Een fotoverslag van een heerlijke dag op een totaal nieuwe stek, met Marc. Heerlijk om zo relaxed te kunnen vertikalen. Ik denk dat we samen rond de zestig aanbeten hebben gehad, het stopte niet… Veel vissen namen de shadjes niet vol, of losten kort na het aanslaan. Op het eind van de hete dag werd het zowat een wedstrijdje en de score liep gelijk op. We eindigden -als ik het goed heb- op 29 snoekbaarzen en één snoek van 97 cm. Een tellertje in de boot zou niet misstaan op zo’n moment. Drie snoeken werden gemist omdat we geen stalen onderlijntje gebruikten (een les!), spijtig… Tweemaal namen we siesta, en ik deed voor het eerst aan het water een dutje op de boot, wat erg verfrissend is. Het vissen met Marc’s Vector 3x -een backtroller van Minn Kota- beviel me zo goed dat ik me er direct eentje gezocht heb, tweedehands dan. Ik kan niet wachten om ermee aan de slag te gaan! Het ding blinkt reeds op m’n boot!

Was het op donderdag een stormdag, dan was het op zaterdag sunny summer. Extremen, en ik weet niet of dit voor het snoeken wel zo goed is… We hebben twee dagen op de rivier gespendeerd en ons goed geamuseerd. Maar ik kreeg er geen vat op en vond niet genoeg vis. Dat het ook niet niks was zie je hieronder! Ook zat ik met m’n gedachten op het grote water, waar het op donderdag immers niet bevaarbaar was… Op zaterdag was het weer dan weer véél beter dan voorspeld maar als je dan al ergens anders aan de slag bent is het wat gek om alsnog te verkassen. Onze tijd van de grote snoeken komt nog, hoop ik.

Na een extreem druk weekend van schoolbezoeken, buikgriep, een jubileumfeest en ook nog ouders op visite ontsnapte ik toch nog een groot uurtje aan de tijd. Zomaar een hengel uit het rek grijpend en een doos jerkbaits kiezend stoof ik naar het water. Misschien vandaag maar een kleine Buster Jerk want de paar grote die onlangs de revue gepasseerd zijn bezorgden m’n getande vrienden kiespijn! Ik besloot m’n camera op te stellen en alles te filmen. De eerste stek was niks maar de tweede bezorgde me een super verrassing. Nu kan je je wel afvragen waarom ik me zo druk maak om een roofblei. Wel, omdat ik er nog nooit één gevangen had, en al zéker niet in België! En het ding staat op film. Met ongeveer 74 cm is het ook een hele beste – denk ik – en een prachtig einde van m’n weekend! De snoek was een extraatje!

In Nederland zit het roofvisseizoen op z’n gat. Het is gesloten tijd, maar in België mocht het nog een paar dagen extra. Paasmaandag vulden we op een nogal ongewone manier in, om centen los te peuteren van de overheid moet je veel moeite doen. De ganse namiddag werd het internet uitgepluist om te weten welke premies Eandis en de Vlaamse Overheid over hebben voor onze goed geisoleerde renovatie.
Tegen vieren werd ik gek en sloop er vandoor. Jerkbaithengel en aasbox, een tang en je bent vertrokken. Het regende maar de flinke warme zuidenwind stond me wel aan. Het stond de snoeken ook aan want in amper twee uur kreeg ik 4 aanbeten, wat voor België redelijk straf is (dacht ik). Ze waren los, maar waren iets te geweldig. Ik verspeelde er twee, gelukkig de twee kleinste. De andere twee poseerden gewillig, de ene hoogzwanger, de andere net afgepaaid en zo leeg als een snoepzak.
Voor de eerste keer dat ik met The Rapper van SPRO vis is het resultaat niet slecht. Ik had nochtans geen vertrouwen in dat ding met z’n luide rammelaar.
Dinsdagavond ging ik er opnieuw heen en in een verloren uurtje na het werk mistte ik er eentje en ving nog een klein snoekje. Vanavond was het over, hagel en zware regen doen het water terug sterk afkoelen. De vissen lagen terug stil…

Sedert de vrieskou ben ik nog maar een keer of vier weggeweest met de boot. Eén dag werd gespendeerd aan het moeilike grote water en z’n mega snoeken. Ik keerde aanbeetloos terug. Zoals zovelen. De andere dagen werden gebruikt om het vertikalen beter onder de knie te krijgen. Ik heb een patent op een visdag met een vijftal vissen, denk ik, want het is een getal waar ik rond blijf draaien. Een fotoimpressie…

Een fijne baars op de Culpritt…

De doorsnee vis van die dag…

Jan vangt twee snoekjes na elkaar, op de Fat Rap…

Een nieuwe dag op het water, met Marc…

De waypoints van gisteren brengen ook vandaag succes!

Evenveel aanbeten op de bijhengel met doodaas, als op het kunstaas…

47 cm baars voor Marc!

Een machtige krijger mag terug zwemmen…

Al poserend laat ik een snoekbaars vallen, op Marc’s voet, het bloed bleef stromen maar uiteindelijk raakt het lek terug dicht.

Genoeg bloed verloren om wiegend een dutje te doen!

Leuke snoekbaars met blauwgroene schijn…

Om de één of andere reden volgt er altijd een aanbeet als tijdens het eten!

Meegaan met Marc staat altijd garant voor een aangename visdag! Ik had vreselijk slecht geslapen en met een bonkend hoofd stond ik klaar om 6u30. Het was plots flink koud geworden, dit hebben we deze winter nog niet gehad. Ik beweerde optimistisch dat we best goed gingen vangen, Marc was iets voorzichtig, volgens z’n bronnen liep het helemaal niet goed.
Om het parcours van het NKS Penvissen te vermijden reden we naar een andere trailerhelling maar daar stond reeds een behoorlijke rij trailers te wachten op de tewaterlating. En dan nog eens volop in de wind. We besloten dan toch maar om de mannen van het NKS te laten voorgaan en rustig nadien te traileren. Ze stoven er en masse vandoor en in hun zog gingen we dichtbij de helling op zoek naar sporen van snoekbaars. Ze lagen er wel maar er kwam geen beweging in.
Verkassen, zwaaien naar Stolk & Co, en verderop zoeken naar een mooie drift. Marc kreeg het extreem koud aan z’n handen, en geweeklaag teisterde m’n linkeroor. Na een tijd werd de brave man stiller, namelijk omdat hij erg goed begon te vangen! Driften, dat zouden we dus voor de rest van de dag gaan doen. Over het stuk water die ik de laatste keer ook beviste maar nauwelijks controle had over de boot en dus niet kon uit millimeteren. Algauw kwamen er een paar missers en toen ik er een Sea Shad aandeed in lichtgevende kleurtjes had ik een aantal harde aanbeten na elkaar. Mooie snoekbaarzen en een enkele kleine baars. Marc kwam hard aanzetten met een inhaalbeweging op links. Met z’n vertrouwde Culprit’s. Hij heeft niet veel meer nodig. En zelfs al ligt de hengel op de boord van de boot, dan nog hangen de snoekbaarzen zich op aan z’n vertrouwde Culprit’s…
We zagen de andere vissers veel verkassen en dat voorspelde niet veel goeds voor de vangsten, we hadden dus niet te klagen en herbegonnen iedere keer terug aan dezelfde drift van een goeie twee kilometer. Vissend met een bruine Fox-shad kreeg ik op een onbewaakt moment een bizarre twijfelbeet. Vuil, denk je dan. Maar, bonkend geweld daarbeneden! Het duurde een tijd en ik dacht al aan een beste snoek. Voorzichtigheid geboden met de fluorocarbon onderlijn! Ik zag plots een lichte vlek, een bak van een snoekbaars, en de stemming werd verrukt. Een beetje roepen om de emoties kwijt te raken. Geen net, gauw harken die vis! Marc mat de snoekbaars op juist 90cm. M’n grootste tot nog toe en een werkelijk nagelnieuwe gave vis. Ik was er als een kind zo blij mee… Ze, ik ga er van uit dat zo’n topper ook een zij is, zwom erg krachtig terug naar de diepte. Blij. Héél blij…
Een paar honderd meter verder krijgt Marc er een vis aan die z’n FairPlay hengeltje tot het uiterste test, er komen zelfs andere vissers langs om het spektakel te zien. Het duurt een hele tijd en ik gok al op een erg grote snoek. Zonder stalen onderlijn wordt dit een riskante onderneming maar het geluk is met ons en er komt een erg leuke snoek boven. Marc is -gezien de dril- een beetje teleurgesteld in het resultaat. Maar, met z’n negentig cm (grappig na de 90 van daarnet) is dit ook een snoek van formaat op een vertikaalhengeltje!
Het licht deemstert weg en nadat de ganse meute boten van het water verdwenen is traileren we als laatste op het gemakske, net tegen donker. De teller staat op 16 vissen. Marc had er tien, ik zes. We zijn gelukkig voor deze mooie dag, alhoewel, het was toch goed koud!…

