Naar het einde van het barbeelseizoen gaan we graag nog eens ‘oogsten’ op de Ardense rivieren. Ongecompliceerd met de feeder vissen, wat gesoakte stinkende pellets mee, zeteltje en thermos, paraplutje en we zijn vertrokken. Na een paar stekken stond de teller’s avonds op 11 barbelen. Geslaagde dag met groots amusement!
Veertien dagen later stonden we er terug. Al direct kwam een inboorling klagen dat we daar niet meer mochten vissen. We vielen uit de lucht. En inderdaad, een van overheidswege veranderd reglement belette ons om volgens de regels te vissen…
Dan reden we maar naar de Grensmaas alwaar er -zoals verwacht- teveel water passeerde. We hadden een stek op het oog waar het nog meeviel maar ook daar kwam na een paar uur vissen de twijfel en bliezen we de aftocht.
Dit word wachten tot de grote opening in de Ardennen op de eerste zaterdag van Juni dus!

Ik ging een dagje bij Kevin zitten. Deze dubbelvangst was prachtig!

Alhoewel we elkaar wekelijks horen was deze morgen de verwondering groot toen bleek dat het wel drie jaar geleden was dat we samen gingen vissen! Oscar stond om 4u45 aan m’n deur, zo scherp als een giletteken. De haren strak naar achter en pretoogjes omdat ie kon gaan vissen!Een verre rit is zo volgepraat en na wat moeite raken we toch aan de waterkant. Oscar vist wekelijks met de feeder, liefst aan het grotere water. Omdat daar nog factoren zijn die hij wil onderzoeken en fine-tunen. Het moet fris blijven en het leren stopt nooit. Vandaag zat hij aan een voor hem onbekende rivier die er liefelijk en toegankelijk uitzag. De barbelen zagen wel iets in de komst van de Man van het Blauwe Boekje en hij ging moeiteloos met de beste exemplaren op de foto. Na de middag viel de actie weg en na enig zoekwerk kwamen we terug op het goede spoor. Net dan steeg het water pijlsnel en werd het vissen met mijn materiaal onmogelijk. Het was al mooi geweest, de PB was binnen, en voor etenstijd waren we terug in het Antwerpse. Hoe zei men dat ook al weer? ‘A proper piece of good angling’, Oscar!

Gisteren na het werk kon ik nog eens uitpakken. Vond een stekje in de schaduw en voerde flink wat pellets in de stroomnaad. Of toch wat er nog van stroomnaad overschiet. Dan eerst de boterhammetjes en de nodige liquide consumeren en daarna pas de korven te water. Dat schijnt prima te werken. Met 60 gram kan je nu alles doen, zelfs op de diepere stukken en dat plonst ook niet zo grof te water. Lang hoefde ik niet te wachten, 10 minuten later ging deze er vandoor. Dan trek je een grijns, hopend op een goede avond vol actie!Een kwartier later krijg ik de volgende aanbeet en deze vis lost na een paar seconden…Dan weet je het wel, het is voor lange tijd gedaan met de actie. En zo was het ook. Maar ik zat er zo lekker dat ik naar de bewegingloze hengeltoppen bleef turen… Wat kon mij het schelen. Ach, niet visloos naar huis, dat is toch ook mooi!…

Vorige week was het ook nog eens lekker bingo. We dachten eerst te gaan zeebaarzen op Johan’s enige vrije dag die ‘m nog restte. Ik maakte wat misbaar. Wat met de hitte? En de laatste keren was het immers toch niet meegevallen… En waarom niet eens gaan barbelen?… Dat gaf misschien wat meer zekerheid, alhoewel. Dat vond hij ook oké en dan zaten we tenminste op ons gemak, lekker achter de hengels in plaats van sjokken over golfbrekers en in stroming staan werpen. De brillemansen zaten ongeveer een uur op hun gemak en dan was het top actie. Dat rustig draaide toch ietsje anders uit, de mooisten zie je hieronder! 22 barbelen en 5 brasems… Onvergetelijke Dag.

Na het werk kon ik nog een paar uur vissen, een barbeel geeft immers extra kleur aan je dag! Er zat qua actie meer in maar toen een labrador nogal enthousiast in het water sprong was de stek duidelijk verstoord. Jammer, maar niet visloos! En da’s wat telt!

Had vanavond 6 barbelen van alle slag tot deze karper er als een raket vandoor ging. Aan een 1,75 lbs barbeelhengel en 28/00 nylon rigje, een dril op het scherpst van de snee aan een haakje 12. Over een wierbed en langs de rotsen van de Lot. Marleen schepte en fotografeerde als een pro. I’m a Happy man!…

