Laatste vrijdag hadden we een gouden dag. Eerst kwam de vis van David met z’n 117 cm binnenboord en maakte de sfeer in de boot opperbest. De diep geviste shads deden het dus. De dag kon ondanks ‘t slechte weer al niet meer stuk, en ik had niet durven hopen dat ik wat later na een gevecht op het scherp van de snee (m’n speld was open gegaan!) nog een 112 cm zou vangen. Beiden een ‘personal best’ op dezelfde namiddag, een mens wordt voor minder gelukkig!

Gisteren met David gaan snoeken met de boot op groot water in Nederland. Het was een mooie dag op het water. Een warm zonnetje, geen wind, zalig gewoon! Maar natuurlijk is dat niet best voor de vangsten, helder weer moeten ze daar niet. Het moet bereweer zijn… grijs bereweer met ruwe golven.
We hebben de ganse dag diep gevist tussen 7 à 11 meter, omdat we de scholen vis ook op die dieptes vonden. Maar, geen snoek liet zich verleiden. Niet al vertikalend, nog al traag slepend, nog met een dode sardien net boven de bodem…
Reeds op de terugweg naar de trailerhelling, net voor het donker, vonden we een echt grote school vis en daar rond vissend had ik in het halfuurtje dat ons restte twee mooie snoekbaarzen, en David had er één, en ene gemist. Allen ongeveer 60cm. Raadselachtig dat die allemaal gingen voor onze grote shads, waarom vist met normaal met zo’n erg klein kunstaas op snoekbaars?…
Twee andere bootvissers zeiden dat het er voor de snoek nu echt moeilijk gaat. Dat hadden we dus al ondervonden.
Nog maar net van de trailerhelling gereden en stonden we al in de file en dat voor meer dan 3 uur,
een gekantelde vrachtwagen met palmolie… ik was pas na elven thuis… Whoh…

Ik was pas om 1u ‘s nachts thuis na het bowlingavondje en om 5u al terug uit bed om met Luc van Litsenborg naar de polder te gaan snoeken. We hadden allebei niet veel geslapen, hij had ook een feestje achter de rug. Ik had zelfs m’n beloofde sardines vergeten. Met het krieken van de dag lag de boot al op het water. Twee sleepdobbers achter de boot met daaronder een blankvoorn moesten de snoeken verleiden.
Dat lukte alvast niet goed, de snoek lag vast. We gaven onszelf het excuus dat het water te troebel was. Maar, na het nodige geexperimenteer ving Luc tegen de bodem twee vissen in de late voormiddag. M’n dobber polpte niet onder, ik keek het gelaten maar genietend aan. Zalige warme dag in deze afstervende polder! Pas in de late namiddag monteerde ik een iets grotere aasvis en na een uurtje had ik er ook een op, 88 cm. Mooie vis, die een leuke dril gaf aan m’n oude maar herboren Winston Impens 1 1/2 Lbs karperhengel.
Wat verder onder een brugje plopte m’n pen nog eens razendsnelweg met een kleinere bijtgrage snoek als resultaat.
De zon ging in rood ten onder als we terugstuurden naar de trailerhelling. We waren gaar, de polder had ons weeral goed gedaan. Moeilijk om na zo’n dag nog een goed uur te rijden om thuis te raken.

Zaterdag stond er in België een stevig windje. Net goed om wind mee op een goede plek te kunnen vissen waar ik al werpend niet bij kan. Ik was wat aan het experimenteren met zeildobbers en zaterdag was het uitgelezen moment om te gaan ‘zeilen’. Thuis lijkt zo’n ding enorm groot maar eens op het water valt het nogal mee. Ik had er een grote sardien op een elastiektakel onder gemonteerd, op drie à vier meter diep. 40/00 dyneema als voorslag met een volglijn van 250m 15/00 Spiderwire. De dobber ging met de wind op stap als een volleerde wereldreiziger, en ik was in staat om de volle 250 meter eruit te krijgen. Verbazend was het contact dat ik op deze afstand nog had met m’n aas. Ik kon een aantal driften afronden maar dan was het over met de pret, de felle stormwind bracht immers ook surfers aan het water. Ik kon inpakken. Geen snoek die de sardien heeft gesmaakt.
s’Avonds was het VBK Regio Mechelen Bowlingavond. 25 man aanwezig op de vijf door Mark Goossens afgehuurde banen. Erg leuk en sfeervol. Ik zat in de ploeg van Pa, de Rie Michiels, Kurt Van Cauwenbergh en de Kozn. Rie startte ongemeen snel en met feilloosheid. Hij ging er prat op dat hij nooit in een bowling was geweest. Hoh… Deambiance zat er goed in en iedereen had de nodige strikes. Mega leuk en zéker voor herhaling vatbaar!
Later besloten we om in het zog van de Pa naar Zaal Broadway af te zakken om af te ronden met een pintje. In dat zelfde kielzog reden we faliekant verkeerd en ipv van Vilvoorde naar Mechelen te rijden zaten we plots in Tervuren! Vijftig kilometer om! De drank kan er voor niks tussen zitten want de Pa raakt geen druppel aan!
Toen we uitstapten zei hij: ‘Ja ik weet het, ik was een beetje verkeerd.’
Huh, vijftig kilometer?

