Info

Ewel, ik ben terug. Lough Derg revisited! Geen liefelijk weer deze keer, maar woest bruisend en donker water. Met enkele mooie kalme momenten. Jacques en David waren excellente compagnie en we hebben heel wat afgelachen. De snoeken wilden niet zo best meewerken maar met dit rare weer kan je niet veel anders verwachten…
De eerste twee dagen met gids waren een zeperd, enkel de gids wist een paar beste snoeken te vangen, ik bleef visloos en was behoorlijk geintimideerd. We waren zo doorregend dat we in de enige hardware store van het dorpje Ballina extra regenkledij insloegen, ze deden daar een goede zaak!
De eerste dag dat we alleen op stap gingen liep het al heel wat beter en we konden algauw de eerste mooie snoeken bijschrijven.
Mijn beste vis in deze week was een 109 cm, m’n personal best die mischien nog lange tijd staat?… David’s mooiste was een 106 cm en Jacques had een mooie negentiger.
Het leukste moment was toen David en ik gelijktijdig een echte bak aan de haak sloegen, onze lijnen raakten verstrikt en ook de driftzak werd bijna gehaakt! Maar de visssen kwamen binnenboord. De mijne was 98cm en ik zette hem direct terug in z’n element om van David’s vis foto’s te kunnen nemen… 106cm was die! Nice catch!
Jacques moest het met de ‘minste’ vissen stellen, maar hij bleef – zoals we hem kennen – volharden om met dood aas te slepen, hopend op die ene echte knoeperd!
De week was weeral te vlug om, maar we kunnen tevreden terugblikken.
Spreuk van de week kwam van Ferdi, na een opmerking dat het wel erg hard regende: ‘Ja, inderdaad, maar de meeste regen valt wel naast jou’…




Da’s zeker! Het is bijna zover. Vrijdag vertrekken we naar het land van de duizend kleuren groen. Ierland dus. We maken Lough Derg onveilig en dat zal deugd doen, het is namelijk een hernieuwde kennismaking
Het zelfgemaakte kunstaas is dit weekend al getest op de lokale wateren en 5 leuke snoeken waren de klos. Niets echt spectaculairs… maar beslist hoopgevend!
Guiness here we come! Huh!

Vorige donderdag was ik eenmalig gaan voeren op ‘t Fort. En samen met de hitte van het weekend is dat natuurlijk niet bevorderlijk voor de vangsten op m’n nieuwe stek. Toch had ik zaterdagmorgen algauw een beet op m’n rechtse hengel. Een spiegel van 11,8kg. was de pineut, maar voor de rest van de voormiddag bleef het stil. De omwonenden begonnen te klussen en de stek werd verstoord. Hoe hoger de zon, hoe lager de moraal en ‘s middags werd de handdoek in de ring geworpen. Te warm. Dat vonden de vissen dus ook want zowel Stef, Ben en Gunther hadden niet veel actie gehad.
Ik ging eerst thuis een hapje eten, om daarna drie broden te kopen en terug te rijden naar het Fort. Ik had ook m’n kunstaashengels bij om één en ander te testen. Tien worpen later met een zelfgemaakte streamer en ik had er een snoekje op, dat jammer genoeg losschoot. Wat later had een ander snoekje wel interesse in dat bewegend stuk haren, hij volgde het tot in den treure in ‘t kantje . Maar ik kreeg hem niet gehaakt. Wordt dus vervolgd!…
Dan maar wat korsten gevoederd. De aanwezige karpers zagen dat allerbest zitten en algauw zag ik hier en daar een slobberende dikkerd.
De eerste vis die ik haakte aan de rechterkant van het fort was een rijenkarper van 11,9 kg. De tweede vis maakte het behoorlijk bont aan m’n 1 3/4 lbs hengel. Uiteindelijk lag er 17kg. visvlees in m’n net. En ja, ik dacht het al toen ik hem schepte, dat was de vis die David vorige week ving! En nu al terug op het droge… Na deze vangst werd het wat stiller, en ik verkaste naar de linkerkant van het Fort. En hup, daar was een mooie erg licht gekleurde spiegel van 13,8kg. de klos. Op dezelfde stek kon ik geen andere vissen aan het azen krijgen zodat ik eens ging zien aan de omgevallen bomen achteraan, ook daar was tegen alle verwachting in geen enkele vis te bespeuren die er zin in had. Dan maar terug naar de eerste stek… er waren nog altijd een paar vissen die zin hadden in een korst. Het koste me twee uur om de grootste te haken, hij deed bijzonder moeilijk en ieder stukje brood werd erg omzichtig behandeld. De val werd was subtieler geplaatst en uiteindelijk was hij er toch aan voor de moeite. Een schub van 15,1 kg! Niet moeilijk te geloven dat ik met een brede smile naar huis reed!

David kwam maandag op uitnodiging vissen op het Fort. Spijtig genoeg konden we niet op m’n voorjaarsstekje aan de slag. Dus liet ik vorige week m’n oog vallen op een ander gedeelte van het water, waar ik trouwens nog nooit viste. Ik had geen tijd vrij om de zaak ten volle uit te peilen, dus werd het een alles of niets, een slag in ‘t water. Drie dagen ‘s morgens voor het werk een kleinigheidje gaan voeren.
David kwam. Een half uur te laat, véél te laat op geweest jongen met dat trouwfees!
David zag, en dat het goed en lekker zitten was aan ons Fort.
David kwam te laat tijdens de eerste run, ik had de hengel al uit de steunen gegrist.
Maar David overwon met een mooie grote spiegel van 17,3kg! Hij was er erg blij mee, net zoals met de 13,2kg spiegel die hij als eerste ving! Ik had ook twee vissen, een 16,2kg spiegel en een 11,9 schub. ‘s Middag’s om 14u30 waren we al terug weg. Hit & run noemen ze dat, dacht ik.

Tja, ik doe verder met de update van m’n post van een paar weken geleden, dit zijn nog enkele van Phil’s veertigers uit ‘t jaar 2005… Mooi hé!

