Voor dag en dauw aan het water, alles goed gepland maar nul verwachtingen. Perfect gevist, prachtige driften gemaakt boven wegstervende plantenbedden. Niks geen beet, of toch wél? Fons had een oude krijger. Een nieuwe personal best voor hem op 48,5 cm! Maar op een volgertje na bleef het voor de rest van de dag stil. Het kan dus ferm tegenvallen, maar het was er wel machtig goed toeven. En daar blijven we blij om!…
Na het verspelen van de grote snoek op de rivier bleef het knagen. Net nu, op het moment dat het snoekbaarzen wat minder gaat, besluit ik om toch maar weer eens op snoek te gaan. Al lachend zeg ik nog tegen Lawrence dat ik dit jaar nog een 110+ vis aan boord wil. Ik kan net zo goed zeggen dat ik een 120+ wil maar dat is nog onrealistischer. Een mens jaagt z’n dromen na.
Zaterdag was de eerste snoekdag op het grote water. Ik was hier zowat een jaar weggebleven! Fons wilde er wel bij zijn en was trouw op post. Met het krieken van de dag zaten we op het water maar we waren bijlange de eerste niet. Guy en Kris en een paar anderen waren al uit het zicht verdwenen. Op de tweede stek, en zo’n drie kwartier bezig, dan gebeurde het. Fons zei dat hij -wat wij noemen- een vooruitgeduwde tik kreeg. Zonder gevolg. Het worpje erna was goed voor een volger van jewelste, hij zag het beest het aas pakken dichtbij de boot. Hij riep en ik zag ze nog wegdraaien, een buik zo dik en lang! De dril duurde een halve eeuw maar Fons werd niet nerveus. Ik wel. Wel bleef hij maar herhalen dat het wel zéker z’n personal best zou worden… Ze bleef maar gaan, en gaan en in het heldere water hadden we al vlug door welk vlees we in de viskuip hadden. Nergens zijn de snoekruggen zo breed als hier. Eén van de ware monsters die dit meer herbergen… Ik nam een paar foto’s van de dril en zette me reeds klaar om de buit zonder aarzeling binnen te halen. Alles leek goed te gaan, no stress. Eén keer lag ze al pakkensklaar maar ze zeilde op haar laatste krachten traagjes terug weg… en… de dreg loste! Terwijl Fons er het zwijgen toe deed barstte ik uit in een tieren, een ontlading. Langs de overkant hebben ze het gehoord. Het kon niet baten, een bakbeest van een snoek was ons ontglipt… We zijn een halve week verder en ik krijg het niet uit mijn gedachten, het was mooi geweest als…
De dag liep verder niet best, maar er was wel actie. Zeven aanbeten is niet slecht op een moeilijk water. Slechts één visje kwam in de boot. De 120+ wist te ontsnappen. Zelfs de grootste optimist noemt zo’n dag een absolute pechdag. Maar wat als…
We hebben de jeugd dus thuis gelaten en zitten met z’n tweetjes in de Provence. Veel ga ik niet vissen, ik ben meer aan het fotograferen geslagen. Het zijn pogingen in een medium die ik niet ken, maar het bevalt me en bij ieder beeld leer ik bij! Er is hier ook wat veel wind zodat echt scherp macro-fotograferen moeilijk is. En verder: genieten, dat doen we hier ook en da’s nog het belangrijkste!…
We gaan op vakantie en dan komt steevast het vliegvismateriaal van onder het stof. Een Orvis #4, met daarop enkel een nieuwe SA-lijn. Deze keer een DT ipv een WF… Een paar nieuwe leaders en we zijn weg. Ik heb nog wel een paar duizend vliegen van vroeger, dus dat zit snor.
Gisteren kreeg ik LDB aan de lijn, iets wat meestal zo’n anderhalf uurtje duurt. Een heerlijke update over het leven, wat goed is en wat slechter gaat. En we overlopen steevast onze vangsten van de afgelopen maanden. We hebben het dan over roofvissen, zeelten, barbelen en godvergeten karpers… en ook nog wat over fotografie, techniek en aas.
Steevast hebben we ook een rubriekje roddels. Dat mag ik zeggen want iedereen roddelt wel eens… We vinden ons zelf vrij beschaafd op dat gebied. Maar onderstaande wil ik je niet onthouden.
Luc stak van wal: “Een karpervisser stapt bij z’n hengelsportwinkelier binnen om een doosje haken terug te brengen. Klacht! Ze waren niet goed! Niet van de minste haken hoor, dure Korda hooks geklikt in zo’n fijn doosje met op iedere haakpunt een mooi fluogroen haakpuntbeschermingsbolletje. Je kent ze wel…”
Ik hoorde sprakeloos Luc’s verhaal aan.
Bij navraag bleek dat de kerel z’n rigs had geknoopt (en gevist) met het groene bolletje nog steeds op de haakpunt! Hij was er van overtuigd dat dit een nieuwe rig was en dat het zo hoorde… om de inhaking te vertragen zodat de vis iets meer tijd had om zich te prikken… als het bolletje uiteindelijk door de druk over de haakpunt schoot…
Ik bleef een tijd stil aan de foon toen ik dit hoorde. Hoe is het mogelijk dat dit in deze tijden nog kan?… En toch. Mocht je het ook niet weten, het bolletje moet er af, hé! 🙂
Verder van mij geen verkeerd woord over de haken zelf maar dat had je al door.
Ik had niet verwacht dat Jan nog wel eens mee wilde en wel liefst met goed weer… Ik had weer eens slecht geslapen en dit staat nooit garant voor een goede visdag, we zaten pas na 10u op het water… Ik besloot daarom terug te gaan naar het stuk rivier dat ik ondertussen een beetje begin te kennen en van daaruit wat verder op exploratie te gaan. Bewezen steken gaven geen vis prijs, niet al vertikalend, noch al werpend. Ook stond er een vervelende wind uit het westen die het moeilijk maakte om secuur te vissen. We besloten om kilometers te maken om uit de wind te kunnen vissen.
Op onbekend terrein vond ik in een buitenbocht een mooi strak talud met veel steenpuin en we gaven het een kans. Veelbelovend, maar zonder één aanbeet. Plots lagen er twee andere boten rond ons, dus met de stek zat het wel goed. Toch maar verderop varen. Om de hoek bleek het plots wél keihard te stromen en ik kon Jan beloven dat er vis binnenboord kwam. Dat was ook, tien minuten later werden de eersten al vertikalend gevangen maar Jan werd dit vlug beu. Hij werpt liever. Om het leuk te houden werd de fronttroller in actie gezet en we ‘ankerden’ achter iedere krib die we mooi in een waaier uitvisten. Met succes want er werden een paar lekkere vissen gevangen. De mooiste was 71cm en Jan haakte een prachtige baars. Jammer genoeg wist het beest ons te ontglippen na de eerste foto, en voor we hem konden meten. Een stevige vis, al zie je dit niet goed in Jan’s handen! Werpend met het Fat Rapje deed het dus goed, precies juist op deze diepte. Hier en daar peuterde ik wat dieper met een shadje maar het bleek dat de actieve vissen toch hoog tegen het talud stonden. In totaal hadden we er tien, kan slechter maar ook véél beter!
Plots viel de stroming helemaal weg, samen met de aanbeten, nefast. Ik draaide het gas open en ging terug naar de trailerhelling om daar in de buurt nog wat te rommelen. Vertikalend was het niks meer, en ondiep werpend met kleine plukjes ook niet. Er stond nog slechts één trailer aan de helling waaruit ik concludeerde dat iedereen erg vroeg op het water was, meer weet dan ik, en zich te pletter had gevangen! 🙂
Een goeie twintig jaar geleden maakten we een vliegende storm mee, op de plek waar de Garonne en de Tarn samenvloeien. Een beetje Frankrijk-pionieren noemt dit nu. We wisten helemaal niet wat er rondzwom maar het was een prachtig water. Het was schitterend weer, de paraplu’s stonden strategisch tegen de felle zon. Het betrok op de overkant, de geur van regen sloeg in onze neus en er was geen tijd om ons voor te bereiden op wat kwam. Regen sloeg horizontaal, de wind huilde. M’n paraplu sloeg uiteen en ik zocht beschutting onder die van Philip. Pas dan zag ik dat er stevig stuk boom naast m’n paraplu lag. Ik mag er niet aan denken wat er gebeurd was indien ik die op m’n hoofd gekregen had… Wat vliegt is vlug voorbij en zo ook deze storm. Even later zaten we terug onder de felle zon alsof er niks gebeurd was en we namen de schade op. Paraplu onherstelbaar, tien liter water in m’n bedchair, tacklebox onder water, hengelsportwinkel 800 km verderop en van een gsm had nog niemand gehoord. Ik viste nog veertien dagen verder, onder een plastic zeiltje…
Tijden geleden had ik aan Mathis -die net 14 is geworden- beloofd dat hij eens mee kon op de boot. Omdat het ventje nou eenmaal aan de andere kant van het land woont is dit logistiek niet zo eenvoudig. Papa Vincent -oudcollega van me uit de reclamewereld- wordt dan onder druk gezet om als chauffeur te fungeren… Maar niemand had kunnen denken dat we net op zo’n dag afgesproken hadden. We waren net op de rivier aan het vertikalen als donkere wolken zich samenpakten vanuit het zuiden (waarom heb ik hier nou geen indrukwekkende foto van?).
