Gisteren werd ik aan het water aangesproken door twee jonge meisjes met islamitische achtergrond, iets wat niet zo gauw gebeurt. Ze waren aarzelend maar hoogst curieus in wat ik aan het doen was en ‘of ze het ook eens mochten’ proberen? Tuurlijk! Helaas is het me niet gelukt om ze een visje te laten vangen, na een tijdje raakten ze het beu en vertrokken na me netjes bedankt te hebben. Vond het zaaaalig!
Wat nadien komen er twee hoogbejaarde dames voorbij die me ook aanspreken… Over het wel en wee en hoe dat nu tegenwoordig in z’n werk gaat, alles is modern nu. Ik praat graag met oude mensen met een open geest. Ze keken hun ogen uit maar de hengel vastnemen was er wat te veel aan. ‘Och’: zegt de oudste en kleinste van de twee -fris dametje dat wel- ‘Jaaa, maar ik heb vroeger véééél gevist hoor, meneer! Mijne man zaliger en ik waren veertig jaar of meer geleden ieder weekend aan het water, tot in Olland toe. Vraagt me nie om maaien te zeven want doar wet ik alles over’! Ik vertelde hen over Jan & Lutgard, die altijd samen vissen en dat vond ze héél wat! Ze vergaapten zich aan het materiaal, de ene wist niks over het vissen en het andere frêle dametje was zo in haar moment dat ik het prachtig gesprek vond. Na een tijdje werd ze moe en wilde verder stappen, niet zonder mij eerst te bedanken voor het ‘leuke en informatieve’ gesprek! ‘Nog een leuke avond verder, meneer’. Arm in arm schuifelden ze verder, het werd al wat koud. Ik vond het zaaaalig!