Zaterdag vonden David en ik nog eens de tijd om met de boot op stap te gaan. Ik stond om 4 uur ‘s morgens op, om op dat vroege uur het Brielse Meer onveilig te maken. Slaperig trailerden we de boot, maar we waren vol enthousiasme om snoek in de boot te krijgen… Tegen de middag aan bleek het niks te worden, niks te zien, niks gevoeld. Nadien zijn we gaan pionieren, op zoek naar nieuwe horizonten, om de volgende keer eens een nieuw water aan te pakken. De Brielse Maas is na al die tijd voor mij een flinke kuitenbijter gebleken!
Het bleek dat uitgerekend zaterdagavond net dertig jaar geleden was dat Stef Michiels met karpervissen was begonnen. Samen met Ben Van de Linde en Gunther Wigy besloten ze om een verjaardagssessie te vissen op de Montreal, het water waar het voor de Stef en z’n karpervissende pa ooit allemaal begonnen was… Toen ik er laat op de avond aankwam waren er al een achttal vissen gevangen, en bleven de biepers maar acte-de-presence geven! Héél leuk en gezellig daar, met merguezkes en brochettes, Jupiler, champagne, cola en vooral erg goed gezelschap! Wat een bende vrienden zijn dat! Ik slaagde er trouwens nog in om door Bart’s stoeltje te zakken. Typisch, ik raak nooit ergens weg en nou was het net zo, ik lag maar om 1u30 in m’n bed. Een te lange dag dus, en dat mocht ik ‘s morgens voelen…

Ik besloot om gewapend met 2 broden naar het Fort te trekken. Mischien kon ik een verdwaalde karper zover krijgen dat hij in m’n net zwom. De vissen waren uiterst actief, zaterdag volop zon, zondag naderend onweer… ze sprongen dat het een lieve lust was. Ik had eindelijk eens het geduld om langer te wachten nadat ik een half brood gevoerderd had. Meerdere brede toeters verschenen aan de oppervlakte.
Korst gepresenteerd en tien seconden later was ik al aan het drillen. 13,4 kg spiegelkarper, puik! Er begon dus zowaar nog schot te komen in m’n visweekend. Efkes later had ik als bonus een 14,4kg spiegel op de zelfde stek. Deze gaf zich niet zomaar gewonnen en door de lage waterstand bleek hij niet eenvoudig te netten.
Een half uur later, toen het al begon te onweren, kon ik nog zo’n voorzichtige azer strikken. Tergend lanzaam slurpte hij m’n korst naar binnen en een geweldige waterexplosie volgde toen ie door had dat hij gefopt was. 16,8 kg spiegelkarper. Ik herkende hem direct als een vis die ik vorig jaar ergens in de zomermaanden ook had. Met de zelfontspanner slaagde ik er in om er een fotootje van te nemen, op een droog plekje onder een eik.

Het regende ondertussen behoorlijk stevig en de karpers gaven het op aan de oppervlakte. Naar huis dus. Ach nee, ik had nog een kunstaashengel in de auto liggen en en passant ving ik vooraan aan het brugje nog een snoek op een zelfgemaakte streamer. Die was welkom, wel wat klein maar dat gaf niks. Op de zelfde plek waren enkele karpers aan het azen in een modderhoekje. Het broebelde en bruiste op meerdere stekken. Dat waren echt vissen op een presenteerblaadje. Doosje mais opgetrokken en vlug twee strategische voerstekjes aangelegd. Pennetje gemonteerd en uitgelood, dat ging vlug en op het moment dat de eerste vis de mais aan het opspitten was lag ik er al vlak naast met m’n aasje. Schokkerig verdronk de dobber, een grote brasem was het gevolg. Dus geen azende karper maar brasem, achzo. Alléhop, dan toch maar naar huis!