België had de eerste klappen van de storm over zich heen gekregen, het was op het nieuws, en bij ons zou het nog beginnen. Ik had het weer volledig verkeerd ingeschat want verschillende weersites hadden elkaar tegengesproken. Net op de kant en schuilend onder de bomen kwam het eerste water naar beneden. Een hoos, onwaarschijnlijk! Ik weet niet hoe lang we er stonden maar we waren doorweekt, van mij tot op de plekken waar de zon nooit schijnt. Gelukkig hadden we reservekleding bij. Mathis vond het allemaal een avontuur, het was prima zo. Een echte visser, dus! Toen het wat opklaarde vond ik de boot terug vol water, het ganse onderdek vol water tot net boven het tapijt. Nog nooit gezien. De bilgepomp proestte hoestend vuil en schuimend water boven en dat bleef een hele tijd zo doorgaan. Zelfs in de bun waar nooit water in staat vond ik twee centimeter bruin sop terug. Ik vond het zo indrukwekkend dat ik vergat om foto’s te nemen. Papa Vincent berichtte ons over de wateroverlast in België en was duidelijk blij toen hij hoorde dat alles oké was…
Als ‘bij donderslag’ verscheen de zon en optimistisch gingen we terug aan de slag. Met hier en daar een vis, helaas lukte het minder goed dan ik hoopte. Ik was niet zo geconcentreerd, dat wel, want ik hield Mathis in de gaten. Iemand anders kind in de boot zorgt voor heel wat verantwoordelijkheid en daar ben je onbewust sterk mee bezig… Mathis ving er een paar aan een gele Salt Shaker die blijkbaar iets extra had… En ik had de meeste vissen op een Komodo-shadje. Hij vond het heerlijk vissen! Tegen de avond raakte onze concentratie op, sloeg de vermoeidheid toe en we gingen om 19u van het water. Meer dan voor herhaling vatbaar, maar dan zonder wateroverlast!…
Er zitten momenteel zoveel bijen, vliegen en zweefvliegen (scherp opgemerkt Edwin, ik weet er dan ook niks van af), leuk om eens zo’n snelle rakker te fotoproberen…
De laatste trip die ik voor het vliegvissen ondernam was naar Slovenië, ook al weer lang geleden. In augustus ga ik terug op vakantie naar de Provence, en het vliegvismateriaal gaat mee… Geen forellen maar kopvoorns zijn de buit. Het plezier is er niet minder om… Des olives, du vin, du fromage, et les chevesnes…
Vele manen geleden trok ik met Lieve door het prachtige zuiden van Engeland… We passeerden -al dan niet moedwillig- menig vliegviswater die ik dan ook trachte te bevissen. Van River Test tot Tavistock, Bewl tot Burrator, ik ben er geweest. Eén van de rivieren die m’n ogen uitstak was de River Itchen. Een prachtige chalk stream met dito grote bruine forellen. Helaas, voor arme stakkers als uw schrijver hier is het onmogelijk om een dagticket voor dit water te betalen. Véél te duur en al helemaal té elitair. En wat doet een echte visser dan? Wel, stropen hé, en ik genoot met volle teugen… Deze mooie bruine kwam vanonder een brugje vandaan…
Vorige zaterdag stapte ik op bij Marc, om te gaan baarzen. We deden zo ongeveer dezelfde stekken aan als tijdens mijn twee vorige visdagen, alleen duurde het deze keer tot in de namiddag voor de zon zich liet zien. Dit vertaalde zich meteen in de vangsten. De teller stopte op 28 vissen, het merendeel prachtige baarzen! De meesten vielen voor spinnerbaitjes gevist boven de planten en ‘s morgens vroeg vielen er ook een paar voor de popper. Zeker een prachtige visserij die ik nog moet uitdiepen. Een superdag, met gouden baarzen omlijnd!
Als Jan bij mij op vakantie is dan durf ik voorzichtig eens te vragen of hij mee wil op de boot… Het spelevaren is er wat af en de kerel viste de ganse dag stug door, tegen m’n verwachtingen in. Wel koos hij bewust om te werpen in plaats van te vertikalen. ‘Dat brengt wat meer variatie’. Al werpend ving hij er twee, een prima resultaat. Niet in de war, nooit in de takken… Hij hield de tellertjes nauwlettend in de gaten zodat pa niet te veel op voorsprong kwam… Veel werd er niet gevangen, we hadden er tien, waarvan 4 voor Jan. De jongen die nooit vist. Not bad!
In 1996 trok ik voor de laatste keer naar Frankrijk om op karper te vissen… samen met m’n aanstaande vrouw. Als je ziet wat ik maar mee had om een volle week te vissen… in vergelijking met wat er nu meegesleurd en als onmisbaar aanzien word…
Na lange tijd nog eens met Fons op stap! Fons heeft als hij voor in de boot staat altijd meer actie dan ik, terwijl ik meestal met de grootste aan de haal ga. Ik begrijp dat niet goed. Wat ik wel goed begrijp is dat hij met z’n hoog geviste zelfgemaakte spinners enorm veel vis aantrekt! We hadden wat last van de zon, dat maakt de vis passief, maar we wisten er toch leuk wat te vangen!…
Een dag midweek vrij met Marleen, mooi weer. Dan ga je varen en een beetje vissen. Bloedheet en lamme vissen. Buiten een paar baarzen en twee kleine snoekjes ving ik niks. Wel mistte er een hele beste snoek m’n roze shadje. Hij schoot er als een pijl langs… Tegen de avond kreeg ik een paar volgers en loste ik nog een snoek. Marleen vond het allemaal heerlijk, een beetje spelevaren en wat zwemmen… Zonnige dag!…
Dedju, eerst sla je vast op een vis die niet wegzwemt, alleen met z’n kop schud en beneden blijft. Ik wist het al, een grote… Ik wil de snoekbaars scheppen met m’n maximum uitgeschoven net… hij kan er nog niet half in en m’n netsteel breekt op het blok… De vis ligt vier meter lager op de oever en ik kan er niet bij. Veel te gevaarlijk, en verdorie, dan breekt ook nog m’n voorslag! Wat een nachtmerrie… Pas na minuten krijg ik de vis met het uiterste puntje van de schepnetsteel terug in het water geduwd… Gelukkig zwom ze nog weg… Man, man, wat een snoekbaars… Onderstaande vis was erg klein in vergelijking…
Vorige week deed ik een uitstapje met Marc Hoeben, de voorspellingen waren ‘harde wind’, meer dan harde wind. Onze bootuitstap werd uitgesteld en we besloten om de windes en kopvoorns te lagen. Maar wat vorige week een rustig kabbelend riviertje was leek nu wel een snel stijgende modderstroom. Stroomopwaarts hadden ze ergens een stevige bui gehad! Geen winde die onze kortsjes zag drijven en er iets eetbaars in zag. Het visplan werd aangepast, de hengels omgetuigd…
Met het shadje vanaf de kant op snoekbaars. Op de eerste stek stroomde het goed pittig en ik begin het daar een klein beetje te kennen. Een stevig stuk water werd subtiel uitgeworpen en ondanks dat Marc en ik supergeconcentreerd de bodem afdweilden was er maar één snoekbaars wild genoeg om m’n shadje aan te vallen. Na een tijd zonder actie verkastten we naar een stevig stuk kanaal waar de wind zo hard opstond dat het niet leuk meer was. Marc was ietsje moedeloos maar viste geconcentreerd verder, helaas zonder actie. Ik kreeg toch een paar tikjes en kon alsnog twee kleintjes op het lijstje bijschrijven…
Tot daar deze namiddag!
De volgende avonden deed ik telkens de eerste stek aan, goed voor een klein uurtje vissen en telkens resulterend in één vis. Even op de grond voor een foto en hopla terug. Gaat lekker, zeggen ze dan. Hit and run!
Op zondag ging ik ‘s morgens op stap met Fons die nu helemaal ‘in to het bellyboaten’ is. Ik kwam wat later aan het water en de brave kerel zat al van voor dag en dauw op het water. Hij had er al vier! Dat beloofde. Na het babbeltje sloeg ik geconcentreerd aan het vissen maar buiten een flauwe misser bleef ik kansloos. Geen scheepvaart, geen stroming en zeer helder water, geen beten meer tot na de middag.
Om 14u had ik met Lawrence De Gheyseleer afgesproken op een ander -voor mij nieuw- water. Helemaal opgewarmd van het morgengepeddel was ik een uur op voorhand ter plekke, én Peter Scheys zou ook nog langskomen. Gezellig. Vertikalend kregen we vlug beet, Peter drilde een flinke snoekbaars en die bleek 78cm te zijn! Was dat een opener van deze Belgische namiddag? De batterij van m’n dieptemeter is kapot gegaan en het was een gemis. Op een nieuw water blind vissen is moeilijk. Maar, een knoopje in de lijn gaf me aan waar het tegen de vijf meter was. Een goede leidraad. Kortom, tegen de avond had ik er vier en Peter en Lawrence elk drie. Voor België is dit allemaal top, vind ik!
Ik ging vrijdag nog eens terug en waaide zo met de belly over het water, vandaag loop ik helemaal krom van de rugpijn en mijn benen voelen als lood. Een ganse middag vechten tegen stroom en wind! Niet voor niks dus… het startte traag maar toen ik op één stek al werpend een vis ving viel het in de plooi. Het waarom. Veel boten zorgden voor actie, stroming… Alle aanbeten kwamen op een gele Salt Shaker… Ik kreeg een dertiental aan de haak en landde er een stuk of acht van. Geen beren, dat niet, maar stuk voor stuk mooie vissen. Een perfecte Sportieve namiddag! Vandaag toch ietwat recupereren… 😉
De eerste echt warme dagen van het jaar. Ik zag je zwemmen, je at mijn brood. Bijna een half. Jou hier haken was niet verantwoord. Groot ben je, toch voor mij. Ik bleef drie uur turen maar kwam je boom niet uit. Je weet precies tot waar je ongehinderd en zonder gevaar kan azen. Je vriendjes zijn ietsje losser. Maar die verbleken bij jou bast. Ik weet je zwakke plek. En ik ga je vangen.