Gisteren met Jan en Marleen naar het park gaan vissen. Een superdag met een lekker zonnetje. Nu deed Jan het als startend vissertje het nog beter dan z’n eerste keer, hij zat zo verdomd héél scherp te vissen, en had zowaar op 2 uur 19 karpertjes! De 20ste vis brak het 16/00 lijntje… Goe gevist Janneman!
In de namiddag ben ik met ‘m en Marleen naar het Fort geweest in de hoop een ‘demonstratie’ oppervlaktevissen te geven. Veel resultaat, weinig moeite en weinig tijd. Er lagen een paar mooie vissen te zonnen, waaronder één hele grote.
Ze begonnen bijna direct gulzig te azen op het brood dat ik hun toesmeet. Die twee moesten nogal kijken zeg, hoe die vissen dat brood onder slurpten!… Korstje gepresenteerd aan de grootste, gulzig als ik zelf was, en tien seconden later had hij het al aan z’n been. Beslist één van de betere vissen die er rondzwemmen… en die schoot los omdat ik hem te zwaar moest pareren, wegens het obstakel onder water… Jammer, een zware dertiger gelost.
Twee kleinere vissen begonnen nadien terug te azen, en daar kon ik toch nog ene van vangen, ik denk ongeveer 13kg, khad geen weger bij dat was teveel moeite met dat warme weer. Fotootjes en terug where he belongs. Nice catch, en na amper drie kwartier gevist te hebben zaten we alweer op het terraske aan de overkant van ‘t straat, met een drankske en een ijsje in de zon. Actie done! Yeh!

Maandag, tweede paasdag en dus een lekker vrije dag! David en ik zijn naar ‘t Oostvoornse Meer geweest. Op forel met de boot. Roeiend dus, want je mag er geen motoren gebruiken. Benzine noch electro. We hebben getrold met twee vliegenhengels met daaraan zonkerstreamers. Zowel aan Intermediate lijnen en zwaar zinkende. ‘s Namiddags vistten we ook werpend met kleine plugjes. Ik had er twee, en ene kwijt. Allemaal kleine vissen, panforellen. David had één mooie gestipte bruine forel en speelde er twee kwijt waaronder een grote. Wat een kolk was dat, verdorie!
Spijtig dus genoeg alleen kleine vis in de boot…
Maar ja, alleen de duinen scheiden ons daar van de zee, dus waren lekker uitgewaaid en bijna de ganse dag een lekker zonnetje!… We waren begod in ons gezicht verbrand!
We gaan nog een herkansing pogen in de hoop de grotere vissen te vinden.
Ik had een arsenaal aan kleine kunstaas mee, en toch bleek dat de gouwe ouwe kleine Countdown en Jointed plugjes van Rapala goed waren voor vis.
Volgende keer méér!…

Zaterdagmorgen had ik terug afspraak met de oude warriors van het Fort van Sint-Katelijne. Toen ik bij Stef langsliep op weg naar m’n stek lag ie nog te slapen, waarschijnlijk een drukke nacht gehad. Opstellen verliep routineus, het begon al wat herkenbaar te worden omdat ik deze stek vorig voorjaar ook beviste.
Ik had geen tijd om mijn lijn op te spannen want direct na de inworp tegen de overhangende struiken aan de overkant werd m’n hengel bijna uit m’n handen getrokken. Een 12kg+ was de klos. Jacky die aan de overkant bezig was op de witvis schudde z’n hoofd, wist niet wat te denken van zo’n vlugge run. Wat later volgde een 11kg+, een echte quasimodo, die na een fotootje op de mat vlug terug ging.
Rond de middag kreeg ik een trage run op rechts, en na een stevige dril (dan kan niet anders met zo’n staart) kwam er een 15,4kg boven water. Haha, da deed deugd! Stef kwam, na hij opgeruimd had, langs met een vis van 14kg+ in de mat, om hem op de foto te zetten. Het was de grootste van die sessie, de rest waren kleinere goden. Net op dat moment ving ik zowat het kleinste karpertje die ik er in twee jaar gezien had, ook Stef kon zich een schubje van een paar kilo niet herinneren… Beide vissen werden op de gevoelige plaat gezet, en we konden naar huis! Mooi, elk vier runs!

Geert Baillevier is zowat m’n oudste jeugdvriend. Ruwe bolster, blanke pit en peperkoeken hart. We hebben het allemaal samen beleefd, stekelbaars, salamander, paling, snoekbaars, voorn en brasem, baars… en natuurlijk ook een paar karpers.
We zien elkaar hoogstens een paar keer per jaar maar toch is er nog steeds dat zelfde gevoel, we hebben immers samen veel meegemaakt… Weet je nog die ufo, Geert?…
Hij zit nog altijd met z’n hoofd op 150% grote karpers vissen, kan het niet loslaten ook al ontbreekt hem de tijd die specifiek nodig is om de grote beren te vangen.
Vorig jaar ving hij op de Gavers in Harelbeke enkele mooie vissen. Dit zijn er een paar van…

M’n zoontje Jan wilde persé zondagmorgen gaan vissen. Dat was lang geleden, een jaar ongeveer. Hij heeft z’n eigen drie meter hengeltje en een paar fijne tuigjes, scherpe dobbertjes. Een klein doosje zoete mais zou voldoende zijn om ons een uurtje plezier te gunnen in het Vrijbroekpark. Dit moet zowat het ideale watertje zijn om iemand te leren vissen.
Ik had er geen goed oog in, want z’n concentratie is nog niet zo best. De eerste beten kwamen al vlotjes, na een paar minuten al. Hij miste ze allen, en sloeg iedere keer een gat in de lucht wegens véél te laat! Een kleine uitleg volstond om hem geconcentreerd genoeg te krijgen en de volgende aanslag was knalraak! Z’n eerste karpertje van het jaar was een feit. Wat was hij fier!
We (Marleen en ik) slaagden erin om hem nog efkes het hengeltje afhandig te maken en elk een visje te vangen. Verdorie, hij is gebeten. Jan is gebeten door de vismicrobe. Wie had dat ooit gedacht!
Anderhalf uur later had hij zowaar tien karpertjes gevangen, gehaakt en zelf geschept!
Als ik hem zag zitten aan het kantje met z’n korte hengeltje zag ik ook me zelf terug zitten aan het kanaal Kortijk-Bossuit, dertig jaar geleden. Ik zag mezelf bezig. voorover gebogen, turend, m’n eerste visjes…
Een visser is geboren.