Zaterdag had ik een voorbereidende vergadering voor een nieuw project. Ik wist het wat vroeger te plannen, ik had er graag nog een namiddagje vissen aangebreid want bij de deur was het niet. Maar Theo Pustjens imponeerde mij met z’n Heylakker… Wat een prachtig meer en hoe mooi is de omgeving daar. Over de vissen zal ik maar zwijgen want daar kwijlt heel karpervissend Vlaanderen om. Ik begrijp dat het z’n levenswerk is, samen met z’n hechte vriendengroep. Stiekem was ik een beetje jaloers, en wie me kent weet dat het moeilijk is om me jaloers te krijgen. Ik zat er zo op m’n gemak, met Theo, Filip, Mark en John & Esther, onder de luifel van hun clubhuis dat ik m’n namiddagje vissen gewoon vergat. Om 17u dacht ik toch aan vertrekken en alsnog een korte poging te wagen, als de stroming het me ten minste toeliet. Doen. Ik knalde de 140 grams korven er in en het leven voelde goed. De hengeltippen bewogen synchroon in de stroom. Ik zat. En dat na een reeds geslaagde dag! Aan de horizon werd het snel intens zwart en ik bleef hopen om toch een uurtje te kunnen vissen zonder weggespoeld te worden door het naderende zware onweer. Toen de eerste druppels vielen ruimde ik de camera en de afstandsbediening op en kroop in m’n veel te warme regenkledij… Het voorspelde niks goed. Je kon het al raden, zo gaat het altijd, de baitrunner gierde het uit… en wat later kon ik grinnikend een beste barbeel scheppen. Snel een foto, vis terug en alles kletsnat en van ver in de wagen gegooid! Op de terugweg stond de autoweg blank, en ik vond het nog leuk ook. Het uurtje was goed benut.

Oostenwind en regen. De afvoer op de rivier zorgt voor snel schommelende waterstanden en daar was gisteren niet naast te kijken. Op de eerste barbeel stek kreeg ik pas met 120 gram voet aan de grond. En dan nog. Het viste niet lekker, geen beet en ik besloot om te wisselen van plaats. Daar vond ik Dirk Aerts die net een mooie roofblei ving met de vlieg. Dat eindigt al gauw in een keuvel van een uur, zeker als Fons er bij komt staan, ook een vliegvisser. Dan gaat het al gauw over grains, feet, tungsten en polyleaders. Leuk om hen eens terug te zien maar dat brengt geen vis in het net. 🙂 Het werd helemaal te gek toen we kennis maakten met de Koning van de Maas, zoals hij zichzelf kroonde. Bejaarde man op speed, die blijkbaar net een restart van z’n uitgevallen pacemaker achter de rug had (voor zover ik het kon begrijpen). Het was er niet aan te merken!
Ondertussen laat Kevin Diederen weten dat hij op weg is naar het water en we spreken corona-wise ergens anders af. De stek ligt er intimiderend bij, toch voor deze tijd van het jaar. Er zit niks anders op dan het wat alternatief aan te pakken. Het lijkt prima maar we zitten er wat verslagen bij als de waterstand plots pijlsnel zakt en alle stroming wegvalt. Even kwam de twijfel maar die verdween even snel als de snoeksprong die ik deed naar m’n hengels. De eerste aanbeet bracht een gave, grijze barbeel en maakte m’n dag goed! Dat gaf moed op deze grijze regendag en niet veel later kwam er actie op de meer verspreidde hengels. Kevin kon er ook twee bijschrijven in z’n notitieboekje. We hadden het gevoel dat we resultaat haalden en bijleerden. Ik bleef tot -net niet- donker, Kevin viste nog een stukje door.
M’n platte telefoon zorgde er voor dat ik straal verloren reed in een donkere stad, reed door gehuchten met onbekende en tot de verbeelding sprekende namen. Blij om uiteindelijk een groen bord met ‘Antwerpen’ te vinden. Terug naar huis!
Slechts één barbeel vandaag, maar wel een hele mooie. Happy man. Visdag geslaagd!

En zo stond ik gisteren terug in de rivier, op zoek naar barbeel. De liter maden die ik meehad bezorgde me enkel een sneep, een flinke, waar ik heel blij mee ben! Deze soort had ik niet eerder gevangen… De barbelen waren talrijk aanwezig maar ik kon er al trottend geen enkele aantikken… Ontmoedigd ben ik misschien te vroeg gestopt, moe. Met een langere hengel zou het toch eenvoudiger zijn. Was wel leerlijk om te zien wat je kan veranderen in de drift van de dobber door het schuiven met verspreid lood.
In de namiddag koos ik voor de kunstaas hengel op een paar andere stekken waar ik snoekbaars en barbeel weet. Geen snoekbaarzen gezien maar in de late namiddag uiteindelijk nog drie mooie barbelen gevangen. Ene ving ik op het zicht met een traag naar beneden dwarrelend lepeltje, de anderen in de diepte op een vrij grote shad. Ondertussen was het weer flink omgeslagen en was het wennen aan de kelderende temperaturen. De beelden zijn maar zozo, ik had de camera uit voorzorg thuisgelaten. Binnenkort staat er weer zoveel water in de rivier dat efficiënt vissen op deze manier bijna onmogelijk word. Laat de regen toch maar komen… dan doen we weer iets anders!…

