De Hel openbaarde zich op mijn verjaardag. Acht-en-veertig worden en combineren met een visdag is prima, tenzij het water met bakken uit lucht valt! Toch, we lieten het niet aan ons hart komen en goedgeluimd karden Fons en ik richting nederlandse polder. Het kon niet anders dat na het slechte weer van vorige week alle snoeken op scherp lagen. Ik bestelde voor de grap 20 snoeken, Fons schoot in de lach en vond het beter om zich iets terughoudender op te stellen. Met het eerste licht waren we opgetuigd en zoefden de baits richting water. Fons zou bijna heel de dag met een Pako-lepel vissen, ik met kleine maten jerkbaits.
Als gekken doken ze op het kunstaas, de één na de ander. Heerlijk! Helaas werden er niet zoveel snoeken gehaakt, het was alsof ze te ontstuimig waren, tegen het aas tikten, of er als een razende langsheen schoten. Bizar. Maar ‘t was prima amusement en groot vermaak. Na een uur of wat was ik al goed nat om dat ik geen extra regenbroek had aangetrokken. Terug bij de wagen deed ik dat wel, om een doorweekte jeans te vermijden… en ik zag m’n vliegenhengel liggen. Hmmm, toch maar even met de vlieg proberen! Een zelfgebonden EP 3D fiber-streamer in de speld en hakken maar. Tien worpen verder besloot m’n ouwe getrouwe Sage RPL #8 dat het lang genoeg duurde en na duizenden worpen sedert de jaren ’90 spatte de prachtige stok in twee. Godverd… Tien jaar geleden was ik hier woest voor geworden, nu laat ik gelaten de schouders zakken. Jammer… Een vermoeide hengel legt zijn topdeel.
Als bij wonder trok nadien de hemel open, de zon kwam piepen en het werd warm en blauw, nefast voor de vangsten. We hielden er toch de moed in en regelmatig kwam er een vis op de kant, al bleven de grotere vissen onzichtbaar… Tegen de avond hadden we elk een zevental snoeken gevangen en ons heerlijk geamuseerd! Veertien vissen, wel, dat is niet zover af van de twintig die ik had besteld!…

Zondag zou de beste dag worden. Eindelijk opklaringen en maar windkracht 3. Goed om te vertikalen en Luc De Baets ging mee! Hét karperfenomeen uit de jaren ’80 en ’90, wie kent hem niet? We zijn sedert het maken van ‘De Dunne Lijn‘ méér dan goed bevriend geraakt en onze regelmatige telefoontjes duren gemiddeld anderhalf uur. Luc is een turbo als het op vissen aankomt, hij heeft weinig aanknopingspunten nodig om erg sterk uit de hoek te komen en ik was dus reuze benieuwd hoe deze dag zou verlopen. Hoe zou hij als nieuweling het vertikalen vinden? Hij zou ook z’n nieuwe Lowrance dieptemeter meebrengen, om in te stellen en uit te proberen. Samen met een Tite-Lok steun en portable batterij… Zo ‘tight lock’ zou de stang echter niet blijken…
Gezien de hoeveelheid water die de laatste week viel dacht ik dat het wel goed zou lopen op de rivier i.p.v. het grote water. De keuze was snel gemaakt. En inderdaad, het bruine sop gierde over en langs de kribben. Luc vond het allemaal prachtig en genoot van ieder moment. De fleeces gingen uit en het was zowaar bijna t-shirtjes-weer. Er was ook tijd om over de persoonlijke dingen des levens te praten, er was de grap en de grol, maar de goede man bleef verdorie de ganse dag erg geconcentreerd vissen. Hij had nochtans de laatste dagen bitter weinig geslapen.
De eerste drift op een plateau van 4,5 meter diep bracht direct de gegeerde snoekbaarzen in de boot, de nul was na tien minuutjes al van het bord. Ook Luc vloog erin, ving, en mistte geen vis. De volgende stek, zo’n halve kilometer lang, bracht niks. Alhoewel, op de laatste 100 meter tikten we allebei een leuke snoek aan. Een plezier op de lichte St. Croix hengeltjes. De volgende stek gaf helemaal niks terwijl ik daar tot nog toe altijd wel een paar vissen ving. Veertien dagen geleden haakte ik daar nog een werkelijke beer van een snoekbaars die minutenlang onzichtbaar bleef alvorens te lossen. Niks nu. Op weg naar de volgende strook.
Aan 40 per uur stoven we over de golven en uit m’n ooghoek zie ik de transducer-stang overboord vallen! Door de slag op het water ontrolt de kabel zich vliegensvlug en met een ruk slaat de dieptemeter overboord! De kabels worden uit de kilo-batterij gerukt en die blijft gelukkig staan… Met een schreeuw sla ik het stuur om en hou m’n ogen gericht op het traag zinkende toestel… Het gewicht van de kabel en de stang trekt het zaakje onder. Ik gaf Luc één kans en hij graait half over bakboord met de ganse arm onder water. Het toestel is net verdwenen. Raak en gelukt. Een fijne coördinatie dus van twee vismaten. Wat een geluk, een ogenblik later was het hopeloos geweest. Een nieuw toestel met een verhaal dus!… Tite-Lok.
Kilometers verder naar de volgende plek. Niet tof, geen aanbeet, veel lawaai en onrust. Terug dan maar naar de eerste plek, en de lange tocht haalt de kou boven. Ik zie Luc krimpen op z’n stoel en z’n ogen beginnen te tranen van de snelheid. We achtervolgen ook even een laagvliegende aalscholver, omdat ik weet dat het Luc’s beste vrienden niet zijn… Hij glimlacht.
De nieuwe stek ligt in de luwte, voelt heerlijk, daar vissen we prachtige dag uit. Ondertussen hebben we het over het karpervissen, wat er allemaal ten goede én ten slechte is veranderd, ik hoor zowaar nog een paar dingen waar ik helemaal geen weet van had. Tijdens de volgende driften haken we hier en daar nog een snoekbaarsje maar de fut is er wel uit. De conclusie waarom is er ook, daar zijn we het samen over eens. Luc hield ondertussen de score bij (ik -reeds dementerende- moet dat zelf met een tellertje doen) en we hadden er blijkbaar zeventien. Tien voor mij en zeven voor Luc! Heerlijk toch?
We eindigden met de schemer en na wat geklooi om de boot goed te traileren karden we onder veel gekir huiswaarts. De spaghetti stond klaar en ging er vlot in! Luc, je kan altijd mee, het was plezant!

Zondagavond kon ik nog een uurtje weg, na een weekend van hagen scheren en hout hakselen. Videocamera mee op statief, voor het geval dat. Even nagedacht en zomaar wat beeldjes ge-shoot. Ik ben geen filmer maar je kan maar proberen, hé? Toch heb ik al wéér een aanbeet op film. Dat het geen grote vis is maakt helemaal niks uit. Fun op zondagavond. Fuel for my life.

Het weer viel tegen op onze maandelijkse visdag. Fons vond het zo erg nog niet, dit plotse warme weer. Ik voorspelde niks goeds. Ik wil al een tijdje naar nieuwe snoek-oorden maar loop nog wat te twijfelen, en besloot dan maar terug naar het grote water te gaan. We zijn er nu een klein beetje thuis. Fons bewees m’n ongelijk door op een nieuw stekje twee aanbeten na elkaar te krijgen. De ene gemist, de andere een sigaartje. Het werd tegen de middag bloedheet en de beloofde 3 Beaufort bleef uit. Rimpelloos. Toch hadden de vissen interesse want we kregen een aantal volgers waar we niet goed van werden! Enkele hele beste vissen volgden het diverse kunstaas, uiterst loom. Kansloos. Tegen donker miste Fons nog een kleintje op z’n Creeper. Fons omschreef het treffend: ‘Ik vis vandaag op Creepers!’. We piekerden ons suf, maar het lome weer was duidelijk de boosdoener. Volgend weekend word daar geslacht na het ruige weer, denk ik, alleen kan ik er niet bij zijn…

