar nog steeds vruchteloos. Niet eenvoudig om hier vis te vinden. Gaandeweg verloor ik m’n greep. Nochtans dacht ik vorig jaar het spelletje door te hebben. Niet dus, het blijven snoekbaarzen…
De laatste dagen voor de sluiting was een sessie gepland op een ander erg groot water, gekend voor z’n monstersnoeken. Jacques zou me twee dagen vergezellen. Het was een gezellige boel en we waren niet gehaast. Jacques is trouwens nooit gehaast. We dachten eerst te trollen maar het aanhoudende goede weer nodigde uit om werpend te vissen met kunstaas. De iPilot trok ons tergend traag over de taluds. Heerlijk. De twee dagen verliepen rustig, het is geen plas met aanhoudende actie. Eén beet zou mooi zijn. En rond twee uur in de middag kijk ik toevallig hoe Jacques z’n shad binnendraait tot net tegen de boot. Een werkelijke mega, maar dan ook echte megasnoek komt traagjes op 20cm achter het aas tot tegen de boot gezwommen. Ergens boven zes meter water. Het duurt maar een seconde voor het beest traag en onverschrokken terug wegdraaid. Een toppredator, die keus genoeg heeft. En het spelletje kent. We zakten in onze stoeltjes van onmacht, terwijl Jacques maar bleef herhalen: ‘Zag je dat nou, zag je Dat nou, ZAG JE DAT NOU!???… Ik had het gelukkig ook gezien. De grootste snoek die ik ooit zag, en stukken groter en vooral dikker dan de 125cm die ik vorig jaar ving. Een moment om nooit te vergeten.
De stek stak in de gps. En met tussenpozen kwamen we die dag nog terug om die paar honderd meter in het vierkant terug uit te kammen met verschillende kunstaasjes. Geen rimpeltje meer. We hadden één kans gehad.
Gesloten tijd in Nederland. Karpertijd in België. Ik vis met het pennetje op een lokaal fort, plezant vissen maar de vissen zijn redelijk klein. Ik denk zelfs dat van het originele bestand niet veel overschiet na de grote sterfte. De uitzetting van kleine karpertjes deed ze waarschijnlijk de das om. Verder vang ik wel erg dikke brasems, met zoete mais. Die zelfs een oude Bruce & Walker IV nog doen plooien! Heerlijk, een uurtje voor donker nog een visje trekken…
Ik zit ook ergens anders een koi achterna, een mooie gouden vis van een kilo of zeven. Hij laat zich maar niet strikken. Argwanend koerst hij onder strategisch aangeboden korstjes, streelt het allemaal met z’n lippen om dan knorrepottend terug te verdwijnen. Hij is héél achterdochtig. En z’n kleine adjudantjes hebben het al meermaals voor me verpest door voor z’n neus de korst weg te halen. Maar m’n kans komt nog wel.
Vorige week ging ik nog eens terug naar de vijver waar ik enkele jaren geleden (na m’n echtscheiding) veel viste, aan m’n appartementje in Mechelen. Een karperput, stijf van de brasems én van dressuur. Wederom deed het lijntje zoete mais z’n werk. Twintig korreltjes mais op een lijntje, niet meer, en pal in het kantje. Vier stekjes, vijf minuten per plekje. 25/00 nylon, ultra-licht pennetje en een hakje voor één maiskorreltje. Aanslaan na de eerste tik. Goed voor drie vissen tot zo’n elf kilo tijdens de middagpauze… Mooi!
Ondertussen is het erg warm geworden, iedereen geniet van de lente en de karpers raken al in voortplantings’mood’. Een plaatselijk kanaal is goed om geregeld actie te krijgen met de korst. Je moet er wel omzichtig vissen, goed presenteren en listig drillen. Gisteren ving ik nog een leuke schub die Marleen op de foto zette. Handig om eens een fotograaf bij je te hebben!…
Er was een tijd dat grote vissen niet zo dik zwommen. Men praatte over een paar illustere grote Belgische vissen. Stilletjes aan doken er meer op. Dit was er één van.
Waar het opkuisen van een doos oude foto’s wel goed voor is. Pure nostalgie. Dat stom gekapte kopje en die semi-modieuze bril. De dementie houdt me tegen en het enige wat ik me van deze vangst nog herinner is dat ik ‘s morgens voor het werk met de throwing stick een paar kilo bollen zo geconcentreerd mogelijk had weg geknald, op afstand. ‘s Avonds laat (u kent het wel, héél laat) zou ik het een nacht uitzitten en deze schub kwam mij ondertussen een bezoekje brengen. Missie best geslaagd. Pa mocht deze vis vereeuwigen en omdat ze zo lelijk was van het afpaaien verdwenen de helaas onscherpe foto’s in de vergeetdoos.
En dan wordt je ouder en word je wel eens nostalgisch. Ik zie dit beeld vooreerst terug en ik herken dat beest. Dit kon wel eens de Grote Schub zijn. Een belangrijke vis uit het Land van Ghow. Een vis die er gemiddeld één keer per jaar uitkwam. Op de nauwkeurige lijstjes die Alijn bijhield over bepaalde vissen ontbrak één jaartal, zag ik ergens in een oud VBK-magazine. De vis was dat jaar dus de dans ontsprongen. Als ik me niet vergis was het 1994. Tot ik de bewuste foto herken en het lijstje volledig maak. Ik weet het, het is lulkoek om een lijstje te kunnen vervolledigen. Wat heeft het voor zin? Tja, want deze vis is reeds lang geleden gestorven. Was ook een beste topper, ik geloof dat ze later meer dan 26 kilo gewogen heeft… Ik wenste dat ik terug kon spoelen, terug in de tijd, nog een leven voor me, en daar nog een koude vochtige nacht doorbrengen samen met deze historische vissen…
😉