Op stek 1 zaten er drie vissers en kwamen er nog 2 extra aan toen ik afdroop, dat vond ik vrij speciaal voor een maandagmorgen. Stek 2, 3 en 4 vielen af, wegens geen grashalm schaduw. Stek 5 was ok en ik ving algauw een dikke brasem maar het werd te warm en te gek met kajakkers. Een trotter die pal naast me kwam vissen was er te veel aan… en ik vertrok naar andere oorden, zonder barbeel. Marleen vind dat gesleur allemaal ok en is overal gelukkig, zo ook tijdens m’n zoektocht. Stek 6, daar had ik niet eerder aan gedacht en de eik gaf ons prachtige schaduw… Het kon me zelfs geen bal meer schelen of er nog een aanbeet kwam of niet. In rust de dag doorkomen was het voornaamste… En dan kwam er een inboorling aandraven, barbeelvisser in spé, die zich 20 meter van mij neerplofte en flink in m’n weg zat. Hij zag geen reden om dat niet te doen. Ach… ja… laat maar zo, genoeg rondgedraafd voor vandaag. Ik kreeg net voor we naar huis vertrokken nog een beet uit een nieuw ontdekt geultje, het barbeeltje mocht voor z’n leuk gedrag op de foto als afmaker van deze -mocht u het nog niet doorhebben- zeer taaie dag!…

Ik geraak momenteel niet in m’n vakantie drive want er is teveel om over te tobben. Een dagje barbelen met de Kev leek me mooi om daar verandering in te brengen… Kevin Diederen staat al maanden wild van het barbeelvissen, ik vermoed dat hij zelfs in bed nog altijd over centre pins en 4 grams dobbers ligt te praten! En ik ben op kantoor het gewillige slachtoffer :-).
Om 4u30 waren we al op en al piekerend reed ik in het donker de stekken tegemoet. De rivier lag er prachtig bij in het eerste licht, we gaven de stek eerst wat voer en gingen aan de slag. Ik wat trager, al suffend en mopperend, het was duidelijk m’n dag niet… We zaten in de voormiddag zonder barbeel maar wel erg op ons gemakje in het zonnetje. Na de middag verkasten we, er moest op z’n minst ‘iets’ gebeuren. Op de nieuwe stek kwam er ogenblikkelijk actie en Kevin haakte er drie of vier voor ik opmerkte dat het vandaag voor mij niet meer ging gebeuren ;-). Effe daarna glij ik uit en maak een keiharde smak tussen de keien. Kevins blauwe ogen keken verschrikt, bang dat hij OG op z’n rug naar het ziekenhuis moest brengen! Was me dat een Reset en ik ben zeker dat dit verhaal mij bij Korda nog jaren achtervolgt!
Die mij kent weet dat ik -eens terug helder- een tandje bij steek. Als bij wonder ging het inderdaad los en het was de start van een ongelofelijke namiddag waar we beiden volop in de barbelen zaten… Plots werden ze nog iets groter en er kwam een 76 in het net, even groot als m’n topper tot nog toe. Wakker, dat was ik! We raakten zowat de tel kwijt en ik zette een aantal zeventigers terug zonder foto… ach ja, het maakt niet uit. Maar dan komt er een dril van een vis waarvan je weet dat het een hele beste is… De bleke barbeel meet exact 80 cm, met 5,65 kg… een machtige bak! Wat een moment van ontlading en een fantastisch moment om met je vismaat te delen…
Rond 17u was ik geradbraakt en trok huiswaarts. Vanop de top van de oever zag ik Kevin al terug staan drillen. Hij ging door tot het donker was, met verschillende dikke zeventigers en zowaar een 81 cm! Dat is al eens wat zonnebrand waard, hé! Truly, unforgettable moments…

Alzo schreef Kevin Diederen op Facebook: “Het was duidelijk niet zijn ochtend! Onhandig en er totaal niet “bij” zijn was een goede omschrijving van de ochtend. En daarbij bleven de aanbeten ook nog eens uit. Op stek nummer twee donderde Geert Vandeplancke vervolgens ook nog eens van een rotsblok. “Nu zal ik wel wakker zijn” was de reactie van de geweldige kerel die hij is. En dat was hij zeker! Wat slecht begon werd een visdag om nooit te vergeten. Van denken aan een blank naar een absurd aantal. Gekleurd van de brandende zon en gesloopt van het drillen.
En die ene echt grote barbeel… die heeft een indruk voor het leven gemaakt. En voortaan weten we het ook op kantoor. Als Geert hapert hoef je hem enkel een opdonder te geven.”

Vandaag trok ik met Marleen naar de Ardennen. M’n gevoel zei dat ik voor barbeel ergens anders moest zijn maar ze wilde zo graag eens terug naar waar we vorig jaar zo’n leuke vangsten deden. Maar wat een schril contrast, nog minder dan zeer weinig water en iedere steen zichtbaar… Waar moet het heen als dit weer nog wat extremer wordt? Het gedrag van de vissen sprak boekdelen, schichtig en uiterst voorzichtig… Het was zoeken en aanpassen. Wat ook opviel was de grote hoeveelheden oude lijn op de oever, stront overal, en pellets in het rond gestrooid alsof het niks kost. Ik begrijp dat niet, vorig jaar geen kat te zien, nu plat gevist. Op de eerste stek had ik er genoeg van toen er langs de ene kant twee bleke gothics zand begonnen te wassen met een zeef, als waren ze op zoek naar goud (ik had ‘t moeten fotograferen)… en langs de andere kant had ik een groep met keien werpende licht mentaal gehandicapten (ik had ‘t ook moeten fotograferen).
Toen de eerste kilokei onder m’n hengeltoppen plonsde had ik er genoeg van en keilde er ene terug. Toen pas had de begeleiding door dat ‘t er serieus over was. Ik ben nochtans tolerant genoeg. Ach, verkassen dan maar. We zaten op de volgende stek als koningen aan de oever. Na wat gezoek kon ik er daar ook nog een paar overhalen door nog fijner te gaan vissen en uiteindelijk stond de ‘score’ op zes barbelen. Allen aan de kleine kant maar amusement van de bovenste plank, in een prachtige omgeving…