Dit is te gek voor woorden. Na het werk en voor de inkopen wilde ik gisteren nog een worpje doen met kunstaas. Even chillen en van de zon genieten. Pas buiten voelde ik hoe het stuifmeel z’n zoveelste aanval uitvoerde op mijn gevoelige ogen. Niet op letten, Geert. Wel heavy, want dat werkt op mijn gestel…
Eerste worp naar links en er komt een snoek onder de planten vandaan, hij lost de spinnerbait direct en zeilt uit zicht… Tweede worp naar rechts en er knalt een beste snoek vanonder de oever vandaan, het is een mooie! Na een korte dril schiet ook deze vis los. Ach ja, niet zo belangerijk. Het zijn ook wel grove haken op de deze spinnerbait…
Nog een onderhands worpje naar links en de kleine van daarnet volgt de spinnerbait op neusafstand om hem na een ‘figure-of-eight’ alsnog naar binnen te zuigen. Hebbes, een kleine zeventiger! Niet te doen, evenveel aanbeten in evenveel worpen… Dit maak ik nooit meer mee.
Ik stap wat verder in de struiken en tuur door het oppervlak tussen de waterplanten heen. Hé, een nieuwe tak op deze stek? Nee, ook een mooie snoek. Ze ziet er niet best uit, misschien door de paai? De spinnerbait is reeds uitgevist als de vis in actie komt. Ik laat het ding wat rommelen in de waterpest en ze duikt er volop in. Korte dril en hop, ook nog een vlotte landing. Deze grote vis herken ik, die heb ik al vijf keer… Duidelijk op haar retour, mager, en met een witte staar op haar ogen. Het ziet er naar uit dat dit een laatste confrontatie is en ik voel me wat schuldig… Ik zet ze snel terug…
Wat later -wachtend aan de kassa van het warenhuis- besef ik dat ik dit nooit meer meemaak. Zowat het ganse bestand van het water aan de haak in nog geen half uur…
Ik kon niet vlug genoeg terug naar de rivier. Gezien de stroming vond ik het wel raadzaam om met twee te zijn en ik nodigde Lawrence uit maar die liet weten dat hij reeds op stap ging met Peter. Die viel dus ook af. Marc was met eigen middelen op stap en plots dacht ik aan Facebook. De eerste die me inviel was Chris Coolen, één van de medewerkers van het VRF. Hij wilde direct mee. Het is de eerste keer dat er een ‘wildvreemde’ bij mij in de boot stapte dus ik wist niet goed wat te verwachten. Ach, met een babbelaar als ik raakt de dag wel vol, dacht ik.
Wist ik veel dat er meerdere gps-adressen zijn die naar dezelfde trailerhelling verwijzen? Goed, na wat heen en weer gebel had Chris het dan toch gevonden. De boot stond ondertussen klaar, de file aan de helling was voorbij en we gingen er vandoor… Heerlijk, onder een heldere hemel én met betere visomstandigheden dan een paar dagen eerder. Het leek ook wat minder te stromen. De snoekbaarzen dachten anders over het weer en deden heel wat minder agressief. Driftend vingen we wel een visje maar erg hard ging het niet. Toch was Chris verbaasd dat ik redelijk accuraat wist te voorspellen wanneer er een aanbeet ging komen… De actie was vrij plaatselijk, dus gemakkelijk terug te vinden via de lijnsporen op mijn gps…
Op de één of andere manier gingen we ook veel vast, en de truc met het op spanning houden van de lijn en rustig stroomopwaarts varen deed het keer op keer. Verspelen hoort er minder en minder bij.
We telden dapper op maar kwamen niet verder dan 23 snoekbaarzen. Niet slecht, niet echt super. Chris had het erg leuk en was volop plannen aan het maken voor het inrichten van een zweedse boot. Grootse plannen! Daar moet ik dus ook nog eens naar toe! Rustige kerel, die Chris, hij kan zeker nog met me mee! 😉
Door omstandigheden mis ik de traditionele opening van het Nederlandse roofvis seizoen. Al jaren is dit zo, en steeds weer erger ik mij daar aan. Vrienden nemen deze week vrij om volop te kunnen vissen. Ik neem me voor om volgend jaar ook een week vrij te nemen… Het valt nog te bezien…
Mijn start was dus een weekje uitgesteld en gezien de goede vangsten die we vorig jaar hadden op de rivier besloten Marc en ik nog eens naar ginds te trekken. Veel water, erg veel bruin water kwam naar zee gespoeld, ik vraag me af wat het debiet van zo’n rivier is… Als je ‘even’ niet opkeek was je bijna tot aan zee gedrift. Het bleek ook pittig te waaien uit de noordelijke contreien, vrij haaks op de stroming, en dat maakte het driften absoluut niet gemakkelijk. Al bij al hield ik zo goed mogelijk de boot bij het talud en al vlug kwamen de eerste aanbeten. Een mix van groot en klein, van baars en snoekbaars. De snoeken hielden zich in tegenstelling tot vorig jaar gedeisd…
Wat deed het ons deugd om hier te zijn! Marc had wel last van het vele vissen in z’n vakantieweek zodat ie in de voormiddag goed zat te suffen. Dat gaat nu prima in mijn boot want ik heb mooie relaxstoelen gekocht. Atwood rules, én gas-geveerd meneer. Héérlijk!
Vooraan in de boot heb ik ook een extra dieptemeter geplaatst, een X125 die ik over had. Die gaat z’n nut nog meer dan bewijzen!
Twee batterijen zijn naar voor onder het werpdek geplaatst maar samen met het gewicht van onze vriend Marc blijkt dat toch wat veel van het goede te zijn, ik krijg behoorlijk wat waterspray op m’n gezicht tijdens het varen… Misschien moet dat nog aangepast worden. Anyway, de aanpassingen aan het schip doen me plezier, alles stap per stap. Ik kan me geen Lund met alles er op en er aan veroorloven. Het gaat er om dat de visser z’n ding kan doen. En dat gaat inderdaad stap per stap en ja, beter en beter.
Het stuk waar we vorig jaar visten was zo ruw qua stroming en wind dat het niet aangenaam vissen was. Upstream en in de luwte op deels nieuw water ging het goed, aanbeet na aanbeet, veel lossers, maar vooral veel plezier! De tellertjes werden druk ingetikt en zo liepen onze scores op tot 44 vissen. Groot amusement, als je het ons vraagt!
Goed gaar tegen de avond aan! Marc had al een zware visweek achter de rug, ik een zware werkweek… We gingen vroeg het water af om te constateren dat ik een lekke autoband had. Er zat een keurig briefje achter de ruitenwisser en een zwierig dameshandschrift vertelde me dat ze bij haar aankomst een man zag die gehurkt m’n banden leeg liet. Hij ging er vliegensvlug vandoor toen hij haar zag… Triest, intriest vind ik dit. We leven toch in Europa? Mag ik dan niet in ‘uw’ mooie Nederlandse rivier komen vissen? Ik zet ze zelfs allemaal terug!
Trailer er af, uitladen, band verwisseld, alles terug inladen, boot op de trailer en je bent veel tijd kwijt. Op de terugweg kon er zelfs een lach van af, tot Marc doodmoe is slaap viel!… Een zalige dag!
De wetgeving in België is veranderd, mocht u het nog niet weten. Er is geen gesloten periode meer voor het roofvissen zodat we ongehinderd onze gang konden gaan. Dat leverde veel vis op, zo veel dat we plots juni zijn en ik nog het gevoel heb dat ‘t pas maart is… Met bellyboat en aluboat werd het grotere Belgische water aangepakt en ik ben erg tevreden met het resultaat. Fons zette in mijn bootje de eerste stappen in het vertikalend snoekbaarzen en deed dat met veel verve. Ik ging zelfs aan de slag op een water dat het daglicht niet verdaagt, met naar onze maatstaven belachelijk goede resultaten… Ik kan hier niet veel over kwijt, het ligt gevoelig. Maar plezant is het zéker!… Ondertussen werden ook de eerste korstjes gesopt, de eerste karpers van het jaar gevangen… Ook ging ik in de belly op stap met Peter en Lawrence, twee zéér sympathieke geschikte kerels! Ook met de belly op stap met Jan, vertikalend. Dus, u dacht misschien dat ik gestopt was met vissen? Nee nee, ik vis meer dan ooit tevoren!
Het laatste weekend van het roofvisseizoen in Nederland kon ik niet vissen maar één dag in de week er voor lukte nog wel. Marc had nog een plekje vrij en het was leuk om na lange tijd weer eens samen op het water te zitten! Het weer was redelijk met een flauwe maar gure bries uit het Oosten. Ik kan me niet herinneren dat het ooit zo lang uit het Oosten waaide. Vreselijk. En het water warmt ook niks op, nog geen 5 graden. We besloten om te driften, rustig aan. Marc heeft net een ‘verse’ baby in huis en hij kan op het water z’n rust wel gebruiken. Driftend langs mooie plekken kwamen hier en daar de eerste aanbeten, op een diepte van ongeveer 7 à 8 meter. Nu en dan een snoekbaars en een paar baarzen. Ik was hemels blij met een baars die 47cm mat, het beest maakte m’n dag!
Na een stil moment besloten we aan de overzijde aan te leggen om een hap te eten en de sanitaire stop. Ik gebruik niet graag een emmer in de boot. Nadien zouden we een tijd werpend vissen, talud op, talud af. Dat leverde niet veel op zodat we al vlug terug vertikaalden. Ondertussen kwam er controle van een boa, geassisteerd door twee uiterst dun geklede hulpjes. De eerste keer dat ik op het water gecontroleerd werd. Ik hou er niet van om zo kort bejegend te worden omdat het me het gevoel heeft iets verkeerd te doen. Maar, controle is controle. Al goed dat ze er zijn!