Op één april krijgt men de karpers waar men wil! Dit weekend zijn Stef, Gunther en ik samen in actie geschoten. Stef begon vrijfagavond al, en direct goed. Toen ik erbij stond trok hij nog voor donker een karper in ‘t net. Dat beloofde dus voor het weekend. Toen ik ‘s morgens aankwam om te vissen kon ik al direct foto’s maken bij Stef. In totaal kreeg hij 7 runs en landde er zes van. De grootste was 16,5kg!
Ik kon niet rap genoeg beginnen en reeds een uurtje later verspeelde ik jammer genoeg een grote vis voor m’n voeten. Balen dus! Stef kwam efkes later langs en kon direct genieten van nog een run, om me daarna direct terug op de been helpen na een stevige uitglijpartij in de vette Fort klei. De kleine vis werd toch nog geland en efkes later teruggezet. Tegen de middag begon het zwaar te regenen, wat zeg ik, te gieten! Net in die bui kreeg ik twee runs op een paar minuten tijd. Een 13,2 en een 13,7 kg. Deze maakten het verlies van de grote vis wat draaglijker. Doorweekt nam ik een korte pauze, om verse kleren te nemen uit de auto. Aha, direct na het inwerpen terug een beet op de linkse hengel, de gehaakte kleine vis sprong zowat boven water en schoot direct los… tiens tiens… Ik begon al wat te twijfelen aan de effectiviteit van m’n rigs, misschien toch terug grijpen naar de Tiemco? Daarna bleef het stil, nochtans was de zon erg hard aan het schijnen. Misschien lagen ze met z’n allen te zonnen?… Ik kon ze het niet kwalijk nemen.
Gunther was ondertussen ook gearriveerd en er werd gesocialised met Ben, Bart en ondergetekende. Wat later begon hij vol goeie moed aan ‘de nacht’, nadat de collega’s hem eerst geholpen hadden met z’n karrevracht materiaal. Z’n kruiwagen had immers platte tube! Om zondagmorgen te eindigen met een drietal vissen, waaronder een schitterende 16,2kg! Een mooi en geslaagd weekend dus!…

Met de verandering van het uur hebben we ‘s avonds een uurtje extra licht. Oef. Dinsdagavond straalde de zon zo heerlijk dat ik wel een uur naar het water moest! Ik werd er op het werk al piepnerveus van en wilde zo snel mogelijk weg. M’n penhengel en de kleine spulletjes stonden nog waar ik ze vorig jaar had neergepoot. En ik vond in m’n voorraadschuif nog een overgebleven blikje mais. Visseeeeeen jahoeee!
Het Vrijbroekpark lag er helemaal verlaten bij, ik dacht dat ik niet de enige zou zijn.
Het kleine pennetje – dat ik ooit van Jacques kreeg – stond nog op diepte ingesteld, dus vlug één maiskorreltje op de haak en indalen maar!…
Ik had een uur te gaan en vol verwachting stond ik de dingen te overzien. Een warme avond. Hop pennetje weg en de eerste brasem van het jaar was een feit. Er volgden er nog drie waarvan één een hele mooie was. Het pennetje zien ondergaan was al genoeg voor deze dag, meer moest het niet zijn. Net tegen donker had ik nog een bonus in de vorm van een kogelrond schubje van een kilootje of vijf. Hij was z’n mooi oranjegeel winterkleedje nog niet kwijt en ook z’n lippen waren nog in perfecte staat. Mooi!
Zo, dan ga je tevreden naar huis hé? Raar dat je in tijden van ‘veertigponders’ met een gelukkig gevoel toch een tienpondertje kan terugzetten…

Gisterenavond kon ik m’n uurtje plezier nog eens herhalen, dus stress in de auto om er zo vlug mogelijk te zijn! Er kwamen donkergrijze wolken aanzetten en ‘k verwachte een zware bui. De brasems deden het niet, het bleef dan ook stil. Het enige geluid kwam van de trage regen en een zo nu en dan passerende jogger.
Pas toen de plensbui in alle hevigheid losbarstte kreeg ik een mooie wegzeiler, resulterend in een kleine brasem, vol zwarte schimmel. Bijna had ik hem uit z’n lijden verlost. Direct erna terug een tikje, had ik het goed gezien? Ja, een trage wegloper, béng met die hengel, weer een kleine karper? Nee, zo bleek het een 5 minuten later. Het was één van de betere vissen van het water. Ik schatte hem een goede 10 kilo. Véél zwaarder zwemmen ze er trouwens niet rond.
Z’n beide mondhoeken waren zo erg ingescheurd van vroegere sleurpartijen dat ik medelijden met ‘m had. Ik vond met moeite m’n haakje tien terug in het verwrongen muiltje. Traag zwom hij terug weg.
Ik had drie kwartier gevist, was druipnat, het werd donker, en het was tijdje voor een zakje friet bij Frituur Lucienne!

Tja, een mens word er stil van. Laatste vrijdag hadden Phil en ik, bij Geert Baillevier thuis een erg gezellig etentje… enne onvermijdelijk praten we dan ook een beetje over grote vissen hé… en tja… wat een reeks grote vissen heeft de Phil weer gevangen in 2005. Bijna twintig veertigers in België alleen al, met de ‘Engelse’ als monster vijftiger er als kers op de taart bovennop! Well done maat!…
Hieronder een paar echte mooie… De rest krijg je een andere keer wel, als ik zelf niks gevangen heb!

Ouf, ik ben zondag 19 maart voor een eerste sessie uitgepakt op het Fort van St. Katelijne, het was ‘s smorgens flink koud in die flauwe mist en het kille briesje. Dat briesje stond de verkeerde kant uit, vond ik, dus dat stond me niet echt aan! De watertemperatuur was op 50 cm diepte en 2 meter uit kant net 5 graden… Ik had het iets hoger verwacht.
De drie hengels lagen algauw strategisch geplaatst, twee ervan op de bewezen hotspots van voorjaar 2005, en één hengel op een nieuw gekozen plekje ergens tussenin. Het bleef stil tot rond de middag maar net voor de zon door de wolken piepte kreeg ik een vlugge zakker op notabene de nieuwe stek. Ach leuk, maar ‘k was wel gigantisch te laat wegens een hete koffiemok in de ene en babbelde gsm in de andere hand. Na het aanslaan voelde ik wat takkerij en de vis schoot te vlug los. Blijkbaar erg slecht gehaakt. De eerste run van het jaar en direct los…
Wat later rond 13u kreeg ik een run op rechts, net nadat ik de hengel had heringeworpen, iets verder uit de kant. Het bleek een schub van 14kg, waar ik erg blij mee was, maar ik dacht dat ik hem herkende. Zoveel verschillende schubs zwemmen er immers niet rond. Later zag ik op m’n computer in m’n fotobibliotheekje en verdorie daar was ie. Vorig jaar had ik ‘m ook, eveneens op m’n eerste sessie van het jaar maar dan als derde vis, en zelfs ook in het weekend van de 20ste maart, dus met één dagje verschil… Straf hé!…
Ik maakte wat foto’s op de mat en met de zelfontspanner (maar dat wilde nie best lukken!) en zette het beest terug. Ondertussen was het lekker warm geworden en kon ik voor de rest van de namiddag lekker suffen in ‘t voorjaarszonnetje. Dat deed deugd! We zijn gestart, jahoew!