Doodmoe viel ik als een blok in slaap op de sofa, gaargestoofd en roosverbrand. Marleen opperde dat ze graag wou varen op zondag. Ik zag er tegen op. Op zondagmorgen treuzelde ik om niet te moeten vertrekken, nog zo’n hete dag had ik niet meer nodig! Tegen de middag dobberden we toch op het water, ergens anders. Ik vond het ondertussen wel oké. Het was ook draaglijk want er stond een licht briesje. Tussen het joelend watersportvolkje probeerde ik een paar snoekbaarzen te strikken. Weinig stroming voorspelde het ergste. Toch, na tien minuten vertikalen verraadde een harde beuk de aanbeet van een snoek. Het St. Croix-stokje gaf geen krimp en na een pittige dril zag ik het achterlijf van een hele dikke snoek. Wow! Maar ze loste, ze loste gewoon, verdomme. Ik vloekte en Marleen vond het zo spijtig want ze had nog nooit een grote snoek in levende lijve gezien… Een paar stekken verder peuterde ik twee mooie snoekbaarzen vanaf een paar vierkante meter. Op roze. Was dat misschien de oplossing? Het bleek van niet want voor de rest van de middag lag het stil. De enige andere vissers die ik zag hadden er twee, met z’n tweeën. Maar, het vissen was vandaag bijzaak, het dobberen in warm weer is ook tof. Marleen zat immens te genieten…
Toen de zon besloot te dalen stoof ik op het ondertussen rimpelloze water naar de helling. Toch nog een half uurtje proberen op de stek waar ik de snoek mistte. Om tijd te winnen en veel water af te vissen ging de boot ondertussen ongeveer aan twee kilometer per uur. Trollen met het kleine shadje dus. De spanning viel plots weg en ik sloeg. Het vertikaalstokje sloeg dubbel en ik wist meteen dat het een grote vis werd. De herkansing van het weekend. Onwrikbaar zat het minieme dregje in de kaak. Niet te lossen. Tot ik zag dat de speldje open was gegaan. Stress! Zonder dralen greep ik juist en de buit kwam binnen. Marleen hanteerde het lint en kwam uit op 107 cm. Ze was blij, eindelijk een grote snoek in levende lijve! Na een aantal poses in de ondergaande zon zwom de vis krachtig weg, een beetje tricky na een heftige dril en erg warm weer.
De buit was binnen. De boot vloog op de trailer en gezellig nakeuvelend karden we naar België, de open ramen lieten de warme bries in de wagen. Hmmmm…

Beetje knutselwerk. Tandpijnbezorgers voor grote snoek. Een dertig-grams spinnerbaitje. Een veertiggrams Grinder-imitatie en een beul van een zwarte spinner. Allen met #7 spinnerbladen. Mmmm, het weer zit niet goed maar toch eens proberen dit weekend…

Wederom een gestolen moment. Jan is 14 dagen bij mij op vakantie, er wordt dus niet gevist. Ik vroeg het hem vriendelijk of hij geen zin had om eens mee te gaan. Varen en op de boeg zitten als Leonardo in ‘Titanic’, dat is véél leuker dan vissen. Daarom wilde hij ook weer eens mee. Maar ik had ook een extra hengeltje mee…
We waren er pas na de middag, een korte visdag dus. Bloedheet, geen zuchtje wind en ook geen stroming. Watertemperatuur 24°, er zijn betere omstandigheden. De snoekbaarzen lagen inderdaad stil want op twee goede stekken kreeg ik geen enkele beet. Jan vroeg me om de vertikaal-techniek uit te leggen en hij probeerde het ook even. Echter, zonder beet gaat het rap vervelen en hij bouwde dan maar (met handdoeken) een afdakje over m’n fronttroller. Een schaduwplekje om computerspelletjes te spelen. Hij was verdwenen.
Ik kreeg geen beet, geen enkele. Tegen vieren vroeg de computerman of we ergens in de schaduw konden liggen om onze frigobox leeg te eten.
Oké, ‘t was wel een eind varen maar dat bracht ons wél verfrissing. Het laatste broodje was nog niet doorgeslikt of m’n Fin-S shadje tikte al weer over de bodem. Direct volgde er een misser en twintig meter verder kreeg ik een beuk die eindigde in een trage lompe dril. Ik wist het direct. Jan stond met het fototoestel in de aanslag en de lintmeter gaf 85 cm aan. Nou, voor eerste van de namiddag kon dit echt wel tellen! Deze alleen was al de moeite om tot hier te rijden.
Jan was instant gestimuleerd om ook aan het vissen te slaan en na tien minuten had hij er ook één! Goed zo, en helemaal zelf gevangen! Zo zie ik het graag en ik zat lachend van dit moment te genieten. Er volgden nog een paar missers en ik besloot -met het oog op naderend onweer- om terug te verkassen richting trailerhelling.
Een tussenstop op één van m’n waypoints bracht twee leuke vissen na elkaar, maar op deze stek begon het keihard te waaien. Het weer stond me niet aan en ik stoof naar de trailerhelling. Daar konden we in de luwte nog wel even vissen. Ook daar kwamen nu wel een paar aanbeten en de stand werd zowaar vier voor mij, en vijf voor Jan! Ik kon de gedachte om afgetroefd te worden door mijn eigen -niet vissende- zoon niet verdragen en besloot er mee te stoppen. Nee, grapje. Thuis stonden de gevulde parika’s al te wachten en dat moest ook nog gebeuren! Leuke dag Jan, en dat besef je ook wel, denk ik. Nog nooit op snoekbaars gevist en op zo’n subtiele manier vijf vissen gevangen. Ja, ik ben fier!

Jan belde of ik nog een plaatsje vrij had op de boot, liefst zaterdag. Nee, dat ging niet meer, maar zondag wel. Ik wilde absoluut nog een dagje vertikalen… dus trokken we naar ‘t groot water. Ik had de wind wat onderschat, aan de trailerhelling viel het nog mee maar wat verderop kwam het water zo binnen geslagen. We visten de dag uit op één ruime stek, min of meer uit wind. Als je verplicht bent om op één plek te blijven dan doe je ook moeite om die serieus uit te spitten en dat loont ooit nog wel eens…
Jan is geen vertikaler maar had er wel eens zin in. De beheersing van hengel en kunstaas zat goed, ik kon er niks op aanmerken. Ware het niet dat hij om de haverklap vastzat aan de bodem en er zelfs de stop wilde uittrekken… Ik kon niks verzinnen waarom hij dit steeds voorhad, het gebeurde nou eenmaal… Hij raakte er van gefrustreerd, waarschijnlijk omdat het mijn shadjes waren, haha! Het duurde zowat tot de middag tot de beet er in kwam en ik regelmatig een snoekbaarsje aantikte. De actie lag rond de 5-meterlijn en die hield ik zo goed mogelijk aan. De nieuwe electromotor doet het prima, zoveel controle heb ik nog nooit gehad.
Jan maakte er het beste van maar het lukte niet zo goed. In de late middag stond de stand op 10-2 in mijn voordeel. Niet dat het een wedstrijdje was, hoor. Met zicht op de trailerhelling en het einde van de visdag ondernam onze gebruinde -net uit vakantie terug- en gezonnebrilde ‘amerikaan’ in flashy outfit een wanhoopspoging en sloeg er in een mum van tijd drie na elkaar uit. Zodat hij toch nog tevreden kon terugkijken op een leuke dag! Op de terugweg zag ik ondertussen traditioneel langs de autosnelweg een ree, knabbelend aan het struikgewas. Dertig meter van de weg! Zou dit dan dezelfde zijn als vorige week?