Geen verhaal, maar een fotoverslag. De maandelijkse poldervisdag met Fons. 3 snoeken voor onze Fons, 5 voor mij, maar Fons had minstens drie keer zoveel aanbeten. Ik sta voor een raadsel en pieker er teveel over. Dressuur, kunstaaskeuze, snelheid, gewicht? Maar, het blijft vissen en een snoek is soms een raadsel.
Eigenaardig voorval: tegen donker aan stopt er een vrouwtje met haar wagen en ze vraagt Fons waarom we geen fluovestjes dragen, zo zijn we beter zichtbaar… Hilarisch!
Een Heerlijke Dag in de wonderlijke nederlandse polder. Quote van de dag komt van mij, en Fons lag plat van het lachen. Goeie vismaat!

Gaan vissen is essentieel voor mijn geluk…

Ik had een paar dagen aan de opbouw van een willekeurige stek gewerkt en zou het eens anders proberen. Met sardienen. Ik had geen idee wat er van te verwachten maar toen ik na het werk aan het water kwam hing er best wat spanning in de lucht. Het gevoel van aan een voerstek ‘voor de karper’ te staan. Een soort opwinding die ik maar al te goed ken van vroeger. Wat zwemt daar beneden rond, is het voer verdwenen?
Ik had maar een uurtje, het zou zo donker zijn. Lang hoefde ik niet te wachten, het aas was amper naar de bodem gezonken als de ferme dobber al op en neer hobbelde. De beet zette niet door, en ik begon al direct te twijfelen. Dat is zo als een bepaalde visserij je niet eigen is. Na een tijdje sleepte ik de vis binnen en zette een nieuw worpje in. Ik kreeg tijdens het binnendraaien ervan terug een mooie beet en sloeg pardoes mis. In het filmpje kan je zien dat ik zelfs mijn evenwicht verlies, ik had me voorbereid op tegenstand!
Dan volgde een spelletje teasen van een ferme snoek die pal voor m’n voeten lag. Je kan het niet zien op het filmpje maar de sardien is een keer of zes traag opgezogen geweest, zonder dat ik de haak kon zetten. Ik kon me iedere keer net beheersen, het zou mijn kans geruïneerd hebben. Uiteindelijk was ze toch de klos, en de oude Bruce & Walker plooide lekker, werkelijk ideaal voor dit werk. Perfecte controle en dempend gevoel. Het gaf me een erg goed gevoel. Even vissen na het werk en succes hebben is uitermate bevredigend! Na wat geklooi kon ik de vis handlanden. Onthaken kon niet zonder tang, ik beet de lijn door en nam de vis en de videocamera mee naar achter. Met de bedoeling daar de vis treffelijk op film te zetten. Het onthaken en de fotopose werd zo goed mogelijk gekadreerd in het schermpje. Ik nam de camera zelfs terug mee naar beneden om het terugzetten ook op film te hebben. Het leek me prima. Maar eens thuis bleek dit niet opgenomen, disk full… Gelukkig stond de landing er wel nog op. Deze vis doet me erg veel plezier… en smaakt zoals altijd naar meer…

Vandaag met Marc naar het grote water, op zoek naar een plek waar te bellyboaten viel. Pittige wind met hevige windstoten. Het zou dus moeilijk worden. We begonnen in een grote baai, min of meer uit de wind. Vermits ik het bellyboaten nog niet echt onder de knie heb viel het bijzonder tegen om constant stevig te peddelen. Maar goed, algauw loste ik een vis op een Culpritje en dat gaf moed. Eens de benen het spel speelden viel het wel mee. Marc haalde direct erna uit en landde een mooi snoekbaarsje. Een paar honderd meter talud werd uitgepeuterd, zonder resultaat. Het peddelen was geen pretje en we besloten uiteindelijk andere oorden op te zoeken. 100 meter terug naar de kant en Marc had plots 2 mooie vissen te knippen. Ik ving er ook één en tikte er nog een mis.
We besloten een rustig haventje uit te vissen, en voor het eerst had ik het gevoel om goed te vissen, ik bedoel secuur! De haven lag goed vol met vis… maar helaas geen beet van roofvis. Dan maar terug het grote sop op. Marc had nog maar pas de bocht genomen of er kwam een mooie aanbeet. Op krap vier meter water. Een beste vis. We hadden het gevoel dat het hier beter zou zijn, ook omdat er twee boten lagen die een goede dag hadden. Het viel tegen om op het talud te blijven, van drie meter zat ik in een snif op 12 meter. Hard werken. Toch tikten we er gelijktijdig een snoekbaars aan. Marc’s vis loste helaas en ook z’n shad was verdwenen… Hij had het tegen de avond bijzonder koud gekregen en we besloten om terug te keren. Aan de ingang van de haven klapte er een mooie snoekbaars op m’n Fox-shadje, ik leurde ermee tot bij Marc en net voor het beeldje besloot de vis dat het genoeg was. Geen foto. Ach.
Onze batterijen van de dieptemeters gaven het ongeveer gelijktijdig op door de kou, dat maakte het helemaal gissen op op het talud te blijven.
Aan de geïmproviseerde instapplaats schepte Marc door de aanrollende golven van een aan de horizon verdwenen vrachtschip nog eens goed water en kon er nog mee lachen. Aan de auto staken we de rest van de gebraden balletjes met mayonaise naar binnen (lekker, Marc) en rolden lachend huiswaarts.
Nu, achter m’n computer, zit ik nog te dobberen en te peddelen. Raar gevoel is dat!