Gisteren, op de warmste dag van het jaar, sleurde ik mezelf met liesbotten aan naar het water bij me in de buurt. Ik hoopte ondanks de hitte toch nog snoek te kunnen vangen, zag het als een soort weddingschap met mezelf. Op het eerste water had ik donders veel concurentie met horden zwemmer-zonnekloppers van allerlei allooi. Ik was het gejoel al na een kwartier bitterbeu, maar had toch een goeie stek uitgekamd, weliswaar zonder beet…
Op naar de volgende put, waar het verdorie nog erger was, een half uurtje gevist en wegwezen van die druktemakers. Op het derde water was het heel wat rustiger, en ik kon uitblazen na de zware dag op het werk. Bah, niet dat we veel werk hebben hoor, only the heat is killing me.
Uiteindelijk wist ik door m’n vertrouwde Sandra erg agressief binnen te vissen een beet uit te lokken, en deze vis ging er erg pittig tegenaan! Leuke korte dril, vis in close-up op de foto, weddingschap gewonnen! Vanop het terras vang je geen vis.

Gisteren wilde ik terug, mischien een gigant aan de haak slaan? Het avondzonnetje deed deugd, maar ik kwam tot de ontdekking dat m’n liesbotten erg aan het lekken gingen. Fris aan het ene been! Ik ben dus aan een nieuw paar toe.
Duizenden insecten zoemden over het water, zelfs een soort sedges… erg knap!

De snoeken hadden geen zin in een Guppy Jerkbait dus haakte ik eens wat anders in de speld. De X-Rap Jointed moest het doen. Brand new kunstaas met een erg mooie actie. En suspenderend! Je kan ‘m dus laten stilhangen in de waterlaag die jij wil.
De snoeken wilden die plug ook wel want ik ving er twee. Een mooie van een stuk in de 80, die ik direct terugzette, er was niemand te bespeuren die een fotootje kon nemen. Laat op de avond, tegen donker aan, had ik nog een mooi gekleurd kleintje die door de plaatselijke jeugd werd vereeuwigd. Die hadden nog nooit zo’n snoek gezien. Tja. Playstation & Skating.

Gisterenavond nodigde Luc me uit om met de boot op het kanaal te vissen. Wegens tijdsgebrek liet ik verstek gaan, maar laat op de avond wilde ik toch nog efkes naar het water. Ik haakte een goeie vis op m’n eigen jerkbait, maar die schoot na enkele tellen los. Pech dus, meer dan.
Duizenden kleine visjes ploeterden zich door het wier, resultaat van de paai der brasems, voer voor de aanwezige roofvis. Het laatste zonlicht streelde en dit bloementrosje liet zich gewillig verleiden tot een mooie pose.

Nog enkele sfeerbeelden van ons verkouden reisje die ik jullie niet wilde onthouden. De zon moet u er echter zelf bij denken! Belet de kapotgebeten zelfgemaakte Guppy-jerkbait. Dat word zowat m’n lievelingskunstaas want ook op het vasteland blijkt het een vanger door z’n lekker dronken zwieberende actie.
De meivlieg op de foto landde op m’n kleren, en na wat proberen kreeg ik het beestje toch nog mooi op de foto. Het water lag er bij tijd en wijle vol van, prachtige insecten in allerlei kleuren van olijfgroen over geel tot bruin beige gestreept. Dit had ik nog nooit gezien.

Meer dan ooit besef ik, dat na het thuiskomen van een geslaagde trip, het steeds moeilijker word om je aan het hier drukke en erg stressy leven aan te passen… Het lukt me gewoon niet om op dreef te raken, me terug in de rat race te lanceren.
Mischien moet het in de toekomst maar anders?
Gisterenavond ben ik naar een lokaal meer gereden, ik kon echt niet anders, de dag op het werk was zooo lang, te saai…
Ik had besloten om maar drie kunstaasjes mee te nemen, om veelvuldig wisselen te vermijden. Bitter koud, met zo’n eng kil windje, wat een zomer is dat toch? De snoeken wilden m’n net onder het water teruggetikte jerkbait niet, dus knoopte ik er een flink uit de kluiten gewassen Sandra aan (da’s een soort mega-twister, geen leuke dame).
En jawel, enige worpen later miste ik een vis, hij stoof bijna de kant op en had geen zin meer om een tweede kans te wagen. Vijftig meter verder schoot er een beste uit de diepte omhoog en miste m’n Sandra opnieuw. Twee meter uit de kant keek hij me uitdagend aan, ik knalde het kunstaas voor z’n kop het water in en hij ramde het tussen z’n tanden. Een leuke dril, want hij liet zich niet kennen! Uiteindelijk kon ik een mooie vis van ongeveer 85cm landen.
Zo, da’s al beter om het afkicken van een reis te bevorderen…