Donderdag was polderdag. Samen met Luc Van Litsenborg een dagje streamers gooien! Luc had zich aan ‘het streamers binden’ gewaagd, en ze zagen er fantastisch uit.
Ook het weer speelde goed mee, alhoewel er een fris windje stond. Aan het open water wist Luc in de voormiddag slechts één aanbeet te verzilveren, ik zag echter niks.
In de namiddag deden we de meer ingesloten polders aan en daar ging het héél wat beter. Ik eindigde ‘s avonds met een vis of zes. Bijna allemaal middenmotertjes. Luc reeg niks meer op z’n streamer en was al druk in de weer met het ontrafelen van het geheim achter m’n streamer. Niet nodig dus.
De dag nadien voelde ik me al ‘s morgens ziekjes maar ik vertrok toch naar Nederland omdat ik een afspaakje had met Jacques Schouten. Terug aan de slag met de streamer die me gisteren succes bracht. Niks mocht baten, ik kreeg die godganse dag geen vis op de kant. Enige actie was een peutertje die zich verslikte in m’n aas en de zaak terug naar buiten werkte voor ik het goed door had.
Jacques was als door de viskoorts geslagen, wat een drive heeft die man! Vijf had ie er, en nog een hoop verspeeld. Tja, het kan keren hé!…
‘s Avonds genoten we van het echt lekkere Indonesisch gerecht dat Sylvia voor ons had klaargemaakt, en na de nodige rum/cola en koffie reed ik huiswaarts. Om prompt een weekend ziek te worden.

Maandagavond was ik vroeger thuis, een uurtje vissen dus! Een lokaal meer dicht in de buurt, waar ik al een paar maanden niet meer was geweest om te vissen. Ik koos voor de rood-witte Sandra, omdat die me daar al vis heeft opgeleverd. Het mocht niet baten, de vis lag stil. Maar het warme ondergaande zonnetje deed deugd, zeker als je beseft dat het wel eens de laatste mooie dagen van het jaar kunnen zijn.
Tegen donker vond ik een klein dood snoekje. Althans, ik dacht dat ie dood was. Hij lag op z’n kop in de golven te dobberen, zielig, maar er zat nog wat leven in. Een grote snijwonde op z’n kop. Aalscholvers, of een boot?… Ik heb ‘m uit z’n lijden verlost, maar kon het niet over m’n hart krijgen om ‘m mee te nemen om op te eten. Het zijn ten slotte mijn vriendjes.