We deden een drift van een paar kilometer, alleen lichtjes bijgestuurd door de frontroller, heerlijk relax. Met zo nu en dan een aanbeet. We hielden ons ver van de stekken waar het zwart zag van de bootjes. En misschien dat ons dat wel wat vissen scheelde…
En ja, schemeren gaat het onvermijdelijk ook doen, en voor je het weet is ook die laatste visdag van het voorjaar historie. Twintig vissen op de teller. Dan kan je alleen in de auto zitten opwarmen en ervoor zorgen dat je onderweg niet in slaap valt!…
Vorig jaar maakte ik een nieuw dekzeil voor mijn boot. Het oude was zo lek als onze slazwierder. De elastische touwen die ik er voor kocht waren te zacht en dus overbodig… maar zoiets bij het vuil werpen is niks voor mij. Nu worden deze touwen gerecycleerd in skirts voor spinnerbaits. Het is wel wat werk om de coating open te snijden maar de inhoud maakt veel goed. Dikke zwarte rubber lintjes die ook nog eens erg taai zijn. Ideaal om te verwerken in spinnerbaits voor snoek! Ik heb er net een reeks in elkaar geknutseld die allen 50 grams wegen. Het ziet er prima uit en het is een ideaal werpgewichtje.
Ook vond ik bij de koopjes in de Fun -de bekende speelgoedketen- een grote hoeveelheid kerstversiering. Werkelijk voor niks. Gecombineerd met de rubber skirts geeft het een mooi vol effect aan m’n nieuwe 75-grams spinner. Met een blad van 7 cm zal het ding véél commotie maken onder water. Hopelijk vang ik dit jaar een beste snoek op m’n kerstversiering!
Op zaterdag hadden we thuis een etentje met de karpervrienden uit Mechelen. Ben, Gunther en Bart met hun partners kwamen langs, eindelijk was het eens gelukt om hen bij me thuis te krijgen. Enkel Steve ontbrak op het appél, om gezondheidsredenen. Gezellig was het, maar ik ben het wel niet meer gewoon om lang op te blijven.
Op zondag zaten we hier dus met z’n beidjes wat te suffen, duf te recupereren. Rond 15u komt bij mij dan meestal het besef dat het weekend bijna is afgelopen, dat de dag vervlogen is in niksdoen. En dan moet er dringend iets gebeuren. En waarom niet nog even met de bellyboat weg? Tja, inderdaad!
Ik smeet me in een avontuurtje aan een stuk water waar ik nog nooit gevist had. Na wat gepeddel kreeg ik aan de overzijde een knappe boom in het oog die dwars én ver het water in lag. Ik schatte dat het er ongeveer 2m50 diep zou zijn. Als dat geen mooie snoekstek was? Ik kon me bedwingen en vistte eerst de rest van de oever af. Knappe overhangende wilgenstruiken beloofden veel goeds maar het kwam niet. Geen actie. Wat teleurstellend, tot ik aan de boom kwam. Ik kon het zo voorspellen. Na de eerste worp in de kruin kwam een mooie vis omhoog die de Savagegear 4Play binnenzoog. Knallen! M’n eerste snoek in de bellyboat! Na de dril schoof ik de vis de bellyboat binnen maar dat is behoorlijk knoeien. De vis tolde rond m’n hand en een dreg ging m’n hand binnen, boven m’n duim. Niet aarzelen, de tang erop en dreg eruit want dit kon alleen maar erger worden. Gelukkig ging het vlot en kon ik nog een beeldje of drie nemen voor de snoek terug ging. Met een watertemperatuur van nog geen 4 graden wil je je handen niet te lang nat houden. Foto’s nemen vanuit de belly is best moeilijk, maar beter een minder goed beeldje dan helemaal niks. Vond het ondertussen welletjes met m’n houten kop op het water en ik peddelde naar de auto. Small & fast result, happy man!…
… met de bellyboat in de winter. Nooit gedacht dat deze visserij me nog zo zou pakken. Het is heerlijk vissen, zelfs in ijskoud water. Ik ben op een nieuw water gestart en de resultaten vallen mee! Ze zijn niet allemaal even groot maar het is veelbelovend. Ik ben nu een keer of drie alleen geweest en had er eens negen op een zéér korte winternamiddag. Dan mag je best blij zijn. Je kan met dat ding uiterst precies vierkantemeteren, met een grote boot is dat veel moeilijker. Wel mis ik een gps, het is een werkpunt.
Ik ben er ook eens gaan dobberen met Lawrence en Peter. Gezellig. Lawrence ken ik nog uit de tijd van het karpervissen.Twintig jaar geleden ben ik hem echter uit het oog verloren. Twee gehaaide roofvisvissers en zéér sympathiek, dat had ik direct door. Maar deze ouwe laat zich niet kisten en vist duchtig mee! Helaas waren de snoekbaarzen niet zo actief. We hadden er elk een stuk of vier. Misschien deden ze het beneden niet zo goed vanwege ons over het water schallende geklets?
Anyway, ik kan niet wachten om terug te gaan. Vrijdagmiddag misschien, maar ze voorspellen -7°. Wat doe je daar mee? Wel, toch gaan natuurlijk!
Met Luc kon ik onverwacht op zondag mee naar Nederland. Vertikalen! Ik vind het heerlijk om te doen, het is bijna mediteren. Als je je niet focust op je aasje beneden kan je het meestal schudden. We konden het wel schubben, met of zonder concentratie. De snoekbaars lag zo vast als een huis. Eén van de grote putten werd uitgekamd maar het was niks, op een peutertje voor Luc na. Ook de vissers op de andere boten kloegen steen en been. Tja, dit is vissen. Niks aan te veranderen aan het humeur beneden. Tegen duister aan kon ik de troostprijs binnen hijsen, in de vorm van een dikke zeventiger. We dropen af, vol vragen, maar hadden toch een leuke dag uit gehad!
Jan vroeg of hij nog eens mee kon, om er eens uit te zijn. Tuurlijk kon dat. Jullie moeten het maar vragen, want zelf denk ik er helaas niet aan. Het valt me al moeilijk genoeg om m’n eigen visdagen op voorhand te plannen, laat staan dat ik mijn vrienden goed informeer.
Het zou woensdag flink waaien uit het noorden en ik koos het startpunt van de visdag vanuit dat oogpunt. Hmmm, windkracht 6 voorspeld voor de avond… dat zou nog wat worden. Met zware bewolking en regen! Gelukkig sloeg het anders uit, het werd prachtig, bijna windstil, weer… Ik kreeg het zelfs warm… in het poolpak.
We waren er met het eerste licht en we waren helemaal alleen aan de helling. Op zich is dat tof maar het voorspeld niet veel goeds. De boot lag er vlotjes in, de motor knorde opperbest en de eerste snoekbaarzen werden al even vlotjes gehaakt. Het zou een prachtige dag worden, ik had ‘t zelfs beloofd aan Jan. Nadat de eerste stek afgeroomd leek trok ik de boot op de 8-meter lijn in de richting van een onderwaterdammetje.
Aan het dammetje waren twee snoeken de klos op mijn shadje. Gelukkig bleef de nylon onderlijn intact. De stek gaf geen snoekbaars prijs en ik besloot een stuk verderop te varen. Echter, de buitenboordmotor gaf geen krimp meer! Ook de gps en dieptemeter viel uit… Wow, is dit even stressen op een grote plas?! De startbatterij leek leeg en viel niet meer te laden. Dat bleek toen we met de electro teruggevaren waren tot aan de auto. Met de startkabels uit de wagen viel niks meer aan te vangen. Batterij dood.
Dan maar het water op met de electro, vrij gedurfd op een grote plas maar de bedoeling was om dichtbij te blijven en bij ‘t minste onraad om te keren.
Aan de helling vloog er een snoekje op Jan’s shad. Een peutertje, maar zeker welkom. De eerste stek was verlaten en op een verlaten stek vang je nog geen staart.
Driftend naar de tweede stek kwamen de aanbeten wél en ik kon via de waypoints een zeker patroon zien. Heen en weer navigerend op de waypoints peuterden we dus het plateautje helemaal uit en de aanbeten bleven maar komen. Helaas werden er ook een hele trits gemist of gelost. Rond drie uur ging het echt loos en Jan haalde z’n achterstand ruimschoots in. Hij had al een theorie uitgedacht dat ik door het backtrollen alle vis voor me zelf hield! Nee, Jan, zo ben ik niet! Hij tikte de één na de ander omhoog!…
Eventjes begon het dreigend te druppelen, overgaand in het duister van een snel dalende zon. Om 16u stipt bliezen we -zoals afgesproken- de aftocht. Jan zou nog naar ‘t toneel gaan. De I-pilot trok ons vlotjes én in rechte lijn naar de helling… Missie geslaagd.
Op de tellertjes stonden 26 vissen, 14 voor Jan en twaalf voor mij. Niet slecht hé, makker! We hadden ons keigoe geamuseerd en vooral bijgepraat! Eens een stuk boven de veertig valt er namelijk véél te vertellen. 😉
Op vrijdag vrij hebben is iets waar ik erg van geniet, maar niet hier in deze kille wind. Als ik uit de auto stap komt de winter me met grote stappen tegemoet. Het is reeds poolpakweer! Marleen stuurt me een sms dat ik de videocamera op het aanrecht vergeten ben, het wordt dus gsm-werk als er een mooie aan boord komt…
M’n buik rommelt. En het wordt erger. Ik neem de roze rol papier uit de auto en geef m’n billen prijs aan de ijzige wind. Het moest.