Ewel, ik ben terug. Lough Derg revisited! Geen liefelijk weer deze keer, maar woest bruisend en donker water. Met enkele mooie kalme momenten. Jacques en David waren excellente compagnie en we hebben heel wat afgelachen. De snoeken wilden niet zo best meewerken maar met dit rare weer kan je niet veel anders verwachten…
De eerste twee dagen met gids waren een zeperd, enkel de gids wist een paar beste snoeken te vangen, ik bleef visloos en was behoorlijk geintimideerd. We waren zo doorregend dat we in de enige hardware store van het dorpje Ballina extra regenkledij insloegen, ze deden daar een goede zaak!
De eerste dag dat we alleen op stap gingen liep het al heel wat beter en we konden algauw de eerste mooie snoeken bijschrijven.
Mijn beste vis in deze week was een 109 cm, m’n personal best die mischien nog lange tijd staat?… David’s mooiste was een 106 cm en Jacques had een mooie negentiger.
Het leukste moment was toen David en ik gelijktijdig een echte bak aan de haak sloegen, onze lijnen raakten verstrikt en ook de driftzak werd bijna gehaakt! Maar de visssen kwamen binnenboord. De mijne was 98cm en ik zette hem direct terug in z’n element om van David’s vis foto’s te kunnen nemen… 106cm was die! Nice catch!
Jacques moest het met de ‘minste’ vissen stellen, maar hij bleef – zoals we hem kennen – volharden om met dood aas te slepen, hopend op die ene echte knoeperd!
De week was weeral te vlug om, maar we kunnen tevreden terugblikken.
Spreuk van de week kwam van Ferdi, na een opmerking dat het wel erg hard regende: ‘Ja, inderdaad, maar de meeste regen valt wel naast jou’…

Da’s zeker! Het is bijna zover. Vrijdag vertrekken we naar het land van de duizend kleuren groen. Ierland dus. We maken Lough Derg onveilig en dat zal deugd doen, het is namelijk een hernieuwde kennismaking
Het zelfgemaakte kunstaas is dit weekend al getest op de lokale wateren en 5 leuke snoeken waren de klos. Niets echt spectaculairs… maar beslist hoopgevend!
Guiness here we come! Huh!

Om m’n grote streamers wat verder te kunnen werpen met m’n spinhegel wilde ik gisteren een soort ‘head’ in elkaar knutselen. Een suspenderend werpgewicht, dus erg traag zinkend. Experimenten met een combinatie van kurk en lood mislukten omdat je in verhouding erg véél kurk nodig hebt tegenover lood.
Eerst dacht ik aan balletjes met lucht in, gecombineerd met lood, maar uiteindelijk heb ik kopjes gemaakt in meranti hardhout, met daarin zoveel lood dat het zaakje zacht suspenderend wegzinkt. Afgewerkt met een oogje en wat epoxylak ziet het er voorlopig zo uit. Ik kan er mee leven, nu nog snoeken vangen!

Woensdag zijn we nogmaals het grote water op gegegaan met de bedoeling onze snoeken op erg diep water te zoeken… vlak bij de trailerhelling lag al een mooi diep stuk van 10 meter plus. Enkele scholen prooivis waren vlug gevonden en het vertrouwen was skyhigh. Het mocht niet baten, want de ganse dag hebben we geen knabbeltje of knauwtje aan ons kunstaas gevoeld. Zowel shads of vertikaalpluggen werden genegeerd… dan maar effe geprobeerd met aasvissen (ik had er vier meegebracht) maar dat was ook een zeperd.