Vrijdag was het snoekendag met David. We kozen voor een groot Nederlands water, met bewezen grote snoeken. Althans voor anderen, helaas niet voor mij want ik krijg er geen voet aan wal. De talrijk aanwezige vissen laten zich niet vangen. Wij wijten het aan dressuur, maar misschien kunnen we er geen zak van. Kunnen we eigenlijk wel vissen?
Anyway, het was een mooie maar vrij koude dag op het water, maar tot ver in de namiddag kregen we geen snoek te zien. Eerst een tijd getrold met groot en klein kunstaas, diep en ondiep. Dan een tijdje veelbelovende stekken afgeworpen. Niks. Ook gevertikaald boven signalen op 8 meter diepte. Niks, buiten een tikje van een moedige snoekbaars.
Daarna terug getrold. En zie, aan m’n Mann’s Megagrub (megagrote supertwister, 35cm+) pleegt een kleine snoek van zo’n 55 cm bijna zelfmoord. Hoe is het mogelijk dat ze dit kunnen binnen sloeberen?
We vissen zo verder en ik krijg iets verderop, net na het passeren boven een school aasvis, nog een venijnige aanbeet boven 8 meter water. Hij hangt niet, wilde dus alleen even proeven of de tanden scherpen. ‘De herder van de school’: merkt David op.
De dag is zo voorbij, en we kunnen terug. David moet het vandaag stellen zonder vis. Na de nu al legendarische lekkerbekjes tussenstop met spareribs aanvaarden we de terugweg om prompt de file in te rijden. Ik ben pas om 23u30 terug in Mechelen.
Ik slaap een paar uur en sta ‘s morgens vroeg al terug in de Nederlandse polder. Het doet deugd om samen met de reigers de smalle beekjes uit te peuteren. De koeien slaan het allemaal maar wat gade. Dit is pas echt vissen, mijn ding! M’n oppervlakte Spook laten ze met rust en schakel om naar een streamer. Na een paar honderd meter vind ik vis, en er volgen algauw enkele vissen tot zo’n 70cm. Lekker. Ik mis er minstens evenveel en nog meer, ze duiken met te veel bravoure op m’n streamers maar raken vlug onthaakt.
Wat verderop zie ik een grote pluk gras op het water drijven. Dit lag er vorige keer toch niet? Groen op drift. Ik vlei er m’n streamer naast en die word ogenblikkelijk binnen geslurpt door een mooie vis. Erg toffe dril, het beest geeft zich uiteindelijk gewonnen en ik trek hem aan het dyneema tegen de oever om hem te pakken. Eén slag maakt hij nog en het fijne Spiderwire snijdt zich een weg tot op het been van m’n geweekte wijsvinger. Godverd! Weer al een fout. Maar, ik kan hem meten op 91cm. Voor de polder een echt beste vis! Mooi Vandeplancke, die is binnen! M’n dag kan niet meer stuk!
Toch word die dag even later aan flarden geschoten door de komst van een boze beroepsvisser die me behoorlijk uitscheldt en me toebijt dat ik helemaal niet mag vissen in dit stuk water. Tja, én daar kom ik nu al drie jaar? Blijkt dat hij die ganse polder pacht… waarschuwingsbordjes zijn er blijkbaar te veel aan? Na een korte discussie en dreiging met de politie muis er toch maar vanonder… met de staart tussen de benen.
Dan maar op de tast naar ander water, buiten ‘s mans territorium? Dat is vlug gevonden en ik mag er zelfs met de gewone vergunningen vissen. Een half uur later leg ik een leuke snoek op de kant, m’n Guppy blijkt hier ook te werken. Het is hier groot genoeg om met de boot te vissen, hier kom ik dus nog terug.
Later, op de terugweg naar huis hou ik nog even halt aan een verloren slootje, geprangd tussen autosnelweg en een bos. Je rijd er zo voorbij. Een halve meter diep, maar er stonden drie reigers op wacht. Mooi teken. Een kwartiertje later heb ik reeds drie aanbeten gehad, en alledrie schoten ze los… Pfff… Streamers? Ik verwissel naar een kleine Storm oppervlakteplug en tik de zaak terug in het oppervlak. Prompt haak ik een leuk snoekje dat tijdens het pakken van het aas een eind de lucht in schiet. Fantastisch!
Vijf stuks snoek op de kant waaronder een mooie, leuke dag in de polder dus. Het lucht je op… een beetje adem halen dus.

Zou deze week de herfst beginnen? Of mischien word het direct winter?
Wat moet een mens nou met temperaturen van 20 graden eind oktober…
normaal kan je het niet noemen met bloeiende bloemen en nauwelijks verkleurende bomen.
Zaterdag zaten we in het Vrijbroekpark, Jan’s kleine vissersopleiding! Het viel niet mee want hij had er geen zin in.
De kriebelende maden die ik had gekocht waren veel interessanter dan de onder water schuivende pen.
Ach ja, hoe zijn we immers zelf geweest? Heb jij nooit maden op een drijvend blad gelegd, ze de golven ingestuurd en ze nagekeken tot de wriemelaars zichzelf over de rand kriebelden, de gewisse dood tegemoet?

Gisterenavond had ik nog een groot uurtje over na m’n escapade naar het Vredegerecht. Het zonnetje deed me deugd maar eigenlijk is dat niet zo’n best snoekweer. Toch maar gegaan, genietend van de zonnestralen op m’n pas kaalgeschoren bol.
Een paar weken geleden had ik een paar Toads gekocht, uit de kluiten gewassen siliconen kikkers, een moord om er mee te werpen, maar ze zwemmen erg mooi. Dat vond ook een snoek van 85 cm die de kikker uit kant kwam halen. Dus ne een halfuurtje had ik al een vis en was er best tevreden mee, zo na het werk.
De verdere strooptocht langs het water leverde niks meer op, buiten een babbel met enkele sympathieke vissers.
De zon ging onder en ik naar huis.