Ik zag tijdens de terugweg van het werk m’n zeebaarshengel in de auto en dacht dat ik er evengoed wat kon mee werpen in Nederland. Probleem: slecht één veel te zwaar 15-grams shadje aan de speld en geen kunstaas tas bij. 45/00 voorslag? Dat moet ook maar lukken. Drie kwartiertjes gevist en dat mooi gevuld met deze meer dan flinke baas van de nering. Wat een klop op dat kunstaasje was me dat! Geen schepnet bij, geen mat, geen botten, geen fototoestel, dan maar zo terug. Me happy!

After Work Session. Ik had een stek in gedachten maar daar zat reeds iemand stroomafwaarts, ik had bijna twee feederkorven voor z’n voeten in het water geknald… Plannen gewijzigd en een beetje geïmproviseerd op een nieuwe plek, een avondje is te kort om te tanen. Lang wachten op een aanbeet hoefde niet en ik was blij dat de avond niet visloos zou passeren met een vis die de zeventig net niet haalde. De stek was wat verstoord en op de koop toe verspeelde ik wat later een barbeel die ergens vast wist te raken en de boel aan flarden trok. Dat was het sein om naar huis te vertrekken… of nee… dat speciale gevoel… de stek nog eens goed bekijken en toch nog maar eens inwerpen en een paar meter opschuiven… om prompt twee aanbeten na elkaar te krijgen. Eén prachtige vis op de kant, en de andere verspeeld tussen de stenen. Daar vis je dus weerhaakloos voor… Twee mooie barbelen op een zeer kort doordeweeks avondje, me happy OG Geert!…

Er zijn dingen in het leven waarvan je gewenst had dat je het eerder overkwam. De ene gaat de wereld zien, de ander zet een bescheiden tattoo, gaat misschien macro fotograferen, koopt een mega-tv of krijgt een eerste kindje… Je moet dus 55 jaar zijn om voor het eerst te gaan ‘trotten’ 🙂
Onder lichte uitdaging door Kevin Diederen was het gisteren zover. Hij stopte me dinsdag op kantoor de hagelnieuwe Guru N-Gauge 11′ Pellet Waggler in de handen om dat ie wist dat ik laatst een oudere trotting reel had aangeschaft. 2 liter maden ingeslagen, knappe dobbers van Leon Haenen, verse lijn gespoeld… om 4u30 op en ik stond al vlug in de rivier… Het is wat wennen, dat menden. Maar ik ken het uit het vliegvissen. Het moeilijkste is de uitloding, op een bevist bestand is dat duidelijk heel belangrijk. Geconcentreerd gewicht laat je wel vissen op diepte maar de presentatie is met gespreide kleinere loodjes veel beter. En de aanbeten waren er… ik wist naast een beekforel, wat kopvoorntjes en de alom aanwezige grondels ook mooi vijf barbelen te strikken!
Het is een concentratiespelletje, het was na twee uur als ik voor ‘t eerst dacht aan eten en drinken… Ik was dan ook bekaf maar heb ongelofelijk genoten van deze dag alleen zijn en te vissen op z’n puurst.
Nog eens terugkomend op de N-Gauge Pellet Waggler: zeer fijne en gevoelige hengel, snel en krachtig maar wat plooit deze hengel mooi tot in het handvat. En wat heeft deze hengel geplooid!…

Vandaag reed ik voor het eerst sedert het begin van de lockdown richting Korda Benelux, over de grens. Een leuk weerzien met de collega’s van het marketingteam!
Vanavond plakte ik er een korte barbeelsessie aan vast maar dat viel niet mee. Ik had in het eerste kwartier een geloste vis boven de stek en dat is niet best, het bleef nadien akelig stil en ik dacht visloos huiswaarts te keren… Toch nog eens iets anders geprobeerd, lichter, langer en fijner… Vijf minuten later kwam het goedmakertje van de avond…

De corona-tandem Jespers-Vandeplancke toog nog eens naar de waterkant in de hoop op een barbeel! Geen lang breed verhaal deze keer: drie stekken verder stond de stand op zes schitterende vissen, breed lachende smoelen en roodverbrande nekken! Voor Johan een ontdekking van een prachtige tak van de hengelsport. Geslaagd!

Wat onverwacht maar toch welkom! Tijdens een barbeel sessie waarbij deze hun achterkant lieten zien kwam er toch een volle run op twee 14 mm pellets. Tot m’n grote verbazing een grote roofblei!…

Met het komen van de kou,
komt het verkrampen der gewrichten,
ik hunker naar de zon,
de zomer waar ik zo van hou.

