Net voor Oranje verloor tegen de Engelse ploeg trok ik het netkoord onder deze indrukwekkende koi. Een gewilde vis, dat is zeker.
Ik zou normaal niet vissen, die dag. De week ervoor werd ik geopereerd aan mijn wijsvinger en dat mocht geen vocht zien! We zouden er iets op vinden. Johan zou een grof handje kunnen helpen, en ik zou wel een kuishandschoen dragen.
Was ik braaf thuis gebleven, dan was erg nikske gebeurd…
De vis ging vast in wier en takken tijdens de dril en ik kon alleen maar een lomp gewicht binnen takelen. Ik zei nog tegen Johan: ‘ Stel nou eens dat het de koi is!’. Een minuut later zagen we, toen de vis zich ontdeed van de takken, een oranje gloed in het troebele water… Wat een ontlading, wat een moment!…