Vorige week nog een paar streamers gebonden om in het weekend te gaan snoeken. Ik ben het gelukkig nog niet echt verleerd en er is -eerlijk gezegd- niks aan om zo’n grote waaier in elkaar te binden. De grote vraag was of het überhaupt mogelijk zou zijn om 18 centimeter met m’n Sage Aftma7-hengel te werpen. Daarom bond ik ook een paar kleintjes als reserve… Tijdens de visdag heb ik enkel de twee grootste gebruikt, en er ook beet op gehad…

Het zijn de momenten tussendoor. Onverwacht aan de waterkant kunnen verschijnen. Adem halen. Het doet deugd. Een uurtje of twee is genoeg voor vandaag. Een kleine jerkbait in de speld, een water dichtbij, niks moeilijks. In België moet de lat op snoekgebied niet te hoog liggen want dan kom je gemakkelijk teleurgesteld thuis.
Ik sta tien minuten te werpen als David, een vriend van me, komt langswandelen, het jerkbaitvissen is hem nieuw en hij vind het plankje wel mooi door het water gaan. Hij loopt een paar stekken mee en zit er op te kijken als er plots een hele beste vis onder m’n jerk staat, net in het kantje. Hij heeft de jerk gemist, is er onderdoor geschoven en ik zie één van de dreggen haken in z’n staartvin. Ik wacht het af en even later komt de dreg los zonder dat de vis wegschiet. Het beest schuift rustig terug het donker in. Vlug terug inwerpen, binnenharpen en knal! Vlak voor onze voeten gaat een knappe metervis volop over het aas. Ik verwacht een flinke dril maar de snoek gaat stokstijf liggen om nadien slechts één keer te springen. Dat is meestal de voorbode van een beetje miserie. Ik doe de handlanding, onthaak hem en zet er zo ongeveer de hengel naast. Tijd om een foto te maken is er niet want de snoek slaat zich los… Jammer, want er is niet altijd een fotograaf in zicht!
Ik vis een groot stuk water af zonder verder actie. Als ik terugloop naar het begin is David reeds in een stofwolk verdwenen, hij schatte de snoek tegen de 110, ik eerder een goede meter. Tussen het eerste en tweede oog van m’n hengel in, ik meet het na als ik aan de auto ben. Voor België: een hele beste. Er komen twee schattige poesjes tussen m’n benen zitten. Iemand heeft die hier in ‘the middle of nowhere’ achter gelaten. Erg is dat!… Ze springen bijna in het water, zo aanlokkelijk lijkt de bungelende jerkbait…
Even later vang ik op een droomplekje -waar je het verwacht- onder wat groen en tegen een struikje nog een 85 cm. Ze zoog de ganse jerk naar binnen en ik had moeite om alles er netjes uit te peuteren. Ik ben blij! De schemering zet dezer dagen snel in, ik hou er mee op en vol schuldgevoelens zet ik de twee dartelende katjes in de auto. Ze komen in m’n nek zitten als ik naar huis rij. Ik heb al een nieuwe thuis voor ze verzonnen…

Deze dag viel me eerst tegen, ik had vlammende rugpijn en als je dan een halve dag vanuit een schommelende staat te werpen met groot kunstaas, wel, dan ga je dood. Al zeker als geen snoek zich laat zien. In de late namiddag had ik er genoeg van. Toch maar even vertikalen en uitrusten vanuit het luie stoeltje. Op m’n Gothfather spoelde ik twintig meter hagelnieuwe Nanofil om eens te testen. Koffie bij de hand, boterham in de aanslag. Lekker in dit weer. Op 8 à 9 meter diepte was veel vis te zien maar deze waren niet geinteresseerd. Dan maar wat dieper? En inderdaad, op 12 meter had al vlug m’n eerste snoekbaars. Fijne dril, mooie vis, op een groene FinnS. Wat later volgde er nog één. Mmmn, de grote snoeken waren al vergeten. De Nanofil speelt z’n rol met verve, ik kan 14 grams shad mooi beneden houden en zelfs ietsje vlugger vissen. Het lijkt alsof de uitstaande lijn minder weerstand ondervind op grote diepte. Een half uur later vang ik nog een snoek, ook op ongeveer 12 meter. Deze zit dus al diep voor de tijd van het jaar, is dit soms een teken aan wand? Komt de winter in het land? Ik ben erg blij dat het ragfijne lijntje niet knapte, zonder stalen onderlijn is het gevaarlijk toeven tussen honderden tanden… En dan valt het stil, de beet is er uit, ik verander van aas, een sneller geviste oranje-rode Salt Shaker op een zwaardere loodkop moet het doen. Ik laat het dingetje zakken en krijg direct een aanbeet. Eindelijk heb ik de tegenwoordigheid van geest om ook de verdomde camera aan te zetten en een filmpje te schieten. Altijd leuk.

Het reeds eeuwen geleden gesmede plan om voor de eerste keer in de polder gaan struinen hield geen stand toen Fons zag welke mooie snoek Marc op het grote water had gevangen. 118 cm groen en brons, tand en vin. Prachtige vis, die danig indruk maakte! Voorzichtig kwam z’n voorstel of het niet verstandig was om -gezien de oostenwind en slechte polderwind- toch maar voor een laatste keer het grote sop op te gaan.
Voor mij is dat even mooi, als ik maar kan vissen.
Ik slaap bij toeval ‘s nachts maar een viertal uurtjes, moordend voor m’n gemoed en gestel. Piekerend wacht ik 5 uur af. Voor dag en dauw zaten we reeds op het water, en Fons had na 10 worpen een leuke snoekbaars. Het zegt ‘m niet zoveel, hij zit meer met z’n gedachten bij groen en brons…
Ik besloot op het einde van de wind te gaan vissen, alles zag er op deze stekken perfect uit. Flinke kabbel, gebroken zonlicht. Een aanbeet van een beer kon niet uitblijven. Dat deed ze wel. Alleen Fons vangt nog een klein snoekje een een baars.
Rond de middag varen we een luw plekje binnen, rustig middagmalen in een heftig dansende boot is niet zo tof. Met m’n boterhammen in de hand maak ik wat verderop een praatje met een paar karpervissers. Ik moet het niet, ze vissen in deze uithoek véél te ondiep voor de tijd van het jaar. Ze hebben niks gevangen…
Eens de picknick in de mannen is en ‘het stoofje weer opgewarmd’ willen we zo snel als het kan terug aan het werpen gaan. Maar, de motor start niet meer, geeft geen kuch, geen krimp. Ik zie alles na, en dat is héél gemakkelijk als je geen snars van motoren begrijpt. Een half uur later lukt het nog altijd niet en onze visdag valt in het water. Er komt een boot langs die me op sleeptouw neemt en de brave jongen belooft om te rijden zodat ik de trailer kan ophalen. Twintig minuten rijden… Morrend zie ik het aan, maar plots besef ik dat ik het dodemanskoordje in m’n zak heb gestopt… Dat komt er van als je te weinig slaapt, dan doe je stomme dingen. Natuurlijk start motor zonder een zucht en we scheuren na de bedanking het sop weer op.
Ik begin een lange drift langs een rechte oever, slechts in de wind tegensturend met de iPilot. Het werkt perfect. Alleen, vooraan danst Fons als een dobbertje op de golven.
Er komt een snoekbaars binnen waar ik best gelukkig mee ben. En even later mist Fons een hele beste snoek. Laat het ons op 110 cm houden… Het beest tikt de shad twee keer aan, om daarna gewoon de dieperik in te draaien. Kans van de dag verkeken. De dunne lijn tussen een mooie visdag en een Perfecte visdag. We vissen de dag uiterst geconcentreerd uit en tegen de avond ben ik geheel gesloopt. Toch vang ik nog een peutertje. De ware bak van morgen…

Tijdens de Fair op Maurik zag ik iemand kort na elkaar een paar hele beste baarzen en een flinke brasem vangen, zomaar op de steiger in alle drukte. Als dat tijdens het demonstreren van een nieuwe techniek gebeurd dan doet Geert z’n vergrootglasbril op. Om uit te spitten hoe dit werkt.
Wel, dit was met de fameuze franse ‘plomb a palette’, een uiterst agressieve manier van vertikalen. Dat het prima werkt is me wel duidelijk geworden… en ik geef het volgend jaar ook een kans.