Ik ging vandaag bij mezelf te rade,
een dag van grote somberte,
regen én Regen,
van Rekem naar Kerkrade,
stond op ‘t laatst van de dag
een regenboog,
welhaast een teken dat ik zag…

Vandaag met Marleen richting het oosten des lands, nu het nog mooi weer is!… Héérlijk zitten aan ‘t kabbelend water met zo nu en dan een aanbeet, barbelen en grote brasems door elkaar. Prachtige vissen… Het is duidelijk dat het land water ontbreekt, de rivieren staan onwezenlijk laag, de vissen liggen op een hoopje en dat geeft best ook een hoopje dressuur…
Vroeg naar huis gereden want morgen ga ik nog eens vissen. Dat was lang geleden!

Vandaag eens richting Grensmaas. Op de eerste stek zat ik er voor spek en bonen bij, op de tweede ook. Prachtige omgeving dat wel, maar het gevoel was er niet. Ik ken het daar niet maar ik ben best bereid om er wat leergeld voor te betalen. De volgende stek voelde véél beter aan en ik werd al gauw beloond met een blok rivierbrasem en een kleine kopvoorn. Hmmm, dat leek er al meer op, nu nog zoeken naar de eerste barbeel. Dat was buiten een Hollands oudje gerekend die haar honden uitliet in het water voor mij. Stek naar de verdoemenis. Nee, ik wilde niet kwaad worden. Zinloos…
Volgende stekje stroomde ietsje meer en daar kwam de eerste barbeel piepen. M’n eerste Grensmaas barbeel, haha! Dank u, Rivier. Wat volgde waren een serie aanbeten zonder gehaakte vissen. Vond het bizar en had de indruk dat het steeds dezelfde vis was. Na iedere korf voer wat gemorrel en dan weer stil… Dan maar driedubbel zoveel aas op de rig en het nylon 20 cm ingekort. Hop, en ie hing er direct aan, ik had de hengel zelfs nog in m’n handen… spannende dril en een mooie vis in het net!
Daarna was ‘t over met de actie maar ik reed gelukkig naar huis.
Als ik iets wil dan moet ‘t gebeuren.
Een ganse dag niks moeten zeggen.
Een ganse dag niet gesproken.
Alleen maar naar het water geluisterd.
Het zijn de beste dagen.

Eens gehaakt staat een barbeel z’n mannetje en blijft fier tot ie terug het water in gaat… Ze maken soms een kwaad en niet te omschrijven geknor.
Een kopvoorn echter, laat zich drillen als ‘ik was in stomme verbazing van wat overkomt me nu weer’… In het net kijken ze je met een soort schaapachtigheid aan en zeggen zonder enig lawaai te maken: ik ben maar een lamme goedzak, wat doe je me aan?…
Dat viel me op.

Het is toch op het randje, met zo’n temperaturen aan het water gaan zitten… Deze morgen was het nog redelijk fris en zat ik op een nieuwe stek lekker onder de bomen. Het leek me wat te ondiep en m’n vermoeden werd waarheid. Visloos. Volgende stek gaf me direct een dubbelrun en flink wat actie (en ook geknoei) tot een stukje in de namiddag. Wederom een leuk aantal barbelen en een vette kopvoorn! Plots gaven ze er collectief de brui aan, wat ik ook probeerde. Te veel ozon in de lucht, dat zal het zijn! 🙂 Sweaty day it was!…

– Zon
– Ardense gezonde lucht
– Een stukje eenzaamheid
– 3 stekken en heel wat kilometers verder
– Plenty actie
– 2 kilo pellets verzet
– 2 doosjes gesoakte pellets in het rond gestrooid, per ongeluk
– Alles terug opgeraapt 🙂
– Gelukkig geen enkele vlaamse vlag gezien
– Leren werken met de zelfontspanner, yesss!
– Ondertussen drillen
– De tel kwijt, minstens 20 barbelen…
– Slechts met één hengel kunnen vissen
– Toch één toonbare foto 🙂
– Afgepeigerd

Het zijn,
de passie voor je hobby,
de stank van je aas,
de kracht van je tegenstander,
de kwaliteit van het materiaal,
de sterkte van het verhaal,
de actie van je hengel,
de lach van je vrienden,
de pracht van de locatie,
de druppels op de lens,
de eenvoud van de presentatie,
de complexiteit van de presentatie.
De kunst van iets te zien
en niet alleen te kijken.
De kunst van het werpen,
de textuur van je voer,
het gezelschap van diegenen
die je dierbaar zijn,
de oogopslag van de ander,
stilzwijgend begrijpend,
de kracht om te luisteren naar elkaar,
de verhalen te begrijpen,
de passie te verstaan,
de dingen waar het over gaat,
de passie voor het vissen.
Het is nooit te laat.

Zomaar, voor zij die me dierbaar zijn.

Zo deden Marleen en ik nog een dagje rondrit Ardennen, na de zware visdag tijdens OSL… Twee stekken met slechts één visje en een losser. De derde stek bracht na enige tijd goed op, 8 barbelen is niet slecht! Al waren het niet de betere vissen, het is groots amusement.
Lekker warm weer maar niet té, zo hebben we het graag!