Tegen de tijd dat ik op het water zit en ik het poolpak aan heb ben ik door en door koud. Wat een verschil met de laatste boottrip. Met Luc zat ik nog in m’n t-shirt! Komaan, gaan! Het motortje ronkt en ik geniet van de spray naast de boot. Wiiissssssshhhhhhhhhhhh… Alleen op groot water rondzwerven is heerlijk…
Ik strijk neer aan het einde van de wind en peuter een voor mij bekend plateautje op 8 meter water uit. Ik haak na een meter op twintig reeds m’n eerste vis en zie het allemaal glimlachend aan. Wordt het een toch mooie dag onder dit donkere wolkendek? Ik druk één op het tellertje. Handig dingetje voor dementen. De score loopt op en ik amuseer me prima op deze dertig vierkante meter. Tot het vet van de soep is en ik verkas naar de overkant. In de luwte voelt het héél wat warmer aan en ik struin langzaam over de taluds tussen de 7 en 9 meter. Het blijft te lang stil en ook de twee andere bootjes in deze baai zien er niet actief uit. Net terwijl er een gat van een meter of twaalf op de dieptemeter aankomt en ik de lijn zie vallen en de cijfers zie optellen komt er een klap op de St. Croix en kan ik de dril van de vis ook volgen op de dieptemeter. Toch nog een snoekbaars op deze stek!
Ik besluit een paar kilometer te varen om in de luwte te gaan backtrollen. Op wat nochtans een erg goede stek is krijg ik geen tikje en ik weet ondertussen dat ik geen tijd meer verspil met nutteloze acties. Dus, een aantal kilometer terug naar de eerste stek om het daar wat groter te zien. Ik doe ginds een drift van een kilometer, min of meer met de wind mee en licht bij sturend op de electromotor. Het gaat wonderwel perfect om de 8-meterlijn aan te houden. Nochtans ben ik bijna aan het startpunt van deze middag aangekomen als ik terug een beet krijg. Het eerste kleintje van de middag. Wat verderop is het weer prijs en een paar vissen volgen elkaar snel op. Het schemert al wat en ik zie dat de meeste trailers aan de helling al verdwenen zijn. Hmm, slecht gevangen soms? Ik kijk naar het tellertje en ik zie dat ik er negen gevangen heb. Ik weet dat ik er een vijftal gelost heb, dus het resultaat is niet slecht voor een namiddagje vissen. Allen op het zelfde zwart-wit Fin-S shadje. Ik kan er weer even tegen…
Het water staat extreem laag aan de helling, moet ver het water in en ik sukkel met het achterwiel van de trailer in een dieper gat. Samen met het gladde aangespoelde wier op de helling zorgt het voor rokende banden en ik sukkel een half uurtje verder… Uiteindelijk krijg ik (nat van het zweet) de boel op het droge. En net dan komt de laatste boot er aan. Sympathieke Hollanders die ik nog even help om op dat verdomde hellinkje te komen. Ze hebben er met z’n tweetjes maar één gevangen. Nou, dan heb ik het niet slecht gedaan, dacht ik. Dat mag ook wel eens…
Het vissen gaat in de koelkast want ik ben begonnen aan de vormgeving en illustraties van het nieuwe karperboek van Alijn Danau. Eerst zoeken naar kleurtjes en een nieuwe typografie. Zonder de stijl z’n vorige boeken uit het oog te verliezen. Volgende week krijg ik tekst en beeld en dan begint het grote werk… Te koop tegen de beurs van Zwolle!
Ik dacht dat met de zelfde wilde weersomstandigheden als een paar weken geleden, de vangsten ook even goed zouden zijn. Lang niet dus. Voor mij geen vangsten, slechts tikken en volgers. Marc haakte er gelukkig wél een paar en hij was met z’n eerste visje zo blij dat hij stond te kraaien van plezier! Het bleek me toch een taaie dag te worden en op stroken waarvan ik weet dat er tientallen vissen bij elkaar liggen gaf er nu geen present.
‘s Middags gingen we op bezoek bij Jacques Schouten, en zoals altijd waren we daar erg welgekomen. Marc haalde z’n hart op in het viskamertje van Jacques, wat dat oud vismateriaal niet kan doen, hé!
Was het dan een mindere visdag, we hebben ons toch goed geamuseerd en als je Marc meeneemt dan heb je gegarandeerd een dag vol leuke babbels! Zelfs de beloofde hevige regen bleef achterwege. De volgende keer harken we deze sloeten gewoon leeg, kerel!
Het staat vast dat het karpervissen op afstand niks meer voor mij is. Kilo’s lood staan bestoft in de garage. Zonde van het materiaal en ook niet zo ecologisch. Ik ben alles aan het omgieten naar loodkopjes voor het kunstaasvissen. Het voordeel van zelfgegoten kopjes is dat je de haak zelf kan kiezen, in dit geval de razendscherpe Gamakatsu Jig 22 in 4/0 en 5/0 versie. Ik kocht voor het smelten zo’n handig amerikaans oventje bij Robbyfish in Wommelgem. Er zit een heel handig doseerteutje onder zodat morsen onmogelijk is. Bij iedere gietbeurt maak ik 4 kopjes, eentje van 10, 14, 16 en 20 gram. Ik wist zelfs niet dat loodjes gieten zo gemakkelijk was, een kind kan het. Plezant en nog nuttig ook!
Vorige zaterdag voelde ik me niet goed, ik raakte niet uit bed. En dit op m’n visdag! Tegen 10 uur zat ik op het toilet en werd het duidelijk dat een mens blij mag zijn dat hij op dat moment niet op z’n bootje zit! Als bij wonder kon ik zondag wel vissen en had ik kans om met Luc Van Litsenborg mee te gaan. Lang geleden, wel een jaar of drie tussen onze laatste afspraak! Er stond een pittig windje en daarom werd gekozen voor kleinschaliger water ipv het snoekvissen op het grote water.
Luc stond helemaal opgetuigd aan de trailerhelling, ik hoefde alleen maar in te stappen. Héérlijk! Het is pas als je meegaat op een boot – en je niet hoeft te concentreren op de combinatie bootcontrole, vis/dieptemeter en stek – dat het duidelijk wordt hoe relaxed vissen dit is. Enkel het getik van de vertikaalaasjes tegen de bodem was belangrijk. Meditatie bijna.
De dag ging moeilijk van start, helemaal tegen de verwachtingen in. Misschien kwam dit door de plotse opwarming? De dag nadien zou een all-time-record opgetekend worden van 24°, en dit eind oktober… We zijn nu een eek later en de eerste nachtvorst is een feit… We deden enkele gekende stekken aan en de bodem lag werkelijk bezaaid met vis. Met de bek dicht. Nochtans tikten we vol goede moed verder. Ondertussen praatten we honderduit over het vissen, de vissers, en de visvrienden.
Op een ondieper stukje kwamen we over een hoopje stenen langs het talud en daar was het wél raak. Leuke snoekbaarzen kwamen langszij, kleur en vorm van het kunstaas leken er niks toe te doen. Het kleine stekje wel. Toen het afgeroomd was zochten we gelijkaardige plekken af, echter zonder resultaat.
Ondertussen viel de wind en werd het aardig warm, ik kon me niet van de indruk ontdoen dat het weer verantwoordelijk was voor de mindere vangsten…
Tegen donker trokken we de boot uit het water, met een tiental snoekbaarzen waren we tevreden, maar wat rook het hier lekker zég! We keken elkaar aan en besloten een hapje te eten, als besluit van deze mooie dag. De paardensteak en de pintjes in het gezellige restaurant smaakten voortreffelijk en tijdens het afscheid besloten we zondermeer dat dit absoluut iets voor herhaling was. Tnx, Luc, voor deze dag!
Eind 1986 kocht ik deze wakertjes bij Geers in Brugge. Even later schafte ik me in Gent (op de Brusselsesteenweg) tweedehands Armalite hengels aan en werd op slag een zelfverklaarde moderne karpervisser. De 1,75 Lbs-hengels waren gebouwd voor Johan Janssens. Zijn naam stond in sierlijke letters op de blank, waarschijnlijk afgebouwd door Winston Impens (al weet ik dat niet zeker). Johan Janssens, een naam die karpervissend Vlaanderen reeds lang vergeten is. Ik niet, en ik koester deze hengeltjes nog altijd.
Antiek ondertussen, die staafwakers, want niemand gebruikt deze technieken nog. Eind jaren ’80 was dit zowat de standaard waker voor de karpervisser op afstand. Heerlijk windproof, redelijk gevoelig en toch nog voldoende weerstand opwekkend. Vooral als er wat vuil tussen zat!…
Nu moeten wakers té duur en balancing blingbling zijn, of het werkt niet volgens the kids. Ach… Alhoewel, toen ik daarna begon te vissen met hele zware hangers bleek dat in vergelijking de Monkey Climbers niet zo efficiënt waren. Met zware hangers had je zonder haperen een perfecte beetregistratie en naar gelang de ophanging héél veel weerstand…
De Monkeys werden nadien naar de kast verbannen. Tot ik ze deze week terug vond in een bestofte doos… Wat een herinneringen en emoties hangen er aan die gele dingetjes vast. Marleen kijkt me tijdens m’n enthousiaste uiteenzetting medelijdend aan en dit doet me relativeren…
Those Monkey Climbers of mine tells me stories,
from ancient times when Monkeys spoke…
Onderstaand visje, mijn eerste kanaalkarper,
trok ooit één van deze wakers omhoog…
De Hel openbaarde zich op mijn verjaardag. Acht-en-veertig worden en combineren met een visdag is prima, tenzij het water met bakken uit lucht valt! Toch, we lieten het niet aan ons hart komen en goedgeluimd karden Fons en ik richting nederlandse polder. Het kon niet anders dat na het slechte weer van vorige week alle snoeken op scherp lagen. Ik bestelde voor de grap 20 snoeken, Fons schoot in de lach en vond het beter om zich iets terughoudender op te stellen. Met het eerste licht waren we opgetuigd en zoefden de baits richting water. Fons zou bijna heel de dag met een Pako-lepel vissen, ik met kleine maten jerkbaits.