Jan was een paar weken geleden mee op m’n boot, op zoek naar grote snoek op het grote water. In het morgengloren, na z’n derde worp haakte hij al een snoek. Niet groot, dat niet, maar de pret was er wel. Die dag kwamen er nog vier extra binnenboord. Echter geen reuzen…

Deze zomer was de zomer van de spinnerbaits, ik ben er helemaal weg van, leuk om een zelfgemaakt assortiment te hebben die aangepast is aan de hoeveelheid wier en de diepte.
De onderste staat op punt, één van m’n wierwapens voor volgend seizoen! Twee 8/0 haken moeten groot genoeg zijn…

Ik zag in ‘Rovers’ en ook op z’n site dat Uli Beyer een mega-sessie gevist had op een groot Nederlands water, ik meende op het eerste zicht een vis te herkennen, en ja, een uitvergroting gaf de bevestiging. De vis die ik vorig jaar oktober ving op 125 cm had Uli dit jaar op 128 cm. Maar dan nog véél dikker. Het verschil tussen het najaar en het voorjaar, als de dames op hun dikst staan…

Zaterdag visdag! Met Fons. Goed gelukt. Vooral het weer. Iets minder vis. De plotse lome drukkende warmte had naar mijn gevoel z’n uitwerking op de roofvissen. ‘s morgens vroeg had ik al snel een volger op m’n spinnerbait. Dit was werkelijk een Hele Beste Snoekbaars. Ik kon er een tijdje niet van zwijgen. Een kleinere Salt Shaker bracht op dezelfde plaats enkel een ‘peuter’ binnenboord. Ik was er wel blij mee maar hij was op z’n minst de helft kleiner dan de dikke volger…
Ik deed verschillende stekken aan, het vertrouwen zat zo hoog als de wtc-torens, maar we zagen verder niet veel dan een paar volgertjes. Ik deed een plek aan waar ik nog nooit was geweest, het zag er goed uit en ik ging even voor anker met de iPilot. Vier meter water onder de boot. Fons ging er een witte shad aan en had prompt een dikke snoek die hem een erg vinnig gevecht opleverde. Zo, deze was ook binnen. De nul van het bord voor beide heren is nog zo plezierig! De ganse baai werd uitgemillimeterd maar niks haalde het in z’n hoofd om van onze metaalwinkel te proeven.
Ondertussen waaide het vrij pittig uit het zuiden en dat was goed om een lang stuk af te driften. Kilometers kan je zo secuur afvissen, enkel een beetje bijsturend met de fronttroller. Wierbed na wierbed van op twee tot vier meter diepte. Het zag er prachtig uit, en zo uitnodigend. Er ging een keiharde spanning en Fons verwonderde zich over dat er op zo’n mooie plekken geen actieve vis lag. Tja, forceren kan je het niet, hé…
We koelden even af door full speed naar de overzijde te varen maar op vier andere stroken bracht het ons niks nieuws meer. Op de valreep sloeg Fons nog een snoekbaars aan. Hij was er wel blij mee maar laat het ons zo verwoorden: het is z’n doelgroep niet! Maar, het bracht toch nog wat actie in de avond.
Op de weg naar huis werden we verrast door een hevig lichtspel boven de veelkleurige wolken. Dit hadden we nog nooit gezien! Een prachtig einde van een hete en toffe dag op het water… Joost mag het weten waarom ik er geen beelden van heb genomen.

Vol verwachting varen we het water op, strategisch slaan we een paar stekken over, het kunstaas gaat te water en de spanning stijgt…

Vrijdag moest ik er even uit. Het weerbericht had me al een paar keer serieus misleid en een paar leuke visdagen waren me ontnomen! Ik ben daar behoorlijk kregelig van. Vrijdag lette ik nergens op, buiten op de windkracht. Pas om 8u00 ‘s morgens reed ik richting Nederland. Eén dorp verder en ik werd -op een paar meter na- geramd door een heuse brandweerwagen die op volle snelheid de hoofdweg op kwam. Ze konden nog net op tijd stoppen, en ik ging een tijdje aan de kant van de weg bijkomen… Daar sta je even bij stil!
Door het flauwe windje kon ik mooie driftjes maken en bij de eerste stek was het al vlug prijs. Ik zag de snoek op de flank toen ze schuin van tussen de vele waterplanten op m’n pas aangeschafte Grinder schoof. De klap kwam een milliseconde later en ze boorde zich na de aanslag door de slip en ook door de planten heen. Ik wist direct dat het een beste vis was en dan speelt direct ‘de angst van het verspelen’. Niets van dat, de enkele haak zat helemaal door de kaak en verspelen stond vandaag niet in m’n woordenboekje. Ze ontwortelde een volledig wierbed dat zich aan het oppervlak vleide. Ik vond het nogal wat! Na een paar stevige runs was het over en ik was uit van de zenuwen. Geen getalm, de hand erin en binnen trekken! De rolmeter gaf 114 cm aan en ik gaf een flinke brul. Dit is namelijk geen water dat zomaar z’n dikke vissen prijsgeeft. Een brul van diep binnen mag daar wel!
Ik had geen vismaat voor deze dag maar had wel de camera op statief bij. Ik trachtte het beest zoe goed als het kon in het kleine schermpje te passen. Het zal nog wat oefening vragen maar ik heb toch een herinnering. Ik moet toegeven: vrij hilarisch taalgebruik. Nauwelijks twee minuten binnenboord en ze mocht alweer zwemmen. Even talmde de vis maar dan zwom ze resoluut het groen binnen. De vis voor deze dag was binnen.
Het grote water lag er vreedzaam bij maar het wolkendek voorspelde met z’n donkergrijzen niet veel goeds. Wat later werd ik goed nat van een vieze motregen. Ach wat. Tijd om nieuwe stekken te zoeken, wat ik ook prompt deed. Op een stuk waar ik nog nooit was geweest vond ik een mooie wiergordel, daar waar je het niet zou verwachten. Honderd meter verder schoot een snoek naar boven die net op het laatst inhield, de lippen net over de spinnerbait. Ik voelde ze nauwelijks toen ik aansloeg, de vis verdween traag en loom uit het zicht. Vlug een waypoint op de gps want deze vis mocht zich vandaag aan nog een bezoekje verwachten. Later gaf ze geen thuis meer en op een paar volgertjes van mindere goden zag ik verder niks meer. Nog voor donker zat ik al op de terugweg naar huis. Morgen was ook visdag, met Fons!

Het is niet goed voor je hart als je zo’n vis op je aas ziet knallen, maar het doet zo’n deugd…

Een mooie zomersnoek from Vandeplancke Geert on Vimeo.

Zaterdag had ik gepland om met de boot op snoek te gaan. Het weerbericht voorspelde zoveel slechts dat ik er vanaf zag en het in de buurt probeerde.
De windes en kopvoorns hielden zich gedekt, wellicht door de grote hoeveelheden nieuw water. Dan maar even op snoekbaars aan het kanaal. Twee aanbeten, één snoekbaars verzilverd. De dag was gauw voorbij, in ergernis, want het was best mooi weer geworden, ik had echt wel met de boot weggekund. Wat moet eens mens met Het Weerbericht?…

Deze week twee keer een klein uurtje gevist, net voor donker. Terug één snoekbaarsje op de shad. En gisteren kwamen er ineens wel tien mooie baarzen nagezwommen toen ik de gulzigste ving. Ik dacht een slag te slaan maar geen enkele rakker liet zich nog zien…

Vanavond stond ik aan een kanaaltje wat ik vroeger bevistte. Dat dit toch alweer 10 jaar geleden is!… Een vriendelijke jonge kerel (David was het, hé, heb ik het goed onthouden?) was er aan het dropshotten en we hadden een leuk gesprek. Je komt in België niet iedere dag een kunstaasvisser tegen. Ik zie voor het eerst de kleine spulletjes van Reins in actie op een zelfgegoten twee-grams loodje. Het zag er fantastisch visvangerig uit. Helaas is deze mini-combinatie voor het water aan mijn achterdeur een beetje te fragiel, ik zou nooit bodem raken in de stroming… Maar, een ander zien vissen geeft altijd inspiratie!
Als het weerbericht het toelaat gaan we zaterdag met de boot op snoek, indien niet dan wordt het een bezoekje aan de Fair for Lure & Fly 2011 op het eiland van Maurik.
Maar ik wil nog een snoek, verdorie!…