Niks gevangen dus, maar het weer was ons redelijk goed gezind, alleen tegen de avond en in de wind werd het wat ruiger.
Na het obligate restaurantbezoek stond m’n auto defect. Alle leven was uit de batterij gezogen. Ik vond er niks beter op dan de batterij van de electromotor op m’n schoot te nemen, de startkabels via m’n open raampje door ‘t kofferdeksel te steken en te koppelen aan de lege batterij, en zo naar huis te karren. Het lukte wonderwel maar ik was de dag nadien wel zo ziek als een snoek met levend aas-astma…

Ziek zijnde viel m’n zaterdagse afspraak met Luc Van Litsenborg ook al in het water. Het plan was om een lokaal kanaal met een bezoek te vereren, om er de snoekbaarzen te gaan pesten. Nou, ik zat me helemaal te ergeren dat ik door m’n gezondheid niet mee kon. Dan maar in de namiddag een goed ingeduffeld bezoekje gebracht aan de Opendeurdag van Hengelsport De Goudvoorn in Mechelen, een winkel waar ik graag mag komen. Gunther Wiggy deed er de karper demonstraties, Albert Dinard zat er naast voor de vliegbinddemonstraties, en dat was best gezellig. Gunther en Stevee zaten de hele tijd te vissen naar welke rig nou laatst het verschil maakte voor Phil Cottenier. Ik had namelijk m’n mond voorbij gepraat… maar met de lippen stijf op elkaar kon ik verder onheil afwenden!…

Zondag werd de snoekmicrobe in het genezingsproces te sterk en ik moest er uit. Buiten! Jan Walraeve reed mee naar de polder. Het was best zacht mooi weer maar de snoeken deden het in deze polder niet… Jan viste met spinners en pluggen, en ik ging aan de slag met de streamers die hier ergens hieronder staan afgebeeld. Jan kreeg jammer genoeg geen vis gehaakt en ik moest het stellen met een vis van rond de zestig. Wel verspeelde ik eerder een mooie vis vlak voor m’n voeten, ik was met deze al heel tevreden geweest!
Kilometers werden afgewandeld maar ‘t mocht niet baten, ze lagen stil. Of wij kunnen niet vissen, dat zal ‘t wel zijn?
Na een stevige kop erwtensoep in een naar hondestront stinkend cafeetje bolden we huiswaarts. Tja, het is een winter waar er voor mij geen resultaten vallen… het word wat pijnlijk… er moet iets gebeuren!

Nu het vissen op een laag pitje staat, wegens ziekte, ijs, tijdsgebrek en verplichtingen, ben ik aan het opruimen geslagen. Alle m’n kunstaas is eindelijk op orde geraakt in opbergdozen. En een mooie ruime Rapala-tas werd aangeschaft om deze spullen in te stoppen. Puur genieten om dat allemaal te zien staan, haha!
Ik heb er nu ook eens de tijd voor genomen om een aantal rigs op voorhand te maken, zodat ik niet met ijzige handen aan het water stalen onderlijntjes moet fabriceren. Mooi geklasseerd in een etuitje geeft dit grote voldoening op een winterse dag!
We zijn van plan om mischien deze zomer naar Zweden te trekken om op snoek te vissen met onze eigen boot. Ik dacht er aan om daar alvast wat streamers voor te binden. Die komen altijd van pas… ook in de polder.

Tja, als je het water er nu ziet bijliggen… heb je niet veel kans meer om te vissen. Of ‘t zou op het grote water moeten zijn! Maar da’s voor zaterdag. Laat ons hopen dat het niet blijft vriezen want hier en daar worden de schaatsen al bovengehaald.