Als gekken doken ze op het kunstaas, de één na de ander. Heerlijk! Helaas werden er niet zoveel snoeken gehaakt, het was alsof ze te ontstuimig waren, tegen het aas tikten, of er als een razende langsheen schoten. Bizar. Maar ‘t was prima amusement en groot vermaak. Na een uur of wat was ik al goed nat om dat ik geen extra regenbroek had aangetrokken. Terug bij de wagen deed ik dat wel, om een doorweekte jeans te vermijden… en ik zag m’n vliegenhengel liggen. Hmmm, toch maar even met de vlieg proberen! Een zelfgebonden EP 3D fiber-streamer in de speld en hakken maar. Tien worpen verder besloot m’n ouwe getrouwe Sage RPL #8 dat het lang genoeg duurde en na duizenden worpen sedert de jaren ’90 spatte de prachtige stok in twee. Godverd… Tien jaar geleden was ik hier woest voor geworden, nu laat ik gelaten de schouders zakken. Jammer… Een vermoeide hengel legt zijn topdeel.
Als bij wonder trok nadien de hemel open, de zon kwam piepen en het werd warm en blauw, nefast voor de vangsten. We hielden er toch de moed in en regelmatig kwam er een vis op de kant, al bleven de grotere vissen onzichtbaar… Tegen de avond hadden we elk een zevental snoeken gevangen en ons heerlijk geamuseerd! Veertien vissen, wel, dat is niet zover af van de twintig die ik had besteld!…
Zondag zou de beste dag worden. Eindelijk opklaringen en maar windkracht 3. Goed om te vertikalen en Luc De Baets ging mee! Hét karperfenomeen uit de jaren ’80 en ’90, wie kent hem niet? We zijn sedert het maken van ‘De Dunne Lijn‘ méér dan goed bevriend geraakt en onze regelmatige telefoontjes duren gemiddeld anderhalf uur. Luc is een turbo als het op vissen aankomt, hij heeft weinig aanknopingspunten nodig om erg sterk uit de hoek te komen en ik was dus reuze benieuwd hoe deze dag zou verlopen. Hoe zou hij als nieuweling het vertikalen vinden? Hij zou ook z’n nieuwe Lowrance dieptemeter meebrengen, om in te stellen en uit te proberen. Samen met een Tite-Lok steun en portable batterij… Zo ‘tight lock’ zou de stang echter niet blijken…
Gezien de hoeveelheid water die de laatste week viel dacht ik dat het wel goed zou lopen op de rivier i.p.v. het grote water. De keuze was snel gemaakt. En inderdaad, het bruine sop gierde over en langs de kribben. Luc vond het allemaal prachtig en genoot van ieder moment. De fleeces gingen uit en het was zowaar bijna t-shirtjes-weer. Er was ook tijd om over de persoonlijke dingen des levens te praten, er was de grap en de grol, maar de goede man bleef verdorie de ganse dag erg geconcentreerd vissen. Hij had nochtans de laatste dagen bitter weinig geslapen.
De eerste drift op een plateau van 4,5 meter diep bracht direct de gegeerde snoekbaarzen in de boot, de nul was na tien minuutjes al van het bord. Ook Luc vloog erin, ving, en mistte geen vis. De volgende stek, zo’n halve kilometer lang, bracht niks. Alhoewel, op de laatste 100 meter tikten we allebei een leuke snoek aan. Een plezier op de lichte St. Croix hengeltjes. De volgende stek gaf helemaal niks terwijl ik daar tot nog toe altijd wel een paar vissen ving. Veertien dagen geleden haakte ik daar nog een werkelijke beer van een snoekbaars die minutenlang onzichtbaar bleef alvorens te lossen. Niks nu. Op weg naar de volgende strook.
Aan 40 per uur stoven we over de golven en uit m’n ooghoek zie ik de transducer-stang overboord vallen! Door de slag op het water ontrolt de kabel zich vliegensvlug en met een ruk slaat de dieptemeter overboord! De kabels worden uit de kilo-batterij gerukt en die blijft gelukkig staan… Met een schreeuw sla ik het stuur om en hou m’n ogen gericht op het traag zinkende toestel… Het gewicht van de kabel en de stang trekt het zaakje onder. Ik gaf Luc één kans en hij graait half over bakboord met de ganse arm onder water. Het toestel is net verdwenen. Raak en gelukt. Een fijne coördinatie dus van twee vismaten. Wat een geluk, een ogenblik later was het hopeloos geweest. Een nieuw toestel met een verhaal dus!… Tite-Lok.
Kilometers verder naar de volgende plek. Niet tof, geen aanbeet, veel lawaai en onrust. Terug dan maar naar de eerste plek, en de lange tocht haalt de kou boven. Ik zie Luc krimpen op z’n stoel en z’n ogen beginnen te tranen van de snelheid. We achtervolgen ook even een laagvliegende aalscholver, omdat ik weet dat het Luc’s beste vrienden niet zijn… Hij glimlacht.
De nieuwe stek ligt in de luwte, voelt heerlijk, daar vissen we prachtige dag uit. Ondertussen hebben we het over het karpervissen, wat er allemaal ten goede én ten slechte is veranderd, ik hoor zowaar nog een paar dingen waar ik helemaal geen weet van had. Tijdens de volgende driften haken we hier en daar nog een snoekbaarsje maar de fut is er wel uit. De conclusie waarom is er ook, daar zijn we het samen over eens. Luc hield ondertussen de score bij (ik -reeds dementerende- moet dat zelf met een tellertje doen) en we hadden er blijkbaar zeventien. Tien voor mij en zeven voor Luc! Heerlijk toch?
We eindigden met de schemer en na wat geklooi om de boot goed te traileren karden we onder veel gekir huiswaarts. De spaghetti stond klaar en ging er vlot in! Luc, je kan altijd mee, het was plezant!
Zondagavond kon ik nog een uurtje weg, na een weekend van hagen scheren en hout hakselen. Videocamera mee op statief, voor het geval dat. Even nagedacht en zomaar wat beeldjes ge-shoot. Ik ben geen filmer maar je kan maar proberen, hé? Toch heb ik al wéér een aanbeet op film. Dat het geen grote vis is maakt helemaal niks uit. Fun op zondagavond. Fuel for my life.
Het weer viel tegen op onze maandelijkse visdag. Fons vond het zo erg nog niet, dit plotse warme weer. Ik voorspelde niks goeds. Ik wil al een tijdje naar nieuwe snoek-oorden maar loop nog wat te twijfelen, en besloot dan maar terug naar het grote water te gaan. We zijn er nu een klein beetje thuis. Fons bewees m’n ongelijk door op een nieuw stekje twee aanbeten na elkaar te krijgen. De ene gemist, de andere een sigaartje. Het werd tegen de middag bloedheet en de beloofde 3 Beaufort bleef uit. Rimpelloos. Toch hadden de vissen interesse want we kregen een aantal volgers waar we niet goed van werden! Enkele hele beste vissen volgden het diverse kunstaas, uiterst loom. Kansloos. Tegen donker miste Fons nog een kleintje op z’n Creeper. Fons omschreef het treffend: ‘Ik vis vandaag op Creepers!’. We piekerden ons suf, maar het lome weer was duidelijk de boosdoener. Volgend weekend word daar geslacht na het ruige weer, denk ik, alleen kan ik er niet bij zijn…
Doodmoe viel ik als een blok in slaap op de sofa, gaargestoofd en roosverbrand. Marleen opperde dat ze graag wou varen op zondag. Ik zag er tegen op. Op zondagmorgen treuzelde ik om niet te moeten vertrekken, nog zo’n hete dag had ik niet meer nodig! Tegen de middag dobberden we toch op het water, ergens anders. Ik vond het ondertussen wel oké. Het was ook draaglijk want er stond een licht briesje. Tussen het joelend watersportvolkje probeerde ik een paar snoekbaarzen te strikken. Weinig stroming voorspelde het ergste. Toch, na tien minuten vertikalen verraadde een harde beuk de aanbeet van een snoek. Het St. Croix-stokje gaf geen krimp en na een pittige dril zag ik het achterlijf van een hele dikke snoek. Wow! Maar ze loste, ze loste gewoon, verdomme. Ik vloekte en Marleen vond het zo spijtig want ze had nog nooit een grote snoek in levende lijve gezien… Een paar stekken verder peuterde ik twee mooie snoekbaarzen vanaf een paar vierkante meter. Op roze. Was dat misschien de oplossing? Het bleek van niet want voor de rest van de middag lag het stil. De enige andere vissers die ik zag hadden er twee, met z’n tweeën. Maar, het vissen was vandaag bijzaak, het dobberen in warm weer is ook tof. Marleen zat immens te genieten…
Toen de zon besloot te dalen stoof ik op het ondertussen rimpelloze water naar de helling. Toch nog een half uurtje proberen op de stek waar ik de snoek mistte. Om tijd te winnen en veel water af te vissen ging de boot ondertussen ongeveer aan twee kilometer per uur. Trollen met het kleine shadje dus. De spanning viel plots weg en ik sloeg. Het vertikaalstokje sloeg dubbel en ik wist meteen dat het een grote vis werd. De herkansing van het weekend. Onwrikbaar zat het minieme dregje in de kaak. Niet te lossen. Tot ik zag dat de speldje open was gegaan. Stress! Zonder dralen greep ik juist en de buit kwam binnen. Marleen hanteerde het lint en kwam uit op 107 cm. Ze was blij, eindelijk een grote snoek in levende lijve! Na een aantal poses in de ondergaande zon zwom de vis krachtig weg, een beetje tricky na een heftige dril en erg warm weer.