Ik ben gesloopt. Drie uur slaap in deze plotse hitte om voor dag en dauw aan het water te zijn in Nederland. Het hakt er in. Ik had afgesproken met Jacques Schouten om een dag op het grote water te vissen. Omdat er vorige week wel wat actie was geweest stelde ik voor om naar het zelfde water te gaan. De kans op een echt grote snoek is altijd aanwezig, al is ze soms ver uit de buurt. Jacques was -zoals altijd- eerder present en zat naar de vroege vogeltjes te luisteren. Het weerzien is altijd leuk en we zaten al vlug als eerste op het water. Jacques koos voor een grote zwarte spinner, ik voor een variatie aan ondiep lopend aas. En ja, de eerste aanbeet kwam vlug, een mooie donkere baars. Net 46 cm en Jacques’ dag kon al niet meer stuk!
Secuur werden meerdere stekken uitgeworpen, van ondiep tot diep. Het aangename briesje viel weg en het werd erg warm, je voelde de kans tot vangen zo wegsmelten. Maar op dit water weet je nooit, doorgaan dus. Na een tijdje kwam er een snoekboot achter me door, duidelijk om te weten wat ik aan het doen was. Honderd meter verder gaan ze ook aan de slag, zonder goed te weten wat ze op die plek moesten doen. Ik heb niet graag pottenkijkers en ga er vandoor naar de overkant. Ik maak nadien drie mooie driften en we hebben het idee dat we alles juist doen, alleen is er beneden geen actie. Zit het warme weer of de plotse troebelheid van het water er voor iets tussen?
Twee uur later zijn de pottenkijkers er opnieuw, eerst varen ze zich op links vast in het wier en komen dan terug traag achter me door om tweehonderd meter rechts aan het zelfde driftje te beginnen als wij net gestart waren. Het is hier maar een paar duizend hectaren groot, mannen! Ze houden het niet lang vol en verdwijnen in de middagzon…
Ik was in een scherpe bui en Jacques moest het ontgelden met mijn woordgrappen. Met z’n droge humor liet ie me ook niet gespaard. Heerlijk om zo op het water te zitten!
De vis lijkt verdwenen naar duistere diepten en we besluiten iets anders te doen. Trollen op iets dieper water. Niet m’n favoriete bezigheid maar je weet nooit. Een paar kilometer verder roert zich een snoekbaars maar dan is het finaal over. We geven ons over aan de kracht van de hitte, de loomheid van het water en de luie snoeken. Naar huis. Net dan trekt de wind -zoals voorspeld- aan. Ik zit net op de autosnelweg als de eerste druppels vallen.

Go with the flow. Met Marleen. Op zo’n heerlijk warme dag wilde ze wel een dagje met de boot mee. Had ik ineens een fotograaf bij! Enig aandringen om haar te laten vertikalen mislukte. Het is geen visser, helaas. Geef haar een goed boek en ze is gelukkig. Ik vind het erg gezellig om zo samen op de boot te zitten. Maar goed, ik was naar de rivier om te vertikalen, en het viel best mee gezien m’n gebrekkige kennis van het stuk op zich en de duizenden mogelijkheden die het stromende water biedt. Deels vissend op mijn gekende stek en voor de rest verkennend en noterend in de vorm van waypoints. Kort, ik sloeg er weer een hoop mis, lostte er nog meer en landde er juist tien. Spijtig genoeg verspeelde ik net de twee grootste vissen tijdens de dril… Gaargestoofd en bruingebrand genoten we van de vallende zon en haalden we het uiterste uit deze eerste echte zomerdag! Zaalig. Ach ja, tijdens het terugrijden zagen we een ree op de meest onwaarschijnlijke plek, tussen twee autowegen in. Nederland, what a place.

Een dag met Fons op een groot water, op zoek naar mama’s. Grote snoeken. Boven Antwerpen was de hemel zo zwart als pek maar eens in Nederland trok de lucht open en hadden we een fantastische dag op het water. Aangename temperatuur, een tochtje en een wolk en zonnetje! Goede omstandigheden. Tien worpen ver en Fons had er al een snoekbaars op, een veelbelovend begin van de dag. De volgende stek bracht een misser voor Fons, het leek hem een dikke metervis… er zou best een dreg méér hangen aan die grote nieuwe van Art-Baits! Na het verkassen naar de overkant -best een eindje varen- haakte fons een volgende snoek. Geen beer maar toch uiterst welkom! Ik begon weeral te piekeren, Fons staat immers vooraan… en werpt een staande vis altijd eerst aan… Zou het kunnen?… Evengoed niet want even later is het mijn beurt met een vis die ik onder de boot de spinnerbait zie binnenzuigen. Heerlijk! De snoek doet er een schepje bovenop door bijna in de boot te springen.
Kilometers water worden afgevist maar het blijft nadien wat stil. Tot ik me in de richting van één van de belangrijke waypoints laat driften. Daar mistte Jacques vorig jaar de mega-vis. Eentje waar je een moord voor doet. Fons wist niks over deze waypoint en werpt z’n Creeper in een fantastisch gaatje in de planten. Daar zou ik als snoek ook willen liggen, dacht ik. Hij krijgt een tik en slaat de vis mis! Een vloek volgt… altijd jammer. Maar dan komt er een trage lome kolk boven die onwezenlijk groot uitdeind. Ik weet genoeg, en Fons’ frank valt na enkele minuten. Dit zou de vis van de dag geweest zijn! Maar het is en blijft vissen. Misschien toch een extra dregje naar achter voor de moeilijke dames?…
We doen een nieuw stuk water aan en ik verbaas me over de mogelijkheden, tientallen mooie bedden met planten. Nochtans vangen we er niks. We besluiten om terug te keren richting trailerhelling en in de nu opgestoken kabbel te vissen. Ik kan de boot kilometers laten driften met minieme bijsturing en we haken elk nog een kleinere vis. Ik krijg ook nog een volger van een hele beste snoekbaars die -zoals geweten- niet gauw een grote spinnerbait tussen de kaken klemt! We knallen in de valavond de boot op de trailer en karren voldaan huiswaarts, mijmerend over de grote lome kolk op de juiste stek…

Enige tijd geleden kon ik varen met Marc’s boot, terwijl hij een tukje deed. Het controleren met de Vector 3X electromotor ging zo goed dat ik ter plekke besliste dat ik er ook eentje wilde. Drie dagen later was het zover maar pas zaterdag was het de eerste keer dat ik ‘m kon uitproberen. Ik sta versteld dat ik zo veel méér controle heb over mijn boot. Een ding, z’n geld méér dan waard! Het werd een niet vooraf geplande dag want het weerbericht voorspelde slecht weer en te veel wind. Kantvissen dan maar… Maar het sloeg weeral eens om in een stralende dag met nauwelijks wind. We waren er dus toch op uit met de boot. Driftend sloegen Marc en ik aan het vertikalen, we hadden dit stuk water quasi voor ons alleen. Het was niet anders, tien minuten later hadden we al een paar aanbeten gehad, resulterend in kleinere snoekbaarzen. Maar na enig gezoek was het hek van de dam en vingen we een reeks mooie vissen tussen de 4 à 5 meter diep… Ik experimenteerde er op los met verschillende shadjes maar het maakte niet veel verschil. Het ving allemaal. Na een tijdje had ik een reeks waypoints op ‘een rij’ en deze stekken roomden we keer na keer nauwkeurig af. Erg plezant!
Marc deed ook deze keer z’n middagtukje maar ik wilde vangen. Slapen kon thuis nog! In de namiddag had ik de grootste snoekbaars, 75 cm. En tegen de avond krijste Marc van plezier toen er na een flinke dril een bak van een baars langszij kwam. Ietwat bleekjes door het troebele water maar wél goed dik. 51 cm… verdorie, en daar mee de grootste baars tot nog toe in mijn boot. I was as happy as he was! Perfect einde van onze visdag! We waren al vlug de tel kwijt geraakt maar we zaten ergens boven de 25 vissen, denk ik. Ik ga een tellertje kopen, dat is iets gemakkelijker. Ach ja, er was ook nog een snoekje bij die m’n wijsvinger goed open haalde. Er zat een flink onweer aan te komen en ik wilde de boot droog houden, een eindspurt naar de trailerhelling dus! Zwetend ruimden we de boel in de auto en het dekzeil lag net op de boot toen het losbarstte. Lachend om het succes karden we richting België! Zo mogen alle visdagen zijn. Yoehouu!

Net voor de sluiting van het roofvisseizoen in Nederland glipte er een snoekbaars uit mijn handen. Het beest wilde niet op de foto. Marc, die op blote voeten in de boot zat, kreeg de vis op zijn grote teen en werd gespiest. Véél bloed, en het stopte niet.
Hij dacht dat er wel iets van de vis in z’n teen achtergebleven was. Het leek onwaarschijnlijk, en de wonde genas tot een stevig bultje. Vorige week werden er toch foto’s genomen en wat blijkt: een stekel waar niet naast te kijken valt. Tot op het bot. Dit wordt een chirurgische ingreep en een week werkonbekwaamheid!