Zaterdagmorgen stond ik in alle vroegte in de nog altijd groene Hollandse polder. De geur van landbouw deed deugd na het afzien in de stad. Het viel me op hoe groen alles nog was, nog blaadjes aan de wilgen… Alleen het frisse morgenwindje deed er me aan herinneren dat het toch al midden oktober is.
In Bretagne had ik twee oppervlaktepluggen gekocht, waaronder een Heddon Spook. Ik kon het niet laten om er mee aan de slag te gaan. In combinatie met m’n nieuwe Fox Lure & Shad hengel zowaar prima licht te vissen. Het is erg plezant om je kunstaas de ganse tijd te zien werken, gestuurd door de subtiele tikjes uit die schitterende hengel. Ik trok dus v-sporen in de polder. Erg leuk.
Een uur of ving ik niks, tot ik aan één van m’n favoriete plekjes kwam aangewandeld. Langs de kroosrand knalde er vlak voor m’n voeten een 70-tiger op die Heddon, man ik sprong omhoog van het verschot, wat is dat explosief als een snoek iets van het oppervlak grist! Erg tof en twintig meter verder had ik er nog eentje, iets kleiner van formaat. Vijftig meter verder had ik een misser, de vis schoot langs m’n kunstaas door, en verdwaalde ook nog een tweede keer. Ik stapte verder maar in het terugkeren, tien minuten later had ik ‘m wel te knippen. Haha!
Ik trachte de kou uit m’n lijf te verdrijven door een stukje te gaan stappen naar een andere stek.
Daar bleef het verbazend stil, maar ik kon zien dat er al gevist was. Na een halfuurtje klapte er een vis, zonder enige rimpel vooraf, vanonder een plukje overhangend gras op m’n kunstaas. Het was er geen dertig centimeter diep en toch lag die vis eronder, onzichtbaar. Het water kleurde donker, gasbellen spatten kapot, geur van bagger. Een echte bak! Die dan nog eens fel door de slip ging. Met m’n lekke liesbot wilde ik niet in het water gaan, stom van me, want na wat geklungel met m’n handen schoot de vis los. Meestal vind ik dat niet erg, maar nu kon ik niet laten m’n meetlintje te voorschijn te halen en een voorzichtige schatting te maken. Ik kwam op ruim één meter, één meter tien was wat overdreven. Godverdomme, een gemiste metersnoek in de polder, godverdomme!
Het bleef een paar honderd meter stil, maar iets verderop hadden ze er wel zin in, want voor de rest van de dag kreeg ik nog een tiental aanbeten, was de tel kwijtgeraakt, maar ik wist er nog een viertal te klissen, ook een grote baars griste de Heddon van het oppervlak.
Het viel op dat de kantjes het best gaven, geen enkele vis werd in het midden gehaakt.
Zalige dag, zonder meer, alleen jammer van die gemiste knoeperd.
De twee karperstaarten die in de vooravond naar me stonden te zwaaien boven het oppervlak maakten het plaatje compleet.

Ja, hoop. Wat is er mooier dan je eigen kid aan de slag zien met een hengel? Dat hij scherp vist dat had ik al door, zelfs iets te scherp. Ik heb ‘m een tweede hengel gekocht met een elastiek in. Tegen m’n principes, want je voelt de gehaakte vis niet, net als bungee dat ding. Maar hij vangt er zijn vissen mee, en de elastiek is tolerant!
Zaterdag ging het opperbest in het Vrijbroekpark. De ene brasem na de andere werd geland met sweetcorn als aas.
Plezier dat ie had. En dat maakt me blij.

Tja, het heeft deze week al lekker gewaaid. Dinsdagavond was het berenweer, met die lekker zware wind beukend op de goede kant.
Was op het werk net twee dagen ‘hard werk’ kwijtgespeeld door het stuk gaan van een server (geen back-up verdorie), en dan ben ik ‘s avonds om te luchten een uurtje gaan vissen. Ik dacht dat die wind wel goed zou zijn… maar ik heb helemaal geen beet gehad… nog geen volgertje.