Erg rustig en heet weer deed me voor het grote water kiezen, en de rivier te laten waar ze was. Zoveel licht en windstilte beloofde niet veel goeds. Fons was op de maandelijkse afspraak en had er erg erg véél zin in. Ik denk dat hij er soms niet van kan slapen! Het water zag er prachtig uit, een licht kabbeltje maakte het controleren van de boot een makkie. Zalig toeven, dit zonnebrandolie-weertje! Op de eerste stek had Fons al vlug een beste baars op een medium jerkbait. 44 cm, erg mooie vis maar nog geen recordvis voor de beste Fons. Een kleurrijk begin van de dag. De volgende stek aan de overzijde van het water lag in het einde van de wind, en na de eerste drift vond ik het er niet goed uit zien. We gingen terug van waar we kwamen. Op een voor mij nieuwe stek met een heel onregelmatige bodemstructuur stond het stijf van de vis. Ze sprongen als gekken rond de boot en op de dieptemeter was het één en al grijs. Hier kon wel eens een beste snoek vandaan komen. We gaven het een kans maar het gebeurde niet. Wat verderop raakte ik met de motor vast in de oeverstenen, een complete verrassing maar zo te zien ook een beste stek. Drie worpen later vangt Fons er een snoek op een zelfgemaakte spinner. Z’n eerste snoek van het water.
De langzaam kruisende iPilot bracht ons langs veelbelovende wierbedden, en in combinatie met de gesprokkelde info van een paar weken terug had ik er goede moed in. Wat later kreeg ik een volger van een zware metersnoek, die interesse had in m’n zelfgemaakte spinnerbait. Hij schrok van de plots deinende boot en schoot weg… spijtig. Wat later kwamen er nog twee dikke snoekbaarzen loompjes nagezwommen. Mooi om te zien boven de zanderige bodem. Maar ik had ze liever gevangen! Fons was ondertussen goed bezig want hij had best veel actie, nog een vijftal aanbeten, maar hij kon ze spijtig genoeg niet verzilveren.
Een groot wierbed en enkele strategische plekken werden uitgeworpen, niks meer, op een baarsje na. We driften ook een nieuw stuk af, zo’n goede kilometer lang. Het gaf niks maar zag er erg goed uit, compleet nieuw voor mij. Het zit in m’n computer.
De avond kwam er aan en ik kwam met het idee om de eerste stekken nog eens af te vissen. En inderdaad een goede keus, een kwartier later had Fons al actie gehad, eindigend in een misser! Ik was ondertussen bezig met één van z’n spinnerbaits, ik wissel graag van aas. Een werkelijke beuk op de hengel en ik wist al direct dat dit de vis van de dag werd. Het beest had geen kans, ging onder de boot door maar werd toch vlot geland. Gemakkelijk want je moet niet zo erg op de dreggen letten. Twee enkele haken maken het erg eenvoudig. 109 cm was de conclusie van Fons. Wat een nek en rugdikte hebben de snoeken op dit water! Ik was bijzonder happy, je zou voor minder. Een hele dag werpen en uiteindelijk op deze manier beloond worden.
Op de terugweg naar de trailerhelling peuterde ik nog een baars tussen de planten vandaan, de afsluiter van een hete dag!
Fons verloor aan de helling ook nog eens z’n portefeuille, wat de dag nadien voor de nodige onrust zorgde… Gelukkig liet een vriendelijke Nederlandse vrouw weten dat ze het kostbare ding had gevonden, intact. Mooi zo, deze eerlijkheid en hoop in bange en harde dagen. Op de terugweg reden we ook nog eens nietsvermoedend de Antwerpse file in, en wat voor één file, het werd een katertje, dit latertje!…

Net geen personal best voor Fons, maar wat een kleuren!…

We maken de brug en dan kan er al eens gevist worden! Vrijdag werd erg vies weer voorspeld en ik liet me inmaken door het weerbericht. De boot bleef op stal en het werd een voormiddagje werpen met kunstaas in de buurt. Wat op een gemiste baars na op een sisser afliep, maar de basis is gelegd en ik zag het als investering voor andere mooie visdagen.
Zaterdag had ik afgesproken met Fons om naar het grote water te trekken op zoek naar snoek. Met de voorspelling van windkracht vier of meer zag ik dat niet zo zitten. M’n boot is iets te windgevoelig Dan maar naar de rivier. Fons was er nog nooit geweest en had nauwelijks kunnen slapen van opwinding. Wat een mens meemaakt om een dagje met de boot te gaan…
‘s Morgens was het erg lekker vissen, geen windje, geen spatje, zalig. Ik zette in met middelgrote shads op twintig gramskopjes en zo nu en dan met een jerkbait. Ik hou er wel van om veel te wisselen. Fons haakte een zelfbouw verzwaarde spinner in de speld en die zou het die dag ferm goed doen. De eerste stek gaf al binnen de drie kwartier een mooie vis prijs voor Fons. 98 cm snoekgeweld, die z’n hengel tot het handvat in het water trok. Dat was een super begin van de dag. De stek gaf na de tweede keer driften niets meer en ik besloot naar een stuk water te varen waar ik jaren geleden efkes gevist had. Dat zou nu toch vol moeten staan met planten? Het was ook zo en het zag er prachtig uit. Het duurde niet lang of Fons had er al weer eentje op, net aan het strategisch kopje van een rietpluk… Mooi, en daarna weer eentje verdorie… Ondertussen begon het flink te waaien en ik hield de boot met de electromotor niet goed meer onder controle. We vlogen! Het ging nog best met de benzinemotor in achteruit, maar dan komt er erg veel water de boot in. Zo voor de rest van de dag. De bilgepomp rules!
Wierbed na wierbed werd uitgekamd en ik wachtte tussen het vele geconcentreerde bijsturen nog altijd op m’n eerste aanbeet. In de late namiddag had Fons zeven snoeken aangeslagen waarvan vijf in de boot! Na een tijdje besloten we om even te trollen. Instinctief knoopt Fons er een firetiger Super Shad Rap aan en nauwelijks honderd meter verder klapt er één op, zes meter water onder de boot. Het stopte niet voor Fonsky. In het terugdriften naar de trailerhelling kreeg ik toch nog een beet op een jerkbait die ik net uit het water had getrokken, de snoek kwam er voor het water uit. In een splash verspeelde ik deze vis… Het was alsof hij me toch nog wat actie wilde bezorgen. Ach, actie had ik genoeg gehad, met al dat gestuur, ik was werkelijk gesloopt. Fons was in z’n nopjes met de mooie snoek, het was alweer een tijdje geleden! Tot nog toe was er weinig regen gekomen, maar daar zat verandering in te komen en we maakten dat we wegkwamen. De boot lag net op de trailer als het begon te hozen, maar dan zaten we al aan de chipjes en de frisdrank! Leuke dag Fons, en ik zal nog rap een paar verzwaarde spinners maken. Nieuwe afspraak volgende maand!

Twee dagen vrij om te vissen, een hemel op aarde! De eerste dag gingen we met de boot van Marc naar het grote water, de tweede dag met mijn boot naar een Nederlandse rivier.

De dagen konden niet contrastterender zijn. Dinsdag was het guur, erg winderig en ik was blij dat ik twee regenpakken boven elkaar aan had! Woensdag was het werkelijk zonovergoten!