Om m’n grote streamers wat verder te kunnen werpen met m’n spinhegel wilde ik gisteren een soort ‘head’ in elkaar knutselen. Een suspenderend werpgewicht, dus erg traag zinkend. Experimenten met een combinatie van kurk en lood mislukten omdat je in verhouding erg véél kurk nodig hebt tegenover lood.
Eerst dacht ik aan balletjes met lucht in, gecombineerd met lood, maar uiteindelijk heb ik kopjes gemaakt in meranti hardhout, met daarin zoveel lood dat het zaakje zacht suspenderend wegzinkt. Afgewerkt met een oogje en wat epoxylak ziet het er voorlopig zo uit. Ik kan er mee leven, nu nog snoeken vangen!

Woensdag zijn we nogmaals het grote water op gegegaan met de bedoeling onze snoeken op erg diep water te zoeken… vlak bij de trailerhelling lag al een mooi diep stuk van 10 meter plus. Enkele scholen prooivis waren vlug gevonden en het vertrouwen was skyhigh. Het mocht niet baten, want de ganse dag hebben we geen knabbeltje of knauwtje aan ons kunstaas gevoeld. Zowel shads of vertikaalpluggen werden genegeerd… dan maar effe geprobeerd met aasvissen (ik had er vier meegebracht) maar dat was ook een zeperd.

Niks gevangen dus, maar het weer was ons redelijk goed gezind, alleen tegen de avond en in de wind werd het wat ruiger.
Na het obligate restaurantbezoek stond m’n auto defect. Alle leven was uit de batterij gezogen. Ik vond er niks beter op dan de batterij van de electromotor op m’n schoot te nemen, de startkabels via m’n open raampje door ‘t kofferdeksel te steken en te koppelen aan de lege batterij, en zo naar huis te karren. Het lukte wonderwel maar ik was de dag nadien wel zo ziek als een snoek met levend aas-astma…

Ziek zijnde viel m’n zaterdagse afspraak met Luc Van Litsenborg ook al in het water. Het plan was om een lokaal kanaal met een bezoek te vereren, om er de snoekbaarzen te gaan pesten. Nou, ik zat me helemaal te ergeren dat ik door m’n gezondheid niet mee kon. Dan maar in de namiddag een goed ingeduffeld bezoekje gebracht aan de Opendeurdag van Hengelsport De Goudvoorn in Mechelen, een winkel waar ik graag mag komen. Gunther Wiggy deed er de karper demonstraties, Albert Dinard zat er naast voor de vliegbinddemonstraties, en dat was best gezellig. Gunther en Stevee zaten de hele tijd te vissen naar welke rig nou laatst het verschil maakte voor Phil Cottenier. Ik had namelijk m’n mond voorbij gepraat… maar met de lippen stijf op elkaar kon ik verder onheil afwenden!…

Zondag werd de snoekmicrobe in het genezingsproces te sterk en ik moest er uit. Buiten! Jan Walraeve reed mee naar de polder. Het was best zacht mooi weer maar de snoeken deden het in deze polder niet… Jan viste met spinners en pluggen, en ik ging aan de slag met de streamers die hier ergens hieronder staan afgebeeld. Jan kreeg jammer genoeg geen vis gehaakt en ik moest het stellen met een vis van rond de zestig. Wel verspeelde ik eerder een mooie vis vlak voor m’n voeten, ik was met deze al heel tevreden geweest!
Kilometers werden afgewandeld maar ‘t mocht niet baten, ze lagen stil. Of wij kunnen niet vissen, dat zal ‘t wel zijn?
Na een stevige kop erwtensoep in een naar hondestront stinkend cafeetje bolden we huiswaarts. Tja, het is een winter waar er voor mij geen resultaten vallen… het word wat pijnlijk… er moet iets gebeuren!

Zaterdag was de minimeeting van de Mechelse VBK-regio. Dat was behoorlijk straf en keigezellig. Na het welkomstwoord en de aperitiefkes was ‘t tijd voor een goede diapresentatie van Stef michiels en Gunther samen (over alles wat ze zowat al gedaan hebben, met enkele héél nuttige tips).
Daarna was ‘t tijd voor een dvd-montage van Gunther Poelmans en Roel Bocken (de Poeli en den Bocki haha!) over hun karpervisserij in 2005 (vooral op de Maas leek me), djeezes wat vangen die jonge gasten vis! Ge moet ‘t maar willen doen, wat een overtuiging…
Daarna was’t lekker eten en drinken, stoofvlees, een videeke of een grote vegetarische schotel. Vlak erachter kwam de superkwis van Mark en Fré, we hebben ons gewoon scheel gelachen! We deden het met het HIR-team (naar de HIR mix van Pluckers! Haha!) helemaal niet slecht op de tweede plaats! Wat opviel was dat het damesteam (de echtgenotes die wél zo dapper waren om erbij te zijn) het erg goed deed en welverdiend op de derde plaats kwam, en daarmee de gerenomeerde Mechelse karpernamen ver achter hun lieten! Mooi!
Na de prijsuitreiking, erg mooi gesponserd door Megafish, De Goudvoorn en Luc Pluckers, barste er een spontane fuif los, de Rie showde meerdere keren z’n onnavolgbare danstechniek, met in z’n zog de vandaag redelijk nuchtere Stevie, de Mark en de rest van de jonge goden! Onnodig te zeggen dat het bier dan al in de man was…
Een mooie dag!

Nu het vissen op een laag pitje staat, wegens ziekte, ijs, tijdsgebrek en verplichtingen, ben ik aan het opruimen geslagen. Alle m’n kunstaas is eindelijk op orde geraakt in opbergdozen. En een mooie ruime Rapala-tas werd aangeschaft om deze spullen in te stoppen. Puur genieten om dat allemaal te zien staan, haha!
Ik heb er nu ook eens de tijd voor genomen om een aantal rigs op voorhand te maken, zodat ik niet met ijzige handen aan het water stalen onderlijntjes moet fabriceren. Mooi geklasseerd in een etuitje geeft dit grote voldoening op een winterse dag!
We zijn van plan om mischien deze zomer naar Zweden te trekken om op snoek te vissen met onze eigen boot. Ik dacht er aan om daar alvast wat streamers voor te binden. Die komen altijd van pas… ook in de polder.

Tja, als je het water er nu ziet bijliggen… heb je niet veel kans meer om te vissen. Of ‘t zou op het grote water moeten zijn! Maar da’s voor zaterdag. Laat ons hopen dat het niet blijft vriezen want hier en daar worden de schaatsen al bovengehaald.