De voorspelling dat het slecht weer ging worden ging vorige week niet echt op. Daar zaten we dan op onze boot, traag driftend over een slome rivier. Alhoewel het overtrokken was werd het vrijdag toch broeierig heet.
We waren reeds aan de heldere rivier toen het nog schemerde, en dat is verrekt vroeg opstaan voor mij! De boot lag vliegensvlug op het water (we worden het aardig gewoon!). De eerste vissers die we zagen waren beroepsvissers. Honderden meters fuiken werden op hun boot binnen gedraaid, met veel krabben en hier en daar vis als resultaat. Later op de morgen kwamen we ze terug tegen en dan waren ze elektrisch aan het vissen in het kantje. Man, wat kwam daar paling in het net! Mag dit eigenlijk wel in Nederland? ‘s Avonds hoorden we van een andere kunstaasvisser dat de betreffende beroepsvissers helemaal geen recht had om op dat stukje rivier te vissen… Tja… Ook hadden ze daar vorig jaar een gekende snoek van 127 cm dood gevonden in één van die fuiken… Gromgromgrom!…
De eerste aanbeet kwam erg snel, en resulteerde in een vlug gelande snoek van 97 cm, ik kon er best mee leven. Hij slaagde er ondertussen wel in m’n favoriete Sandra aan de duistere diepten van de rivier toe te vertrouwen. Die was ik kwijt. We vereeuwigden de vis in het eerste morgenzonnetje. Het voorspelde veel goeds voor de aanstormende dag. Maar dat bleek een foute veronderstelling, niks volgde nog. We gingen stug door tot in de late namiddag maar geen snoek vond onze kunstaasjes nog de moeite.

De dertiende, én onverwachte snipperdag voor David en ik. Bloedheet, maar gelukkig een heerlijk briesje aan de rivier. Na een uur hadden we al door dat het geen superdag zou worden. Alle soorten favoriete kunstaassoorten kregen een nat pak, maar geen snoek die er z’n tanden in plantte.
Na een uur of vier, pal op de middag kreeg David een nazwemmer die z’n Simonz shad een paar keer aantikte en hem uiteindelijk toch nam. David sloeg mis, met een grote kolk tot gevolg. Een kwartier later probeerden we het nog eens op hetzelfde plekje en direct kreeg hij een stevige beet. Een snoeiharde dril volgde en een mooie 106cm kwam uiteindelijkin het oppervlak.
Het kostte ons enige moeite om de vis terug te zetten, de dril had blijkbaar veel van ‘m gevergd. Maar na een halfuurtje recuperatie op een strandje zwom hij met een stevige staartslag alsnog de diepte in. Oef, dat stemde ons gelukkig… stel je voor…
Rond drie uur namen we siesta met een uitgebreid etentje op het terras van een nabijgelegen restaurantje, om nadien een andere strook rivier te bevissen. We hakten door, en door tot het quasi donker was, zonder gevolg. Lichtjes verbrand en versuft door de felle septemberzon keerden we terug.
De dertiende, het kan béter, maar vooral véél slechter!

Zaterdag ging ik onverwachts met David een dagje bootvissen op snoek. Omdat we dachten dat ‘onze’ rivier troebel zou wezen door het vele regenwater van de laatste dagen lieten we onze keuze vallen op een stilstaand water in de buurt van Rotterdam. Nieuw water voor ons, en dat is altijd spannend. Erg mooie trailerhelling! Het water bleek er bijna winterse erwtensoep, zo groen, met ongeveer 60 cm doorzicht. Niet bemoedigend dus. Het vissen bleek er relatief eenvoudig door de uniforme diepte. Het was eens leuk om niet constant op de dieptemeter te hoeven zien. Helaas zagen de snoeken het anders, niets liet zich zien. Tot we onder een nauw bruggetje door voeren, en de hengel van David krom ging. Vast! Nee, vis! Een snoek in de 75cm categorie, die in het warme water onthaakt werd.
De ganse voormidddag werd allerhande kunstaas uitgeprobeerd, niks werkte, er werd niks meer gevangen.
Rond de middag pikten we op een meter of acht uit het kantje een dyneema lijn op van karpervissers die vanuit de overkant visten. Het moet er ginds zo’n goeie 200 meter breed zijn. En toch hadden die mannen het lef om commentaar te leveren. Ze visten met toploodjes voor hun hengeltoppen (had ik ‘s morgens vroeg gezien toen ze nog in hun nest lagen) maar in de overkant visten ze echter op het talud (80 cm diep). Zonder volglood. Je kan het al raden hoe gemakkelijk je zo’n lijn kan oppikken… Je waren jong en met veel lawaai…
David zei: ‘Ach, laat ze nou…’ maar ik word daar behoorlijk kregelig van. Je kan geen volledig water opeisen. Hup, er naar toe gevaren, en het efkes uitgelegd…
Haa, hún uitleg was dat iedere karpervisser ginds naar de overkant vist… tja, en dat hadden wij moeten weten… en rekening mee houden… Balen dus!
s’ Namiddags deden we de westkant van het water aan, met een heel ander diepteverloop dan de Oostkant. Bemoedigend, maar geen enkele snoek liet zich opmerken.
Zalige dag op het water, met een lekker zonnetje. Alleen moeten die snoeken dat niet zo.