Laatste zaterdag ben ik met David en Filip gaan snoeken op een groot Nederlands meer. Filip begon z’n visdag goed door z’n warme kleren te vergeten, nog nooit een kerel zien vissen met 2 pyamabroeken onder z’n visbroek!… Maar, hij heeft niet geklaagd, ook al had ie het waarschijnlijk erg koud. De stek was een diep gat, tot ong. 14 meter, waar David en Carl veertien dagen geleden hun vissen had gevangen. Traag en diep trollend met kleine pluggen, en wat gevertikaal met zware shads moest leven in de brouwerij brengen…
Wel, ‘t was niks en dan ook nog pech…
De eerste beet die ik kreeg was een rare venijnige totaal slap vallende lijn, tanden in de shad, maar geen gehaakte vis.
De tweede beet kwam een heel stuk later in de namiddag, net toen David op de dieptemeter een grote school aasvis opmerkte. Een harde aanbeet, ik klop erop, en breek godverdomme op m’n dyneema hoofdlijn!….
Ik was er ‘t hart van in!… Dit heb ik nog nooit voorgehad… En niet eens op de knoop, zomaar ergens middenin. Als je dan gaat beseffen dat deze snoek spijtig genoeg met zo’n rig rondzwemt, erg…
Nadien niks meer gezien of gevoeld, dus geen vis in de boot vandaag. Maar ‘t was een erg gezellige dag op het water… fun met drie man op een bootje!
‘s Avonds een paar Nederlandse vriendelijke kerels gesproken aan de trailerhelling, en die hadden met kunstaas noch met semi-doodaas aas beet gehad. Volgende keer dus: ‘revenge’!…

Zaterdag zijn we terug een dagje gaan vertikalen op het grote water. Koud. Erg koude vriestemperaturen. Alle vissersbootjes op een kluitje boven diep water. De snoekbaarzen deden erg moeilijk, ik denk dat ik een negental aanbeten had, resulterend in slechts 2 effectief gehaakte vissen. Magertjes dus. Luc van zijn kant had minder beet maar wel 5 gelande vissen. We besloten om in de namiddag wat nieuwe stekken te zoeken, op de eerste stek had ik algauw een aanbeet van wat als een mooie vis aanvoelde maar die schoot jammer genoeg los! De rest van de namiddag geen vis meer in de boot…

Eens iets nieuw! Ik heb altijd gedacht dat het vertikalen op snoekbaars niks voor mij was. Niks is minder waar. Het is inderdaad een subliem spelletje van hengelaar, hengel, en aasje. Luc Van Litsenborg nodigde me op maandag uit om een dagje mee te gaan op z’n nieuwe slagschip, en een groot water werd uitgekozen.
We gingen op zoek naar de diepere hotspots en na een beetje fine-tuning werden vrijwel gelijktijdig de eerste snoekbaarzen gehaakt. De teller stond op 14 als de avond viel, wat helemaal niet slecht is vanaf een nieuwe boot, op een onbekend groot water. Erg plezante dag, Luc!

Donderdag ging met David en onze boot een dagje met dood aas op de rivier slepen, we hadden waarschijnlijk de koudste dag van ‘t jaar uitgekozen, en blij dat we waren!…
In Mechelen was het -4°, Antwerpen -1°, maar in Nederland algauw -9°. Prachtige dag op het water, moederziel alleen, helaas waren er ook geen snoeken die zich lieten verleiden!…
Verkleumd en blauw besloten we later op de dag nog wat te trollen met groot kunstaas maar niks mocht baten. Iedereen had last van de kou.

Vorig jaar ging ik een weekje snoeken op Lough Derg in Ierland. Daar huurden we bootjes bij de welbekende Ferdinand Heyerman (http://www.pike-ireland.net). Partners in crime waren David, ikzelve, Jacques Schouten en Peter-Paul Blommers. Een zalige tijd met erg moeilijk doende snoeken. M’n grootste was 95cm op een Salmo Warior Fire Tiger, en met een paar vissen per dag mochten we echt tevreden zijn. De wondermooie omgeving, het meer en de supersympathieke mensen maakten véél goed!
Tijdens deze vakantie kreeg ik van Peter-Paul, die zowat de mooiste hengelsportverzameling van Europa heeft, een mooi setje antieke Rapala’s cadeau! Verpakt in het originele doosje, en met de beschrijving er nog bij ook. Leuk is dat de pluggen bovenaan mat gespoten zijn, en onderaan blinken.