Nog een paar foto’s uit de oude doos. Een mooie foto van Filip uit midden jaren ’80, met één van de gekende vissen van het Kanaal Kortrijk-Bossuit. Het was het eerste grote water waar hij aan de slag ging. Deze mooie vis zat toen rond de 11 kilo, ik herinner het me nog als de dag van gisteren. Gek hoe een mens z’n grenzen kan verleggen hé? Dat je überhaupt toen je grenzen kon verleggen met een twintigponder!…
Eronder een leuk beeld van Filip en ik aan de Gavers in ’91, elk met een mooie vis. Filip, godverdomme, we zijn 15 jaar verder, maar geen 15 jaar ouder…


Voor het eerst echt te zien in het boek van Tony Davies Patrick. Black Carp, de vis die me nog steeds ‘natte dromen’ bezorgt. Ochoch, wat zou er graag een vangen!… Ze worden ook zo beschamelijk groot hé!
Het is een vis die van origine in de Japanse rivieren voorkomt, en leeft van slakken e.d. Hij is op meerdere watersystemen ter wereld uitgezet ter bestrijding van slakkenplagen. Het blijkt echter een vis die erg moeilijk te vangen is. Eén trip die ik ervoor gedaan heb, is compleet in het water gevallen. Maar gelukkig waren er nog andere vissen te vangen.

Als de Nederlandse gesloten tijd eraan komt voor het snoekvissen dan moet er uitgeweken worden naar andere mogelijkheden. Eén ervan is vliegvissen op forel aan het Oostvoornse Meer. Intrigerende locatie met erg mooie en grote supergespierde forellen… Mischien gaan we er met de roeiboot naar toe, en vissen we met traaggesleepte streamertjes, of kleine plugjes.

Een leuke foto uit de oude doos… M’n zoon Jan met z’n allereerste karpertje, zelf gedrild en genet (hij kon toen bijna zelf in dat grote karpernet). In dat zelfde net lagen wel 20 bittervoorntjes te spartelen. Pa was ongeveer even fier als hijzelf. Ondertussen is hij al acht, en vangt hij ook al eens een visje met de hengel… Maar, het echte vissersvirus? Ik weet het niet… voor ‘t moment heeft hij meer aanleg om ‘t in de muziek te maken!…




Laatste zaterdag ben ik met David en Filip gaan snoeken op een groot Nederlands meer. Filip begon z’n visdag goed door z’n warme kleren te vergeten, nog nooit een kerel zien vissen met 2 pyamabroeken onder z’n visbroek!… Maar, hij heeft niet geklaagd, ook al had ie het waarschijnlijk erg koud. De stek was een diep gat, tot ong. 14 meter, waar David en Carl veertien dagen geleden hun vissen had gevangen. Traag en diep trollend met kleine pluggen, en wat gevertikaal met zware shads moest leven in de brouwerij brengen…
Wel, ‘t was niks en dan ook nog pech…
De eerste beet die ik kreeg was een rare venijnige totaal slap vallende lijn, tanden in de shad, maar geen gehaakte vis.
De tweede beet kwam een heel stuk later in de namiddag, net toen David op de dieptemeter een grote school aasvis opmerkte. Een harde aanbeet, ik klop erop, en breek godverdomme op m’n dyneema hoofdlijn!….
Ik was er ‘t hart van in!… Dit heb ik nog nooit voorgehad… En niet eens op de knoop, zomaar ergens middenin. Als je dan gaat beseffen dat deze snoek spijtig genoeg met zo’n rig rondzwemt, erg…
Nadien niks meer gezien of gevoeld, dus geen vis in de boot vandaag. Maar ‘t was een erg gezellige dag op het water… fun met drie man op een bootje!
‘s Avonds een paar Nederlandse vriendelijke kerels gesproken aan de trailerhelling, en die hadden met kunstaas noch met semi-doodaas aas beet gehad. Volgende keer dus: ‘revenge’!…

Zaterdag zijn we terug een dagje gaan vertikalen op het grote water. Koud. Erg koude vriestemperaturen. Alle vissersbootjes op een kluitje boven diep water. De snoekbaarzen deden erg moeilijk, ik denk dat ik een negental aanbeten had, resulterend in slechts 2 effectief gehaakte vissen. Magertjes dus. Luc van zijn kant had minder beet maar wel 5 gelande vissen. We besloten om in de namiddag wat nieuwe stekken te zoeken, op de eerste stek had ik algauw een aanbeet van wat als een mooie vis aanvoelde maar die schoot jammer genoeg los! De rest van de namiddag geen vis meer in de boot…

De 24ste december had ik nog eens een half dagje over om een karper een oor aan te naaien. Ik besloot drie dagen karig en spaarzaam te voeren. Gunther vertelde me dat hij op donderdag geen beet had gehad, nochtans liggen zijn en mijn stekje naast elkaar. Ik had er dus geen hoge verwachtingen van.
Die nacht had ik niet goed geslapen en ik stond in de ochtendschemering maar wat te suffen. Het uitwerpen lukte al helemaal niet, en ik moest de drie hengels wel elk 4 keer heruitwerpen. En dan stond het me nog niet aan ook!
Niks roerde zich en na een uurtje dacht ik: ‘Ik kan zowel m’n hengels goed herinwerpen!”. Gouden zet want een paar minuten later had ik al een run, resulterend in een 15,3kg. spiegelkarper. Mooi rood en oranje. Gunther kwam langs om het beest te fotograferen, en vond een machtige vangst, ik ook!
Mooi begin van het Kerstfeest!

Eens iets nieuw! Ik heb altijd gedacht dat het vertikalen op snoekbaars niks voor mij was. Niks is minder waar. Het is inderdaad een subliem spelletje van hengelaar, hengel, en aasje. Luc Van Litsenborg nodigde me op maandag uit om een dagje mee te gaan op z’n nieuwe slagschip, en een groot water werd uitgekozen.
We gingen op zoek naar de diepere hotspots en na een beetje fine-tuning werden vrijwel gelijktijdig de eerste snoekbaarzen gehaakt. De teller stond op 14 als de avond viel, wat helemaal niet slecht is vanaf een nieuwe boot, op een onbekend groot water. Erg plezante dag, Luc!

Donderdag ging met David en onze boot een dagje met dood aas op de rivier slepen, we hadden waarschijnlijk de koudste dag van ‘t jaar uitgekozen, en blij dat we waren!…
In Mechelen was het -4°, Antwerpen -1°, maar in Nederland algauw -9°. Prachtige dag op het water, moederziel alleen, helaas waren er ook geen snoeken die zich lieten verleiden!…
Verkleumd en blauw besloten we later op de dag nog wat te trollen met groot kunstaas maar niks mocht baten. Iedereen had last van de kou.