De buit was binnen. De boot vloog op de trailer en gezellig nakeuvelend karden we naar België, de open ramen lieten de warme bries in de wagen. Hmmmm…
We zijn terug. Onze eerste vakantie na de renovatie van onze woning zit er op. Het was al een paar jaar geleden dat we nog eens in De Baronnies waren, de streek noordelijk van de Mont Ventoux. Voor de natuurliefhebber is het er prachtig, en de wijn en olijven zijn niet te versmaden! Nu is zo’n vakantie niet bedoeld om te vissen maar om te relaxen. Maar in het achterhoofd… ja, u herkent het. Toch maar m’n Orvis vliegenhengeltje #4 meegenomen en de vliegbindkist.
In alle riviertjes in deze streek staat in de zomer erg weinig water en dat maakt het voor forellen héél moeilijk om rond te komen. Kopvoorn doet het daar wél goed. Ze worden echter niet groot, met 40 cm heb je al een beste te pakken. Omdat de waterstand zo laag was werd het een zéér technische visserij. Ochtendlijk sluip- en klimwerk, want eens een vis je had opgemerkt werd het heel moeilijk om ze met succes aan te werpen. Maar, ik heb goed gevangen. Tien à twintig kopvoorns op een paar uur tijd is heel plezant tijdens de vakantie. Daarna terug naar het verblijf -met een tussenstopje voor vers stokbrood- en aanschuiven voor het ontbijt. Een vakantiedag kan slechter beginnen!
Beetje knutselwerk. Tandpijnbezorgers voor grote snoek. Een dertig-grams spinnerbaitje. Een veertiggrams Grinder-imitatie en een beul van een zwarte spinner. Allen met #7 spinnerbladen. Mmmm, het weer zit niet goed maar toch eens proberen dit weekend…
Wederom een gestolen moment. Jan is 14 dagen bij mij op vakantie, er wordt dus niet gevist. Ik vroeg het hem vriendelijk of hij geen zin had om eens mee te gaan. Varen en op de boeg zitten als Leonardo in ‘Titanic’, dat is véél leuker dan vissen. Daarom wilde hij ook weer eens mee. Maar ik had ook een extra hengeltje mee…
We waren er pas na de middag, een korte visdag dus. Bloedheet, geen zuchtje wind en ook geen stroming. Watertemperatuur 24°, er zijn betere omstandigheden. De snoekbaarzen lagen inderdaad stil want op twee goede stekken kreeg ik geen enkele beet. Jan vroeg me om de vertikaal-techniek uit te leggen en hij probeerde het ook even. Echter, zonder beet gaat het rap vervelen en hij bouwde dan maar (met handdoeken) een afdakje over m’n fronttroller. Een schaduwplekje om computerspelletjes te spelen. Hij was verdwenen.
Ik kreeg geen beet, geen enkele. Tegen vieren vroeg de computerman of we ergens in de schaduw konden liggen om onze frigobox leeg te eten.
Oké, ‘t was wel een eind varen maar dat bracht ons wél verfrissing. Het laatste broodje was nog niet doorgeslikt of m’n Fin-S shadje tikte al weer over de bodem. Direct volgde er een misser en twintig meter verder kreeg ik een beuk die eindigde in een trage lompe dril. Ik wist het direct. Jan stond met het fototoestel in de aanslag en de lintmeter gaf 85 cm aan. Nou, voor eerste van de namiddag kon dit echt wel tellen! Deze alleen was al de moeite om tot hier te rijden.
Jan was instant gestimuleerd om ook aan het vissen te slaan en na tien minuten had hij er ook één! Goed zo, en helemaal zelf gevangen! Zo zie ik het graag en ik zat lachend van dit moment te genieten. Er volgden nog een paar missers en ik besloot -met het oog op naderend onweer- om terug te verkassen richting trailerhelling.
Een tussenstop op één van m’n waypoints bracht twee leuke vissen na elkaar, maar op deze stek begon het keihard te waaien. Het weer stond me niet aan en ik stoof naar de trailerhelling. Daar konden we in de luwte nog wel even vissen. Ook daar kwamen nu wel een paar aanbeten en de stand werd zowaar vier voor mij, en vijf voor Jan! Ik kon de gedachte om afgetroefd te worden door mijn eigen -niet vissende- zoon niet verdragen en besloot er mee te stoppen. Nee, grapje. Thuis stonden de gevulde parika’s al te wachten en dat moest ook nog gebeuren! Leuke dag Jan, en dat besef je ook wel, denk ik. Nog nooit op snoekbaars gevist en op zo’n subtiele manier vijf vissen gevangen. Ja, ik ben fier!
Jan belde of ik nog een plaatsje vrij had op de boot, liefst zaterdag. Nee, dat ging niet meer, maar zondag wel. Ik wilde absoluut nog een dagje vertikalen… dus trokken we naar ‘t groot water. Ik had de wind wat onderschat, aan de trailerhelling viel het nog mee maar wat verderop kwam het water zo binnen geslagen. We visten de dag uit op één ruime stek, min of meer uit wind. Als je verplicht bent om op één plek te blijven dan doe je ook moeite om die serieus uit te spitten en dat loont ooit nog wel eens…
Jan is geen vertikaler maar had er wel eens zin in. De beheersing van hengel en kunstaas zat goed, ik kon er niks op aanmerken. Ware het niet dat hij om de haverklap vastzat aan de bodem en er zelfs de stop wilde uittrekken… Ik kon niks verzinnen waarom hij dit steeds voorhad, het gebeurde nou eenmaal… Hij raakte er van gefrustreerd, waarschijnlijk omdat het mijn shadjes waren, haha! Het duurde zowat tot de middag tot de beet er in kwam en ik regelmatig een snoekbaarsje aantikte. De actie lag rond de 5-meterlijn en die hield ik zo goed mogelijk aan. De nieuwe electromotor doet het prima, zoveel controle heb ik nog nooit gehad.
Jan maakte er het beste van maar het lukte niet zo goed. In de late middag stond de stand op 10-2 in mijn voordeel. Niet dat het een wedstrijdje was, hoor. Met zicht op de trailerhelling en het einde van de visdag ondernam onze gebruinde -net uit vakantie terug- en gezonnebrilde ‘amerikaan’ in flashy outfit een wanhoopspoging en sloeg er in een mum van tijd drie na elkaar uit. Zodat hij toch nog tevreden kon terugkijken op een leuke dag! Op de terugweg zag ik ondertussen traditioneel langs de autosnelweg een ree, knabbelend aan het struikgewas. Dertig meter van de weg! Zou dit dan dezelfde zijn als vorige week?
Ik ben gesloopt. Drie uur slaap in deze plotse hitte om voor dag en dauw aan het water te zijn in Nederland. Het hakt er in. Ik had afgesproken met Jacques Schouten om een dag op het grote water te vissen. Omdat er vorige week wel wat actie was geweest stelde ik voor om naar het zelfde water te gaan. De kans op een echt grote snoek is altijd aanwezig, al is ze soms ver uit de buurt. Jacques was -zoals altijd- eerder present en zat naar de vroege vogeltjes te luisteren. Het weerzien is altijd leuk en we zaten al vlug als eerste op het water. Jacques koos voor een grote zwarte spinner, ik voor een variatie aan ondiep lopend aas. En ja, de eerste aanbeet kwam vlug, een mooie donkere baars. Net 46 cm en Jacques’ dag kon al niet meer stuk!
Secuur werden meerdere stekken uitgeworpen, van ondiep tot diep. Het aangename briesje viel weg en het werd erg warm, je voelde de kans tot vangen zo wegsmelten. Maar op dit water weet je nooit, doorgaan dus. Na een tijdje kwam er een snoekboot achter me door, duidelijk om te weten wat ik aan het doen was. Honderd meter verder gaan ze ook aan de slag, zonder goed te weten wat ze op die plek moesten doen. Ik heb niet graag pottenkijkers en ga er vandoor naar de overkant. Ik maak nadien drie mooie driften en we hebben het idee dat we alles juist doen, alleen is er beneden geen actie. Zit het warme weer of de plotse troebelheid van het water er voor iets tussen?
Twee uur later zijn de pottenkijkers er opnieuw, eerst varen ze zich op links vast in het wier en komen dan terug traag achter me door om tweehonderd meter rechts aan het zelfde driftje te beginnen als wij net gestart waren. Het is hier maar een paar duizend hectaren groot, mannen! Ze houden het niet lang vol en verdwijnen in de middagzon…
Ik was in een scherpe bui en Jacques moest het ontgelden met mijn woordgrappen. Met z’n droge humor liet ie me ook niet gespaard. Heerlijk om zo op het water te zitten!
De vis lijkt verdwenen naar duistere diepten en we besluiten iets anders te doen. Trollen op iets dieper water. Niet m’n favoriete bezigheid maar je weet nooit. Een paar kilometer verder roert zich een snoekbaars maar dan is het finaal over. We geven ons over aan de kracht van de hitte, de loomheid van het water en de luie snoeken. Naar huis. Net dan trekt de wind -zoals voorspeld- aan. Ik zit net op de autosnelweg als de eerste druppels vallen.