Op de grote plas was de derde worp met een jerkbait al goed voor een snoek. Helaas, een kleine. Maar daarom toch niet minder geappreciëerd! Een goede start van de dag, ware het niet dat het tot 15u30 duurde voordat er zich nog iets vergreep an het kunstaas. We waren ondertussen van het werpend vissen overgestapt op het trollen, om nog wat méér water te kunnen dekken. Vier kunstazen achter de boot. Nog maar pas lag de gouden Super Shad Rap van Marc achter de boot of een mooie snoek nam hem te pakken. Helaas werd de vis gelost. Een paar minuten erna was het mijn beurt en deze kwam wél in de boot. Ook geen monster, maar dat kon de pret niet drukken! We dachten dat de oplossing gevonden was, maar nee…
Trollen gaat erg vlug vervelen, dat is zowat het saaiste dat er is. Maar het kan erg effectief zijn.
De volgende stek zouden we terug werpend uitvissen, voor de broodnodige afwisseling, maar dan met licht materiaal. Heerlijk, een licht hengeltje en klein kunstaas. Na al dat gebeuk met die grote brokken plastic. Dat voel je in de armen…
Na een kwartier haakte Marc een snoek op een kleine Rapala plugje, maar ook deze vis werd voor de boot gelost. Dat was niet zo leuk. Verder gaf deze grote stek niks meer van z’n geheimen prijs… We besloten terug te gaan naar de trailerhelling en daar nog wat in de buurt te werpen.
Een onooglijk gaatje in de beschoeiing gaf ginds nog een mooie snoekbaars prijs. Een toffe afsluiter van deze gure dag!

De dag erna waren we redelijk vroeg aanwezig op de rivier. Als verwacht stroomde het nauwelijks en het doorzicht was fenomenaal. Niet bevorderlijk voor de vangsten! De dag zou kort zijn en ik besloot m’n gekende stekken af te varen. Al bij toch al een héél eind. De eerste stek gaf zowel voor mij als voor Marc een volger. Beide snoeken namen geen tweede shot naar het kunstaas. Dat was een teken voor de dag. Het bleef verder stil.
Werpen of trollen gaf geen wezenlijk verschil en we hadden tussen het niks vangen ruim de tijd om de rivier in al z’n pracht te bewonderen. Na de picknick besloten we een goede stek een tweede kans te geven en ze volledig en secuur te bestoken met klein kunstaas. Het water was er net ietsje troebeler, en al gauw kwam de eerste snoekbaars binnenboord. Dat was tenminste iets!
Op dezelfde stek zouden er nog vier volgen én een snoekje voor Marc. We hadden elk drie vissen, en konden gezien de omstandigheden niet klagen. Een andere boot moest het stellen met één baarsje…

Tijdens de gesloten tijd voor de Nederlandse snoek kwam Marc met het idee om het eens op de zeebaars en fint te proberen. Vond ik wel wat en ik wilde er al direct een avondje forelvissen op het Oostvoorne tegenaan plakken. Het sloeg tegen want het was bikkelhard warm, en we waren toch wel iets te vroeg op het jaar. Geen aanbeet, zelfs geen visje te bespeuren. Het enige wat we zagen vangen was één enkele bot.
Op het Oostvoorne was het al niet beter, nochtans waren we goed ingepikt, prima set-up. Aan de details kon het niet liggen. De forellen lieten zich wél loom kruisend zien, maar niet vangen…

Verslagje volgt…

Ik besef dat ik te weinig schrijf op deze blog. De voorbereidingen voor onze verbouwing die eind deze maand start en hier en daar een karweitje zijn daar schuldig aan. Toch kom ik m’n maandelijkse afspraak met Fons na. Fons, dat weten we, dat is poldervissen. En ‘t is ook onze laatste uitstap vóór de sluiting van het snoekseizoen. Ik pikte hem op in Kontich en zoals altijd werd het weer een geanimeerd gesprek richting Nederland. Boordevol plannen! Een eind ver in Nederland werd het ons pijnlijk duidelijk dat de ganse zwik dichtgevroren lag. Dat moet vlug gegaan zijn. We wisten van niks, en dan voel je je stom! Het kostte ons héél wat tijd om een stukje te vinden waar het water wél open lag. En ‘t was een verlossing om ook nog enkele snoekjes te vangen! Later op de dag werd het ook iets warmer zodat we onze laatste visdag prima doorkwamen!
Een paar dagen nadien komt er een dag vrij, ik rij terug naar de polder want het waait te hard voor zowel de belly als de boot. Omdat ik alleen ben besluit ik wat te gaan ‘dieven’. Vissen waar ik niet mag. Ik ken een aantal stukjes water waar het goed vissen is, helaas zwaait er ‘zogezegd’ een beroepsvisser de plak. Ik weet dat er mooie snoeken zwemmen, en 20 minuten later heb ik er al eentje! Op een zelfgemaakt spinnertje en m’n CWJ 5-grammertje. Make my day, baby! De rest van het stuk geeft me niks meer en ik rij kilometers verder, het grote water over. De nodige moeite, een zoektocht, een wandeling. Nochtans vang ik de rest van de dag maar één visje meer, na stug doorvissen. Ik zou het nog beginnen geloven dat hier erg veel vis naar de haaien is door de winter…

Eindelijk weer eens op het water. Koud, dat wel. Met samengespoeld ijs op de kant bij de start. Het begon met een paar honderd meter peddelen om tot voorbij de ondieptes op de diepe taluds te raken. Een mens gaat van minder zweten… Ik was met m’n zwakke fysiek en bijhorende vetophoping wat trager op de stek dan de twee Marc’s. De tweede Marc, was net zoals ik een totale beginner maar was er verdorie vlot mee weg. Een serieuze doop op een eindeloos sop dat nu toch de 4,5 graden bereikt heeft!
Toch had ik vlug m’n eerste aanbeet op een rood-oranje SaltShaker, op een goede 11 meter diep. Met de nieuwe Lowrance dieptemeter zie ik heel duidelijk deze vissen staan, wat erg goed is voor het vertrouwen. Een leuke dril en een mooie snoekbaars kwam binnen, jammer dat de twee anderen zover vooruit waren. Hmm, nipt gehaakt die vis. Dan maar zonder foto terug naar beneden. Beter zo. Op deze stek kreeg ik kort na elkaar 4 aanbeten, drie vissen lostten. We peddelden verderop onder de brug door, dat was al een flink eind sporten. De aanbeten bleven uit. We aten een hapje in de gezellige luwte van de brug en besloten om andere oorden op te zoeken. Voor Marc 1 ging het te traag. Hij had slechts één beet gehad. Marc 2 ook.
Op de andere stek lag al behoorlijk veel volk maar we gingen er toch in. Stroom, en later nog méér stroom. In tegenstelling tot ons lag de snoekbaars stil. Niemand ving hier z’n visje.
De dag gaat vlug in de belly en na nog één tussenstop om te plassen werd het al vlug avond. Marc voorspelde dat het wel zou accelereren tegen donker. Het bleek in het laatste licht een flauwe, maar toch een heropleving.  Hij ving er op korte tijd nog drie op de magische bijhengel, Marc 2 kreeg helaas geen beet meer maar bleef enthousiast en ik sloeg er net voor sluitingstijd toch nog een peutertje uit.
Goed gelucht vandaag, kan ik je verzekeren. En absoluut geen koude voeten, waar ik dat aan verdiend heb weet ik niet.
Zondag had ik de dag vrij, en ik kon gerust terug gaan. Maar ik voelde me ‘s middags niet lekker en besloot het af te blazen. In de namiddag werd de microbe toch terug levend en ik besloot het in België kortbij te zoeken. Mooie stekken met behoorlijk wat vis onder water, maar helaas geen beet op de dropshot. Ik kreeg het na anderhalf uur zo koud dat ik de aftocht blies. De frietjes met andalouse-saus van het kot in Massenhoven lagen  erg zwaar op m’n maag en ik was blij dat ik even later op veilig op het toilet zat. Ouf. Stel je voor dat je eerst nog je zwemvliezen en je waadpak uitmoet… Wooooosh!…