Vrijdag ben ik naar Nederland gereden hopend op een mooie poldersnoek! En heb terug een supermooi stuk ontdekt, het zou me trouwens verwonderen als daar veel volk komt vissen. Het was beeeerekoud door de harde frisse wind, had ik niet verwacht en ik was er dus niet op gekleed… Het water was verdorie warmer dan de omgevingstemperatuur! In de eerste tien minuten had ik er al een van rond de 70cm te pakken, dus ik dacht ‘dat word een goeie dag’… Maar, de rest van de dag werd het niks meer…
Dan ben ik maar eens gaan rondrijden op zoek naar mooie visstekjes. Net voor donker (ik stond echt al wat te dromen) kreeg ik me daar een klop op m’n streamer, vis ferm door de slip, een echte grote vis dus, ik dril ‘m een tijdje en nou net voor ik hem wil pakken schiet ie los verdomme…
Ik heb nog nooit zo’n grote gehad in de polder… maar ik ga nu ook nie zeggen dat ie een meter was hé… Ik was serieus pissed-off! Rij ik effe later terug naar huis en kom ik terecht in een monsterfile wegens een heel zwaar accident… Miljaarde!
Maar, ‘t was een rustige leuke dag en ‘k heb er van genoten…

Ja, je kan het voelen, de kou is in aantocht, we zitten op een kantelpunt, de vogels maken zich op om te vertrekken naar warmere oorden (of ze zijn al lang weg)…
Wat zal de winter ons brengen?… Enkele snoeken of een paar mooie karpers?… In deze prachtige opname van Phil Cottenier zit allezins sfeer genoeg om er efkes dieper over na te denken…

Deze sfeervolle dia nam ik aan het Klaserie-meer in Zuid-Afrika om vier uur ‘s morgens. Dit meer ligt aan het Krugerpark en is een ideale bestemming om naar toe te trekken in onze winter, omdat het daar dan erg lekker toeven is…
En, je kan je kan op deze exotische bestemming best ook nog een vis vangen, zoals Oliver Stevens hier met een mooie 17 kg vis. Maar dit verhaal werd reeds beschreven in Alijn’s boek ‘Tegen De Stroom In’.

Vrijdag kwam het onverwachte nieuws dat David en ik toch een dag wegkonden met onze boot (agenda’s gelijkstemmen is echt niet zo eenvoudig!), we gingen het ons niet moeilijk maken en kozen voor de laatse stek waar we samen gevist hadden, een mooi traag stromende rivier. Toen we er ‘s middags aankwamen lag ze er schitterend bij in de warme najaarszon en het bijhorende zachte briesje zorgde ervoor dat we perfect langs de oever konden mee driften.
Na een vijftal worpen (ik was verdorie nog aan het optuigen) had David er al één op, heerlijke opsteker!… De vis had er zin in en gaf een best stevige dril voor ie geland kon worden. 95 cm, en een schitterend begin van de dag! David verkoos met z’n kleine shads verder te vissen, ik zag het echter wat groter en knoopte er een Sandra aan…
Tien minuten later had ik er ook al één! Hopzo, we hadden het idee dat we goed bezig waren!
s’ Avonds hadden we er samen zeven. David’s eerste vis was 85cm, de tweede ook zoiets, en de derde 95cm. M’n vissen waren 85, 2de 65à70, 3de 80 cm en de 4de 95cm. Het kan zowaar slechter op een dag met véél zon, geen wind en oostenwind!…
We vonden het zowat onze mooiste visdag van het jaar.