Vorige vrijdag had ik een dag vrij. Bijna gesmolten door het extreme weer had ik er echt nood aan! David kon niet uitpakken met de boot, dus ging ik maar alleen op pad.
Rustig struinend langs een kalme Nederlandse rivier zou ik trachten een snoek te vangen. Dat wilde wel lukken want na een uur kreeg ik er een mooie op, die m’n aas agressief op een krappe meter uit de kant kwam halen. Een dikke vis, misschien wel een meter, deed het water in ‘t rond spatten aan het korte stukje uitstaande lijn. Ik strompelde de rotsblokken af om ‘m te landen en ondertussen zag hij kans om er vandoor te gaan. Weg vis, spijtig, want het had m’n dag fantastisch gemaakt.
Dertig meter verder kreeg ik nog een nazwemmer maar de snoek schoot flitsend terug in het wier.
Dat was de actie voor die morgen, de zon kwam erdoor en het werd bloedheet. Het water steeg in m’n lieslaarzen en ik droop af.
Zondagmorgen reden David en ik terug naar dezelfde rivier. Het was er aangenaam stil met het krieken van de dag. Zaaalig! Nadat we vlotjes de boot getrailerd hadden driften we de rivier af, de wind zat precies in het verlengde ervan.
Ik kreeg vrij vlot een aanbeet van een snoek in de 75cm klasse die het in de boot wel erg bont maakte, en dus vlug terug in z’n element ging.
Later op de voormiddag miste ik een kleinere vis, maar het was toch actie! En nog iets later zag ik uit het zes meter diepe water een machtige vis om hoog komen die in een halve cirkel m’n favoriete Guppy uit het oppervlak kwam halen! Superactie! Wat een mooi zicht was dat… de beet kwam niet onverwacht, en na een kort gevecht had ik een 102cm in m’n pollen. Gelukkig, en dit op een warme zomerdag…
David zat het stilletjes aan te zien, en ik vond het spijtig dat hij geen beet kreeg, hoe raar kan het lopen hé?…
We probeerden het ook trollend op het taluud, maar niets liet zich nog vangen.
Maare, het was zo zalig op het water dat het ons een formidabel gevoel gaf. Na tien uur kwam het vakantievolk het water op en het was onmiddellijk gedaan met de rust. Tussen jetski en zeilboot voeren we terug naar de helling, met de staart tussen de benen. De dag werd gezellig besloten met een saté anex pindasaus en een frisdrankie op het terrassie.

Zaterdag vonden David en ik nog eens de tijd om met de boot op stap te gaan. Ik stond om 4 uur ‘s morgens op, om op dat vroege uur het Brielse Meer onveilig te maken. Slaperig trailerden we de boot, maar we waren vol enthousiasme om snoek in de boot te krijgen… Tegen de middag aan bleek het niks te worden, niks te zien, niks gevoeld. Nadien zijn we gaan pionieren, op zoek naar nieuwe horizonten, om de volgende keer eens een nieuw water aan te pakken. De Brielse Maas is na al die tijd voor mij een flinke kuitenbijter gebleken!
Het bleek dat uitgerekend zaterdagavond net dertig jaar geleden was dat Stef Michiels met karpervissen was begonnen. Samen met Ben Van de Linde en Gunther Wigy besloten ze om een verjaardagssessie te vissen op de Montreal, het water waar het voor de Stef en z’n karpervissende pa ooit allemaal begonnen was… Toen ik er laat op de avond aankwam waren er al een achttal vissen gevangen, en bleven de biepers maar acte-de-presence geven! Héél leuk en gezellig daar, met merguezkes en brochettes, Jupiler, champagne, cola en vooral erg goed gezelschap! Wat een bende vrienden zijn dat! Ik slaagde er trouwens nog in om door Bart’s stoeltje te zakken. Typisch, ik raak nooit ergens weg en nou was het net zo, ik lag maar om 1u30 in m’n bed. Een te lange dag dus, en dat mocht ik ‘s morgens voelen…