Ik ga niet klagen op m’n vrije dag over de hitte, rigjes knopen moet ook gebeuren en dat doe ik liefst niet aan het water. Dat kost me vistijd!

Eerste vis van gisteren… Marleen neemt mooie foto’s en het is weeral het begin van een prachtige dag! Ik vind deze vissen zo schoon en perfect… ben er absoluut van gebeten. Zelfs hun slijm stinkt niet…

Mooi door de slip heen, deze barbeel. ‘Moe ge nie trekken, hebt beet, hallo’ zei Marleen. Dat had ik wel ook gezien, ja!

En zo trokken we gisteren naar de Ardennen, vol verwachting, je weet immers nooit… Ik voorspelde van alles, we zijn te vroeg, er komt pas actie vanaf 11 uur en om 17u is ‘t alweer gedaan en dan gaan we een hapje eten, enz… Er klopte eens niks van al m’n waarzeggerschap, ‘t was van begin tot eind hectisch en mijn nieuwe -en iets grovere- Powergum rigs deden het ook prima. Er werden slechts twee vissen verspeeld tussen de flinke stenen onder water. 16 barbelen zagen de binnenkant van m’n nieuwe, grote Korum net. Stuk voor stuk machtige vissen tussen de 60 en 71 cm. De voeremmer raakte leeg, ik probeerde of ne fijngemalen chocolade suikerwafel in de korf me nog een extra vis kon bezorgen maar dat was te veel gewenst. Je probeert eens wat.
We zagen de eendagsvliegen uit de lucht geplukt worden door ijverige zwaluwen, de scouts sjorden het kamp, de werkmannen deden voort, het leven was mooi.
Een dag met een gouden randje, mét een gouden compagnon die er ook nog eens helemaal van zat te genieten! Zaaaalig, alhoewel, alleen de Escalope Milanese viel wat tegen…

Ik zag vandaag voor het eerst de Grensmaas in de zomer, een erg lage waterstand en totaal geen stroming. Goed om stekken te bekijken maar ik zag me daar vandaag geen barbeel vangen. Wat ontmoedigd -een dag is kort- reed ik dan maar een flink stuk zuidelijker. Gelukkig maar, alleen al voor deze vis…
Wederom een zzzaaaalig dagje uit, alleen op de wereld!

Onze laatste vakantiedag. In de Ardennen was het ietsje frisser dan thuis, 30 graden of zo. Vrij laag water maar nog steeds geen goed doorzicht. De stek van vorige keer voelde niet goed aan, ik kreeg na een uur nog geen teken van leven en dus deden we maar de lange wandeling, al sloffend…
In de schaduw van een paar giganten zaten we goed fris en kon het echte vissen starten. Na een kwartiertje observeren had ik wel een idee waar ik het aas best kon plaatsen in de stroming. Als je tien minuten later vis op de kant heb dan weet je dat de keuze juist was! Er volgden er nog enkele en ik kon ook twee beste brasems op de mat leggen. Helaas wisten er ook twee barbelen te ontkomen boven de stek en dat merkte ik ogenblikkelijk in het wegvallen van de aanbeten. Links en rechts doken zwemmers op, stenengooiers en nog een paar maandagvissers, het werd dus nogal druk en we kozen het hazenpad! Thuis stond er een Minestrone soepeke klaar die we beiden met veel smaak naar binnen werkten! Leuke vangsten, geen mega resto bezoek om onze vakantie te besluiten maar ik ben weer dik tevreden met deze afloop! Congé Fini!
Nu stop ik met vissen.
Grapje.

Op aandringen van Marleen zaten we vandaag terug in de Ardennen. Een goei zeteltje, smakelijke pick-nick, rust en een goed boek, en ze is zo gelukkig! Ze vond het alleen niet zo tof om met al het materiaal zo ver te sjokken om op m’n -alweer nieuw gekozen stek- te komen…
Ergens halverwege merkte ze op ‘dat het hier wel mooi zitten zou zijn, lekker zicht en wat schaduw’… Ik kon haar gelijk geven, het was tof, maar voor een visser is dat van geen tel. Oké, zei ik, dan geven we het een kans! Een uurtje en we zijn weg!
Een half uurtje later kreeg ik zowat een dubbelrun die chaotisch eindigde!… Goed gestart en in plaats van het verderop te zoeken zou ik het relax tot ‘s avonds uitzitten op deze plek. Acht barbelen, drie lappen van brasems en twee geloste vissen later was ik helemaal klaar voor de pizzeria!
De grootste was 67 cm. Dat barbeel vissen is echt iet voor mij, zoeken én vinden, je hebt wat gevoel nodig om ze te vinden en zo doe ik het graag. Niet te theoretisch. Allé hop toegegeven, deze stek heeft Marleen de Wilde gevonden, hé! Wederom een zaaalig dagske vakantie! 