Enkele jaren geleden konden we op bezoek bij familie in Oman, net voor het officiële toerisme daar mogelijk werd. Tijdens een vierdaagse trip in de woestijn maakte ik volgende beeldjes. We reden van Muscat naar Sur en van daaruit de Wahibi Sands in… Prachtig rode woestijn maar snikheet. Ik wist niet dat een zo droge plek op de wereld (zonder vissen) me zo kon bekoren.
De week erop kon ik een dag op de oceaan gaan trollen met een van de buur geleende boot. De man had ook een big-game hengel en een paar doorknauwde Rapala Magnum’s te leen en wist me ongeveer te zeggen waar en wanneer ik best buiten de kust trolde. Formidabele plek op een bloedhete rustige oceaan… we zagen een paar zeeslangen, en een groep van ongeveer honderd dolfijnen…
Normaal gezien vangt elke leek met een beetje uitrusting daar meerdere vrij grote dolphin fish op een middagje, met hier en daar een mooie tonijn ertussen… maar het was me niet gegund, het bleef bij twee bonito’s. In plaats van ze mee te nemen voor de grill, zette ik de ukkies liefdevol terug in het donkerblauwe water. Voer voor de biggies dus.
Op het strand en de riffen was ik wel in staat een visje te vangen, vooral kleinere groupers tot zo’n 50cm. Enorm krachtige vissen op lichte spinhengel die er al snel voor zorgden dat ik door m’n voorraad twisters en shadjes heen was. Eén aanbeet was genoeg om het aas te halveren. Dan maar jigs gebonden met van de kinderen geleende witte en rode breiwol. En dat ging net zo goed!…

Een bloehete plek in de Wahibi Sands, toch leven er mensen!

De extreem giftig zeeslang, rustend in de zon.

In een bepaalde wadi (oase) hadden alle kinderen dezelfde oortjes en schele ogen, inteelt in de woestijn?…

De ruines van Qalhat, een oude stad die werd verwoest door de Portugezen in 1507.

Een zicht op de Abdel Akhdar bergen en een oase, een eeuwenoude ingesleten rivier tussen de rotswanden.

De man en z’n missies. Oud fanatiek karpervisser. Ik ken niemand die zo begerenswaardig uitkijkt naar het vangen van echt grote vissen. Een grote vis is voor jou en ik mischien veertig pond karper of groter, maar Jacques ziet dat nog een stukje groter. Hij gaat namelijk niet uit de weg voor honderd kilo massief visvlees of zelfs méér…

Hij heeft de halve wereld afgereisd om z’n prooien te belagen, en meestal ging daar een maandenlange minitieuze voorbereiding aan vooraf.
Z’n avonturen pende hij enkele jaren geleden neer in ‘De Nieuwe Zoetwatergiganten’, een mooi lees- en kijkboek, waarin je kan meegenieten van ongekende vagnsten, zelfs van vissoorten waarvan voordien nauwelijks iets bekend was, bijvoorbeeld de Gar. Ook krijg je in het boek tal van praktische tips voor het vissen op de echt grote rakkers.
Dit boek is een zalig eindejaarscadeau! Lezen!

Zaterdag, de dag van de VBK-meeting in St. Niklaas, had ik afgesproken om een dagje met Jacques Schouten te gaan karperen op het Fort van Sint-Katelijne (wat is dit jaar weer vlug voorbij!). Na aankomst bleek dat m’n stek onder een laagje ijs was verdwenen, alleen de overkant lag nog open. Ik vond rechts nog een relatief open stuk, en dacht ‘beter hier op halve kracht dan thuis zonder kracht, voor de kachel’. Anyway, alles in stelling gebracht en ik had net de eerste hengel over het ijs uitgeworpen toen Jacques uit Nederland arriveerde. Tien minuten later – ik had net gezegd dat ik er wel hoop op had om ondanks de bittere kou op de middenhengel een vis te vangen – werd de stilte verbroken werd door een nerveuze beetverklikker. Jacques kon verdorie direct beginnen drillen! Met een gekraak en geknisper van jewelste boorde de vis zich door het ijs, en door het gebruik van het dyneema dacht ik er niet aan dat de lijn zou doorgesneden worden. Het ging goed en een bijna dertigponder werd geland. Een blij en goed begin van de dag!
Het bleef nadien stil tot de middag en ik kreeg zin om te verkassen, ik voelde het gewoon dat het nodig was. Zo gezegd zo gedaan, en met twee man is het vlot verhuizen… Een kwartier later werp ik de hengels over het ijs uit in de enige overgebleven strook open water van die stek. Wis en waarachtig, tien minuten al later een run met een 22 ponder als resultaat… dat gaat vlotjes! Het gekraak van het ijs en het echoën ervan onder water geeft het geheel een waarlijk bevreemdend effect.
Ik besluit van wat bij te voeren om de vissen op dreef te krijgen, en nadien vangen we inderdaad nog een paar vissen bij… Jacques trekt er voorzichtjes een 15,7kg. uit, ik efkes later een 12,5kg. en na een geloste vis land Jacques als afsluitertje van deze uitzonderlijke dag het kleinste visje die ik dit jaar op het fort heb gezien, misschien 3 à 4 kg…
We drinken er een ferme wiskey-cola op en gaan nog voor donker naar huis! Lovely haha!

Vorig jaar ging ik met Jacques drie weken op karper vissen in Zuid-Afrika. Het werd een mooie trip van de goeie geneugten, echt schitterend weer, en zo nu en dan een lekkere vis! De eerste week was niet om naar huis over te schrijven, bijna noppes, want we hadden ons een moelijk plan vooropgesteld! Dan maar verkast en op Donaldson Lake wilde het wél lopen, een goede 40 vissen in 6 dagen.
De laatse week viste ik alleen, Jacques moets onverwachts huiswaarts keren. Ik ging met Gary (onze gids) en twee onbekende Oost-Duitsers op stap naar Snagmere, en daar hadden we best een paar mooie vissen.
Hieronder een fotoimpressie…

Een paar jaar geleden trokken Luc Van Litsenborg, Ronny De Groote en ik naar de kuststrook van Gabon, Zwart-Afrika. De bedoeling was om er gedurende drie weken de tarpon te belagen. Deze soort bereikt daar enorme gewichten, rond de 100 kg en 2 meter+ lang!

De reis en de voorbereiding was een hele heksentoer om voor elkaar te krijgen, mede omdat Jacques Schouten voor deze trip wegens ziekte forfait moest geven. Ginds aangekomen werd alles ter plekke voorbereid, boten, motoren, eten, brandstof, hulpjes. Omdat je maar een beperkt aantal kilo mee mag nemen op het vliegtuig.


Nadat alles picobello in orde was vertrokken we met drie vissers en vier man personeel het oerwoud in. Er werd gevist met kunstaas, levend aas zoals harders, en dood bodemaas, en speciale dobbermontages met kleine aasvisjes voor de tarpon. De tarpons gaven echter verstek maar er was meer dan genoeg plezier met de andere vissoorten zoals jack’s, pastinaakroggen, barracuda’s, rode karpers, en gitaarroggen.