Ik besloot om gewapend met 2 broden naar het Fort te trekken. Mischien kon ik een verdwaalde karper zover krijgen dat hij in m’n net zwom. De vissen waren uiterst actief, zaterdag volop zon, zondag naderend onweer… ze sprongen dat het een lieve lust was. Ik had eindelijk eens het geduld om langer te wachten nadat ik een half brood gevoerderd had. Meerdere brede toeters verschenen aan de oppervlakte.
Korst gepresenteerd en tien seconden later was ik al aan het drillen. 13,4 kg spiegelkarper, puik! Er begon dus zowaar nog schot te komen in m’n visweekend. Efkes later had ik als bonus een 14,4kg spiegel op de zelfde stek. Deze gaf zich niet zomaar gewonnen en door de lage waterstand bleek hij niet eenvoudig te netten.
Een half uur later, toen het al begon te onweren, kon ik nog zo’n voorzichtige azer strikken. Tergend lanzaam slurpte hij m’n korst naar binnen en een geweldige waterexplosie volgde toen ie door had dat hij gefopt was. 16,8 kg spiegelkarper. Ik herkende hem direct als een vis die ik vorig jaar ergens in de zomermaanden ook had. Met de zelfontspanner slaagde ik er in om er een fotootje van te nemen, op een droog plekje onder een eik.

Het regende ondertussen behoorlijk stevig en de karpers gaven het op aan de oppervlakte. Naar huis dus. Ach nee, ik had nog een kunstaashengel in de auto liggen en en passant ving ik vooraan aan het brugje nog een snoek op een zelfgemaakte streamer. Die was welkom, wel wat klein maar dat gaf niks. Op de zelfde plek waren enkele karpers aan het azen in een modderhoekje. Het broebelde en bruiste op meerdere stekken. Dat waren echt vissen op een presenteerblaadje. Doosje mais opgetrokken en vlug twee strategische voerstekjes aangelegd. Pennetje gemonteerd en uitgelood, dat ging vlug en op het moment dat de eerste vis de mais aan het opspitten was lag ik er al vlak naast met m’n aasje. Schokkerig verdronk de dobber, een grote brasem was het gevolg. Dus geen azende karper maar brasem, achzo. Alléhop, dan toch maar naar huis!

Gisteren, op de warmste dag van het jaar, sleurde ik mezelf met liesbotten aan naar het water bij me in de buurt. Ik hoopte ondanks de hitte toch nog snoek te kunnen vangen, zag het als een soort weddingschap met mezelf. Op het eerste water had ik donders veel concurentie met horden zwemmer-zonnekloppers van allerlei allooi. Ik was het gejoel al na een kwartier bitterbeu, maar had toch een goeie stek uitgekamd, weliswaar zonder beet…
Op naar de volgende put, waar het verdorie nog erger was, een half uurtje gevist en wegwezen van die druktemakers. Op het derde water was het heel wat rustiger, en ik kon uitblazen na de zware dag op het werk. Bah, niet dat we veel werk hebben hoor, only the heat is killing me.
Uiteindelijk wist ik door m’n vertrouwde Sandra erg agressief binnen te vissen een beet uit te lokken, en deze vis ging er erg pittig tegenaan! Leuke korte dril, vis in close-up op de foto, weddingschap gewonnen! Vanop het terras vang je geen vis.

Gisteren wilde ik terug, mischien een gigant aan de haak slaan? Het avondzonnetje deed deugd, maar ik kwam tot de ontdekking dat m’n liesbotten erg aan het lekken gingen. Fris aan het ene been! Ik ben dus aan een nieuw paar toe.
Duizenden insecten zoemden over het water, zelfs een soort sedges… erg knap!

De snoeken hadden geen zin in een Guppy Jerkbait dus haakte ik eens wat anders in de speld. De X-Rap Jointed moest het doen. Brand new kunstaas met een erg mooie actie. En suspenderend! Je kan ‘m dus laten stilhangen in de waterlaag die jij wil.
De snoeken wilden die plug ook wel want ik ving er twee. Een mooie van een stuk in de 80, die ik direct terugzette, er was niemand te bespeuren die een fotootje kon nemen. Laat op de avond, tegen donker aan, had ik nog een mooi gekleurd kleintje die door de plaatselijke jeugd werd vereeuwigd. Die hadden nog nooit zo’n snoek gezien. Tja. Playstation & Skating.

Gisterenavond nodigde Luc me uit om met de boot op het kanaal te vissen. Wegens tijdsgebrek liet ik verstek gaan, maar laat op de avond wilde ik toch nog efkes naar het water. Ik haakte een goeie vis op m’n eigen jerkbait, maar die schoot na enkele tellen los. Pech dus, meer dan.
Duizenden kleine visjes ploeterden zich door het wier, resultaat van de paai der brasems, voer voor de aanwezige roofvis. Het laatste zonlicht streelde en dit bloementrosje liet zich gewillig verleiden tot een mooie pose.