Het enige wat me rest van een fantastische dag poldersnoeken is onderstaand beeldje. M’n cameraatje heeft de nodige nukken na z’n tewaterlating eerder. Ach wat, het vissen is belangerijker dan de beeldjes hé?! Of niet?…
Een prachtige najaarsdag met héél veel zon en een zacht briesje, niet echt het beste snoekenweer maar ik had nou een dag vakantie, dus naar Nederland en genieten!…
De teller stond ‘s avonds op zes snoeken en drie leuke baarzen, ik was er echt gelukkig mee. Toch twee zeventigers erbij wat me véél plezier deed, voor deze polder beste vissen! De geel-groen-oranje streamer van vorige week stond garant voor een drietal vissen, de rest werd aan de spinner verleid.
Over zag je vogels, reeds op weg naar het zonnige zuiden, het gaf een apart gevoel op de rand van het goede weer te zitten…
Ik had ook een treffen met de arm der wet, de derde keer in dertig jaar vissen, dit wil veel zeggen over de frequentie van de controles in zowel Nederland als België!… Ze wisten me te vertellen dat ik op deze strook water niet mocht vissen (op de Grote vergunning stond nochtans van wel). Even later bleek dat ik op het verkeerde water bezig was… Kleine fout, maar jah, alles lijkt daar ook allemaal op elkaar…
Eén van die mooie snoeken nam een shot door het wateroppervlak van wel vier meter veraf naar m’n pas in het water gelandde streamer, puur adrenaline toen de haak gezet werd!
Wat moet een dag aan het water meer zijn? Een superschone dag relaxed vissen, met behoorlijk resultaat!

Gisteren had ik me voorgenomen om een dagje te gaan spinnen in de polder. Ik reed in de gietende regen Nederland tegemoet en bereidde me voor op een door en door kletsnatte dag.
Nee dus, het werd een prachtige nazomerdag met veel zon en hier en daar een buitje. De snoeken langs hun kant zagen dat zonnetje niet zo zitten, en lagen stijf tegen de veenbodem. Het werd ‘s middag dan ook erg moeilijk om een visje te verschalken. Tegen de vond waren ze terug los en kon ik er nog een paar extra strikken. Een fel gekleurde fushia streamer met oranje konijnebontstaart (met jouw spullen gemaakt, David!), gevist aan de spinhengel, kon drie snoeken verleidden, en de traditionele zilverkleurige Ondex 6 zorgde voor nog eens drie vissen. Ook een piepklein baarsje verslikte zich in die grote spinner. Wat opviel is dat alle vissen uit het kantje kwamen, had het overvloedige najaarslicht daar soms iets mee te maken? Wie weet?…
Anyway, een pure dag in puur natuur, met een prachtige zonsondergang! Jammer dat m’n camera (die ik eerder in het water liet vallen) het nu volledig laat afweten, dus geen foto’s van dit moois…

Binnenkort wordt het polderwater in Nederland weer een stuk bevisbaarder, de gele plompen sterven af, het riet verkleurd. Tijd om terug het lichte materiaal boven te halen en de mooiste stekjes te bestoken met de spinner of plug! Ik ziet er al naar uit! Ze zijn mischien niet supergroot, maar wél erg leuk om vangen!…

Gisteren hadden we afgesproken om een dagje te gaan snoeken op de rivier. Moet het dan nou net zo’n warm weer worden? We zagen het niet zo best zitten om vis in de boot te krijgen.
De rivier lag er bij 27 graden nog altijd fris bij, maar ondanks de hitte voelden we dat het de moeite waard was om alles op alles te zetten. De kribben en kantjes werden secuur driftend afgevist. David bestookte de snoeken met allehande kleurrijk spul, en ook met z’n eigengebouwde streamers. Ik had me voorgenomen om het enkel met shads te proberen.

We zaten op het water rond 10u in de morgen en een half uurtje later had ik wel totaal onverwacht een snoek van 99cm. Een echte opkikker in dit warme weer! Op een wit-zwarte shad.
David ving er ene op z’n zelfgemaakte streamer, wat hem erg veel plezier deed. De actie van die dingen is echt fenomenaal!

s’Avonds ving ik langs een onooglijk plukje fonteinkruid een 102cm prachtige vis, die zich zonder te verzetten overgaf… niettemin toch een prachtig beest!
Albijal hadden we die dag toch samen 5 snoeken, David had wat pech met de lengte, z’n beste zat ergens rond de 85cm.
Tja, en diegene die thuis in de tuin ligt te zonnen kan natuurlijk niks vangen (tenzij een zonneslag), goed dat we zijn gaan vissen!…