De meeste kunstaassoorten bleken niet bestand tegen het zware tandengeweld van Barracuda’s en rode karpers. Onderstaande Super Shad Rap heeft welgeteld 100 meter gezwommen en hij moest er al aan geloven, in twee!

De gemakkelijst vangbare soorten waren roggen, jack’s en barracuda’s. Slechts één tarpon werd door Luc gevangen, een goede 90 kg. en 2,20 meter lang! Een topper!
Ik heb er 3 weken afgezien, want het tropenweer gecombineerd met alle dagen ‘magere vis’ eten, heeft een weerslag op je fysieke weerstand.
Een puik avontuur, en ik heb het gelukkig overleefd.

Vorig jaar ging ik een weekje snoeken op Lough Derg in Ierland. Daar huurden we bootjes bij de welbekende Ferdinand Heyerman (http://www.pike-ireland.net). Partners in crime waren David, ikzelve, Jacques Schouten en Peter-Paul Blommers. Een zalige tijd met erg moeilijk doende snoeken. M’n grootste was 95cm op een Salmo Warior Fire Tiger, en met een paar vissen per dag mochten we echt tevreden zijn. De wondermooie omgeving, het meer en de supersympathieke mensen maakten véél goed!
Tijdens deze vakantie kreeg ik van Peter-Paul, die zowat de mooiste hengelsportverzameling van Europa heeft, een mooi setje antieke Rapala’s cadeau! Verpakt in het originele doosje, en met de beschrijving er nog bij ook. Leuk is dat de pluggen bovenaan mat gespoten zijn, en onderaan blinken.

Vrijdag ben ik naar Nederland gereden hopend op een mooie poldersnoek! En heb terug een supermooi stuk ontdekt, het zou me trouwens verwonderen als daar veel volk komt vissen. Het was beeeerekoud door de harde frisse wind, had ik niet verwacht en ik was er dus niet op gekleed… Het water was verdorie warmer dan de omgevingstemperatuur! In de eerste tien minuten had ik er al een van rond de 70cm te pakken, dus ik dacht ‘dat word een goeie dag’… Maar, de rest van de dag werd het niks meer…
Dan ben ik maar eens gaan rondrijden op zoek naar mooie visstekjes. Net voor donker (ik stond echt al wat te dromen) kreeg ik me daar een klop op m’n streamer, vis ferm door de slip, een echte grote vis dus, ik dril ‘m een tijdje en nou net voor ik hem wil pakken schiet ie los verdomme…
Ik heb nog nooit zo’n grote gehad in de polder… maar ik ga nu ook nie zeggen dat ie een meter was hé… Ik was serieus pissed-off! Rij ik effe later terug naar huis en kom ik terecht in een monsterfile wegens een heel zwaar accident… Miljaarde!
Maar, ‘t was een rustige leuke dag en ‘k heb er van genoten…

Als eerbetoon aan Big Scale, ooit één van ‘s land mooiste vissen, heb ik het nieuwe logo van het VBK Regio Mechelen qua schubbenpatroon een beetje naar ‘hem’ gestyled. Hieronder zie je Big Scale toen ie nog springlevend was in de handen van Phil Cottenier…



Als ik me niet vergis is dit een oude foto van de Halfrijen van het Land van Ghow. In ’92 had ik het beestje op 11kg., ergens achterin November op een tijgernootje, tegelijk met de andere rijen die er toen rondzwom. Ongelofelijk hé, dat zo’n vis na jaren zo groot kan worden… Op de foto midden zie je Darwin toen hij de Halfrijen had op 21kg+. En onderaan Geert Catteeuw, vorig jaar met de Halfrijen op 26,2kg (Tnx Geert, voor de mooie foto!). Wat een Bak!

Vermits de twee snoekdagen in Nederland van vorige week een supersof waren, en er niks leuks over te vertellen valt trek ik nu maar terug enkele foto’s uit de oude doos tevoorschijn…
2001 aan de Leuvense Vaart. Op de foto’s zie je superbeauty ‘Dubbele Rijen’, de nu vermiste Grote Vlekschub op 22,2 kg, en één van de grote schubben…


Een duister sfeerbeeld van het Land van Ghow, het roemruchte West-Vlaamse water. Wintertime is coming!…

Ja, je kan het voelen, de kou is in aantocht, we zitten op een kantelpunt, de vogels maken zich op om te vertrekken naar warmere oorden (of ze zijn al lang weg)…
Wat zal de winter ons brengen?… Enkele snoeken of een paar mooie karpers?… In deze prachtige opname van Phil Cottenier zit allezins sfeer genoeg om er efkes dieper over na te denken…

Deze sfeervolle dia nam ik aan het Klaserie-meer in Zuid-Afrika om vier uur ‘s morgens. Dit meer ligt aan het Krugerpark en is een ideale bestemming om naar toe te trekken in onze winter, omdat het daar dan erg lekker toeven is…
En, je kan je kan op deze exotische bestemming best ook nog een vis vangen, zoals Oliver Stevens hier met een mooie 17 kg vis. Maar dit verhaal werd reeds beschreven in Alijn’s boek ‘Tegen De Stroom In’.

Vrijdag kwam het onverwachte nieuws dat David en ik toch een dag wegkonden met onze boot (agenda’s gelijkstemmen is echt niet zo eenvoudig!), we gingen het ons niet moeilijk maken en kozen voor de laatse stek waar we samen gevist hadden, een mooi traag stromende rivier. Toen we er ‘s middags aankwamen lag ze er schitterend bij in de warme najaarszon en het bijhorende zachte briesje zorgde ervoor dat we perfect langs de oever konden mee driften.
Na een vijftal worpen (ik was verdorie nog aan het optuigen) had David er al één op, heerlijke opsteker!… De vis had er zin in en gaf een best stevige dril voor ie geland kon worden. 95 cm, en een schitterend begin van de dag! David verkoos met z’n kleine shads verder te vissen, ik zag het echter wat groter en knoopte er een Sandra aan…
Tien minuten later had ik er ook al één! Hopzo, we hadden het idee dat we goed bezig waren!
s’ Avonds hadden we er samen zeven. David’s eerste vis was 85cm, de tweede ook zoiets, en de derde 95cm. M’n vissen waren 85, 2de 65à70, 3de 80 cm en de 4de 95cm. Het kan zowaar slechter op een dag met véél zon, geen wind en oostenwind!…
We vonden het zowat onze mooiste visdag van het jaar.