Nog enkele sfeerbeelden van ons verkouden reisje die ik jullie niet wilde onthouden. De zon moet u er echter zelf bij denken! Belet de kapotgebeten zelfgemaakte Guppy-jerkbait. Dat word zowat m’n lievelingskunstaas want ook op het vasteland blijkt het een vanger door z’n lekker dronken zwieberende actie.
De meivlieg op de foto landde op m’n kleren, en na wat proberen kreeg ik het beestje toch nog mooi op de foto. Het water lag er bij tijd en wijle vol van, prachtige insecten in allerlei kleuren van olijfgroen over geel tot bruin beige gestreept. Dit had ik nog nooit gezien.

Meer dan ooit besef ik, dat na het thuiskomen van een geslaagde trip, het steeds moeilijker word om je aan het hier drukke en erg stressy leven aan te passen… Het lukt me gewoon niet om op dreef te raken, me terug in de rat race te lanceren.
Mischien moet het in de toekomst maar anders?
Gisterenavond ben ik naar een lokaal meer gereden, ik kon echt niet anders, de dag op het werk was zooo lang, te saai…
Ik had besloten om maar drie kunstaasjes mee te nemen, om veelvuldig wisselen te vermijden. Bitter koud, met zo’n eng kil windje, wat een zomer is dat toch? De snoeken wilden m’n net onder het water teruggetikte jerkbait niet, dus knoopte ik er een flink uit de kluiten gewassen Sandra aan (da’s een soort mega-twister, geen leuke dame).
En jawel, enige worpen later miste ik een vis, hij stoof bijna de kant op en had geen zin meer om een tweede kans te wagen. Vijftig meter verder schoot er een beste uit de diepte omhoog en miste m’n Sandra opnieuw. Twee meter uit de kant keek hij me uitdagend aan, ik knalde het kunstaas voor z’n kop het water in en hij ramde het tussen z’n tanden. Een leuke dril, want hij liet zich niet kennen! Uiteindelijk kon ik een mooie vis van ongeveer 85cm landen.
Zo, da’s al beter om het afkicken van een reis te bevorderen…

Ewel, ik ben terug. Lough Derg revisited! Geen liefelijk weer deze keer, maar woest bruisend en donker water. Met enkele mooie kalme momenten. Jacques en David waren excellente compagnie en we hebben heel wat afgelachen. De snoeken wilden niet zo best meewerken maar met dit rare weer kan je niet veel anders verwachten…
De eerste twee dagen met gids waren een zeperd, enkel de gids wist een paar beste snoeken te vangen, ik bleef visloos en was behoorlijk geintimideerd. We waren zo doorregend dat we in de enige hardware store van het dorpje Ballina extra regenkledij insloegen, ze deden daar een goede zaak!
De eerste dag dat we alleen op stap gingen liep het al heel wat beter en we konden algauw de eerste mooie snoeken bijschrijven.
Mijn beste vis in deze week was een 109 cm, m’n personal best die mischien nog lange tijd staat?… David’s mooiste was een 106 cm en Jacques had een mooie negentiger.
Het leukste moment was toen David en ik gelijktijdig een echte bak aan de haak sloegen, onze lijnen raakten verstrikt en ook de driftzak werd bijna gehaakt! Maar de visssen kwamen binnenboord. De mijne was 98cm en ik zette hem direct terug in z’n element om van David’s vis foto’s te kunnen nemen… 106cm was die! Nice catch!
Jacques moest het met de ‘minste’ vissen stellen, maar hij bleef – zoals we hem kennen – volharden om met dood aas te slepen, hopend op die ene echte knoeperd!
De week was weeral te vlug om, maar we kunnen tevreden terugblikken.
Spreuk van de week kwam van Ferdi, na een opmerking dat het wel erg hard regende: ‘Ja, inderdaad, maar de meeste regen valt wel naast jou’…

Da’s zeker! Het is bijna zover. Vrijdag vertrekken we naar het land van de duizend kleuren groen. Ierland dus. We maken Lough Derg onveilig en dat zal deugd doen, het is namelijk een hernieuwde kennismaking
Het zelfgemaakte kunstaas is dit weekend al getest op de lokale wateren en 5 leuke snoeken waren de klos. Niets echt spectaculairs… maar beslist hoopgevend!
Guiness here we come! Huh!