Een fotoverslag van een heerlijke dag op een totaal nieuwe stek, met Marc. Heerlijk om zo relaxed te kunnen vertikalen. Ik denk dat we samen rond de zestig aanbeten hebben gehad, het stopte niet… Veel vissen namen de shadjes niet vol, of losten kort na het aanslaan. Op het eind van de hete dag werd het zowat een wedstrijdje en de score liep gelijk op. We eindigden -als ik het goed heb- op 29 snoekbaarzen en één snoek van 97 cm. Een tellertje in de boot zou niet misstaan op zo’n moment. Drie snoeken werden gemist omdat we geen stalen onderlijntje gebruikten (een les!), spijtig… Tweemaal namen we siesta, en ik deed voor het eerst aan het water een dutje op de boot, wat erg verfrissend is. Het vissen met Marc’s Vector 3x -een backtroller van Minn Kota- beviel me zo goed dat ik me er direct eentje gezocht heb, tweedehands dan. Ik kan niet wachten om ermee aan de slag te gaan! Het ding blinkt reeds op m’n boot!

Was het op donderdag een stormdag, dan was het op zaterdag sunny summer. Extremen, en ik weet niet of dit voor het snoeken wel zo goed is… We hebben twee dagen op de rivier gespendeerd en ons goed geamuseerd. Maar ik kreeg er geen vat op en vond niet genoeg vis. Dat het ook niet niks was zie je hieronder! Ook zat ik met m’n gedachten op het grote water, waar het op donderdag immers niet bevaarbaar was… Op zaterdag was het weer dan weer véél beter dan voorspeld maar als je dan al ergens anders aan de slag bent is het wat gek om alsnog te verkassen. Onze tijd van de grote snoeken komt nog, hoop ik.

Na een extreem druk weekend van schoolbezoeken, buikgriep, een jubileumfeest en ook nog ouders op visite ontsnapte ik toch nog een groot uurtje aan de tijd. Zomaar een hengel uit het rek grijpend en een doos jerkbaits kiezend stoof ik naar het water. Misschien vandaag maar een kleine Buster Jerk want de paar grote die onlangs de revue gepasseerd zijn bezorgden m’n getande vrienden kiespijn! Ik besloot m’n camera op te stellen en alles te filmen. De eerste stek was niks maar de tweede bezorgde me een super verrassing. Nu kan je je wel afvragen waarom ik me zo druk maak om een roofblei. Wel, omdat ik er nog nooit één gevangen had, en al zéker niet in België! En het ding staat op film. Met ongeveer 74 cm is het ook een hele beste – denk ik – en een prachtig einde van m’n weekend! De snoek was een extraatje!

In Nederland zit het roofvisseizoen op z’n gat. Het is gesloten tijd, maar in België mocht het nog een paar dagen extra. Paasmaandag vulden we op een nogal ongewone manier in, om centen los te peuteren van de overheid moet je veel moeite doen. De ganse namiddag werd het internet uitgepluist om te weten welke premies Eandis en de Vlaamse Overheid over hebben voor onze goed geisoleerde renovatie.
Tegen vieren werd ik gek en sloop er vandoor. Jerkbaithengel en aasbox, een tang en je bent vertrokken. Het regende maar de flinke warme zuidenwind stond me wel aan. Het stond de snoeken ook aan want in amper twee uur kreeg ik 4 aanbeten, wat voor België redelijk straf is (dacht ik). Ze waren los, maar waren iets te geweldig. Ik verspeelde er twee, gelukkig de twee kleinste. De andere twee poseerden gewillig, de ene hoogzwanger, de andere net afgepaaid en zo leeg als een snoepzak.
Voor de eerste keer dat ik met The Rapper van SPRO vis is het resultaat niet slecht. Ik had nochtans geen vertrouwen in dat ding met z’n luide rammelaar.
Dinsdagavond ging ik er opnieuw heen en in een verloren uurtje na het werk mistte ik er eentje en ving nog een klein snoekje. Vanavond was het over, hagel en zware regen doen het water terug sterk afkoelen. De vissen lagen terug stil…

Sedert de vrieskou ben ik nog maar een keer of vier weggeweest met de boot. Eén dag werd gespendeerd aan het moeilike grote water en z’n mega snoeken. Ik keerde aanbeetloos terug. Zoals zovelen. De andere dagen werden gebruikt om het vertikalen beter onder de knie te krijgen. Ik heb een patent op een visdag met een vijftal vissen, denk ik, want het is een getal waar ik rond blijf draaien. Een fotoimpressie…

Een fijne baars op de Culpritt…

De doorsnee vis van die dag…

Jan vangt twee snoekjes na elkaar, op de Fat Rap…

Een nieuwe dag op het water, met Marc…

De waypoints van gisteren brengen ook vandaag succes!

Evenveel aanbeten op de bijhengel met doodaas, als op het kunstaas…

47 cm baars voor Marc!

Een machtige krijger mag terug zwemmen…

Al poserend laat ik een snoekbaars vallen, op Marc’s voet, het bloed bleef stromen maar uiteindelijk raakt het lek terug dicht.

Genoeg bloed verloren om wiegend een dutje te doen!

Leuke snoekbaars met blauwgroene schijn…

Om de één of andere reden volgt er altijd een aanbeet als tijdens het eten!

Meegaan met Marc staat altijd garant voor een aangename visdag! Ik had vreselijk slecht geslapen en met een bonkend hoofd stond ik klaar om 6u30. Het was plots flink koud geworden, dit hebben we deze winter nog niet gehad. Ik beweerde optimistisch dat we best goed gingen vangen, Marc was iets voorzichtig, volgens z’n bronnen liep het helemaal niet goed.
Om het parcours van het NKS Penvissen te vermijden reden we naar een andere trailerhelling maar daar stond reeds een behoorlijke rij trailers te wachten op de tewaterlating. En dan nog eens volop in de wind. We besloten dan toch maar om de mannen van het NKS te laten voorgaan en rustig nadien te traileren. Ze stoven er en masse vandoor en in hun zog gingen we dichtbij de helling op zoek naar sporen van snoekbaars. Ze lagen er wel maar er kwam geen beweging in.
Verkassen, zwaaien naar Stolk & Co, en verderop zoeken naar een mooie drift. Marc kreeg het extreem koud aan z’n handen, en geweeklaag teisterde m’n linkeroor. Na een tijd werd de brave man stiller, namelijk omdat hij erg goed begon te vangen! Driften, dat zouden we dus voor de rest van de dag gaan doen. Over het stuk water die ik de laatste keer ook beviste maar nauwelijks controle had over de boot en dus niet kon uit millimeteren. Algauw kwamen er een paar missers en toen ik er een Sea Shad aandeed in lichtgevende kleurtjes had ik een aantal harde aanbeten na elkaar. Mooie snoekbaarzen en een enkele kleine baars. Marc kwam hard aanzetten met een inhaalbeweging op links. Met z’n vertrouwde Culprit’s. Hij heeft niet veel meer nodig. En zelfs al ligt de hengel op de boord van de boot, dan nog hangen de snoekbaarzen zich op aan z’n vertrouwde Culprit’s…
We zagen de andere vissers veel verkassen en dat voorspelde niet veel goeds voor de vangsten, we hadden dus niet te klagen en herbegonnen iedere keer terug aan dezelfde drift van een goeie twee kilometer. Vissend met een bruine Fox-shad kreeg ik op een onbewaakt moment een bizarre twijfelbeet. Vuil, denk je dan. Maar, bonkend geweld daarbeneden! Het duurde een tijd en ik dacht al aan een beste snoek. Voorzichtigheid geboden met de fluorocarbon onderlijn! Ik zag plots een lichte vlek, een bak van een snoekbaars, en de stemming werd verrukt. Een beetje roepen om de emoties kwijt te raken. Geen net, gauw harken die vis! Marc mat de snoekbaars op juist 90cm. M’n grootste tot nog toe en een werkelijk nagelnieuwe gave vis. Ik was er als een kind zo blij mee… Ze, ik ga er van uit dat zo’n topper ook een zij is, zwom erg krachtig terug naar de diepte. Blij. Héél blij…
Een paar honderd meter verder krijgt Marc er een vis aan die z’n FairPlay hengeltje tot het uiterste test, er komen zelfs andere vissers langs om het spektakel te zien. Het duurt een hele tijd en ik gok al op een erg grote snoek. Zonder stalen onderlijn wordt dit een riskante onderneming maar het geluk is met ons en er komt een erg leuke snoek boven. Marc is -gezien de dril- een beetje teleurgesteld in het resultaat. Maar, met z’n negentig cm (grappig na de 90 van daarnet) is dit ook een snoek van formaat op een vertikaalhengeltje!
Het licht deemstert weg en nadat de ganse meute boten van het water verdwenen is traileren we als laatste op het gemakske, net tegen donker. De teller staat op 16 vissen. Marc had er tien, ik zes. We zijn gelukkig voor deze mooie dag, alhoewel, het was toch goed koud!…

Geen verhaal, maar een fotoverslag. De maandelijkse poldervisdag met Fons. 3 snoeken voor onze Fons, 5 voor mij, maar Fons had minstens drie keer zoveel aanbeten. Ik sta voor een raadsel en pieker er teveel over. Dressuur, kunstaaskeuze, snelheid, gewicht? Maar, het blijft vissen en een snoek is soms een raadsel.
Eigenaardig voorval: tegen donker aan stopt er een vrouwtje met haar wagen en ze vraagt Fons waarom we geen fluovestjes dragen, zo zijn we beter zichtbaar… Hilarisch!
Een Heerlijke Dag in de wonderlijke nederlandse polder. Quote van de dag komt van mij, en Fons lag plat van het lachen. Goeie vismaat!