Zo, Marleen en ik toerden vandaag nog een keertje in de Ardennen rond, in zowat bijna tropische temperaturen! Ik had twee nieuwe stekken gezocht via Google Maps die me wel wat leken. Het water was net te troebel om de barbelen op het zicht te kunnen vinden. De eerste strook werd uit gemillimeterd maar ze deden het daar niet, althans ik vond het niet. Om de dag niet te verliezen reden we in de namiddag een stuk terug naar een andere rivier, en deze stek bleek een plaatje. Man, wat hebben we mooie plekjes in ons Belgenland! Ik koos op het gevoel de mooiste stroomnaad uit om te starten en na een kwartiertje lag de eerste in het netje. Er volgden er nog drie. Allen kleiner van formaat dan de vorige sessies maar vis is Vis! Zalig gepickniekt met Marleen en relaxed in ‘t zetelke gezeten! Vakantie met grote V.

Vandaag met Marleen op stap, zalig weertje en niet te overdadig warm. Vrij helder water na de soep van donderdag maar nog te troebel om goed te kunnen stalken. Terug een paar nieuwe microstekken gevonden en na uren zonder actie schoot het plots volop in gang. Terug zes stuks op de teller, allen zestigers en afgepaaid. Wel twee vissen gelost, één er van was een hele beste… Maar, ‘t was zalig zo met z’n tweetjes!…

Pas om 11 uur vertrokken. Met de storm van gisteren verwachte ik niet dat het water in de Ardennen een mooie theekleur zou hebben. Nee, ‘t was zowat ingekookte koffie met melk, en bijzonder hoog! Een kolkende massa en zonder stekinfo moest ik een paar zeilen bijzetten om een beetje stek te vinden. De plekjes van maandag waren niet bevisbaar. Stek 1 gaf niks na een half uur, stek 2 ook niet. Toch voelde het er goed. Ik schoof tien meter stroomafwaarts en kreeg direct een gierende aanbeet. Mooie vis, maar die loste… Het was het begin van een korte actie, ik kreeg er drie op de kant waarvan weer een mooie van 64cm. Ikke blij! Er kwamen wat mooie gele eendagsvliegen uit het water, een wonder is dat, ik mag daar graag naar kijken. En vooral naar de handige vogels die ze uit de lucht weten te plukken. Rond 17u viel het stil, ik vond niet direct iets nieuws met hoop op resultaat en Plankie kroop dan maar in z’n stalen ros om weer een goei anderhalf uur te karren. Ondertussen Ardense frieten gegeten. Dat goed bakken, dat kunnen ze daar nog altijd niet.

Nog steeds geen zin om in de rij te gaan staan aan de trailerhelling, ‘t is eens tijd voor iets anders!… Op de één of andere manier heb ik het op dit moment wat gezien met het bootgedoe. We varen mekaar bijna builen op het water. Had dringend nood om iets anders te doen en hoewel ik al enige barbelen gevangen had in het verleden vond ik het nu een mooi moment om hier een tijdje voor te gaan. Ik had m’n huiswerk gedaan, had vertrouwen in het aas en zonder enige goede stekinfo had ik maar een paar stekken via Google Maps aangetikt. Enige vliegvis-ervaring kan daarbij helpen. Lage maar niet te lage waterstand, met de Poloraid kon ik de diepe stukken ontwaren en daar kwamen ook de eerste twee vissen vandaan. Man, man, wat zijn dit raketten! Als de vlagzalm ‘the Lady of The Stream’ genoemd word, dan noem ik de barbeel ‘The Hulk’! Op de volgende stek zag ik ze in het flauwe zonlicht draaien in de lome stroming, met wel 10 te samen. Eén korf er net vóór deed ze in het niets verdwijnen en ik moest daar toch een goed half uurtje wachten voor de volgende zestiger op de mat kwam. Kort daarop had ik een bruin forelletje, ik zag ‘m zichzelf vastprikken, zeer bizar…
Het volgende stekje gaf me niks en bij de wandeling terug vond ik een diepere geul waar ik geen vis zag maar ik vermoedde ze er wel… 10 minuten later weer een zestiger, daarna een kleintje, en dan toch weer -voor mijn doen- een bak die er in slaagde om zelfs door de slip de overkant te bereiken… Héérlijk! Alhoewel ik de ganse dag de ziel uit m’n lijf heb gehoest was het deze dag intens genieten! Een frisse start. Vijf flinke barbelen en een kleintje, plus een kleurbolforel, het kan slechter voor een eerste sessie. Me Happy…

We willen afwisselen, deze zomer. Niet doorbeuken op snoek, of peuteren op snoekbaars, maar ook op zoek gaan naar brasem, zeelt of barbeel. Een goede waterstand en een vrije maandag leek ons ideaal om eens te gaan barbelen, ter afwisseling. We hebben er weinig kaas van gegeten en als er we er één hadden gevangen dan waren we al superblij geweest. Ik had vroeger eens op deze stek gevist maar toen we er aankwamen bleek het al gauw dat dit een plaatselijke visserij is, één waar je moet in investeren. Het gevoel was er wel, dat Marc en ik goed bezig waren. Alleen kwam er geen barbeel langs die ons dat ook bevestigde.
Ik ging aan de slag met twee feederhengels, op verschillende afstanden en met mais, brokjes, maden en worst. Marc wilde trotten met maden en particles. Dat lukte wonderwel goed want na enige tijd haakte hij de ene kopvoorn na de ander. Al bleven ze in grootte wat achter. Ik moest het stellen met één brasem. Geen barbeel te zien, en ook een andere hengelaar pakte z’n spullen vroegtijdig in, visloos. Bloedheet was het op de keien, en de stek werd verstoord door horden kano’s. Marc werd zelfs even belegerd! Achteraf reden we nog wat rond op zoek naar andere stekken, die er even veelbelovend uitzagen. Er is te weinig tijd voor dit alles, in één mensenleven! We will be back!…