Het enige wat me rest van een fantastische dag poldersnoeken is onderstaand beeldje. M’n cameraatje heeft de nodige nukken na z’n tewaterlating eerder. Ach wat, het vissen is belangerijker dan de beeldjes hé?! Of niet?…
Een prachtige najaarsdag met héél veel zon en een zacht briesje, niet echt het beste snoekenweer maar ik had nou een dag vakantie, dus naar Nederland en genieten!…
De teller stond ‘s avonds op zes snoeken en drie leuke baarzen, ik was er echt gelukkig mee. Toch twee zeventigers erbij wat me véél plezier deed, voor deze polder beste vissen! De geel-groen-oranje streamer van vorige week stond garant voor een drietal vissen, de rest werd aan de spinner verleid.
Over zag je vogels, reeds op weg naar het zonnige zuiden, het gaf een apart gevoel op de rand van het goede weer te zitten…
Ik had ook een treffen met de arm der wet, de derde keer in dertig jaar vissen, dit wil veel zeggen over de frequentie van de controles in zowel Nederland als België!… Ze wisten me te vertellen dat ik op deze strook water niet mocht vissen (op de Grote vergunning stond nochtans van wel). Even later bleek dat ik op het verkeerde water bezig was… Kleine fout, maar jah, alles lijkt daar ook allemaal op elkaar…
Eén van die mooie snoeken nam een shot door het wateroppervlak van wel vier meter veraf naar m’n pas in het water gelandde streamer, puur adrenaline toen de haak gezet werd!
Wat moet een dag aan het water meer zijn? Een superschone dag relaxed vissen, met behoorlijk resultaat!

Begin dit jaar vernam ik dat m’n visvriend Gunther Wigy aan de slag ging met het pas op de markt zijnde aas van Luc Pluckers, en vermits hij op hetzelfde water als ik aan de slag was, vonden we het een goed idee om meteen ook hetzelfde aas te gebruiken tijdens onze voercampagnes. Wat ons natuurlijk geen windeieren gelegd heeft!
Maar momenteel gebruik ik een combinatie van:
50% Supra Ready Mix “High Instant Respons”
50% Supra Ready Mix “Atlantic Crustacean”
Ik vind het hoogst attractief aas met een mooie structuur, prachtig instant werkend en voor deze kwaliteit ook best betaalbaar!
Ja, ik weet het, dit is reclame, maar het is goed spul!
Neem eens een kijkje op http://www.boiliefrost.be en probeer even, je zal niet teleurgesteld worden!…

Gisteren had ik me voorgenomen om een dagje te gaan spinnen in de polder. Ik reed in de gietende regen Nederland tegemoet en bereidde me voor op een door en door kletsnatte dag.
Nee dus, het werd een prachtige nazomerdag met veel zon en hier en daar een buitje. De snoeken langs hun kant zagen dat zonnetje niet zo zitten, en lagen stijf tegen de veenbodem. Het werd ‘s middag dan ook erg moeilijk om een visje te verschalken. Tegen de vond waren ze terug los en kon ik er nog een paar extra strikken. Een fel gekleurde fushia streamer met oranje konijnebontstaart (met jouw spullen gemaakt, David!), gevist aan de spinhengel, kon drie snoeken verleidden, en de traditionele zilverkleurige Ondex 6 zorgde voor nog eens drie vissen. Ook een piepklein baarsje verslikte zich in die grote spinner. Wat opviel is dat alle vissen uit het kantje kwamen, had het overvloedige najaarslicht daar soms iets mee te maken? Wie weet?…
Anyway, een pure dag in puur natuur, met een prachtige zonsondergang! Jammer dat m’n camera (die ik eerder in het water liet vallen) het nu volledig laat afweten, dus geen foto’s van dit moois…

Dit is een tekening van de voorslagknoop die ik al jaren met volle tevredenheid gebruik.
In tegenstelling tot andere is hij erg gemakkelijk te leggen… Snij het eindje voorslag niet te kort af, en laat het een beetje rafelen, dit voorkomt het haperen van de hoofdlijn achter de knoop tijdens het werpen.



Haha, een foto uit m’n oude fotodoos. Filip Cottenier’s allereertse dertigponder ooit… Waarschijnlijk is hij ‘m al lang vergeten! Alhoewel?…
Wat was dat een mooie tijd, midden jaren ’80. Avontuurlijk karpervissen, alles was nieuw, ieder moment een nieuwe ontdekking… geen of weinig informatie en alles moest dan ook zelf uitgezocht worden. Nu staat alles te boek, of is het te vinden op het internet… en valt ieder water te delen met vele medevissers. Tja, het was een erg mooie periode waar ik erg van genoten heb. Ik hoop dat Phil er nu nog altijd zo van geniet, als wij toen deden?…

Binnenkort wordt het polderwater in Nederland weer een stuk bevisbaarder, de gele plompen sterven af, het riet verkleurd. Tijd om terug het lichte materiaal boven te halen en de mooiste stekjes te bestoken met de spinner of plug! Ik ziet er al naar uit! Ze zijn mischien niet supergroot, maar wél erg leuk om vangen!…

In de hal van het Hvala hotel in Kobarid hangt een opgezette Marmorata forel, in een kast. Het magnifieke beest meet 125cm! De imposante forel werd aan de Soca dood gevonden (zo werd me verteld…). Onderaan de kast ligt een A4 velletje, zo kan je je inbeelden hoe groot dit monster is… Dit is een beschermde Europese diersoort die tot voor enkele jaren met uitsterven bedreigd was… De grotere exemplaren blijken erg moeilijk vanbaar! Ik had er geen één, wel een paar hybrides (kruising tussen bruine forel en Marmorata).

Vorige namen we een weekje vakantie in Slovenië. Zie hieronder een kleine impressie van de natuur, de weersomstandigheden, en de vissen. Het kraakheldere water noopte ons tot vissen met anorexia-nimfjes, erg mager gebonden op haakjes 18-20, een ultra moeilijke visserij op het zicht. Met een vijftal vissen per dag mochten we tevreden zijn, alhoewel David twee dagen erg goed heeft gevangen. Mooie vlagzalmen en enkele dikke forellen waren z’n deel.
We hebben op de Soca, de Baca, de Idrijka en de Trebuscica gevist. Dit zijn uitermate heldere rivieren, met een uitstekend bestand aan welopgevoede – en soms erg grote – salmoniden. Ze bleken erg moeilijk vangbaar, misschien mede door de lage waterstand en het ver gevorderde seizoen?…
Indien het nimfvissen tegenviel konden we altijd terugvallen op het streamervissen met zonkers, waarmee we de river bullhead, een klein visje, imiteerden. Dit resulteerde altijd wel in een paar extra vissen. Maar deze techniek is echter niet zo bevredigend als het vissen met de droge vlieg of de nimf.
Al bij al een erg geslaagde vakantie, met uitstekend eten en een prachtige omgeving!