Gaan vissen is essentieel voor mijn geluk…

Ik had een paar dagen aan de opbouw van een willekeurige stek gewerkt en zou het eens anders proberen. Met sardienen. Ik had geen idee wat er van te verwachten maar toen ik na het werk aan het water kwam hing er best wat spanning in de lucht. Het gevoel van aan een voerstek ‘voor de karper’ te staan. Een soort opwinding die ik maar al te goed ken van vroeger. Wat zwemt daar beneden rond, is het voer verdwenen?
Ik had maar een uurtje, het zou zo donker zijn. Lang hoefde ik niet te wachten, het aas was amper naar de bodem gezonken als de ferme dobber al op en neer hobbelde. De beet zette niet door, en ik begon al direct te twijfelen. Dat is zo als een bepaalde visserij je niet eigen is. Na een tijdje sleepte ik de vis binnen en zette een nieuw worpje in. Ik kreeg tijdens het binnendraaien ervan terug een mooie beet en sloeg pardoes mis. In het filmpje kan je zien dat ik zelfs mijn evenwicht verlies, ik had me voorbereid op tegenstand!
Dan volgde een spelletje teasen van een ferme snoek die pal voor m’n voeten lag. Je kan het niet zien op het filmpje maar de sardien is een keer of zes traag opgezogen geweest, zonder dat ik de haak kon zetten. Ik kon me iedere keer net beheersen, het zou mijn kans geruïneerd hebben. Uiteindelijk was ze toch de klos, en de oude Bruce & Walker plooide lekker, werkelijk ideaal voor dit werk. Perfecte controle en dempend gevoel. Het gaf me een erg goed gevoel. Even vissen na het werk en succes hebben is uitermate bevredigend! Na wat geklooi kon ik de vis handlanden. Onthaken kon niet zonder tang, ik beet de lijn door en nam de vis en de videocamera mee naar achter. Met de bedoeling daar de vis treffelijk op film te zetten. Het onthaken en de fotopose werd zo goed mogelijk gekadreerd in het schermpje. Ik nam de camera zelfs terug mee naar beneden om het terugzetten ook op film te hebben. Het leek me prima. Maar eens thuis bleek dit niet opgenomen, disk full… Gelukkig stond de landing er wel nog op. Deze vis doet me erg veel plezier… en smaakt zoals altijd naar meer…

Vandaag met Marc naar het grote water, op zoek naar een plek waar te bellyboaten viel. Pittige wind met hevige windstoten. Het zou dus moeilijk worden. We begonnen in een grote baai, min of meer uit de wind. Vermits ik het bellyboaten nog niet echt onder de knie heb viel het bijzonder tegen om constant stevig te peddelen. Maar goed, algauw loste ik een vis op een Culpritje en dat gaf moed. Eens de benen het spel speelden viel het wel mee. Marc haalde direct erna uit en landde een mooi snoekbaarsje. Een paar honderd meter talud werd uitgepeuterd, zonder resultaat. Het peddelen was geen pretje en we besloten uiteindelijk andere oorden op te zoeken. 100 meter terug naar de kant en Marc had plots 2 mooie vissen te knippen. Ik ving er ook één en tikte er nog een mis.
We besloten een rustig haventje uit te vissen, en voor het eerst had ik het gevoel om goed te vissen, ik bedoel secuur! De haven lag goed vol met vis… maar helaas geen beet van roofvis. Dan maar terug het grote sop op. Marc had nog maar pas de bocht genomen of er kwam een mooie aanbeet. Op krap vier meter water. Een beste vis. We hadden het gevoel dat het hier beter zou zijn, ook omdat er twee boten lagen die een goede dag hadden. Het viel tegen om op het talud te blijven, van drie meter zat ik in een snif op 12 meter. Hard werken. Toch tikten we er gelijktijdig een snoekbaars aan. Marc’s vis loste helaas en ook z’n shad was verdwenen… Hij had het tegen de avond bijzonder koud gekregen en we besloten om terug te keren. Aan de ingang van de haven klapte er een mooie snoekbaars op m’n Fox-shadje, ik leurde ermee tot bij Marc en net voor het beeldje besloot de vis dat het genoeg was. Geen foto. Ach.
Onze batterijen van de dieptemeters gaven het ongeveer gelijktijdig op door de kou, dat maakte het helemaal gissen op op het talud te blijven.
Aan de geïmproviseerde instapplaats schepte Marc door de aanrollende golven van een aan de horizon verdwenen vrachtschip nog eens goed water en kon er nog mee lachen. Aan de auto staken we de rest van de gebraden balletjes met mayonaise naar binnen (lekker, Marc) en rolden lachend huiswaarts.
Nu, achter m’n computer, zit ik nog te dobberen en te peddelen. Raar gevoel is dat!

Vorige week nog een paar streamers gebonden om in het weekend te gaan snoeken. Ik ben het gelukkig nog niet echt verleerd en er is -eerlijk gezegd- niks aan om zo’n grote waaier in elkaar te binden. De grote vraag was of het überhaupt mogelijk zou zijn om 18 centimeter met m’n Sage Aftma7-hengel te werpen. Daarom bond ik ook een paar kleintjes als reserve… Tijdens de visdag heb ik enkel de twee grootste gebruikt, en er ook beet op gehad…

Het zijn de momenten tussendoor. Onverwacht aan de waterkant kunnen verschijnen. Adem halen. Het doet deugd. Een uurtje of twee is genoeg voor vandaag. Een kleine jerkbait in de speld, een water dichtbij, niks moeilijks. In België moet de lat op snoekgebied niet te hoog liggen want dan kom je gemakkelijk teleurgesteld thuis.
Ik sta tien minuten te werpen als David, een vriend van me, komt langswandelen, het jerkbaitvissen is hem nieuw en hij vind het plankje wel mooi door het water gaan. Hij loopt een paar stekken mee en zit er op te kijken als er plots een hele beste vis onder m’n jerk staat, net in het kantje. Hij heeft de jerk gemist, is er onderdoor geschoven en ik zie één van de dreggen haken in z’n staartvin. Ik wacht het af en even later komt de dreg los zonder dat de vis wegschiet. Het beest schuift rustig terug het donker in. Vlug terug inwerpen, binnenharpen en knal! Vlak voor onze voeten gaat een knappe metervis volop over het aas. Ik verwacht een flinke dril maar de snoek gaat stokstijf liggen om nadien slechts één keer te springen. Dat is meestal de voorbode van een beetje miserie. Ik doe de handlanding, onthaak hem en zet er zo ongeveer de hengel naast. Tijd om een foto te maken is er niet want de snoek slaat zich los… Jammer, want er is niet altijd een fotograaf in zicht!
Ik vis een groot stuk water af zonder verder actie. Als ik terugloop naar het begin is David reeds in een stofwolk verdwenen, hij schatte de snoek tegen de 110, ik eerder een goede meter. Tussen het eerste en tweede oog van m’n hengel in, ik meet het na als ik aan de auto ben. Voor België: een hele beste. Er komen twee schattige poesjes tussen m’n benen zitten. Iemand heeft die hier in ‘the middle of nowhere’ achter gelaten. Erg is dat!… Ze springen bijna in het water, zo aanlokkelijk lijkt de bungelende jerkbait…
Even later vang ik op een droomplekje -waar je het verwacht- onder wat groen en tegen een struikje nog een 85 cm. Ze zoog de ganse jerk naar binnen en ik had moeite om alles er netjes uit te peuteren. Ik ben blij! De schemering zet dezer dagen snel in, ik hou er mee op en vol schuldgevoelens zet ik de twee dartelende katjes in de auto. Ze komen in m’n nek zitten als ik naar huis rij. Ik heb al een nieuwe thuis voor ze verzonnen…

