Vandaag trok ik met Marleen naar de Ardennen. M’n gevoel zei dat ik voor barbeel ergens anders moest zijn maar ze wilde zo graag eens terug naar waar we vorig jaar zo’n leuke vangsten deden. Maar wat een schril contrast, nog minder dan zeer weinig water en iedere steen zichtbaar… Waar moet het heen als dit weer nog wat extremer wordt? Het gedrag van de vissen sprak boekdelen, schichtig en uiterst voorzichtig… Het was zoeken en aanpassen. Wat ook opviel was de grote hoeveelheden oude lijn op de oever, stront overal, en pellets in het rond gestrooid alsof het niks kost. Ik begrijp dat niet, vorig jaar geen kat te zien, nu plat gevist. Op de eerste stek had ik er genoeg van toen er langs de ene kant twee bleke gothics zand begonnen te wassen met een zeef, als waren ze op zoek naar goud (ik had ‘t moeten fotograferen)… en langs de andere kant had ik een groep met keien werpende licht mentaal gehandicapten (ik had ‘t ook moeten fotograferen).
Toen de eerste kilokei onder m’n hengeltoppen plonsde had ik er genoeg van en keilde er ene terug. Toen pas had de begeleiding door dat ‘t er serieus over was. Ik ben nochtans tolerant genoeg. Ach, verkassen dan maar. We zaten op de volgende stek als koningen aan de oever. Na wat gezoek kon ik er daar ook nog een paar overhalen door nog fijner te gaan vissen en uiteindelijk stond de ‘score’ op zes barbelen. Allen aan de kleine kant maar amusement van de bovenste plank, in een prachtige omgeving…