Ik wist niet dat het zo erg kon. Op vrijdag naar de polder trekken, met goed visweer en lekker aantrekkende warme wind. Het ijs was verdwenen en de hoop torenhoog. Het kunstaas werd iedere keer weer onaangeraakt binnen gedraaid. Nog geen volgertje… noch geen polderbaarsje om me te verblijden. De eerste keer visloos met de 5-grammer. Er lag er veel vis dood, de vorst had z’n werk gedaan en het bood een troosteloze aanblik. Als je ‘s avonds naar huis rijd en geen enkele beet hebt gehad, dan ga je nadenken…
De dag nadien waaide het zo hard dat er als beginner met de bellyboat op uitgaan me toch een riskante onderneming leek. Ik bleef thuis, en dacht aan enkele mogelijke stekken dichtbij. Ik zocht het uit via Google Maps en toog op weg, reed een beetje verloren en kwam zo op een veelbelovende stek. Het was er verdorie erg diep en het leek erg goed. M’n precies aangeboden Fin-S shadjes op de dropshot werden ook niet genomen.
Ik kwam er zowaar een gekende roofvisser tegen die er ook een paar avonduurtjes kwam wegwerpen. Waarmee een amusante babbel ontstond, gezellig en onverwacht. Ik bleek op goede stekken gestoten, waar ik als West-Vlaming nog nooit over had gehoord. Een onthouder dus. Maar helaas geen vis op de kant.
De dag nadien had ik nog een paar uur over en reed terug naar ginder, zonder enig resultaat. Een lang weekend gevist. Niks, nada. Het is wat. Ik steek het weer op het weer.

Wie had ooit gedacht dat ik me daar nog aan zou wagen? Ik ben geen goede zwemmer en dat weerhield me steeds om een bellyboat te kopen. Maar Marc is daar al eeuwen zo enthousiast over dat ik ook gezwicht ben. Het was een stevige investering, vooral toen bleek dat m’n extra dieptemeter voor de boot de geest had gegeven. Na enig zoeken kocht ik een High&Dry belly, een Scierra-neopreen pak en dito schoenen en een Lowrance Elite 5X. Die Lowrance kan ik ook vooraan op m’n boot gebruiken zonder storing te creeëren met m’n X125.
Zondag, de eerste vrije visdag van het jaar, zou een bellyboat dag worden op het grote Nederlandse water. Met een watertemperatuur van 3,5 graden is dit geen sinecure. Extra goed ingeduffeld begon ik aan de job, maar ik slaagde er niet in om koud te krijgen! s’ Avonds had ik niet eens koude tenen. Prima pak en dito schoenen!
Het water lag er rustig bij maar er waren veel bellyboaters aan de slag op de ietwat bereikbare stekken. Friendly family! Aarzelend schoof ik van wal, maar er was geen vrees. Marc hield me in de gaten, ik zat direct op m’n gemak, het voelde als natuurlijk aan. Maar ik schoot niet op. M’n korte beentjes zorgden er voor dat ik niet goed kon peddelen. De zwemvliezen zaten zowat boven water! Na enige aanpassingen lukte het beter en de ergernis ebde weg. Pas laat in de middag zat ik -zoals het hoort- echt geconcentreerd te vertikalen, en automatisch te peddelen met m’n voeten. Dat vraagt toch enige gewenning als je een zittend bestaan leeft. Al gauw kwam er wat actie in deze lome visdag. Ik ving er kort na elkaar twee, en Marc had er ondertussen drie. Ik kon er erg goed van genieten, het is een fijne manier van vissen die ik al eerder had moet toepassen. Maar zo’n dag komt ook aan z’n eind en tijdens het terugpeddelen ving Marc nog een beste vis op z’n bijhengel. Z’n dag-goedmaker noemt hij dat breed lachend. Tot op het bot verkleumd kroop hij nadien op de kant, ik stond als het ware te zweten in m’n pak. Niet te geloven. Het is ook ‘een beetje’ aan sport doen hé…
Volgend weekend méér van dat, als het weer goed zit!

Een snipperdag met Marc, het zou de beste dag van de week worden volgens de weergoden. Driedubbel ingepakt trailerden we de boot het ijskoude sop in. We waren voorlopig de enigen. En er zat een zon aan te komen, Marc verheugde zich er op. De mooie kleuren van de opkomende zon hielden niet lang stand en verdwenen onder wattenwolken vol sneeuw, die er gelukkig niet uitviel. De temperatuur viel best mee, zolang je er niet te veel op lette. We vingen zo nu en dan een visje maar volgens Marc was het toch een off-day. Ik ben minder gewoon, blijkbaar vis ik op de verkeerde en te moeilijke wateren. Ik moet toegeven dat het bootvissen in België inderdaad een zware dobber is. Zeer veel moeite om een visje te vangen maar ik wilde er me dit jaar toch in vastbijten. Te veel stroming, te veel golven, te onrustig water. Hier, op het grote water in Nederland, valt het nog mee.
We driften over leuke stekken, de dieptemeter toont prachtige en erg veel bananen. Tien meter is zo een beetje de diepte die we aanhouden. Nu en dan komt een leuke vis boven en ik ben erg gelukkig met deze visdag, ver weg van InDesign, Photoshop en Apple’s. De dag loopt ons zo voorbij en naar de avond toe gaat het met de beet ineens wat beter, en het is ook duidelijk waarom.
Ook is het erg leuk vissen drillen met één van m’n nieuwe St. Croix stokjes. Een puik en strak hengeltje voor een klein reeltje, in dit geval een Abu ProMax. Iedere trilling word mooi doorgegeven naar m’n arm en zelfs met dikke handschoenen aan heb ik goede voeling met de 21 gram die tien meter lager hangt in de volle stroming. Marc viste vandaag vooral met z’n Culpritjes (ik denk dat hij er mee gaat slapen), en een paar creaturen die ik nog niet in m’n assortiment heb wegens te obscuur! Ik was vooral aan de slag met standaard Fin-S, met Salt Shakers in verschillende kleurtjes, en met dat populaire witte wormpje zonder naam uit de Goudvoorn… De beten waren hard en ik voelde het geweldig. M’n boterhammen raakten zelfs niet op, zo geconcentreerd visten we onze dag uit. De teller stopte op twaalf snoekbaarzen, zeven voor Marc en vijf voor mij. Nog altijd een off-day volgens Marc, ‘alhoewel goedgemaakt’. Net voor donker trailerden we de boot en haastten we ons om de motor en de boot niet te laten bevriezen. De autoverwarming stond wel degelijk op verwarmen en druk nakeuvelend bromden we huiswaarts. Thanks, Marc, ook voor je foto’s! Enkel de korte file in Antwerpen was teveel aan deze erg toffe dag!…