Deze dag viel me eerst tegen, ik had vlammende rugpijn en als je dan een halve dag vanuit een schommelende staat te werpen met groot kunstaas, wel, dan ga je dood. Al zeker als geen snoek zich laat zien. In de late namiddag had ik er genoeg van. Toch maar even vertikalen en uitrusten vanuit het luie stoeltje. Op m’n Gothfather spoelde ik twintig meter hagelnieuwe Nanofil om eens te testen. Koffie bij de hand, boterham in de aanslag. Lekker in dit weer. Op 8 à 9 meter diepte was veel vis te zien maar deze waren niet geinteresseerd. Dan maar wat dieper? En inderdaad, op 12 meter had al vlug m’n eerste snoekbaars. Fijne dril, mooie vis, op een groene FinnS. Wat later volgde er nog één. Mmmn, de grote snoeken waren al vergeten. De Nanofil speelt z’n rol met verve, ik kan 14 grams shad mooi beneden houden en zelfs ietsje vlugger vissen. Het lijkt alsof de uitstaande lijn minder weerstand ondervind op grote diepte. Een half uur later vang ik nog een snoek, ook op ongeveer 12 meter. Deze zit dus al diep voor de tijd van het jaar, is dit soms een teken aan wand? Komt de winter in het land? Ik ben erg blij dat het ragfijne lijntje niet knapte, zonder stalen onderlijn is het gevaarlijk toeven tussen honderden tanden… En dan valt het stil, de beet is er uit, ik verander van aas, een sneller geviste oranje-rode Salt Shaker op een zwaardere loodkop moet het doen. Ik laat het dingetje zakken en krijg direct een aanbeet. Eindelijk heb ik de tegenwoordigheid van geest om ook de verdomde camera aan te zetten en een filmpje te schieten. Altijd leuk.

Het reeds eeuwen geleden gesmede plan om voor de eerste keer in de polder gaan struinen hield geen stand toen Fons zag welke mooie snoek Marc op het grote water had gevangen. 118 cm groen en brons, tand en vin. Prachtige vis, die danig indruk maakte! Voorzichtig kwam z’n voorstel of het niet verstandig was om -gezien de oostenwind en slechte polderwind- toch maar voor een laatste keer het grote sop op te gaan.
Voor mij is dat even mooi, als ik maar kan vissen.
Ik slaap bij toeval ‘s nachts maar een viertal uurtjes, moordend voor m’n gemoed en gestel. Piekerend wacht ik 5 uur af. Voor dag en dauw zaten we reeds op het water, en Fons had na 10 worpen een leuke snoekbaars. Het zegt ‘m niet zoveel, hij zit meer met z’n gedachten bij groen en brons…
Ik besloot op het einde van de wind te gaan vissen, alles zag er op deze stekken perfect uit. Flinke kabbel, gebroken zonlicht. Een aanbeet van een beer kon niet uitblijven. Dat deed ze wel. Alleen Fons vangt nog een klein snoekje een een baars.
Rond de middag varen we een luw plekje binnen, rustig middagmalen in een heftig dansende boot is niet zo tof. Met m’n boterhammen in de hand maak ik wat verderop een praatje met een paar karpervissers. Ik moet het niet, ze vissen in deze uithoek véél te ondiep voor de tijd van het jaar. Ze hebben niks gevangen…
Eens de picknick in de mannen is en ‘het stoofje weer opgewarmd’ willen we zo snel als het kan terug aan het werpen gaan. Maar, de motor start niet meer, geeft geen kuch, geen krimp. Ik zie alles na, en dat is héél gemakkelijk als je geen snars van motoren begrijpt. Een half uur later lukt het nog altijd niet en onze visdag valt in het water. Er komt een boot langs die me op sleeptouw neemt en de brave jongen belooft om te rijden zodat ik de trailer kan ophalen. Twintig minuten rijden… Morrend zie ik het aan, maar plots besef ik dat ik het dodemanskoordje in m’n zak heb gestopt… Dat komt er van als je te weinig slaapt, dan doe je stomme dingen. Natuurlijk start motor zonder een zucht en we scheuren na de bedanking het sop weer op.
Ik begin een lange drift langs een rechte oever, slechts in de wind tegensturend met de iPilot. Het werkt perfect. Alleen, vooraan danst Fons als een dobbertje op de golven.
Er komt een snoekbaars binnen waar ik best gelukkig mee ben. En even later mist Fons een hele beste snoek. Laat het ons op 110 cm houden… Het beest tikt de shad twee keer aan, om daarna gewoon de dieperik in te draaien. Kans van de dag verkeken. De dunne lijn tussen een mooie visdag en een Perfecte visdag. We vissen de dag uiterst geconcentreerd uit en tegen de avond ben ik geheel gesloopt. Toch vang ik nog een peutertje. De ware bak van morgen…

Tijdens de Fair op Maurik zag ik iemand kort na elkaar een paar hele beste baarzen en een flinke brasem vangen, zomaar op de steiger in alle drukte. Als dat tijdens het demonstreren van een nieuwe techniek gebeurd dan doet Geert z’n vergrootglasbril op. Om uit te spitten hoe dit werkt.
Wel, dit was met de fameuze franse ‘plomb a palette’, een uiterst agressieve manier van vertikalen. Dat het prima werkt is me wel duidelijk geworden… en ik geef het volgend jaar ook een kans.

Jan was een paar weken geleden mee op m’n boot, op zoek naar grote snoek op het grote water. In het morgengloren, na z’n derde worp haakte hij al een snoek. Niet groot, dat niet, maar de pret was er wel. Die dag kwamen er nog vier extra binnenboord. Echter geen reuzen…

Deze zomer was de zomer van de spinnerbaits, ik ben er helemaal weg van, leuk om een zelfgemaakt assortiment te hebben die aangepast is aan de hoeveelheid wier en de diepte.
De onderste staat op punt, één van m’n wierwapens voor volgend seizoen! Twee 8/0 haken moeten groot genoeg zijn…

Ik zag in ‘Rovers’ en ook op z’n site dat Uli Beyer een mega-sessie gevist had op een groot Nederlands water, ik meende op het eerste zicht een vis te herkennen, en ja, een uitvergroting gaf de bevestiging. De vis die ik vorig jaar oktober ving op 125 cm had Uli dit jaar op 128 cm. Maar dan nog véél dikker. Het verschil tussen het najaar en het voorjaar, als de dames op hun dikst staan…

Zaterdag visdag! Met Fons. Goed gelukt. Vooral het weer. Iets minder vis. De plotse lome drukkende warmte had naar mijn gevoel z’n uitwerking op de roofvissen. ‘s morgens vroeg had ik al snel een volger op m’n spinnerbait. Dit was werkelijk een Hele Beste Snoekbaars. Ik kon er een tijdje niet van zwijgen. Een kleinere Salt Shaker bracht op dezelfde plaats enkel een ‘peuter’ binnenboord. Ik was er wel blij mee maar hij was op z’n minst de helft kleiner dan de dikke volger…
Ik deed verschillende stekken aan, het vertrouwen zat zo hoog als de wtc-torens, maar we zagen verder niet veel dan een paar volgertjes. Ik deed een plek aan waar ik nog nooit was geweest, het zag er goed uit en ik ging even voor anker met de iPilot. Vier meter water onder de boot. Fons ging er een witte shad aan en had prompt een dikke snoek die hem een erg vinnig gevecht opleverde. Zo, deze was ook binnen. De nul van het bord voor beide heren is nog zo plezierig! De ganse baai werd uitgemillimeterd maar niks haalde het in z’n hoofd om van onze metaalwinkel te proeven.
Ondertussen waaide het vrij pittig uit het zuiden en dat was goed om een lang stuk af te driften. Kilometers kan je zo secuur afvissen, enkel een beetje bijsturend met de fronttroller. Wierbed na wierbed van op twee tot vier meter diepte. Het zag er prachtig uit, en zo uitnodigend. Er ging een keiharde spanning en Fons verwonderde zich over dat er op zo’n mooie plekken geen actieve vis lag. Tja, forceren kan je het niet, hé…
We koelden even af door full speed naar de overzijde te varen maar op vier andere stroken bracht het ons niks nieuws meer. Op de valreep sloeg Fons nog een snoekbaars aan. Hij was er wel blij mee maar laat het ons zo verwoorden: het is z’n doelgroep niet! Maar, het bracht toch nog wat actie in de avond.
Op de weg naar huis werden we verrast door een hevig lichtspel boven de veelkleurige wolken. Dit hadden we nog nooit gezien! Een prachtig einde van een hete en toffe dag op het water… Joost mag het weten waarom ik er geen beelden van heb genomen.