Terug van vakantie in de Ardennen met Marleen. In de buurt van Dinant is er genoeg te beleven om een leuke week te hebben. Ik had me voorgenomen om ook nog wat te vissen. Had alleen maar blikken zoete maïs meegnomen, én een winckle picker en een matchhengel plus het nodige klein gerief. Dat was, dacht ik, genoeg om kans te maken op een barbeel of kopvoorn.
We deden de eerste dagen een afvaart van de Lesse. Een beetje tricky wegens de hoge waterstand en bijhorende gierende stroming. Maar we hielden ons opmerkelijk droog, kieperden niet om. Velen rond ons raakten in moeilijkheden, en zelfs de Belgische televisie berichtte over de vele ongelukkigen. Een ervaring rijker!
De volgende dag viste ik een paar uur vanaf een strandje in Hastière aan de Maas. Met de winckle-picker! Wat was dat lang geleden, ik was er in de periode 83-85 erg stevig mee bezig. Door het staren naar het flexibele topje kwamen mooie herinneringen boven, de fantastische wintervisserij op het kanaal Kortrijk Bossuit, de grote zeelten en brasems van de ter ziele gegane Gavers, de massa’s witvis van het kanaal Ooigem-Roeselare… Ik droomde terug, aaargghhhh…
Het duurde een tijd voor ik beet kreeg maar eindigde de avond met een 7tal mooie brasems.
De volgende dag zocht ik ander water, en de eerste aanbeet resulteerde in een barbeeltje maar tegen de middag was het één en al dikke brasems die de klok sloegen. ‘s Namiddags deden we een bezoek aan een slakkenkwekerij.
Woensdagmorgen wilde ik vroeg aan het water zijn, 7 uur was voor mij vakantie-vroeg-genoeg. Karpers sprongen, actie genoeg maar op een brasem na bleef de stek dood. Vele vasthangers in de stroming. Verkast. En nog meer vasthangers in de felle stroming. Nog eens verkast naar een uitlopende run.
Dat leek er al meer op, en na een klein uurtje kreeg ik een erg felle aanbeet en de enerverende dril deed al vermoeden dat er een barbeel verantwoordelijk was. Inderdaad, een mooie vis, wat een krachtpatsers zijn me dat! Tegen de middag had ik er zeven in het net gehad. Op eentje na allemaal vissen dik boven de 50 cm met als topper een 66 cm! Ik was daar waarlijk prima tevreden mee! Voor een willekeurige vakantiestek kan dat tellen.
De dag nadien pookte ik Marleen op om ‘s morgens maar eens mee te gaan, ik had het zogezegd gevonden, én had een fotograaf nodig. Wel, je kan het al raden, ook deze stek bleef dood. De stroming was bijna helemaal weggevallen en de barbelen waren foetsie.
Een hele voormiddag zonder actie. Net toen we honger kregen en op punt stonden om weg te gaan kon ik nog aanslaan op een weifelende aanbeet. Een medium barbeel kwam in het net. Niks in vergelijking met gisteren maar de eer was tenminste gered. Had ik er toch nog eentje voor de foto…
Vrijdag gingen we wandelen in de vallei van de Hermeton, een ware aanrader! Het bulkt er van de mooie kopvoorns, maar helaas mag je er niet vissen… De natuur is er adembenemend.
Zaterdag, terug thuis, liep ik wat verloren. Dat heb ik altijd na een uitje. Uiteindelijk pakte ik m’n spinmateriaal en reed naar een watertje in de buurt. De snoeken lagen vast. Maar ik vond een paar beste karpers en strooide een doosje mais op strategische spots in de buurt. Reed terug naar huis om m’n penhengel en een net te halen. Vlug nog een witbrood ingeslagen. Bellesporen toonden waar de vissen aan het azen waren, en ik haakte er in ee half uurtje twee. Eentje van ongeveer 9 kilo en een betere van +/- 11 kilo. Ik onhaakte ze in het water, had m’n onthaakmat niet bij.
Wat later, toen ik nakeek of m’n vlok nog op de haak zat schoot er een snoek op af! Leuk om te zien, het beest stond wat te aarzelen in de oppervlakte… en toen ik de vlok een achtje liet maken zoog hij ze naar binnen! Een snoek op de vlok, wel heb je ooit. Hij was onlangs eens gevangen want hij had een herkenbaar lidteken in de nek. Vol ongenoegen ging hij er vandoor toen ik m’n losliet. Mmmm, een snoek, mischien toch nog even dat spinmateriaal uit de auto nemen? Ik deed de beste stekjes waaiergewijs aan maar ik zag geen enkele snoek op m’n kunstaas knallen.
Terug op de eerste karperstek aangekomen hapte er een snoek de streamer in het kantje weg. En raad eens wie dat was, ja, de vis die een tijdje voordien die vlok had gepakt. Dit had ik nog nooit meegemaakt!…