Go with the flow. Met Marleen. Op zo’n heerlijk warme dag wilde ze wel een dagje met de boot mee. Had ik ineens een fotograaf bij! Enig aandringen om haar te laten vertikalen mislukte. Het is geen visser, helaas. Geef haar een goed boek en ze is gelukkig. Ik vind het erg gezellig om zo samen op de boot te zitten. Maar goed, ik was naar de rivier om te vertikalen, en het viel best mee gezien m’n gebrekkige kennis van het stuk op zich en de duizenden mogelijkheden die het stromende water biedt. Deels vissend op mijn gekende stek en voor de rest verkennend en noterend in de vorm van waypoints. Kort, ik sloeg er weer een hoop mis, lostte er nog meer en landde er juist tien. Spijtig genoeg verspeelde ik net de twee grootste vissen tijdens de dril… Gaargestoofd en bruingebrand genoten we van de vallende zon en haalden we het uiterste uit deze eerste echte zomerdag! Zaalig. Ach ja, tijdens het terugrijden zagen we een ree op de meest onwaarschijnlijke plek, tussen twee autowegen in. Nederland, what a place.
Een dag met Fons op een groot water, op zoek naar mama’s. Grote snoeken. Boven Antwerpen was de hemel zo zwart als pek maar eens in Nederland trok de lucht open en hadden we een fantastische dag op het water. Aangename temperatuur, een tochtje en een wolk en zonnetje! Goede omstandigheden. Tien worpen ver en Fons had er al een snoekbaars op, een veelbelovend begin van de dag. De volgende stek bracht een misser voor Fons, het leek hem een dikke metervis… er zou best een dreg méér hangen aan die grote nieuwe van Art-Baits! Na het verkassen naar de overkant -best een eindje varen- haakte fons een volgende snoek. Geen beer maar toch uiterst welkom! Ik begon weeral te piekeren, Fons staat immers vooraan… en werpt een staande vis altijd eerst aan… Zou het kunnen?… Evengoed niet want even later is het mijn beurt met een vis die ik onder de boot de spinnerbait zie binnenzuigen. Heerlijk! De snoek doet er een schepje bovenop door bijna in de boot te springen.
Kilometers water worden afgevist maar het blijft nadien wat stil. Tot ik me in de richting van één van de belangrijke waypoints laat driften. Daar mistte Jacques vorig jaar de mega-vis. Eentje waar je een moord voor doet. Fons wist niks over deze waypoint en werpt z’n Creeper in een fantastisch gaatje in de planten. Daar zou ik als snoek ook willen liggen, dacht ik. Hij krijgt een tik en slaat de vis mis! Een vloek volgt… altijd jammer. Maar dan komt er een trage lome kolk boven die onwezenlijk groot uitdeind. Ik weet genoeg, en Fons’ frank valt na enkele minuten. Dit zou de vis van de dag geweest zijn! Maar het is en blijft vissen. Misschien toch een extra dregje naar achter voor de moeilijke dames?…
We doen een nieuw stuk water aan en ik verbaas me over de mogelijkheden, tientallen mooie bedden met planten. Nochtans vangen we er niks. We besluiten om terug te keren richting trailerhelling en in de nu opgestoken kabbel te vissen. Ik kan de boot kilometers laten driften met minieme bijsturing en we haken elk nog een kleinere vis. Ik krijg ook nog een volger van een hele beste snoekbaars die -zoals geweten- niet gauw een grote spinnerbait tussen de kaken klemt! We knallen in de valavond de boot op de trailer en karren voldaan huiswaarts, mijmerend over de grote lome kolk op de juiste stek…
Enige tijd geleden kon ik varen met Marc’s boot, terwijl hij een tukje deed. Het controleren met de Vector 3X electromotor ging zo goed dat ik ter plekke besliste dat ik er ook eentje wilde. Drie dagen later was het zover maar pas zaterdag was het de eerste keer dat ik ‘m kon uitproberen. Ik sta versteld dat ik zo veel méér controle heb over mijn boot. Een ding, z’n geld méér dan waard! Het werd een niet vooraf geplande dag want het weerbericht voorspelde slecht weer en te veel wind. Kantvissen dan maar… Maar het sloeg weeral eens om in een stralende dag met nauwelijks wind. We waren er dus toch op uit met de boot. Driftend sloegen Marc en ik aan het vertikalen, we hadden dit stuk water quasi voor ons alleen. Het was niet anders, tien minuten later hadden we al een paar aanbeten gehad, resulterend in kleinere snoekbaarzen. Maar na enig gezoek was het hek van de dam en vingen we een reeks mooie vissen tussen de 4 à 5 meter diep… Ik experimenteerde er op los met verschillende shadjes maar het maakte niet veel verschil. Het ving allemaal. Na een tijdje had ik een reeks waypoints op ‘een rij’ en deze stekken roomden we keer na keer nauwkeurig af. Erg plezant!
Marc deed ook deze keer z’n middagtukje maar ik wilde vangen. Slapen kon thuis nog! In de namiddag had ik de grootste snoekbaars, 75 cm. En tegen de avond krijste Marc van plezier toen er na een flinke dril een bak van een baars langszij kwam. Ietwat bleekjes door het troebele water maar wél goed dik. 51 cm… verdorie, en daar mee de grootste baars tot nog toe in mijn boot. I was as happy as he was! Perfect einde van onze visdag! We waren al vlug de tel kwijt geraakt maar we zaten ergens boven de 25 vissen, denk ik. Ik ga een tellertje kopen, dat is iets gemakkelijker. Ach ja, er was ook nog een snoekje bij die m’n wijsvinger goed open haalde. Er zat een flink onweer aan te komen en ik wilde de boot droog houden, een eindspurt naar de trailerhelling dus! Zwetend ruimden we de boel in de auto en het dekzeil lag net op de boot toen het losbarstte. Lachend om het succes karden we richting België! Zo mogen alle visdagen zijn. Yoehouu!
Het was geen dag om met de boot weg te gaan. Flinke rukwinden boven een windkracht 5. De geplande snoekdag met Jacques zou anders ingevuld worden. Hij kwam met het voorstel om eens op giebels en kroeskarper te gaan. Iets waar hij de laatste tijd fanatiek mee bezig is geweest. Voor mij is dit prima, niks liever dan een dagje naar een mini dobbertje turen. Leuk meertje in een toffe setting, m’n dag kon al niet meer stuk. Tegen het moment dat mijn plas gedaan was had Jacques al gevoerd, zat hij al, was er gepeild en nauwelijks momenten later hing er al eentje aan! Ik was m’n lijn nog door de oogjes van m’n matchhengel aan het halen! Hij zette de trend door en had het ook voorspeld. Hij won deze thuismatch met drie keer zoveel vis als ik. Kleine karpers, leuke voorns, brasems, een hele rits kroeskarpers passeerden de revue. Echt vissen. Heerlijk aan 16/00. Geen gedoe. Ik had wat moeite om op dit ondiep water aan de slag te raken en scherp te vissen. Na een tijdje lukte het me toch. Raar was dat er zich geen enkele giebel meldde. Die zitten er met hopen, volgens Jacques!
Een erg toffe namiddag. Eenmaal begon het te hozen, en zaten we lachend als twee kinderen onder de ene paraplu. Heerlijk! Het bracht mooie herinneringen van vroeger boven… Het was ook een plek waar Jacques weleer met zijn vader viste, wat ik erg speciaal vond. Ik kijk op naar mensen die met hun ouders of kinderen kunnen gaan vissen… Ik heb véél, maar dit genoegen is me niet gegund. Het was een prachtige namiddag, afgesloten met het heerlijke eten van Sylvia, getopt met twee Irish Coffees. Weer eens een dag die telt voor drie!
Ik had Marc vangstgarantie gegeven, redelijk riskant met een vis als graskarper. Die kunnen behoorlijk nukkig zijn, of zelfs gewoon onvindbaar. Gelukkig niet op vorige zaterdag. Op de eerste willekeurige plek waar ik -puur op gevoel- uitstapte lagen er een stuk of acht te zonnen aan het eind van de plompen. Ik liet Marc eerst werpen met een korst, naar de overkant van deze poldersloot. Hij was erg tuk op zo’n mooie graskarper. Na 5 minuten wierp ik dan ook maar in en ogenblikken later was daar de eerste deining onder mijn korst, de eerste aanslag van de dag. Mooie vis. Marc werd er wild van en extatisch zette hij het vissen voort. Amper tien minuten later is het zijn beurt. De vier meter FairPlay plooit tot in het handvat en het beest geeft wat het waard is. Prachtig om te zien! Uiteindelijk gaat ook deze mooie grassie op de gevoelige plaat. Ik stel voor om deze plek te laten rusten. We gaan op zoek naar andere vissen maar vinden ze niet, ook niet na het eten (lekkere Nederlandse kibbeling met veel te zoete saus). Ook de eerste stek is verlaten. Het weer slaat om, het word onrustig op het water en ook nog eens broeierig heet. Er zit iets aan te komen. Onweer? In ieder geval zijn de vissen er gevoelig aan en het zit er op met de vangst. We rijden terug zuidwaarts en bezoeken tal van veelbelovende stekken. Het ziet er goed uit voor de toekomst!
Net voor de sluiting van het roofvisseizoen in Nederland glipte er een snoekbaars uit mijn handen. Het beest wilde niet op de foto. Marc, die op blote voeten in de boot zat, kreeg de vis op zijn grote teen en werd gespiest. Véél bloed, en het stopte niet.
Hij dacht dat er wel iets van de vis in z’n teen achtergebleven was. Het leek onwaarschijnlijk, en de wonde genas tot een stevig bultje. Vorige week werden er toch foto’s genomen en wat blijkt: een stekel waar niet naast te kijken valt. Tot op het bot. Dit wordt een chirurgische ingreep en een week werkonbekwaamheid!
