Zaterdag had ik een voorbereidende vergadering voor een nieuw project. Ik wist het wat vroeger te plannen, ik had er graag nog een namiddagje vissen aangebreid want bij de deur was het niet. Maar Theo Pustjens imponeerde mij met z’n Heylakker… Wat een prachtig meer en hoe mooi is de omgeving daar. Over de vissen zal ik maar zwijgen want daar kwijlt heel karpervissend Vlaanderen om. Ik begrijp dat het z’n levenswerk is, samen met z’n hechte vriendengroep. Stiekem was ik een beetje jaloers, en wie me kent weet dat het moeilijk is om me jaloers te krijgen. Ik zat er zo op m’n gemak, met Theo, Filip, Mark en John & Esther, onder de luifel van hun clubhuis dat ik m’n namiddagje vissen gewoon vergat. Om 17u dacht ik toch aan vertrekken en alsnog een korte poging te wagen, als de stroming het me ten minste toeliet. Doen. Ik knalde de 140 grams korven er in en het leven voelde goed. De hengeltippen bewogen synchroon in de stroom. Ik zat. En dat na een reeds geslaagde dag! Aan de horizon werd het snel intens zwart en ik bleef hopen om toch een uurtje te kunnen vissen zonder weggespoeld te worden door het naderende zware onweer. Toen de eerste druppels vielen ruimde ik de camera en de afstandsbediening op en kroop in m’n veel te warme regenkledij… Het voorspelde niks goed. Je kon het al raden, zo gaat het altijd, de baitrunner gierde het uit… en wat later kon ik grinnikend een beste barbeel scheppen. Snel een foto, vis terug en alles kletsnat en van ver in de wagen gegooid! Op de terugweg stond de autoweg blank, en ik vond het nog leuk ook. Het uurtje was goed benut.