Mijn vismaat David vond er niets beter op om tijdens mijn wekenlange afwezigheid deze zomer er alleen op uit te trekken met onze boot. Nederland werd onveilig gemaakt, en dat resulteerde in enkele erg mooie snoeken, waaronder een 95 cm en 116 cm. De stiekemerd maakt gebruik van geheim aas om mij buitenspel te zetten! Maar ik weet dat hij erg geinteresseerd is in stevige siliconen!
Anyway, ik was er graag bij geweest om deze mooie vis te fotograferen…
Deze vissen zijn een pleister op de wonde, geslagen door de vele visloze dagen die we samen hadden deze winter op het bewuste water…
Ik kan niet wachten om terug te gaan!…

Nu de dagen al wat kouder worden, komt de gedachte van ‘het kunstaas maken’ terug boven. Vorige winter was ik erg druk in de weer met het maken van hardhouten kunstaasjes. De testmodelletjes bleken op ééntje na zowaar vis te vangen!
Het in de weer zijn met merantihout, vijlen en schuurpapier geeft me erg veel voldoening, het haalt je gedachten weg van de drukke stressy wereld…
Komende winter zullen diverse modellen aan de snoeketanden blootstaan. En wie weet wordt dit een hobby die behoorlijk uit hand loopt.

Deze winter hebben David en ik een oude Rana 14 voets motorboot gekocht en het voorjaar werd gebruikt om het vissen ermee onder de knie te krijgen. Eén en ander bleek niet zo eenvoudig. Het werken met een buitenboordmotor vraagt om kennis en ervaring, iets wat je als ‘weinig varende Belg’ moet leren aanvoelen. Maar, oefening baart kunst en nu gaat het al héél wat beter.
Op regelmatige basis bevisten we hetzelfde grote water, en dan werd er vooral getrold, zowel op erg diep, diep en ondiep water. Alle lagen werden afgezocht…
Toen de vangsten uitbleven besloten we het een dagje met dood aas te proberen, ingevroren sardines meerbepaald. Gepresenteerd onder een dobber en erg traag gesleept. Dat bleek een gouden zet voor de snoekbaars want meerdere mooie vissen werden geland op een onooglijk plekje in die grote binnenzee.
Eindelijk resultaat.

Juli stond in het teken van een 14-daagse kampeervakantie met m’n zoon Jan, en erna nog een weekje kamperen samen met m’n kersverse vriendin Marleen. Om het niet te duur te maken werd voor beide trips de Noord-Franse kust uitgekozen. Cape Blanc Nez, en Cape Griz Nez zijn erg mooie mooie plekjes, en zo verbazend dichtbij…
Jan had de tijd van z’n leven toen we fossielen zochten, en kilo’s steen werden meegesleept naar huis. Hij voelde zich ontdekkingsreiziger! Ook Marleen had er geen probleem mee de handen vuil te maken, en menige ammoniet zag na 110 miljoen jaar terug het daglicht… Het feit dat ik het vissen voor drie weken vergat bewijst hoe leuk en relaxed deze vakantie wel niet was! Dat smaakt naar meer!…

Gisteren was Oscar Van Nooten mee op stap, om te vertikalen op snoekbaars. Wij hadden het reuze relaxed in het fantastische najaarszonnetje, goed beet op korte tijd maar de snoekbaarzen deden het tegen de middag en later ook erg relaxed! Oscar ving een paar schone en was zoals altijd weer: Dolgelukkig!…

De eerste keer dat ik er aan dacht om een foto te nemen van mijn scherm tijdens het vissen. Kunstaasje een meter boven de bodem, twee keer een flauwe plezante die van de bodem af komt en weigert. Waarschijnlijk dezelfde die na een iets ander tikje van het aas er volop voor gaat en hangt… Ik zei het nog tegen mijne maat: ‘Nu komt er een aanbeet’! En Petaaat! Héérlijk, hé! …

Hier en daar trachten we ook op het ondiep een baars te tikken. Wij hadden het reuze relaxed in de fantastische najaarszonnetje en de rustige kabbel. In de ondergaande zon kwam er een grote goedmaker van een ongewone stek op diep water en ik was zoals altijd weer: Dolgelukkig!…