Vol verwachting varen we het water op, strategisch slaan we een paar stekken over, het kunstaas gaat te water en de spanning stijgt…

Vrijdag moest ik er even uit. Het weerbericht had me al een paar keer serieus misleid en een paar leuke visdagen waren me ontnomen! Ik ben daar behoorlijk kregelig van. Vrijdag lette ik nergens op, buiten op de windkracht. Pas om 8u00 ‘s morgens reed ik richting Nederland. Eén dorp verder en ik werd -op een paar meter na- geramd door een heuse brandweerwagen die op volle snelheid de hoofdweg op kwam. Ze konden nog net op tijd stoppen, en ik ging een tijdje aan de kant van de weg bijkomen… Daar sta je even bij stil!
Door het flauwe windje kon ik mooie driftjes maken en bij de eerste stek was het al vlug prijs. Ik zag de snoek op de flank toen ze schuin van tussen de vele waterplanten op m’n pas aangeschafte Grinder schoof. De klap kwam een milliseconde later en ze boorde zich na de aanslag door de slip en ook door de planten heen. Ik wist direct dat het een beste vis was en dan speelt direct ‘de angst van het verspelen’. Niets van dat, de enkele haak zat helemaal door de kaak en verspelen stond vandaag niet in m’n woordenboekje. Ze ontwortelde een volledig wierbed dat zich aan het oppervlak vleide. Ik vond het nogal wat! Na een paar stevige runs was het over en ik was uit van de zenuwen. Geen getalm, de hand erin en binnen trekken! De rolmeter gaf 114 cm aan en ik gaf een flinke brul. Dit is namelijk geen water dat zomaar z’n dikke vissen prijsgeeft. Een brul van diep binnen mag daar wel!
Ik had geen vismaat voor deze dag maar had wel de camera op statief bij. Ik trachtte het beest zoe goed als het kon in het kleine schermpje te passen. Het zal nog wat oefening vragen maar ik heb toch een herinnering. Ik moet toegeven: vrij hilarisch taalgebruik. Nauwelijks twee minuten binnenboord en ze mocht alweer zwemmen. Even talmde de vis maar dan zwom ze resoluut het groen binnen. De vis voor deze dag was binnen.
Het grote water lag er vreedzaam bij maar het wolkendek voorspelde met z’n donkergrijzen niet veel goeds. Wat later werd ik goed nat van een vieze motregen. Ach wat. Tijd om nieuwe stekken te zoeken, wat ik ook prompt deed. Op een stuk waar ik nog nooit was geweest vond ik een mooie wiergordel, daar waar je het niet zou verwachten. Honderd meter verder schoot een snoek naar boven die net op het laatst inhield, de lippen net over de spinnerbait. Ik voelde ze nauwelijks toen ik aansloeg, de vis verdween traag en loom uit het zicht. Vlug een waypoint op de gps want deze vis mocht zich vandaag aan nog een bezoekje verwachten. Later gaf ze geen thuis meer en op een paar volgertjes van mindere goden zag ik verder niks meer. Nog voor donker zat ik al op de terugweg naar huis. Morgen was ook visdag, met Fons!

Het is niet goed voor je hart als je zo’n vis op je aas ziet knallen, maar het doet zo’n deugd…

Een mooie zomersnoek from Vandeplancke Geert on Vimeo.

Zaterdag had ik gepland om met de boot op snoek te gaan. Het weerbericht voorspelde zoveel slechts dat ik er vanaf zag en het in de buurt probeerde.
De windes en kopvoorns hielden zich gedekt, wellicht door de grote hoeveelheden nieuw water. Dan maar even op snoekbaars aan het kanaal. Twee aanbeten, één snoekbaars verzilverd. De dag was gauw voorbij, in ergernis, want het was best mooi weer geworden, ik had echt wel met de boot weggekund. Wat moet eens mens met Het Weerbericht?…

Deze week twee keer een klein uurtje gevist, net voor donker. Terug één snoekbaarsje op de shad. En gisteren kwamen er ineens wel tien mooie baarzen nagezwommen toen ik de gulzigste ving. Ik dacht een slag te slaan maar geen enkele rakker liet zich nog zien…

Vanavond stond ik aan een kanaaltje wat ik vroeger bevistte. Dat dit toch alweer 10 jaar geleden is!… Een vriendelijke jonge kerel (David was het, hé, heb ik het goed onthouden?) was er aan het dropshotten en we hadden een leuk gesprek. Je komt in België niet iedere dag een kunstaasvisser tegen. Ik zie voor het eerst de kleine spulletjes van Reins in actie op een zelfgegoten twee-grams loodje. Het zag er fantastisch visvangerig uit. Helaas is deze mini-combinatie voor het water aan mijn achterdeur een beetje te fragiel, ik zou nooit bodem raken in de stroming… Maar, een ander zien vissen geeft altijd inspiratie!
Als het weerbericht het toelaat gaan we zaterdag met de boot op snoek, indien niet dan wordt het een bezoekje aan de Fair for Lure & Fly 2011 op het eiland van Maurik.
Maar ik wil nog een snoek, verdorie!…

Erg rustig en heet weer deed me voor het grote water kiezen, en de rivier te laten waar ze was. Zoveel licht en windstilte beloofde niet veel goeds. Fons was op de maandelijkse afspraak en had er erg erg véél zin in. Ik denk dat hij er soms niet van kan slapen! Het water zag er prachtig uit, een licht kabbeltje maakte het controleren van de boot een makkie. Zalig toeven, dit zonnebrandolie-weertje! Op de eerste stek had Fons al vlug een beste baars op een medium jerkbait. 44 cm, erg mooie vis maar nog geen recordvis voor de beste Fons. Een kleurrijk begin van de dag. De volgende stek aan de overzijde van het water lag in het einde van de wind, en na de eerste drift vond ik het er niet goed uit zien. We gingen terug van waar we kwamen. Op een voor mij nieuwe stek met een heel onregelmatige bodemstructuur stond het stijf van de vis. Ze sprongen als gekken rond de boot en op de dieptemeter was het één en al grijs. Hier kon wel eens een beste snoek vandaan komen. We gaven het een kans maar het gebeurde niet. Wat verderop raakte ik met de motor vast in de oeverstenen, een complete verrassing maar zo te zien ook een beste stek. Drie worpen later vangt Fons er een snoek op een zelfgemaakte spinner. Z’n eerste snoek van het water.
De langzaam kruisende iPilot bracht ons langs veelbelovende wierbedden, en in combinatie met de gesprokkelde info van een paar weken terug had ik er goede moed in. Wat later kreeg ik een volger van een zware metersnoek, die interesse had in m’n zelfgemaakte spinnerbait. Hij schrok van de plots deinende boot en schoot weg… spijtig. Wat later kwamen er nog twee dikke snoekbaarzen loompjes nagezwommen. Mooi om te zien boven de zanderige bodem. Maar ik had ze liever gevangen! Fons was ondertussen goed bezig want hij had best veel actie, nog een vijftal aanbeten, maar hij kon ze spijtig genoeg niet verzilveren.
Een groot wierbed en enkele strategische plekken werden uitgeworpen, niks meer, op een baarsje na. We driften ook een nieuw stuk af, zo’n goede kilometer lang. Het gaf niks maar zag er erg goed uit, compleet nieuw voor mij. Het zit in m’n computer.
De avond kwam er aan en ik kwam met het idee om de eerste stekken nog eens af te vissen. En inderdaad een goede keus, een kwartier later had Fons al actie gehad, eindigend in een misser! Ik was ondertussen bezig met één van z’n spinnerbaits, ik wissel graag van aas. Een werkelijke beuk op de hengel en ik wist al direct dat dit de vis van de dag werd. Het beest had geen kans, ging onder de boot door maar werd toch vlot geland. Gemakkelijk want je moet niet zo erg op de dreggen letten. Twee enkele haken maken het erg eenvoudig. 109 cm was de conclusie van Fons. Wat een nek en rugdikte hebben de snoeken op dit water! Ik was bijzonder happy, je zou voor minder. Een hele dag werpen en uiteindelijk op deze manier beloond worden.
Op de terugweg naar de trailerhelling peuterde ik nog een baars tussen de planten vandaan, de afsluiter van een hete dag!
Fons verloor aan de helling ook nog eens z’n portefeuille, wat de dag nadien voor de nodige onrust zorgde… Gelukkig liet een vriendelijke Nederlandse vrouw weten dat ze het kostbare ding had gevonden, intact. Mooi zo, deze eerlijkheid en hoop in bange en harde dagen. Op de terugweg reden we ook nog eens nietsvermoedend de Antwerpse file in, en wat voor één file, het werd een katertje, dit latertje!…