Ik werd wakker om 4 uur, vroeg genoeg dus. Maandelijkse afspraak met Fons, de polderman. Het is reeds een gewoonte geworden, en alhoewel Fons een stille ziel is, zijn onze dagen toch gevuld met fijne gesprekken over vissen, onze families, doorspekt met de nodige kolder. Maar de lach bestierf op m’n gezicht toen hij me zei dat het vandaag oostenwind zou worden. Dat was me ontgaan. Oostenwind is nergens goed voor in de polder. Gure kou, i don’t like it. And neither do the fish. Maar het zou volgens hem windstil worden en dat leek er al beter op.
Een goed gevoel dat ik deze keer m’n boterhammendoos wél bij had, en dat ik de koffie uit de thermoskan gewoon in een kopje kon gieten in plaats van in m’n hand. Hoeveel keer is me dat overkomen, ik vergeet altijd m’n eten. Briefje gelegd op het aanrecht!…
We waren er met het krieken van de dag, en maakten de kippen wakker. Besloten eens op een andere plek te beginnen, we hadden al ‘gewoontjes’, en dat is ook nergens goed voor. Ik begon met de Spinhoven 5-grammer, met het citroengele kleine Shad-rapje waar de vorige keer zo leuk werd mee gevangen. Dat is zo relaxed vissen, je kan er miniscuul juist mee presenteren, en het hengeltje weegt geen scheet. Prachtig hengeltje. Oo, ik vind het het mooiste dat ik heb. Al gauw kwam er actie, Fons kwam gelukkig aandraven met een flink dikke polderbaars, en even later haak ik twee vissen op dezelfde stek, op twee worpen. Fons haak op de zelfde tien vierkante meter ook nog een vis. We maken een flinke wandeling en doen wat nieuw water aan dat jammer genoeg iets te ondiep blijkt. Grijze luchten trekken nu helemaal open, de zon straalt en het word zowaar ‘heerlijk’ warm! De actie valt nu volledig stil… en we verliezen de goeie ‘feel’. Na de koffie en boterhammen (wat was dat lang geleden zég!) de auto in en even verkassen. We komen Jan Walraevens tegen die de eerste stapjes in de polder zet en ik tracht hem wat raad te geven, of dat wijs is weet ik niet.
Op een nieuwe stek worden we gespot door enkele Belgen die Fons goed kennen, oude vismaten. Er word geklaagd dat er weinig te vangen is, het weer meneer! Wij kunnen echter niet klagen maar pochen niet. De ene weet me eraan te herinneren dat ik enkele weken terug een ware bak van een vis ving, gezien op een site. Ik ontsnap want er jaagt een vis van onder de waterplanten en ik werp er een keer of tien op met een spinnertje, zonder resultaat. Fons haakt -na het vertrek van z’n vrienden- een eigenbouw jerk in de speld en ramt er zowaar direct diezelfde vis wél uit. Dat kan dus tellen, we moeten ze dus triggeren, ze liggen misschien wel lam van dit heldere mooie weer!
Hengels worden geruild en het is aanpassen met deze zwaardere hengels en baits. Ik doop de jerks die ik van Fons kocht de Fonzy’s. Mooi suspenderend spul, perfect voor dit polderwater. Gelijkt een beetje op de Toppie, maar dit vist mooier. Ik haak na een paar worpen een beste vis. Het word dus jerken voor de rest van de dag! Dat valt mee en we amuseren ons. Wel hebben we tal van missers, toch wel eigen aan het jerkbaitvissen.  ‘s Avonds blijkt de teller bij Fons op drie snoeken en de mooie baars te staan, ik had wat meer geluk met zeven snoeken en onze Jan kreeg jammer genoeg geen trokje. De zon ging te vlug onder, in immense kleuren, en de mist kroop samen met de kou uit de sloten. Het werd tijd voor een nieuwe nacht. Na het bijpraten en de laatste boterham karden we terug naar België, tevreden over deze zonnige herfstdag!… Met luciferstokjes in m’n ogen, anders viel ik geheid in slaap. Blijven babbelen, Fons!…

Ik zat verkeerd toen ik dacht dat het zwaar weer zou worden op het grote water. Windkracht 4 kan al gauw een hel worden om plezant alleen te kunnen vissen. Het moet niet te zot worden. Ik besloot de boot op stal te laten, naar de polder te rijden en om 7u30 stond ik bij Jacques aan de deur. Bij de geur van een lekkere koffie en de uitsijter die Sylvia voor ons bereidde onstponnen zoals steeds de meest enthousiaste visplannen. Jacques wilde z’n knusse zetel ook wel even verlaten om met mij een snoekje te vangen.
Ik reed naar het verst mogelijke uiteinde van de polder, met uitgebreid commentaar van Jacques kant! We waren al zat snoeken gepasseerd, en gelijk had ie. Ik viel van de ene verbazing in de andere toen ik zoveel vissers aan de slag zag. Deze poder liep vol! Nooit goed, maar niet geklaagd. Klein Rapalatje in de speld en vissen maar. Jacques ging een grote spinner in de speld. Het werd niets. Even verkassen naar een ander stuk maar dat bleef ook stil. Jacques ging er na een uurtje vandoor.
Ik verkasste nog een keer, kwam sympathieke vliegvissers uit Diksmuide off all places tegen, en ik begon te vangen. Op m’n eigen spinnertjes. Een tweetal snoekjes en een paar baarzen. Ik stond verwonderd van die baarzen. Die vang je daar zo gauw niet.
Het werd zowaar mooi weer en ik vond het jammer dat de boot thuis stond. Maar de natuur in deze polder is zo super en ik kwam op een stuk achetraf terecht, ik was hiier nog nooit geweest. De vissen werketen wel mee, al waren het meer baarzen dan snoeken. Ik kreeg toch nog wat regen op m’n dak. verdorie die vest lag nog in de auto… Toen ik omdraaide stond ik plots tegenover een fantastische regenboog, van grond tot grond, adembenemend. Waarom staat dat niet zo op de foto? Wat een intense kleuren.
Met de verandering naar winteruur valt ook de dag rap in ‘t water. Ik sloot af met drie snoeken en een twaalftal baarzen. Die laatste (mooie) snoek weet ik liggen in een bochtje, op een kruispunt van twee wateren, en op die stek staat wel wat dressuur. Verandering bracht actie. Plugjes en zilveren spinners bleven onaangeroerd. Toen ik er een totaal zwarte spinner aanging met zwarte hackles ving ik deze vis bij de eerste worp. En het was reeds quasi donker… Heerlijke geuren kwamen me toegewaaid uit enkele polderhuisjes. Daar begon een feestje, lachende en geparfumeerde mensen. De zonderling liep nog alleen in de polder. Plots kan heimwee en weemoed me overvallen. Laarzen uit en de auto in, naar huis. Een zakje pikante kroepoek en een Fanta uit het benzinestation was mijn feest. Mooie dag hoor!

Allerheiligen is een vrije dag in België maar door omstandigheden kon ik geen volle dag het water op. Het was middag toen we vertrokken en we zagen geen hand voor onze ogen. Dikke mist, heel dikke mist. Pa vertelde aan de telefoon dat het in West-Vlaanderen mooi zonnig was en we besloten het er nog op te wagen, tegen de kust aan was er misschien zon?
Hoe verder we Nederland in reden hoe erger het werd. Ik besloot dan maar op een riviertje te gaan varen/vissen… Het zag er niet zo hoopvol uit in deze grijze soep. De Hobie kayaker die ik uit de mist zag opdoemen had zich opvallender gemaakt met drie lange fluoriserende wimpels op z’n kayak. Bizar zicht. Hij was nochtans even vlug in de grijze soep verdwenen als hij gekomen was. Ik besloot te werpen met kunstaas en een grote shad passief naast de boot te hangen, in de hoop een luie snoek te strikken.
Het werd niks, zelfs niet toen Marleen en ik door de flarden mist heen aan de overkant van het meer konden vissen. De mist trok weg en de avond werd sfeervol door het mystieke licht, dat ik om de één of andere reden nooit kan vangen in dat kleine fototoestelletje van me. Het was zelfs een aangename temperatuur, er was immers geen lovertje wind. Ik trachtte de dag nog te redden met een mooie baars, maar zelfs die gaven niet thuis. Toch is het werpen met dat CWJ hengeltje al zo prettig dat de vangst niet zo veel uitmaakt…
Met donker reden we terug naar huis, kwamen terecht in een stevige file, en zaten wat te suffebollen in de warme auto. Waarom waren de mensen rondom ons zo aan het stressen? We vochten om de laatste pistolet uit ons picknickmandje (dat Marleen zo liefdevol had klaargemaakt). Conclusie: thuis gebleven was er evenveel mist geweest maar op het water is die zoveel mooier…