Net geen personal best voor Fons, maar wat een kleuren!…

We maken de brug en dan kan er al eens gevist worden! Vrijdag werd erg vies weer voorspeld en ik liet me inmaken door het weerbericht. De boot bleef op stal en het werd een voormiddagje werpen met kunstaas in de buurt. Wat op een gemiste baars na op een sisser afliep, maar de basis is gelegd en ik zag het als investering voor andere mooie visdagen.
Zaterdag had ik afgesproken met Fons om naar het grote water te trekken op zoek naar snoek. Met de voorspelling van windkracht vier of meer zag ik dat niet zo zitten. M’n boot is iets te windgevoelig Dan maar naar de rivier. Fons was er nog nooit geweest en had nauwelijks kunnen slapen van opwinding. Wat een mens meemaakt om een dagje met de boot te gaan…
‘s Morgens was het erg lekker vissen, geen windje, geen spatje, zalig. Ik zette in met middelgrote shads op twintig gramskopjes en zo nu en dan met een jerkbait. Ik hou er wel van om veel te wisselen. Fons haakte een zelfbouw verzwaarde spinner in de speld en die zou het die dag ferm goed doen. De eerste stek gaf al binnen de drie kwartier een mooie vis prijs voor Fons. 98 cm snoekgeweld, die z’n hengel tot het handvat in het water trok. Dat was een super begin van de dag. De stek gaf na de tweede keer driften niets meer en ik besloot naar een stuk water te varen waar ik jaren geleden efkes gevist had. Dat zou nu toch vol moeten staan met planten? Het was ook zo en het zag er prachtig uit. Het duurde niet lang of Fons had er al weer eentje op, net aan het strategisch kopje van een rietpluk… Mooi, en daarna weer eentje verdorie… Ondertussen begon het flink te waaien en ik hield de boot met de electromotor niet goed meer onder controle. We vlogen! Het ging nog best met de benzinemotor in achteruit, maar dan komt er erg veel water de boot in. Zo voor de rest van de dag. De bilgepomp rules!
Wierbed na wierbed werd uitgekamd en ik wachtte tussen het vele geconcentreerde bijsturen nog altijd op m’n eerste aanbeet. In de late namiddag had Fons zeven snoeken aangeslagen waarvan vijf in de boot! Na een tijdje besloten we om even te trollen. Instinctief knoopt Fons er een firetiger Super Shad Rap aan en nauwelijks honderd meter verder klapt er één op, zes meter water onder de boot. Het stopte niet voor Fonsky. In het terugdriften naar de trailerhelling kreeg ik toch nog een beet op een jerkbait die ik net uit het water had getrokken, de snoek kwam er voor het water uit. In een splash verspeelde ik deze vis… Het was alsof hij me toch nog wat actie wilde bezorgen. Ach, actie had ik genoeg gehad, met al dat gestuur, ik was werkelijk gesloopt. Fons was in z’n nopjes met de mooie snoek, het was alweer een tijdje geleden! Tot nog toe was er weinig regen gekomen, maar daar zat verandering in te komen en we maakten dat we wegkwamen. De boot lag net op de trailer als het begon te hozen, maar dan zaten we al aan de chipjes en de frisdrank! Leuke dag Fons, en ik zal nog rap een paar verzwaarde spinners maken. Nieuwe afspraak volgende maand!

Twee dagen vrij om te vissen, een hemel op aarde! De eerste dag gingen we met de boot van Marc naar het grote water, de tweede dag met mijn boot naar een Nederlandse rivier.

De dagen konden niet contrastterender zijn. Dinsdag was het guur, erg winderig en ik was blij dat ik twee regenpakken boven elkaar aan had! Woensdag was het werkelijk zonovergoten!

Op de grote plas was de derde worp met een jerkbait al goed voor een snoek. Helaas, een kleine. Maar daarom toch niet minder geappreciëerd! Een goede start van de dag, ware het niet dat het tot 15u30 duurde voordat er zich nog iets vergreep an het kunstaas. We waren ondertussen van het werpend vissen overgestapt op het trollen, om nog wat méér water te kunnen dekken. Vier kunstazen achter de boot. Nog maar pas lag de gouden Super Shad Rap van Marc achter de boot of een mooie snoek nam hem te pakken. Helaas werd de vis gelost. Een paar minuten erna was het mijn beurt en deze kwam wél in de boot. Ook geen monster, maar dat kon de pret niet drukken! We dachten dat de oplossing gevonden was, maar nee…
Trollen gaat erg vlug vervelen, dat is zowat het saaiste dat er is. Maar het kan erg effectief zijn.
De volgende stek zouden we terug werpend uitvissen, voor de broodnodige afwisseling, maar dan met licht materiaal. Heerlijk, een licht hengeltje en klein kunstaas. Na al dat gebeuk met die grote brokken plastic. Dat voel je in de armen…
Na een kwartier haakte Marc een snoek op een kleine Rapala plugje, maar ook deze vis werd voor de boot gelost. Dat was niet zo leuk. Verder gaf deze grote stek niks meer van z’n geheimen prijs… We besloten terug te gaan naar de trailerhelling en daar nog wat in de buurt te werpen.
Een onooglijk gaatje in de beschoeiing gaf ginds nog een mooie snoekbaars prijs. Een toffe afsluiter van deze gure dag!

De dag erna waren we redelijk vroeg aanwezig op de rivier. Als verwacht stroomde het nauwelijks en het doorzicht was fenomenaal. Niet bevorderlijk voor de vangsten! De dag zou kort zijn en ik besloot m’n gekende stekken af te varen. Al bij toch al een héél eind. De eerste stek gaf zowel voor mij als voor Marc een volger. Beide snoeken namen geen tweede shot naar het kunstaas. Dat was een teken voor de dag. Het bleef verder stil.
Werpen of trollen gaf geen wezenlijk verschil en we hadden tussen het niks vangen ruim de tijd om de rivier in al z’n pracht te bewonderen. Na de picknick besloten we een goede stek een tweede kans te geven en ze volledig en secuur te bestoken met klein kunstaas. Het water was er net ietsje troebeler, en al gauw kwam de eerste snoekbaars binnenboord. Dat was tenminste iets!
Op dezelfde stek zouden er nog vier volgen én een snoekje voor Marc. We hadden elk drie vissen, en konden gezien de omstandigheden niet klagen. Een andere boot moest het stellen met één baarsje…

Tijdens de gesloten tijd voor de Nederlandse snoek kwam Marc met het idee om het eens op de zeebaars en fint te proberen. Vond ik wel wat en ik wilde er al direct een avondje forelvissen op het Oostvoorne tegenaan plakken. Het sloeg tegen want het was bikkelhard warm, en we waren toch wel iets te vroeg op het jaar. Geen aanbeet, zelfs geen visje te bespeuren. Het enige wat we zagen vangen was één enkele bot.
Op het Oostvoorne was het al niet beter, nochtans waren we goed ingepikt, prima set-up. Aan de details kon het niet liggen. De forellen lieten zich wél loom kruisend zien, maar niet vangen…